Όσοι παρακολουθούν την πορεία του Κυπριακού προβλήματος τα τελευταία χρόνια και, συγκεκριμένα, από την ημέρα που ανέλαβε την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Δημήτρης Χριστόφιας, οπότε άρχισαν οι δικοινοτικές συνομιλίες, θα έχουν πιστεύω τις ίδιες απορίες που έχω κι εγώ. Και εξηγούμαι:
Ας πάρουμε πρώτα τα δεδομένα:
Πρώτον. Όλοι οι Κύπριοι θέλουν (;) λύση του προβλήματος και επανένωση του δύσμοιρου νησιού μας.
Δεύτερον. Όλοι οι Κύπριοι και ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας πιστεύουν ότι το κλειδί της λύσης το έχει η Τουρκία. Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να επανενωθεί το νησί μας αν δεν ικανοποιηθούν οι ορέξεις της Τουρκίας.
Τώρα, ας δούμε πώς προσπαθούν οι Κύπριοι και ιδιαίτερα το πολιτικά κόμματα να βρουν τη λύση. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας συνεχίζει την παράδοση και διακηρύττει ότι η μόνη λύση του Κυπριακού, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, είναι η διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία, η οποία θα ενώνει την Κύπρο σαν χώρα, με μια κυβέρνηση, μια ιθαγένεια, με ισότητα όλων των κατοίκων της, αποστρατικοποιημένη και χωρίς εποίκους.
Αυτή είναι περίπου η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Με αυτήν την πολιτική συμφωνεί απόλυτα το ΑΚΕΛ και λίγο-πολύ και τα άλλα κόμματα εκτός του ΕΥΡΩΚΟ, το οποίο θέλει λύση ευρωπαϊκή, ανεξάρτητα από το τι λέγει η Τουρκία.
Αυτά που έγραψα πιο πάνω είναι γεγονότα που δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανένας. Ακόμη ένα γεγονός που συμφώνησαν όλοι είναι η επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών για εξεύρεση της ποθητής λύσης. Πραγματικά, άρχισαν οι συνομιλίες Χριστόφια-Ταλάτ, υπό την εποπτεία των Ηνωμένων Εθνών, και συνεχίζονται τώρα μεταξύ Χριστόφια–Έρογλου.
Κι αυτό το γεγονός είναι αναμφισβήτητο. Ας συνεχίσουμε για να δείτε και σεις ποιες είναι οι απορίες μου.
Ο Χριστόφιας, ως συνομιλητής δήλωσε ότι θα είναι ευέλικτος αλλά δεν θα δεχθεί να καταπατήσει «αρχές» και τόνισε ότι δεν θα φεισθεί κόπων για να επιτύχει τον σκοπό του, που είναι η επανένωση του νησιού. Για να αποδείξει την ευελιξία του έκανε και ορισμένες παραχωρήσεις. Γεγονός κι αυτό.
Τι λένε τα άλλα κόμματα. Αρχίζω με τον ΔΗΣΥ, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με δηλώσεις τους οι αξιωματούχοι του κόμματος κατηγορούν τον πρόεδρο ότι τα θαλάσσωσε τόσο στην εσωτερική διακυβέρνηση, όσο και με το Κυπριακό και τονίζουν ότι το μόνο που κατάφερε στα τρία χρόνια της διακυβέρνησής του είναι να μας πάρει τρία χρόνια πίσω. Ο ΔΗΣΥ συμφωνά να γίνει μια ευρεία συνδιάσκεψη, στην οποία να παρακαθίσουν η Ελλάδα, η Τουρκία, η Μεγάλη Βρετανία, εκπρόσωποι των πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το «συγκυβερνών» κόμμα, το ΔΗΚΟ, δεν συμφωνεί με τους χειρισμούς του προέδρου κ. Χριστόφια και πολιτική του είναι να αποσύρει ο πρόεδρος ότι παραχώρησε κατά τη διάρκεια των συνομιλιών.
Η ΕΔΕΚ δεν συμφωνά, επίσης, με τους χειρισμούς του Προέδρου και επαναλαμβάνει συνεχώς την απαίτηση της για αλλαγή πολιτικής και τακτικής στις συνομιλίες και ιδιαίτερα να αποσυρθούν οι παραχωρήσεις του Προέδρου.
Το ΕΥΡΩΚΟ, όπως αναφέραμε πιο πάνω, δεν συμφωνεί με τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, άρα δεν συμφωνεί και με τους χειρισμούς του προέδρου.
Τέλος οι Οικολόγοι έχουν τις διαφορές τους με την πολιτική του προέδρου και ζητούν αλλαγή αυτής της πολιτικής. Να ανακαλέσει αυτά που υποσχέθηκα και να ξαναρχίσουν οι συνομιλίες πάνω σε άλλη βάση.
Με τα όσα ανάφερα πιο πάνω, καταλήγω σε ορισμένα συμπεράσματα ή μάλλον λογικές απορίες. Αναφέραμε στην αρχή ότι το κλειδί της λύσης το κρατά η Τουρκία και όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και του ΑΚΕΛ ζητούν από τη διεθνή κοινότητα και τις μεγάλες δυνάμεις να εξασκήσουν πίεση στην Τουρκία για να λύσει το Κυπριακό.
Απορία πρώτη: Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κατηγορείται από όλα τα κόμματα πλην του ΑΚΕΛ, ότι έκανε απαράδεκτες παραχωρήσεις. Παρ’ όλες τις παραχωρήσεις, ο ίδιος ο πρόεδρος παραδέχεται ότι η άλλη πλευρά είναι αδιάλλακτη, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε και θα καταλήξουμε σε αδιέξοδο. Κατηγορούμενος γιατί έδωσε πολλά. Κι όμως λύση δεν βρίσκεται. Η αντιπολίτευση τι είναι διατεθειμένη να δώσει ή τι μπορεί να κάνει για να βρεθεί η περιπόθητη λύση.
Απορία δεύτερη: Η ίδια η Τουρκία, παρ’ όλες τις παραχωρήσεις είναι αδιάλλακτη. Τι πρέπει να της προσφέρουμε για να βοηθήσει στη λύση;
Απορία Τρίτη. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να ασκηθούν πιέσεις στην Τουρκία. Και ερωτώ, ποιος θα κάνει τις πιέσεις; Εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια η Τουρκία δέχεται συνεχώς πιέσεις από όλα τα μέτωπα. Τα Ηνωμένα Έθνη πήραν δεκάδες αποφάσεις καταδικάζοντας την Τουρκία τόσο για την παράνομη κατοχή μέρους της Κύπρου δηλαδή μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση τη βιάζει να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα του λαού της. Τι έκανε η Τουρκία; «Στου κουφού την πόρτα». Ποιος θα υποχρεώσει την Τουρκία να υπακούσει;
Καταλήγω σ’ ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα ότι λύση του Κυπριακού δεν θα βρεθεί στον αιώνα τον άπαντα εφόσον ξεχνούμε ότι η Τουρκία όχι μόνο είναι μια μεγάλη και ισχυρή χώρα που την σέβονται και τη φοβούνται, αλλά και γιατί όπως λέει η κυπριακή παροιμία «κρατεί και το κρέας και το μαχαίρι».
Εμείς ποιοι είμαστε; Μια χούφτα άνθρωποι, ούτε σαν μια πόλη της Τουρκίας. Θα μου πείτε ίσως, «εμείς έχουμε το δίκαιο μαζί μας». Συμφωνώ απόλυτα. Ξεχνούμε, όμως, ένα πράγμα. Δεν κερδίζει πάντα ο άνθρωπος ή το κράτος που έχει δίκαιο γιατί το δίκαιο το έχει σχεδόν πάντα ο ισχυρός.
