Αρχικά θα ήθελα να ευχηθώ σε όσους έχουν την υπομονή και την περιέργεια να διαβάζουν τούτη εδώ τη στήλη, Χρόνια Πολλά και Καλό Πάσχα.  Το σημερινό θέμα, λίγο περίεργο και μπερδεμένο με λίγο από ιστορικά, άλλο λίγο οικονομικά και πάει λέγοντας.

Ένας βασιλιάς, τα παλιά χρόνια, τότε που οι βασιλείς περνούσαν πολύ καλά και ο λαός τους χάλια, τα είχε όλα, αλλά δεν ήταν ευτυχισμένος.
Ήταν την εποχή που η Μαρία Αντουανέτα, βλέποντας τον πεινασμένο λαό να πλησιάζει τις Βερσαλλίες ζητώντας ψωμί, ρώτησε τους αυλικούς που την περιτριγύριζαν γιατί διαμαρτύρεται ο όχλος.

– Δεν έχουν ψωμί Μεγαλειοτάτη, απάντησαν αυτοί.
Και εκείνη βρήκε τη λύση που έμεινε στην ιστορία: «Αφού δεν έχουν ψωμί ας φάνε κέικ», απάντησε η Μαρία η… Άσχετη.
Σας έλεγα λοιπόν για το βασιλιά που έψαχνε για την ευτυχία μια και μόνο αυτή του έλλειπε από τη μίζερη ζωή του.
Κάποιον από τους ξύπνιους κόλακες που είχε γύρω του, τον συμβούλεψε ότι αν βρει κάποιον ευτυχισμένο και του πάρει το ρούχο που φοράει από εκείνη τη στιγμή θα γίνει για πάντα ευτυχισμένος.

Έψαξε, γύρισε, ρώταγε, ξαναρώταγε και τελικά, κάπου στην πλαγιά ενός βουνού, βρήκε κάποιον αγρότη που έσκαβε τον μικρούλι κήπο που είχε μπροστά στην καλύβα του.
– Πες μου πώς σε λένε και αν είσαι ευτυχισμένος.  Ρώτησε ο βασιλιάς τον φτωχό.
Ο αγρότης, που δεν είχε δει ποτέ τον Βασιλιά, απάντησε:
– Άρχοντα, με λένε Μιχάλη και είμαι πολύ ευτυχισμένος.
– Μιχάλη θέλω να μου δόσεις το υποκάμισο που φοράς  κι εγώ θα σου δώσω ό,τι θέλεις.
– Δεν μπορώ άρχοντα. Ένα έχω, αυτό που φοράω.  Το βράδυ το πλένω και το πρωί το ξανά φοράω.
Δώσε μου και θα γυρίσω στην πόλη και θα σου στείλω έξη καινούργια και επί ένα χρόνο θα σου δίνω, κάθε ημέρα, ότι μου ζητήσεις.
Με δυσκολία δέχτηκε ο Μιχάλης. Έβγαλε το ιδρωμένο, και σκονισμένο υποκάμισο και το έδωσε στο βασιλιά, προσθέτοντας:
Αν κρατήσεις το λόγο σου και μου δίνεις κάθε ημέρα ότι σου ζητάω, εδώ που τα λέμε δεν χρειάζομαι πολλά πράγματα για να ζήσω, θα σε παρακαλούσα να μου δίνεις λίγο σιτάρι. Σε εμπιστεύομαι. Φαίνεσαι σοβαρός, άρχοντα μου. Δέκα σπυριά σιτάρι την πρώτη ημέρα, είκοσι τη δεύτερη, σαράντα την Τρίτη, ογδόντα την τέταρτη και θα τα διπλασιάζεις κάθε ημέρα, το διπλό της προηγούμενης, μέχρι να τελειώσει ο χρόνος.

Ο βασιλιάς γέλασε και του έδωσε το λόγο του ότι θα κρατήσει την υπόσχεσή του.
– Θα κρατήσω το λόγο μου στο έπακρο.  Δεν είναι τίποτα αυτό που μου ζητάς.  Αν όμως είναι αυτό που θέλεις, λίγα σπυριά σιτάρι, αυτό θα έχεις.
Όταν άρχισαν να αδειάζουν οι σιταποθήκες του παλατιού… ο βασιλιάς πρότεινε στον αγρότη να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών του κράτους.
Από τότε μέχρι σήμερα παρουσιάστηκαν πολλοί άξιοι λόγου και μνείας Υπουργοί Οικονομικών καθώς και ηγέτες κρατών που με τη βοήθεια πεφωτισμένων οικονομικών συμβούλων έκαναν θαύματα για τον τόπο τους, για τη χώρα τους. Τη χώρα που… αγαπούσαν. 

Ας θυμηθούμε τους χαμένους του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, τη Γερμανία και την Ιαπωνία.  Θα μου πείτε τις βοήθησαν πολύ οι…. σύμμαχοι.  Ξέρω κι άλλες χώρες που τις βοήθησαν πολύ και που για γνωστούς και άγνωστους λόγους  δεν… τα κατάφεραν.

Αυτός που κατάφερε το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας, ο Λούντβιχ Έρχαρτ, ο υποστηρικτής της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς (οικονομία της αφθονίας και της καταναλώσεως), υποστήριξε, όταν ερωτήθηκε, για το οικονομικό θαύμα που επέτυχε, πως…. «Θαύματα γίνονται κάθε ημέρα.  Επιτυχία είναι να διαρκέσει το θαύμα.  Αν η οικονομία μας μείνει εκεί που είναι και με πτώση ή άνοδο 5% τότε θα πω πως έγινε ένα θαύμα και πως συνέβαλα σε κάτι και εγώ.»  Σας θυμίζω πως την εποχή εκείνη οι Γερμανοί εργαζόμενοι δούλευαν μία ώρα επί πλέον την ημέρα, για την πατρίδα τους, χωρίς να πληρώνονται.

Και διάβασα πρόσφατα άρθρο με τίτλο «Χαμηλοί φόροι υψηλότερα έσοδα» και αναφέρει ως παράδειγμα την οικονομική πολιτική με τον όρο «Ρηγκανόμικς»  Με άλλα λόγια, ένας, όχι και πολύ καλός ηθοποιός, κατάφερε να γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και να μείνει στην ιστορία πρώτον για το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και δεύτερο από την εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής που στηριζόταν στο «όσο χαμηλότεροι οι φόροι τόσο υψηλότερα τα έσοδα του κράτους». Μια οικονομική πολιτική που έδωσε τεράστια ώθηση στην αμερικάνικη οικονομία.  «Πεμπτουσία των «Ρηγκανόμικς» ήταν μια πολύ απλή θεωρία, την οποία είχε αναπτύξει ο τότε προεδρικός σύμβουλος, οικονομολόγος Άρθουρ Λάφφερ. Μάλιστα, η ιστορία λεει ότι η θεωρία του, που αποτυπώθηκε σε μία καμπύλη -την περίφημη καμπύλη Λάφφερ- σχεδιάστηκε πρόχειρα πάνω σε μια χαρτοπετσέτα! Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία Λάφφερ, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών δεν σήμαινε κατ’ ανάγκην αύξηση των φορολογικών εσόδων.  Μέχρι κάποιο ποσοστό, η αύξηση των συντελεστών όντως οδηγεί σε αύξηση των εσόδων. Όμως από κάποιο ποσοστό και πάνω, η απόδοση είναι αρνητική.  Είτε διότι αποκρύπτεται εισόδημα, είτε διότι απλώς παύει να πραγματοποιείται, ως ασύμφορο λόγω της μεγάλης φορολογικής επιβαρύνσεως. Βάσει της θεωρίας Λάφφερ, ο ανώτατος συντελεστής φόρου εισοδήματος δεν έπρεπε να υπερβαίνει το 28%» αναφέρει το δημοσίευμα.

Σκεφτόμουν να βρω μερικά αντίγραφα από τη θεωρία Λάφφερ και να στείλω στο υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδας και να πεταχτώ μια βολτούλα στις Βρυξέλες να μοιράσω στα πλούσια και τα φτωχά αδέλφια μας των υπουργείων οικονομικών της Ευρώπης,
Ξέχασα να σας πω πως στην Αμερική, προκειμένου να αποδείξουν πως η θεωρία που προαναφέραμε αποδίδει, άρχισαν να την δοκιμάζουν και άλλοι οργανισμοί και υπηρεσίες.

 Πρώτη από όλους η υπηρεσία Κήπων-Πάρκων και Δεντροστοιχίων η οποία άλλαξε τις παλιές ταμπέλες που είχε στα πάρκα και τοποθέτησε καινούργιες που έγραφαν:  «Μην πατάτε τη χλόη.  Οι παραβάτες τιμωρούνται με πρόστιμο $1»  Κάποιος ηλικιωμένος κύριος τηλεφώνησε στα γραφεία της υπηρεσίας για να λύσει την απορία του.
– Εσείς κύριοι τον περασμένο μήνα είχατε το πρόστιμο $10, τώρα το κατεβάσατε στο $1.  Μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί;
– Βεβαίως κύριε.  Όταν το είχαμε $10 δεν πάταγε κανείς το γρασίδι.  Τώρα με το $1 όλο και κάτι μαζεύουμε.
Και πάλι τις Θερμές Ευχές μου και να είστε καλά.