Ήταν χαμηλού προφίλ η ταλαντούχα σκηνοθέτης κινηματογράφου Άννα Καννάβα από την Λευκωσία Κύπρου που ξεριζώθηκε από κει μαζί με πολλούς άλλους, μετά την τουρκική εισβολή, μόλις στα δεκαπέντε της.
Άγνωστη, μεταξύ αγνώστων, βρέθηκε με την οικογένειά της στη Μελβούρνη και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Deakin Κινηματογραφία. Ήταν ο χώρος που τη συγκινούσε και την ενέπνεε.
Το έμφυτο ταλέντο της είχε ήδη αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του, όταν στα είκοσί της μόλις χρόνια, προσβλήθηκε από μια σπάνια ασθένεια, τη σκλήρυνση του δέρματος.
Σκλήρυνση του δέρματος, γύρω από τους μυς και τα κόκκαλα. Η φοβερή αυτή ασθένεια προκαλεί και άλλα συμπτώματα, όπως νευρική υπερδιέγερση, καρδιακή ανεπάρκεια, αναπνευστικά προβλήματα και δυσπεψία. Η Άννα υπέφερε από όλα αυτά και, επιπλέον, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα χέρια της κανονικά. Συνέχεια αισθανόταν αδύναμη και κρύα ρίγη διαπερνούσαν το κορμί της.
Ο χειμώνας της Μελβούρνης, παρ’ ότι δεν είναι ιδιαίτερα δριμύς, κάθε χρόνο την ‘έδιωχνε’ εκτός συνόρων, στην Ευρώπη. Αυτό είχε και τη θετική του πλευρά, αφού της έδινε την ευκαιρία να επανασυνδεθεί με τις ρίζες της, στην Κύπρο, αλλά να ζήσει και σε χώρες όπως η Πορτογαλία, η Γαλλία και η Αυστρία.
Η Άννα, με την επιμονή και την εκπληκτική δύναμη του χαρακτήρα της, ξεπέρασε αυτό το τεράστιο και τρομακτικό εμπόδιο που έβαλε η ζωή στο δρόμο της και μεταξύ 30 και 40 χρόνων έκανε αισθητή την παρουσία της στην έβδομη τέχνη με ντοκιμαντέρ, αλλά και φιλμ μεγάλου μεγέθους, όπως Dreams for Life τo 2004 και Kissing Paris το 2008.
Η Άννα έγραψε, επίσης, δύο μυθιστορήματα, το Stefanos of Limassol τo 2003 και So Much Joy – Lisboa! το 2008, τα οποία πρόκειται να κυκλοφορήσουν στο άμεσο μέλλον. Είχε μια εκπληκτική, πραγματικά, δύναμη ψυχής, μια ανεξάντλητη ενέργεια και δυναμισμό με τα οποία άγγιξε και ενέπνευσε πολλούς.
Η Μαρία Μερσέντες που πρωταγωνίστησε στο έργο Dreams for Life, θα πει: «Η Άννα με άγγιξε βαθειά. Μου έδωσε το πολυτιμότερο δώρο που γίνεται, τη φιλία της. Για μένα το Dreams of Life υπήρξε η ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου ολόκληρης, δεδομένου ότι ένιωθα ότι δεν υποδυόμουν απλά έναν ρόλο, αλλά είχα μπει μέσα στην ψυχή της Άννας και ζούσα το όραμά της.
Μια μέρα θα φύγω από τον κόσμο αυτόν ευτυχισμένη γιατί είχα την τύχη να γνωρίσω την Άννα και να παίξω στα «Όνειρά» της».
Αλλά και η Άνθεα Σιδηροπούλου θα εξομολογηθεί με συγκίνηση ότι εκείνο που θυμάται από την Άννα «ήταν η απαράμιλλη επιμονή της ότι τα πράγματα πρέπει να προχωρήσουν, ανεξάρτητα από τα εμπόδια που παρουσιάζονται. Η Άννα ήταν η προσωποποίηση της αλήθειας, της αξιοπρέπειας και της δύναμης.
Επέμεινε να έχουμε ως επίκεντρο μόνο θετικές σκέψεις, θετική προσέγγιση στα πράγματα, θετικές θεραπείες. Δέθηκα αμέσως με την Άννα, δεδομένου ότι το κύριο ενδιαφέρον και των δύο μας επικεντρωνόταν σε θέματα επιβίωσης, στην προσπάθεια να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια που ορθώνονταν μπροστά μας, αυτόν τον ίδιο τον πόνο, προκειμένου να μπορέσουμε να γευτούμε τις όμορφες στιγμές της ζωής. Η Άννα Καννάβα, αδιαφιλονίκητα, υπήρξε δύναμη ζωής».
«Κι εμένα, χωρίς καμιά αμφιβολία, με κατέκτησε και με ενέπνευσε αυτή η θαυμάσια ύπαρξη. Ήταν καλή φίλη και θαυμάσια συνεργάτρια. Άννα ποτέ δεν πρόκειται να σε ξεχάσουμε.
Η Άννα έφυγε από κοντά μας στις 5 του Μάη, μετά από 12μηνη πάλη με την επάρατο. Για όσους είχαν την τύχη να την γνωρίσουν, ήταν καταπληκτική γυναίκα, γεμάτη πάθος για τη ζωή, που παρά τα φοβερά εμπόδια που ορθώθηκαν από νωρίς μπροστά της, τα υπερπήδησε και κατάφερε να ζήσει μια ζωή γεμάτη νόημα και αλήθεια.
