Ποτέ άλλοτε η Αυστραλία δεν είχε αντιμετωπίσει παρόμοια στεγαστική κρίση που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια.
Η κατάσταση επιδεινώνεται μήνα με το μήνα, με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες άτομα να μην μπορούν να αγοράσουν σπίτι ακόμα και στα πιο απόμακρα προάστια των πόλεων, που παλαιότερα λειτουργούσαν ως «βαλβίδες» ασφαλείας» για τη συγκράτηση των τιμών.
Στην κορυφή της στεγαστικής κρίσης βρίσκεται η Μελβούρνη, όπου οι τιμές των σπιτιών τον τελευταίο χρόνο ξεπέρασαν και αυτές του Σίδνεϊ, που παραδοσιακά ήταν η πιο ακριβή πόλη της χώρας.
Η αιτία του κακού, σύμφωνα με τους ειδικούς της κτηματομεσιτικής αγοράς, είναι η έλλειψη χώρου για τη δημιουργία νέων προαστίων και την ανέγερση κατοικιών, γεγονός που αυξάνει την ζήτηση και σπρώχνει διαρκώς τις τιμές προς τα πάνω.
Ακόμα και στα νέα προάστια, που απέχουν 30 και 40 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης, οι τιμές των σπιτιών ξεπερνούν τις $400.000!
Η πίεση είναι τόσο μεγάλη που δεν είναι λίγοι αυτοί που πιέζουν την πολιτειακή κυβέρνηση να αλλάξει το συντελεστή δόμησης ώστε να χτίζονται πολυκατοικίες και σε προάστια που τώρα υπάρχουν μονοκατοικίες.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, θα αλλάξει την εικόνα της πόλης και τον τρόπο ζωής των κατοίκων της, αλλά, όλα δείχνουν, ότι αργά ή γρήγορα οι κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να το υιοθετήσουν, αφού η εναλλακτική λύση, δηλαδή η επέκταση της πόλης προς τα έξω, είναι μακροπρόθεσμα οικονομικά ασύμφορη.
Σε σχετική μελέτη πριν λίγους μήνες, οι ειδικοί σε θέματα πολεοδομίας ισχυρίζονταν ότι η Μελβούρνη μπορεί να στεγάσει άλλα τρία εκατομμύρια κατοίκους, χωρίς να χρειαστεί να επεκταθεί περισσότερο, φτάνει να παρέχονται άδειες για την οικοδόμηση πολυκατοικιών 6 έως 8 ορόφων στις μεγάλες οδικές αρτηρίες, απ’ όπου περνούν τραμ και λεωφορεία.
Το μέγεθος της κρίσης απεικονίζεται στους σχετικούς αριθμούς που δείχνουν ότι μόνο το 10% των οικοπέδων που πωλούνται στις νέες περιοχές είναι οικονομικά προσιτά στους αγοραστές που η απόκτηση στέγης έχει αρχίσει να γίνεται άπιαστο όνειρο.
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση για τα άτομα που νοικιάζουν δωμάτια, διαμερίσματα ή σπίτια για να μείνουν, με τις τιμές των ενοικίων να έχουν φτάσει στα ύψη και να συνεχίζουν να αυξάνονται, λόγω της μεγάλης έλλειψης που παρατηρείται.
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση για τους χαμηλόμισθους, που χρειάζονται από 35 έως 60% των ετήσιων αποδοχών τους για ενοίκιο!
Αν λάβουμε υπόψη μας, ότι οτιδήποτε πάνω από το 30 τοις εκατό του οικογενειακού προϋπολογισμού πηγαίνει για ενοίκιο, βάζει σε δοκιμασία τα οικονομικά μια οικογένειας, καταλαβαίνετε το οικονομικό αδιέξοδο των οικογενειών που πληρώνουν 40 και 50% των αποδοχών τους μόνο για ενοίκιο.
Μια τετραμελής οικογένεια στην Μελβούρνη, για παράδειγμα, με το βασικό ετήσιο μισθό $29,5Ο0 για να ενοικιάσει ένα σπίτι 3 δωματίων σε κάποια παραδοσιακή εργατική συνοικία όπως το Πρέστον θα πρέπει να δαπανά για ενοίκιο το 43,8 των εσόδων της!
Ακόμα χειρότερη είναι κατάσταση για τους συνταξιούχους και τα άτομα που ζουν από κάποιο κυβερνητικό επίδομα, που χρειάζονται, σε πολλές περιπτώσεις το 71% των αποδοχών τους για να πληρώνουν ενοίκιο.
