Την περασμένη Παρασκευή, ο κ. Γ. Παπανδρέου συμμετείχε στη Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Είχε μπροστά του μια δύσκολη διαπραγμάτευση για την ελληνική οικονομία, αλλά πριν από αυτή έπρεπε να συμμετάσχει στη συνάντηση των «27» για τη Λιβύη. Ο ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε, στην παρέμβασή του ευχαρίστησε τον Έλληνα ομόλογό του για την απελευθέρωση των τριών συμπατριωτών του στρατιωτών οι οποίοι είχαν συλληφθεί από το καθεστώς Καντάφι στη Λιβύη.
Ο κ. Παπανδρέου δεν έχασε την ευκαιρία: «Ελπίζω να το θυμηθείτε αυτό το απόγευμα» φέρεται να είπε ο πρωθυπουργός, αναφερόμενος στη σκληρή στάση που έχουν τηρήσει οι Ολλανδοί καθ΄ όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την ελληνική κρίση. Οι Ολλανδοί, βέβαια, δεν λύγισαν -τουλάχιστον όχι αμέσως. Παρέμειναν άτεγκτοι επί μακρόν, αλλά τελικώς υπέκυψαν. Οι γνωρίζοντες αποφεύγουν να πουν λεπτομέρειες, αλλά επιμένουν:«Η απελευθέρωση των Ολλανδών από τη Λιβύη έπαιξε, έστω και αργά, το δικό της ρόλο».
Για να μπορέσει όμως ο κ. Παπανδρέου να ρίξει το «χαρτί» αυτό στην «τσόχα» των συνομιλιών στις Βρυξέλλες είχε προηγηθεί η ριψοκίνδυνη αποστολή του κ.Δ. Δόλλη. Με τον κεντρικό του ρόλο στις επιχειρήσεις απεγκλωβισμού ελλήνων και ξένων υπηκόων από τη Λιβύη, ο υφυπουργός Εξωτερικών έχει πλέον αναδειχθεί σε «άνθρωπο των ειδικών αποστολών».
Από το 1999, που αποφάσισε να εγκαταλείψει την Αυστραλία όπου είχε εκλεγεί βουλευτής στη Βικτώρια και να επιστρέψει στην Ελλάδα για να συνεργαστεί με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Παπανδρέου, ασχολήθηκε με ανάλογες αποστολές. Εκείνη τη χρονιά μεσολάβησε για την απελευθέρωση δύο Αυστραλών που είχαν συλληφθεί από το καθεστώς Μιλόσεβιτς στη Σερβία για κατασκοπεία. Χρειάστηκαν 13 εβδομάδες για να μπορέσει ο κ. Δόλλης να πείσει τους Σέρβους να τους αφήσουν ελεύθερους.
ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ
Λίγο μετά την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία, τον Οκτώβριο του 2009 ο κ. Δόλλης ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση του Θανάση Λερούνη, του δασκάλου που είχε απαχθεί από τους Ταλιμπάν στο Πακιστάν.
Και μετά ήρθε η Λιβύη. Η ρευστότητα της κατάστασης έκανε τον απεγκλωβισμό πολύ δύσκολο. Οι Έλληνες ήταν διεσπαρμένοι σε πέντε πόλεις (Τρίπολη, Βεγγάζη, Σάμπχα, Σύρτη και Τζιάλο). Εκεί φάνηκε η σημασία των γνωριμιών του κ. Δόλλη.
Και οι Ολλανδοί; Η προηγούμενη επιτυχία της Ελλάδος να βγάλει από τη Λιβύη τόσο δικούς της υπηκόους όσο και να διευκολύνει περίπου 13.000 Κινέζους να εγκαταλείψουν τη χώρα φαίνεται ότι οδήγησε τους Ολλανδούς να στραφούν προς την ελληνική πλευρά. Το σχετικό αίτημα έφθασε στο Διπλωματικό Γραφείο του κ. Παπανδρέου και ο κ. Δόλλης ανέλαβε να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά».
Ο κ. Δόλλης διασφάλισε την άδεια προσγείωσης – όχι όμως και το ότι θα πάρει τους τρεις Ολλανδούς. Επέλεξε μάλιστα να μην προσγειωθεί το ελληνικό C-130 στο διεθνές αεροδρόμιο της Τρίπολης, αλλά σε ένα μικρότερο αεροδρόμιο όπου θα υπήρχε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Το αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας προσγειώθηκε στις 22.15 το βράδυ της 10ης Μαρτίου στη Λιβύη, αλλά μέχρι τις 2.45 τα ξημερώματα όλα ήταν στον αέρα. Οι Λίβυοι παζάρευαν την απελευθέρωση με Έλληνες, Μαλτέζους και Ολλανδούς. Τώρα, το πώς τα κατάφερε ο κ. Δόλλης ίσως να παραμείνει μυστήριο. Εκείνος ισχυρίζεται ότι απαιτείται υπομονή και επιμονή, αλλά και καθαρές κουβέντες με όποιον έχεις απέναντί σου.
