Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι Έλληνες επισκέπτονται την Αυστραλία για τουρισμό.
Κάποιοι, μάλιστα, την γυρίζουν όλη με αυτοκίνητα ή μηχανές και πάνε σε μέρη που δεν έχουν πάνε πολλοί συμπάροικοι που βρίσκονται αρκετές δεκαετίες στην Αυστραλία.
Ένας απ’ αυτούς, που γύρισε την Αυστραλία με μηχανή (κάτι σαν τον δικό μας Μπάμπη Σταυρόπουλο) είναι ο Κώστας Μητσάκης, ο οποίος κατέγραψε τις εντυπώσεις του στο ακόλουθο ρεπορτάζ:
«Η αυστραλιανή Outback. Μια γη αφιλόξενη, αραιοκατοικημένη και εχθρική στην ανθρώπινη παρουσία, που απλώνεται στο μεγαλύτερο μέρος της μικρότερης ηπείρου του πλανήτη μας. Αυτήν την Αυστραλία θέλαμε να γνωρίσουμε. Την Αυστραλία των road trains, της κόκκινης ερήμου, των τεράστιων μονολιθικών βράχων, της μοναξιάς, των καγκουρό, των αιματοβαμμένων δειλινών, της ατέρμονης ευθείας…
Από κάπου, όμως, έπρεπε να ξεκινήσουμε. Σε κάποιο παράκτιο σημείο της Αυστραλίας θα έπρεπε να κάνουμε την απόβασή μας. Γιατί όχι στο Σίδνεϊ, το μητροπολιτικό κέντρο της χώρας; Το Σίδνεϊ, η πρωτεύουσα της Πολιτείας New South Wales (Ν.S.W), κινείται στους ρυθμούς του μέλλοντος! Ουρανοξύστες από γυαλί και μέταλλο, ατσαλένιες γέφυρες, λαμπερά κτίρια και εναέρια τρένα πόζαραν φιλάρεσκα μπροστά στο φωτογραφικό φακό. Αντιπροσωπευτικά στοιχεία της πολυπληθέστερης πόλης της Αυστραλίας, η οποία αποτελεί το σημαντικότερο αστικό, οικονομικό και πνευματικό κέντρο της χώρας. Το ενδιαφέρον μας μονοπώλησαν η περίφημη Harbour Bridge και η φουτουριστική Opera House, που αμφότερα αποτελούν τα σύμβολα της πόλης. Το Darling Harbour ψηφίστηκε ως ο πιο ζωντανός χώρος αναψυχής της πόλης, ενώ η περιοχή King Cross φρόντισε για τη νυχτερινή μας διασκέδαση!
Το Σίδνεϊ χρειάζεται χρόνο και καλή παρέα. Όχι μόνο για την επιβεβλημένη γνωριμία με τα πάμπολλα αξιοθέατα της πόλης, αλλά και για την απόλαυση ενός δροσιστικού φραπέ στην ελληνική συνοικία του Brighton Le Sands συντροφιά με Έλληνες ομογενείς, που πραγματικά ξετρελάθηκαν με τη δίτροχη παρουσία μας εκεί! Αναμφίβολα, η παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην Αυστραλία είναι αρκετά έντονη και απλώνεται σ’ όλα τα επίπεδα και τις δραστηριότητες της τοπικής κοινωνίας. Μόνο στο Σίδνεϊ υπάρχουν περίπου 200.000 Έλληνες, σε σύνολο 700.000 που βρίσκονται διασκορπισμένοι σ’ όλη την Αυστραλία. Η πρωτοκαθεδρία ανήκει, ωστόσο, στη Μελβούρνη. Αριθμεί γύρω στους 300.000 ομογενείς, συνιστώντας την πολυπληθέστερη ελληνική κοινότητα της Αυστραλίας και θεωρείται η τρίτη κατά σειρά ελληνική πόλη σε πληθυσμό μετά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη!
Το ταξιδιωτικό μας πλάνο στην Αυστραλία προέβλεπε το πέρασμα μέσα από έξι Πολιτείες (New South Wales, Queensland, Northern Territory, Western Australia, South Australia, Victoria) και τη γνωριμία με πέντε μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας (Brisbane, Alice Springs, Perth, Adelaide, Melbourne). «Φυσικός» πρωταγωνιστής του οδοιπορικού μας στο μακρινό νησί του Νότου αποτελούσε το ερημικό οικοσύστημα της Outback.
Με οδηγό τον αυτοκινητόδρομο Pacific Hwy βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε από το Σίδνεϊ προς το Brisbane, 980 χλμ. βόρεια, στη Golden Coast, το «Μαϊάμι της Αυστραλίας». Την τουριστικά πιο αναπτυγμένη παραλιακή ζώνη της αυστραλιανής ηπείρου, που προσελκύει περισσότερους από 3.000.000 τουρίστες ετησίως. Για να ικανοποιηθεί έτσι ο διακαής πόθος της Όλγας, που ήθελε να κολυμπήσει στα θερμά νερά του Ειρηνικού Ωκεανού με φόντο την γκλάμουρ εικόνα που συνιστούσαν οι πολυώροφες ξενοδοχειακές μονάδες, τα εντυπωσιακά εμπορικά κέντρα, τα φωταγωγημένα καζίνο και τα υπαίθρια καφέ της Surfers Paradise: του πιο δημοφιλές και κοσμοπολίτικου παραθεριστικού θέρετρου της Αυστραλίας.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΡΧΙΖΕΙ
Η κόκκινη γραμμή που είχαμε χαράξει στο χάρτη, μετά το Brisbane περνούσε από τις κωμοπόλεις Toowoomba, Mitchell, Barcaldine, Winton και Cloncurry, για να καταλήξει μετά από 1750 χλμ. στην πόλη Mt. Isa. Δεν χρειάστηκε να διανύσουμε ωστόσο περισσότερα από 110 χλμ. για να μας υποδεχτεί ο κόσμος της έσω αυστραλιανής γης. Το τοπίο άρχισε σταδιακά να αποκτά μια απελπιστικά επίπεδη μορφή, το ασφάλτινο ίχνος του δρόμου θύμιζε έντονα το καρδιογράφημα ενός νεκρού, τα διερχόμενα αυτοκίνητα όλο και λιγόστευαν, η απόσταση μεταξύ των κωμοπόλεων και των οικισμών μεγάλωνε.
Ταξιδεύοντας στην Outback, πάνω απ’ όλα, φοβάσαι τα… καγκουρό! Ναι, τα άκακα αυτά ζωάκια της αυστραλιανής πανίδας αποτελούν το φόβο και το τρόμο των οδηγών που κινούνται στην ενδοχώρα, κυρίως κατά τις νυχτερινές ώρες. Είναι η ώρα που βγαίνουν για βοσκή και μια σύγκρουση μαζί τους –ακόμα και με επιβατικό αυτοκίνητο– έχει συνήθως ολέθρια αποτελέσματα. Συμβουλή: μην οδηγάτε στην Outback μετά τη δύση του ήλιου.
Δεκάδες πτώματα καγκουρό που δέσποζαν στις άκρες του δρόμου (τα απομεινάρια της μοιραίας συνάντησης των ζώων με κάποιο τροχοφόρο), ήταν οι εικόνες που αντικρίζαμε στην πορεία μας από τον οικισμό Camooweal προς στη διασταύρωση του Barkley Hwy με τον Stuart Hwy, τον κεντρικό οδικό άξονα που διασχίζει από βορρά προς νότο την Αυστραλία ενώνοντας το Darwin με την Adelaide.
Η παρουσία μας στον κεντρικό οδικό άξονα Stuart Hwy ήταν πλέον γεγονός. Ο Stuart Hwy, που έχει συνολικό μήκος περίπου 3.100 χλμ., χαράχτηκε πάνω στην πρωτότυπη διαδρομή του Άγγλου εξερευνητή John McDouall Stuart, του πρώτου λευκού που διέσχισε επιτυχώς την αυστραλιανή ήπειρο από το νότο προς το βορρά και εξερεύνησε την Κεντρική Αυστραλία. Ο πρωτοπόρος εξερευνητής ξεκίνησε από τη Port Augusta στις 11/2/1861 και κατάφερε να φτάσει στην περιοχή του σημερινού Darwin στις 24/7/1862.
Η πυξίδα μας στράφηκε πλέον νότια και ο Stuart Hwy ανέλαβε να μας οδηγήσει τις επόμενες μέρες, αρχικά στη κωμόπολη Tennant Creek και κατόπιν στη πόλη Alice Springs, που απείχαν 20 χλμ. και 550 χλμ. αντίστοιχα από το σημείο της διασταύρωσης.
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ
Η πόλη Alice Springs, σημαντικό αναπτυσσόμενο αστικό κέντρο της Outback με 25.000 κατοίκους, ιδρύθηκε το 1888 σε κοντινή απόσταση από τον τηλεγραφικό σταθμό της Overland Telegraph Line. Βρίσκεται λίγα μόλις χιλιόμετρα νότια από το γεωγραφικό σημείο της νοητής παρουσίας του Τροπικού του Αιγόκερου. Για την πλειοψηφία των ταξιδιωτών, η πόλη Alice Springs αντιπροσωπεύει τη ξεκούραση και την ανασυγκρότηση μετά από μια πολυήμερη περιπλάνηση στην αχανή Outback, ένα ρόλο που έπαιξε και για μας.
Ήμασταν πια κοντά στο Ayers Rock, την κόκκινη καρδιά της Αυστραλίας. Η μεγάλη κόκκινη καρδιά της Αυστραλίας, που στη γλώσσα των Αβοριγίνων ονομάζεται Uluru, είναι ηλικίας 65.000.000 ετών και αποτελεί το μεγαλύτερο μονολιθικό βράχο του πλανήτη μας. Ο τεράστιος Ayers Rock έχει διάμετρο 9,4 χλμ., ύψος 348 μ. και διαστάσεις 3,6 Χ 2,4 χλμ.! Ο γρανιτένιος βράχος της Αυστραλίας, που ξεπροβάλλει στη μέση του πουθενά, αναμφίβολα εντυπωσιάζει με τις καφεκόκκινες χρωματικές εναλλαγές του, ενώ αυτό που βλέπαμε αντιπροσωπεύει μόλις το 1/3 του συνολικού του όγκου. Τα υπόλοιπα 2/3, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων, βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της κοκκινωπής γης.
Στα όρια του Uluru–Kata Tjuta National Park, εκτός από τον κόκκινο επιβλητικό μονόλιθο, δεσπόζει επίσης μια εντυπωσιακή συνάθροιση μικρότερων βράχων (45 χλμ. δυτικά του Ayers Rock), τα Olgas. Στην γλώσσα των Αβοριγίνων τα Olgas ονομάζονται Kata Tjuta, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Πολλά Κεφάλια» Πρόκειται για μια περιοχή εξίσου σημαντική και ιερή για τους Αβοριγίνες Anangu, όπως τα κοντινά Uluru.
Επιστροφή και πάλι στον Stuart Hwy, στάση για ανεφοδιασμό καυσίμων και καφέ στο roadhouse Erldunda –που δεσπόζει στη διασταύρωση του Lasseter Hwy με τον Stuart Hwy– και πορεία κατόπιν προς την πόλη Coober Pedy, 490 χλμ. νότια. Σκονισμένοι και ταλαιπωρημένοι, και με το όραμα ενός ατάραχου ύπνου στα μυρωδάτα σεντόνια ενός μοτέλ να οδηγεί το τιμόνι της μοτοσικλέτας, διασχίζαμε τους δρόμους του Coober Pedy. Η πόλη βρίσκεται στην καρδιά της νοτιοαυστραλιανής Outback και θεωρείται η παγκόσμια πρωτεύουσα του οπαλίου. Εξυπακούεται ότι η ύπαρξή της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα τεράστια κοιτάσματα οπάλιου που υπάρχουν στο υπέδαφος της ευρύτερης περιοχής και τα οποία πρωτοανακαλύφτηκαν εντελώς τυχαία το 1915. Μέσα στα επόμενα χρόνια πλήθος κόσμου άρχισε να συρρέει στο Ελ-Ντοράντο της Outback, για να συναντήσει το όνειρό του!
Εξαιτίας των αντίξοων συνθηκών εργασίας και των ακραίων κλιματολογικών συνθηκών που επικρατούσαν (μέχρι και 50 C το καλοκαίρι, κάτω του μηδενός τις νύχτες του χειμώνα) οι επίδοξοι οπαλορύχοι λάξευσαν στα σπλάχνα της γης σπίτια, αποθήκες, ορυχεία, ακόμα και εκκλησίες! Έτσι, το Coober Pedy έγινε σταδιακά μια μοναδική υπόγεια πολιτεία, με πάμπολλα υπόγεια ξενοδοχεία και καταστήματα πώλησης οπαλίου, μουσεία οπαλίου, κατακομβικές εκκλησίες και τουριστικά ορυχεία. Στην τοπική έρημο γυρίστηκαν σκηνές από τις ταινίες «The Red Planet», «Mad Max» και «Priscillα, Queen of the Desert».
Το κατακομβικό Coober Pedy, που στεγάζει γύρω στους 4.000 κατοίκους, φιλοξενεί περίπου 400 συμπατριώτες μας. Παρά το γεγονός ότι στη δεκαετία του 1960 και του 1970 υπήρχαν εδώ περισσότεροι από 1.500 Έλληνες, στις μέρες μας η ελληνική κοινότητα του Coober Pedy παραμένει ακόμα ζωντανή και στεγάζεται κοντά στο ναό του Αγίου Νικολάου.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Διατρέχοντας πάνω στον Stuart Hwy τη διαδρομή Coober Pedy–Port Augusta (530 χλμ.), υπήρχαν στιγμές που είχαμε την εντύπωση πως ήμασταν οι μόνοι επιζήσαντες από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα! Η τρομακτική μοναξιά που βιώναμε καθ’ οδόν, σε συνδυασμό με το επίπεδο σεληνιακό τοπίο που χαρακτήριζε μεγάλο μέρος της διαδρομής, ενίσχυαν κατακόρυφα αυτή μας την αίσθηση.
Στην πόλη-λιμάνι της Port Augusta συναντιέται ο Stuart με τον Eyre Hwy, όπως επίσης και οι σιδηροδρομικές γραμμές Trans-Australian και Indian Pacific. Στο κομβικό αυτό σημείο της Νότιας Αυστραλίας, που αποτελεί έναν ιδανικό σταθμό πριν και μετά την οδική περιπέτεια της Outback, αποφασίσαμε να αγκυροβολήσουμε.
Μετά από τρεις μέρες, ο Eyre Hwy, η κύρια οδική αρτηρία που συνδέει τη Δυτική με την Ανατολική Αυστραλία, φιλοξενούσε τους τροχούς της μοτοσικλέτας μας, ενώ το ψαρολίμανο Ceduna, 460 χλμ. δυτικά της Port Augusta, περίμενε να μας κοιμίσει εκείνο το βράδυ. Βαδίζαμε πάνω στα χνάρια του Edward John Eyre, ενός άλλου εξερευνητή της αυστραλιανής ηπείρου.
Για τους ταξιδιώτες που έρχονται από τα ανατολικά της χώρας, όπως εμείς, η Ceduna αποτελεί την άτυπη πύλη εισόδου στον επίπεδο κόσμο της Nullarbor Plan. Για τις δύο επόμενες ημέρες, πλέαμε ολομόναχοι μέσα στην απεραντοσύνη της Nullarbor Plan, δέσμιοι ενός μονότονα επίπεδου τοπίου. Παράλληλα, η χλωρίδα που υπήρχε δικαιολογούσε απόλυτα την ονομασία της περιοχής (nulla arbor σημαίνει στα λατινικά «κανένα δέντρο», ονομασία που δόθηκε από τον εξερευνητή Alfred Delisser). Penong, Nundroo, Yalata, Nullarbor, WASA Border Village, Eucla, Mundrabilla, Madura, Cocklebiddy, Caiguna και Balladonia. Έντεκα τοπωνύμια του χάρτη που βρίσκονταν μέσα στο απόλυτο τίποτα της εφιαλτικής Nullarbor Plan, σκορπισμένα σε μια έκταση 1.300 χλμ. Έντεκα οάσεις ζωής που αντιστοιχούσαν –με εξαίρεση τον οικισμό Penong– σε roadhouses και τα οποία παρουσίαζαν μια πανομοιότυπη εικόνα, με εστιατόριο, βενζινάδικα και λίγα δωμάτια για διανυκτέρευση.
Η περιοχή της Nullarbor Plan, που καταλαμβάνει μια έκταση 250.000 τετρ. χλμ., είχε να παρουσιάσει τα δικά της ιστορικά αξιοθέατα. Στην Eucla, το σημείο όπου το 1877 συνδέθηκε τηλεγραφικά η Ανατολική με την Δυτική Αυστραλία, αντικρίσαμε τη σχετική αναμνηστική στήλη που μνημόνευε το συγκεκριμένο γεγονός. Στο ίδιο σημείο δέσποζε η επιτύμβια στήλη John Eyre Memorial, που ήταν αφιερωμένη στον πρωτοπόρο εξερευνητή της Νότιας Αυστραλίας και στους συντρόφους του (Baxton, Wylie, Yarry).
Στην παραθαλάσσια λωρίδα γης της Nullarbor Plan πρωταγωνιστούσαν τα πανύψηλα βράχια Bunda Cliffs. Εκτείνονταν σε μια απόσταση περίπου 200 χλμ. –από την περιοχή Head of the Bight ως την Merdayerrah Sandpatch– και αποτελούσαν ένα μοναδικό φυσικό «μπαλκόνι» ύψους 90 μ. απ’ όπου είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τον Νότιο Ωκεανό. Ότι θα βλέπαμε όμως και φάλαινες στην Nullarbor Plan, αυτό πια ξεπερνούσε κάθε φαντασία! Στη θαλάσσια περιοχή Head of Bight, 80 χλμ. δυτικά του roadhouse Yalata, από τον Ιούλιο έως τον Οκτώβριο καταφεύγουν οι φάλαινες του Νότιου Ωκεανού για την αναπαραγωγή τους. Προσεγγίζοντας τις υπερυψωμένες ξύλινες εξέδρες που υπήρχαν κατά μήκος της ακτογραμμής, είχαμε τη ευκαιρία να δούμε φάλαινες από κοντινή απόσταση.
ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ
Με την άφιξή μας στην κωμόπολη Norseman, αφήσαμε και τυπικά πίσω μας την τρομερή Nullarbor Plan. Τα δύσκολα είχαν πια περάσει. Υπολείπονταν περί τα 600 χλμ. για να προσεγγίσουμε το Perth, την πρωτεύουσα της Δυτικής Αυστραλίας και όλα φαίνονταν πλέον αρκετά πιο εύκολα και ξεκούραστα. Στο Norseman, την «Ανατολική πύλη για τη δυτική πολιτεία» όπως ονομάζεται (Eastern gate to the western state), μείναμε δύο ημέρες για να ξεκουραστούμε.
Γνωριμία με τον πολιτιστικό πολυχώρο Perth Cultural Center, επίσκεψη στον Swan Bell Tower, μετάβαση στο παραθαλάσσιο προάστιο Fremantle και χαλαρωτικοί περίπατοι στα όρια του King Park αποτέλεσαν τις προτεραιότητές μας στη γνωριμία μας με την κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα της Δυτικής Αυστραλίας. Το Perth, που προσφέρει σήμερα στέγη σε περίπου 1.300.000 κατοίκους, ιδρύθηκε το 1829 αρχικά ως μια αποικία καταδίκων με την παρακείμενη στρατιωτικής βάσης. Σημαντική ώθηση στην οικονομική και πληθυσμιακή ανάπτυξη της πόλης έδωσε η κατασκευή της διηπειρωτικής σιδηροδρομικής γραμμής Adelaide–Perth στα τέλη του 19ου αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη κοιτασμάτων χρυσού στα εδάφη της πολιτείας.
Περπατώντας χαλαρά εκείνο το βράδυ στο λιμάνι του Perth γευόμασταν την ωκεάνια αλμύρα του Ινδικού. Ήμασταν στην άλλη άκρη της Αυστραλίας, 4.850 χλμ. μακριά από το Σίδνεϊ. Εκεί όπου έπρεπε φυσικά να επιστρέψουμε και πάλι! Το ταξίδι μας στους αντίποδες της γης δεν είχε ακόμα τελειώσει αλλά οι κόκκοι άμμου στην κλεψύδρα του χρόνου είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν δραματικά. Την επομένη ξεκινούσε η επιστροφή μας προς το Σίδνεϊ.
Κάτι όμως μας βασάνιζε. Πιάσαμε τον εαυτό μας να αρνείται επίμονα να συμφιλιωθεί με την αστική πραγματικότητα του Perth. Εγκλωβισμένοι στους κλειστούς ορίζοντες της μεγαλούπολης, αισθανόμασταν επιτακτική την ανάγκη να δραπετεύσουμε και πάλι στους ερημικούς δρόμους της Outback. Μας έλειπε η ελευθερία της ερήμου, το ταξίδι της ματιάς στο βάθος του επίπεδου ορίζοντα, η ενδοσκόπηση και η συνομιλία με τον εαυτό μας. Η καρδιά μας ζητούσε επίμονα να την ζεστάνουμε με τα σαγηνευτικά χρώματα και τις παραστάσεις της Outback. Αυτή την Αυστραλία είχαμε γνωρίσει, αυτήν είχαμε ερωτευτεί, αυτή μας έλειπε!