ΛΟΙΠΟΝ, έτσι και βάλετε στη θέση του παγόβουνου το χρέος και στη θέση του Τιτανικού το ελληνικό έθνος, έχετε, με λίγες κουβέντες, την σημερινή εικόνα της πατρίδας.
ΟΠΩΣ ο καπετάνιος του Τιτανικού, έτσι και η ελληνική κυβέρνηση, πιστεύει ότι το έθνος θα επιζήσει από την ολομέτωπη σύγκρουση με το (παγόβουνο) του χρέους, που ξεκόπηκε από τις τράπεζες και τους δανειστικούς οργανισμούς και επιπλέει αδέσποτο στις «αγορές».
ΣΤΗΝ ίδια κατάσταση αφασίας βρίσκονται και οι επιβάτες του σκάφους, που συνεχίζουν να ακούν μουσική πίνοντας τα ποτηράκια τους και αγνοώντας το παγόβουνο.
ΤΗΝ εβδομάδα που πέρασα στην Αθήνα, επιστρέφοντας από τα ευρωπαϊκά σαλόνια, διαπίστωσα ότι ο λαός, είτε δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει είτε δεν έχει την ικανότητα να αντιδράσει.
ΠΟΛΥ φοβάμαι ότι συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα δύο, που σημαίνει ότι η σύγκρουση με το παγόβουνο είναι θέμα χρόνου και όποιος σωθεί σώθηκε.
ΡΕΖΙΛΙ των Βαλκανίων έχει γίνει η χώρα, σας λέω. Ακόμα και οι γείτονές μας, οι Σκοπιανοί, γελούν μαζί μας.
ΕΤΣΙ και δεν καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα με την ελεγχόμενη χρεοκοπία που βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο, πολύ φοβάμαι ότι θα απολέσουμε και ό,τι έχει απομείνει από την εθνική μας κυριαρχία.
ΑΣΤΕΓΟΙ και στους πέντε δρόμους, σας λέω, θα μείνουμε και θα περιφερόμαστε με τις εικόνες των ένδοξων προγόνων μας παραμάσχαλα.
ΕΔΩ οι φίλαθλοι του κραταιού κάποτε Ηρακλή Θεσσαλονίκης, σήκωσαν πρόσφατα τις σημαίες των ακατονόμαστων και απειλούν να πάνε την ομάδα τους να παίζει στο πρωτάθλημα των Σκοπίων!
ΠΟΙΟΣ, μέχρι πριν λίγα χρόνια ακόμα, μπορούσε να φανταστεί ότι η ισχυρή Ελλάς θα έφτανε σε αυτή τη θέση;
ΣΤΟ μεταξύ και ενώ η κυβέρνηση «πιάνεται από τα μαλλιά της για να μην πνιγεί», προσπαθώντας κάθε φορά να εξασφαλίσει την επόμενη δόση (για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις), οι εθνεγέρτες κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, συνεχίζουν να καλούν τον λαό να… εξεγερθεί!
ΑΥΤΟ, όμως, που δεν διευκρινίζει κανείς είναι να εξεγερθούν εναντίον ποιων; Εναντίον της κυβέρνησης; Εναντίον των εργοδοτών; Εναντίον των δανειστών; Εναντίον της τρόικας;
ΚΑΙ άντε, ας πούμε ότι εξεγέρθηκαν εναντίον όλων, τι θα ζητήσουν; Ποιο θα είναι το αίτημά τους; Να μας δανείσουν περισσότερα;
ΤΟ τραγελαφικό στην όλη ιστορία είναι, ότι όλες οι μέχρι τώρα κινητοποιήσεις που έγιναν είχαν αποκλειστικά οικονομικούς στόχους.
ΤΗ διατήρηση της ανομίας, της διαφθοράς, της λούφας και των οικονομικών κεκτημένων τους διεκδικούν όλοι και τίποτε άλλο πέραν αυτών.
ΟΙ αγώνες και οι κινητοποιήσεις γίνονται για να διατηρηθεί στη ζωή ένα κράτος που παρά την σχετική απογραφή κανείς δεν ξέρει (ακόμα) πόσους υπαλλήλους έχει.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ σχεδόν γίνονται κινητοποιήσεις για να διατηρηθούν οι θεσμοί που εξασφαλίζουν την αρπαχτή, το βόλεμα, τις παχυλές συντάξεις και αργομισθίες που οδήγησαν την χώρα στο μεγάλο κατήφορο, που δείχνει να μην έχει τέλος.
ΑΚΟΜΑ και μετά τη διαπίστωση (δια γυμνού πλέον οφθαλμού) ότι δεν υπάρχει κράτος, με την γνωστή έννοια της λέξης, κανείς δεν είπε, έστω και «για τα μάτια του κόσμου», να διαμαρτυρηθεί και να ζητήσει εξηγήσεις.
ΚΑΝΕΙΣ δεν διαμαρτύρεται για τα σκουπίδια, που κάθε τόσο κάνουν τα δικά τους «βουνά» στους δρόμους, για το γεγονός ότι η Αθήνα και Θεσσαλονίκη (και όχι μόνο) έχουν μετατραπεί σε πάρκινγκ αυτοκινήτων και την απαράδεκτη υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής σε όλη την επικράτεια.
ΟΛΕΣ οι απεργιακές κινητοποιήσεις τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια, που έγιναν από την Αριστερά είχαν οικονομικούς στόχους.
ΝΑΙ και η Αριστερά, που υποτίθεται όχι έχει περισσότερες ευαισθησίες, μόνο για περισσότερα λεφτά αγωνιζόταν.
ΠΟΤΕ δεν έγινε μια κινητοποίηση πολιτών για να σταματήσει η οικολογική καταστροφή που υφίσταται η χώρα.
ΚΑΜΙΑ κυβέρνηση, κανένας Δήμος, ή Νομαρχία δεν γκρέμισε για παράδειγμα ένα από τα εκατομμύρια των αυθαίρετων που χτίστηκαν τα τελευταία 40 χρόνια σε ολόκληρη τη χώρα.
ΚΑΝΕΝΑ κόμμα, συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς, αλλά και του συνδικαλιστικού κινήματος, δεν έχει πει (και συνεχίζει να μη λέει) λέξη για την απαράδεκτη κατάσταση των αυθαιρέτων και κάθε αυθαιρεσίας.
ΕΤΣΙ έφθασε ο λαός, ηθικά γυμνός και κοινωνικά άοπλος μπρος στην κρίση και συνεχίζει να διεκδικεί, όσα τόσα χρόνια τον έμαθαν να διεκδικεί.
ΤΟ παραμύθι, όμως, με το οποίο μεγάλωσε έφτασε στο τέλος του. Με τη διαφορά ότι δεν τελείωσε όπως τα υπόλοιπα παραμύθια. Στο συγκεκριμένο, κέρδισε ο δράκος και όχι το βασιλόπουλο.
ΣΤΟ κλασικό ερώτημα «και τώρα τι γίνεται;» απάντηση δεν υπάρχει, αφού τα πάντα μπορούν να συμβούν και εδώ, με περισσότερες πιθανότητες να συμβούν τα χειρότερα.
Η κατάσταση δεν έχει ξεφύγει μόνο από τα χέρια της κυβέρνησης -κάτι που κανέναν δεν εκπλήσσει- αλλά και από τα χέρια της τρόικας.
ΠΡΩΤΗ φορά στην ιστορία του βρέθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ενώπιον μιας (οικονομικής) κατάστασης που δεν μπορεί να ελέγξει και συγκρατήσει.
Η δοκιμασμένη συνταγή του, που έχει μέχρι σήμερα βοηθήσει πολλές χώρες να βγουν από τη μαύρη τρύπα των χρεών τους, στην πατρίδα μας δεν δουλεύει.
ΓΙΑ δύο ολόκληρους αιώνες η… ισχυρή Ελλάς έχει ξεφτιλίσει κάθε ξένη συνταγή. Όσες και αν δοκιμάστηκαν είχαν (όπως και η σημερινή) οικτρό τέλος.
ΕΙΜΑΙ σίγουρος ότι αν η τρόικα γνώριζε πριν 15 μήνες όσα κατάφερε να μάθει κοντά μας μέχρι σήμερα, σίγουρα δεν θα αναλάμβανε να μας σώσει.
ΕΝΤΑΞΕΙ, σου λένε οι άνθρωποι, θα τους μειώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, θα απελευθερώσουμε τα κλειστά επαγγέλματα, θα ελαστικοποιήσουμε τα ωράρια εργασίας και θα τους αναγκάσουμε να πατάξουν την φοροδιαφυγή και την σπατάλη.
ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΑ είναι τα πιο πάνω μέτρα, σου λένε, θα φέρουν αποτελέσματα και στην Ελλάδα όπως και στις υπόλοιπες χώρες.
ΓΙΑ να δουλέψουν όμως τα μέτρα, βασική προϋπόθεση είναι να εφαρμοστούν. Και για να εφαρμοστούν τέτοια σκληρά (και αντιλαϊκά) μέτρα λιτότητας, θα πρέπει να υπάρχει κυβέρνηση που να αψηφήσει το πολιτικό κόστος να επιμείνει να τα εφαρμόσει.
ΜΕΤΑ, μάλιστα, τη διαβεβαίωση του Γεωργίου Β’ ότι η κυβέρνησή του είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει τα μέτρα, χωρίς να λάβει υπόψη της το πολιτικό κόστος, ενέκριναν το δάνειο των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ.
ΠΟΥ να περάσει από το μυαλό τους τότε ότι, πίσω από την κυβέρνηση δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός για να υλοποιήσει οποιαδήποτε απόφαση, πόσο μάλλον αποφάσεις δύσκολες.
ΑΚΟΜΑ και η ίδια η κυβέρνηση δεν γνώριζε πριν 15 μήνες το μέγεθος της ανικανότητας του κράτους το οποίο υποτίθεται ότι ανέλαβε να κυβερνήσει.
ΜΙΛΑΜΕ για ένα κράτος που δεν έχει την ικανότητα, όχι μόνο να πληρώσει τα χρέη του, αλλά ούτε και να συγκεντρώσει τα χρήματα που του οφείλουν οι φορολογούμενοι.
ΕΝΑ κράτος πραγματικό φάντασμα του εαυτού, που είναι (εντελώς) ξεχαρβαλωμένο και (απόλυτα) ανίκανο ακόμα και τις βασικές υποχρεώσεις του να φέρει σε πέρας.
ΕΤΣΙ βρέθηκε η τρόικα με την «ωρολογιακή βόμβα» (που λέγεται Ελλάς) στα χέρια και δεν ξέρει τι να κάνει.
ΟΙ έμπειροι πυροτεχνουργοί της, παρά τις προσπάθειες που καταβάλουν, δεν έχουν ακόμα καταφέρει να την εξουδετερώσουν, που σημαίνει ότι μπορεί να εκραγεί και στα χέρια τους.
ΚΑΙ αν συμβεί κάτι τέτοιο (πράγμα που είναι πολύ πιθανό), πάει η προσπάθεια για (πολιτικά) Ενωμένη Ευρώπη.
ΑΣΕ που θα κινδυνέψει, όχι μόνο το ευρώ, αλλά, ενδεχομένως και ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία.
ΜΕ λίγα λόγια, αγαπητοί μου, οι άνθρωποι θέλουν να μας σώσουν (για να σωθούν και αυτοί), αλλά εμείς αρνούμαστε πεισματικά να σωθούμε.
ΝΑ γιατί τα έχουν χαμένα και συνεδριάζουν κάθε τόσο προκειμένου να βρουν μια λύση. Εμείς, όμως, ζωσμένοι με τα (οικονομικά) εκρηκτικά μας σαν καμικάζι αυτοκτονίας της αλ Κάιντα, τους απειλούμε να τους πάρουμε μαζί μας.
ΚΑΙ δεν είναι μόνο η οικονομική ωρολογιακή βόμβα που απειλεί τη χώρα (και την Ευρώπη), αλλά και η βόμβα της κοινωνικής παρακμής.
ΣΤΟ απροχώρητο έχουν φτάσει οι σχέσεις μεταξύ των ντόπιων και των παράνομων μεταναστών (που κανείς δεν γνωρίζει πόσοι είναι) σε ορισμένες γειτονιές της Αθήνας.
Η ξενοφοβία, ο σοσιαλισμός των ηλιθίων, δίνει και παίρνει και όσο η οικονομική κατάσταση χειροτερεύει, τόσο πιο εκρηκτική θα γίνεται η ατμόσφαιρα.
ΜΗΝ εκπλαγείτε αν δείτε στο κέντρο της Αθήνας οδομαχίες με καλάσνικοφ όπως στην Λιβύη. Όσο αυξάνονται τα αδιέξοδο τόσο πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι ανάφλεξης.
ΑΥΤΑ για σήμερα και τα λέμε πάλι από βδομάδα. Γεια χαρά.
