Ο ομογενής Παναγιώτης Μπαξεβανίδης από τη Μελβούρνη απολάμβανε όπως και πολλοί άλλοι τουρίστες την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα, το Τόκυο. Το ταξίδι του στην Ιαπωνία «είναι μία υπέροχη εμπειρία» μου είπε πριν από λίγες μέρες ο πατέρας του.
Η φύση, όμως, αποφάσισε την Παρασκευή το ταξίδι αυτό, για όλους τους λάθος λόγους, να μείνει για πάντα αξέχαστο για τον Παναγιώτη.
«Είναι καλά» είπε στο «Νέο Κόσμο» ο πατέρας του Αντώνης Μπαξεβανίδης την Κυριακή το πρωί, λίγες ώρες μετά τον καταστροφικό σεισμό και το τσουνάμι που προκάλεσε τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και πυρηνικό συναγερμό σε όλο τον κόσμο μετά την έκρηξη ενός πυρηνικού αντιδραστήρα στην περιοχή Φουκουσίμα. «Προσπαθούμε να τον πείσουμε να επιστρέψει» πρόσθεσε «αλλά, δόξα τω Θεώ, είναι καλά. Ανησυχούμε με τη ραδιενέργεια. Δεν έχει πάρει ακόμα την απόφαση να φύγει. Πρέπει όμως να φύγει. Δεν είναι πλέον παίξε-γέλασε η κατάσταση εκεί» πρόσθεσε ο τρομοκρατημένος πατέρας με τρεμάμενη φωνή.
Ο Παναγιώτης λίγες ώρες μετά το σεισμό μας έστειλε ένα γραπτό μήνυμα, περιγράφοντας λεπτό προς λεπτό την τρομακτική του εμπειρία, μία εμπειρία που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι στις 14.45 μ.μ. (ώρα Ιαπωνίας) σε ολόκληρη την χώρα.
«ΑΝ ΠΕΣΕΙ, ΤΕΛΟΣ, ΣΚΕΦΤΗΚΑ»
Εκείνη τη στιγμή ο 24χρονος Παναγιώτης βρισκόταν στο κέντρο του Τόκυο και ετοιμαζόταν να εισέλθει στο κτίριο της Sony, ένα από τα πολλά υπερσύγχρονα και εντυπωσιακά κτίρια της πρωτεύουσας της Ιαπωνίας. Μεσολάβησαν λίγα λεπτά έως ότου ο νεαρός άνδρας διαπιστώσει τι συνέβαινε…
Ο ίδιος μας γράφει… «Βρισκόμουν στην Ginza, μία από τις περιοχές του Τόκυο όπου βρίσκεται η ακριβότερη αγορά της πόλης κάτι σαν το Collins Street της Μελβούρνης. Ξαφνικά και καθώς περπατούσα ένοιωσα να τρέμω. Δεν κατάλαβα τι συνέβη. Ένοιωθα όπως νοιώθει κάποιος που μετά από πολύωρο κολύμπι βγαίνει στη στεριά. Παραπατούσα σαν μεθυσμένος, αλλά δεν είχα πιεί. Ξαφνικά διαπιστώνω ότι το πλήθος του κόσμου που ερχόταν προς τη μεριά μου είχε τα μάτια του στραμμένα στον ουρανό. Σταμάτησα να περπατάω και κοίταξα και εγώ προς τον ουρανό. Τότε κατάλαβα ότι η γη έτρεμε. Ήμουν ακίνητος, αλλά ένοιωθα σαν να περπατούσα πάνω στο νερό. Το πλήθος είχε σταματήσει. Προσπάθησα να πιαστώ από κάπου. Βρήκα ένα κάγκελο στην άκρη του δρόμου από το οποίο είχε πιαστεί ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και πιάστηκα και εγώ».
Ο Παναγιώτης περιγράφει ότι διαπίστωσε ότι τα μάτια του έντρομου πλήθους γύρω του δεν ήταν καρφωμένα στον ουρανό, αλλά στο κτίριο της Sony, ένα κτίριο από γυαλί που καθώς εξελισσόταν η σεισμική δόνηση δεν έτρεμε απλώς αλλά «τραμπάλιζε».
«Δεν ήθελα, δεν μπορούσα να το πιστέψω τι συνέβαινε. Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε ταινία και ότι όλα ήταν μία καλοστημένη σκηνή. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε η σκέψη, λέξη (;) ‘σεισμός’ στο μυαλό μου. Κοιτούσα και εγώ το κτίριο της Sony. Παρέλυσα από τον τρόμο. Αν πέσει, τέλος σκέφτηκα. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης έστειλε τα χέρια μου να προστατέψουν το κεφάλι μου».
Με αυτές τις σκέψεις, ο Παναγιώτης έζησε εκείνα τα τραγικά λεπτά που, όπως λέει, ακύρωσαν κάθε αίσθηση χρόνου στο μυαλό του. «Μπορεί να διήρκησε μερικά δευτερόλεπτα δεν ξέρω, εμένα πάντως μου φάνηκε ώρα» γράφει.
ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ
Όπως μας γράφει ο Παναγιώτης αμέσως μετά το τέλος της σεισμικής δόνησης, το πλήθος γύρω του έβγαλε κινητά τηλέφωνα προσπαθώντας να επικοινωνήσει με τους δικούς του.
Ο Παναγιώτης έζησε την αμηχανία και τον τρόμο του πλήθους σε όλο τους το μεγαλείο, λίγο αργότερα όμως όταν αποφάσισε να πάρει το τραίνο για να επιστρέψει στο ξενοδοχείο του.
«Μπήκα στον υπόγειο, μην ξέροντας αν τα τραίνα λειτουργούσαν. Ο υπόγειος σταθμός γεμάτος κόσμο. Αυτό δεν ήταν ασυνήθιστο. Πολλά μάτια γύρισαν να με κοιτάξουν καθώς κατέβαινα τις σκάλες λες και ήμουν κάποιος που ανακάλυψε την κρυψώνα τους. Μία απόκοσμη σιωπή βασίλευε σε ένα χώρο που συνήθως βουίζει ασταμάτητα. Πάγωσα. Έγειρα σε ένα τοίχο του σταθμού και βυθίστηκα και εγώ στην σιωπή».
Όπως αναφέρει ο ομογενής ο υπόγειος σταθμός θεωρείται από τα πιο ασφαλή μέρη για να προστατευθεί κανείς από σεισμό. Στη συνέχεια και αφού διαπίστωσε ότι όλα τα δρομολόγια τραίνων είχαν ακυρωθεί, ο Παναγιώτης περπάτησε έως το ξενοδοχείο του.
«Σπασμένα τζάμια, τσιμεντόπετρες, ρωγμές στα πεζοδρόμια τίποτα το δραματικό» λέει ο ομογενής περιγράφοντας τι είδε μετά τον σεισμό.
Έμαθε το μέγεθος της καταστροφής λίγη ώρα αργότερα. Έζησε ένα σεισμό-τέρας. Αυτός ήταν τυχερός. Χιλιάδες άλλοι άνθρωποι δεν ήταν!
