ΤΗΝ ώρα που η Ιαπωνία δονούμενη (και από την ραδιενέργεια απειλούμενη) μετράει τις πληγές και τους νεκρούς της, ο υπόλοιπος κόσμος, αγωνιά για την πορεία των «αγορών».
ΕΙΝΑΙ και αυτό ένα δείγμα των καιρών μας και των προτεραιοτήτων μας, που δείχνει την αλλοτρίωση και την απομάκρυνσή μας, από την κοινή ανθρώπινη μοίρα.
ΟΡΓΗ και αγανάκτηση μου προκάλεσε το γεγονός, ότι κάτω από τις τηλεοπτικές εικόνες, που έδειχναν το τσουνάμι να σαρώνει (και καταπίνει!) ό,τι έβρισκε στο δρόμο του, έκαναν «παρέλαση» οι τιμές των χρηματιστηρίων.
ΟΙ οικονομολόγοι ήταν οι πρώτοι που εμφανίστηκαν στο γυαλί αναμασώντας τις «εκτιμήσεις» τους για τις επιπτώσεις που θα έχει στις «αγορές» το πλήγμα που δέχτηκε η τρίτη οικονομία του πλανήτη.
ΔΕΝ έχω πλέον καμιά αμφιβολία ότι, χάρη στην τεχνολογία, δεν αποκλείεται να παρακολουθήσουμε από την τηλεόραση τον ίδιο μας τον αφανισμό συνοδευόμενο από τις… χρηματιστηριακές τιμές.
ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι οι κάμερες, που κινηματογραφούν τα πάντα (και από το διάστημα!) θα καταγράψουν και τυχόν ολοσχερή καταστροφή του πλανήτη μας.
ΚΑΙ οι εικόνες αυτές θα είναι, ενδεχομένως, ό,τι θα αφήσει πίσω του το πέρασμά μας από τούτη τη γωνιά του σύμπαντος.
ΤΑ συντελούμενα στην Ιαπωνία, η δοκιμασία της οποίας συνεχίζεται, δείχνουν όχι μόνο πόσο ευάλωτο είναι το ανθρώπινο είδος (και ο πολιτισμός του), αλλά και το πόσο εύθραυστος είναι και ο ίδιος ο πλανήτης μας, όπως γράψαμε μόλις πριν δύο εβδομάδες.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ μόνο τούτο: βρισκόμαστε πάνω σε μια «μπάλα», που περιφέρεται στο διάστημα, όπου ο «πετροπόλεμος από μετεωρίτες και κομήτες συνεχίζεται αμείωτος για χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια και κάτω από τα πόδια μας υπάρχει πυρωμένη λάβα.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την προσωρινότητά μας και συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε λες και η αιωνιότητά μας είναι εξασφαλισμένη.
ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στη χώρα των χρυσανθέμων που έχει στην καρδιά μου μια εντελώς ξεχωριστή θέση.
ΤΟ πόσο αγαπώ την Ιαπωνία και θαυμάζω το λαό της, είναι γνωστό σε όσους διάβασαν (και θυμούνται τα όσα έγραψα πριν τρία χρόνια όταν την είχα επισκεφθεί.
ΚΑΜΙΑ άλλη χώρα (από τις δεκάδες που έχω επισκεφτεί) και κανένας άλλος λαός, δεν με έχει εντυπωσιάσει τόσο πολύ.
ΕΙΝΑΙ ένας λαός βαθύς, πολιτισμένος, αξιοπρεπής, ευρηματικός, περήφανος και ολιγαρκής που έχει μάθει να σέβεται τη φύση και να ζει αρμονικά μαζί της.
ΕΝΑΣ λαός που έχει καταφέρει να μεγαλουργήσει (στην «άκρη» της Γής) πάνω σε μια σειρά νησιών το 80% των οποίων καλύπτεται από βουνά που δεν προσφέρονται ούτε για να κατοικηθούν ούτε για να καλλιεργηθούν.
ΜΙΑ χώρα που λέει λίγα και κάνει πολλά. Οι Ιάπωνες είναι το εντελώς αντίθετο από εμάς τους Έλληνες: σκέπτονται πολύ και μιλάνε λίγο, ενώ εμείς, μιλάμε πολύ και σκεφτόμαστε λίγο.
ΤΗ στιγμή που εμείς θα πηδούσαμε από τα παράθυρα με σεισμό των 5 Ρίχτερ, οι Ιάπωνες με 9 Ρίχτερ κρατούσαν τα ράφια να μην πέσουν τα βιβλία και τα γυαλικά!
ΕΙΝΑΙ εντυπωσιακή η νηφαλιότητά τους και η ψυχραιμία τους και δείχνουν λαό που έχει πλήρη συναίσθηση το τι του συμβαίνει.
ΜΠΟΡΕΙΤΕ να φανταστείτε Έλληνες (μετά από μια τέτοια βιβλική καταστροφή με όλες τις φοβίες και ανασφάλειες που δημιουργεί) να έχουν σχηματίσει ουρές χιλιομέτρων έξω από τα σουπερμάρκετ, περιμένοντας υπομονετικά, για ώρες, προκειμένου να προμηθευτούν νερό και τρόφιμα;
Ή θα είχαμε πατηθεί και σκοτωθεί μεταξύ μας ή θα γκρεμίζαμε το σουπερμάρκετ για να προλάβουμε πριν προλάβουν οι… άλλοι.
ΕΔΩ στο πανηγύρι του Lonsdale Street πατιόμαστε (και σπρωχνόμαστε) για να αγοράσουμε ένα σουβλάκι!
ΕΙΔΑΤΕ Ιάπωνες να κλαίνε, να τραβάνε τα μαλλιά τους, να καταριούνται τη μοίρα τους ή να βρίζουν την κυβέρνησή τους για τη μεγάλη καταστροφή που τους βρήκε;
ΒΕΒΑΙΩΣ και εκεί υπήρξαν και, ενδεχομένως, υπάρξουν «παρατράγουδα», αλλά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
ΒΡΕΘΗΚΑ στην πατρίδα, αμέσως μετά το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ το 1986 και θυμάμαι τον (αδικαιολόγητο) πανικό των συμπατριωτών μας, που (για μια ακόμα φορά) είχαν αδειάσει τα σουπερμάρκετ για να έχουν προμήθειες πριν μολυνθούν από τη ραδιενέργεια όλα τα τρόφιμα!
ΘΥΜΑΜΑΙ ακόμα ότι μόλις λίγο καιρό μετά το «ελληνικό δαιμόνιο» (η έμφυτη δηλαδή ελληνική τάση στην απάτη) εκμεταλλευόμενο την άγνοια (και τις φοβίες που γεννά) έστησε ολόκληρη «μηχανή» για να οικονομήσει εις βάρος των αφελών.
ΕΣΤΗΣΑΝ τροχόσπιτα και βαν σε πολλές γωνιές της Αθήνας και με ένα «μηχάνημα» (κάτι σαν θερμόμετρο) «μετρούσαν» την ραδιενέργεια των περαστικών, έναντι 100 δραχμών!
ΟΥΡΑ οι περαστικοί για να «μετρηθούν», ενώ οι πιο πονηροί απ’ αυτούς έκαναν και ένα γιουρούσι στην επαρχία και χρέωναν μέχρι και χιλιάρικο την μέτρηση!
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, οι Ιάπωνες, οι πρώτοι στον πλανήτη που δοκίμασαν (χάρη στην αμερικανική βαρβαρότητα) στο πετσί τους τη ραδιενέργεια αντιμετωπίζουν με εκπληκτική ψυχραιμία (και στωικότητα) την πραγματική πυρηνική απειλή.
ΚΑΝΕΙΣ, επίσης, στην Ιαπωνία δεν μιλά για «εκδίκηση της φύσης». Οι άνθρωποι εκεί γνωρίζουν ότι η φύση δεν εκδικείται.
ΞΕΡΟΥΝ ότι οι σεισμοί είναι φυσικό φαινόμενο και η χώρα τους βρίσκεται στην πιο σεισμογενή γωνιά του πλανήτη.
ΤΟ έχουν δεχτεί και το έχουν εμπεδώσει καλά, γι’ αυτό και είναι όσο καμιά άλλη χώρα στον κόσμο προετοιμασμένοι να το αντιμετωπίσουν.
ΑΝ ένας παρόμοιος σφοδρός σεισμός (ο τέταρτος μεγαλύτερος που έχει συμβεί στον πλανήτη από τότε που υπάρχουν στοιχεία και στατιστικές) έπληττε οποιαδήποτε άλλη χωώρα (που να είναι τόσο πολύ πυκνοκατοικημένη) τα θύματα θα ξεπερνούσαν τις εκατοντάδες χιλιάδες, όπως συνέβη και με το τσουνάμι μετά το σεισμό στην Ινδονησία το 2004.
ΟΙ εικόνες τις τηλεόρασης ήταν, επίσης, αποκαλυπτικές για το πώς ένας ολόκληρος πολιτισμός (και τα υπάρχοντά του!) μπορεί στην κυριολεξία να μετατραπεί, σε λίγα λεπτά της ώρας, σε μπάζα και σκουπίδια!
ΑΥΤΗ, βέβαια, δεν είναι η μόνη βιβλική καταστροφή που έπληξε την Ιαπωνία. Μεγαλύτερη ήταν η καταστροφή που υπέστη η χώρα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
ΟΙ Αμερικανοί δεν ισοπέδωσαν μόνο τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, δολοφονώντας δεκάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα, αλλά αφάνισαν στην κυριολεξία και το Τόκιο όταν οι πυρκαγιές, που ακολούθησαν από βομβαρδισμό δεν άφησαν τίποτα όρθιο.
ΠΑΝΩ από 140.000 έφτασαν τα θύματα εκείνου του βομβαρδισμού, που τόσο έντεχνα φρόντισε να αποκρύψει (και τα κατάφερε ώς ένα βαθμό) η «πολιτισμένη» Δύση και οι ιστορικοί της.
ΚΑΝΕΙΣ δεν περίμενε τότε, ότι οι Ιάπωνες θα κατάφερναν να σταθούν στα πόδια τους τόσο σύντομα και θα έχτιζαν τις πόλεις τους μέσα σε πέντε χρόνια.
ΚΑΙ όμως τα κατάφεραν, αφήνοντας όλο τον κόσμο με ανοιχτά τα μάτια. Το ίδιο είμαι βέβαιος ότι θα κάνουν και τώρα.
ΜΙΛΑΜΕ για ένα λαό που έχει αναγάγει την συλλογικότητα, την πειθαρχεία και την αθόρυβη (και ανιδιοτελή) προσφορά σε θρησκεία.
ΕΙΝΑΙ από τους λίγους λαούς που έχουν κάνει πράξη την αρχαιοελληνική ρήση «η ισχύς εν τιη ενώσει». Κάτι που εμείς ούτε να το θυμόμαστε δεν θέλουμε.
ΕΙΝΑΙ ο ίδιος λαός που έχει αναγάγει το Ζεν σε φιλοσοφία και τρόπο ζωής και την αξιοπρέπεια σε ιδανικό.
ΑΚΡΙΒΩΣ στο αντίθετο άκρο βρίσκεται η Δύση που έχει τις ρίζες στον προτεσταντικό ατομικισμό.
ΕΧΟΥΝ μια εσωτερικότητα (και λιτότητα) οι Ιάπωνες που είναι εντελώς ξένη στην χριστιανική Δύση.
ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά και θα τα πούμε πάλι από βδομάδα.
