Είχα γράψει κάποτε για το παλιό ελληνικό τραγούδι. Είμαι από αυτούς που αναφέρονται συχνά στα χρόνια τα δικά μας και κόπτονται πως όλα τότε ήταν διαφορετικά, ήταν αλλιώτικα, ήταν καλύτερα.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους υπήρχαν τομείς, που αναμφισβήτητα, ήταν καλύτερα τότε. Για παράδειγμα, πιστεύω πως τότε μαθαίναμε γράμματα. Σεβόμαστε και φοβόμαστε το δάσκαλο. Σεβόμαστε τον καθηγητή και υπολογίζαμε περισσότερο, απ’ ότι σήμερα, τους γονείς μας. Νομίζω πως, σαν νέοι, είχαμε περισσότερο φιλότιμο και πιστεύω πως αγαπούσαμε περισσότερο την πατρίδα μας.
Για να επανέλθω στο ελαφρό ελληνικό τραγούδι είναι γεγονός πως υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά όμορφα τραγούδια με ανεπανάληπτο στίχο και εκπληκτική μουσική.
Πολλά από αυτά τα σιγοτραγουδήσαμε όταν είμαστε νέοι, τα χορέψαμε, λίγοι από εμάς πρόλαβαν να κάνουν μια καντάδα κάτω από ένα μπαλκόνι ή ένα παραθυρόφυλλο με μισόκλειστη γρίλια.
Ορισμένα από αυτά τα τραγουδάμε ακόμη. Ο μαέστρος μας, ο Δαυίδ Δαυιδόπουλος, κάθε τόσο που μας επισκέπτεται στην εφημερίδα, μια και ξέρει πως μου αρέσουν τα παλιά τραγούδια, μου ζητάει να πάω συντροφιά με τη χορωδία τους, να τους ακούσω και να τραγουδήσουμε στα Γηροκομεία της πόλης μας να χαρούνε λίγο τα κουρασμένα ασπρόμαλλα… παιδιά της τρίτης ηλικίας.
Θυμάται, ο Δαυίδ, τότε που τραγουδούσαμε, τις πρωινές ώρες, συντροφιά με τον αείμνηστο φίλο, τον Κώστα τον Τσικαδέρη και άλλοτε στο μαγαζί του Νίκου του Σπανού, στην πόλη, στον τότε αληθινά ελληνικό δρόμο, στη Lonsdale Street, εκείνος με το ακορντεόν του, ο Κώστας Χατζησταύρου με την κιθάρα του, η Ρένα η Φραγκιουδάκη και όλοι οι υπόλοιποι να θυμόμαστε ένα παλιό τραγούδι, να το τραγουδάμε όλοι μαζί και να αποφασίζουμε να σταματήσουμε όταν το ρολόι άγγιζε τις μικρές ώρες.
Τα ίδια λέγαμε και με τον φίλο τον Αντώνη Μισερλή, μέλος και αυτός χορωδίας και λάτρης του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού.
Το λάθος που κάναμε, συνεπαρμένοι όλοι μας από την αγάπη μας στο τραγούδι, ήταν η υπερβολή του να πιστεύουμε πως όλα, το ξανάλεω, όλα τα παλιά τραγούδια, της εποχής μας, ήταν ωραία.
Λάθος. Το σωστό είναι πως πολλά τραγούδια της τότε εποχής, έμειναν αθάνατα και έφτασαν να τα τραγουδούν ακόμη και τα παιδιά μας ακόμη και αυτά που… δεν μιλούν ελληνικά. Τραγούδια ωραία γράφονται και συνθέτονται και σήμερα. Μπορεί εμένα να μη μου αρέσει ένα καινούργιο τραγούδι που λεει «εγώ κατάθεση ψυχής κι’ εσύ ταξίδι αναψυχής», αλλά είμαι σίγουρος πως αν ξανακούγατε ορισμένα από τα τραγούδια της εποχής μας, θα προτιμούσατε το… ταξίδι αναψυχής και θα δικαιολογούσατε την… κατάθεση ψυχής.
Δεν αναφέρομαι στο… «Θα πάω στη Ζούγκλα με τον Ταρζάν», ούτε στο…. ρατσιστικό του Ζαμπέτα… «Γουστάρει τον αράπη τον… ταμ, ταμ τουμ…»
Έβαλα προχτές στο… μηχανάκι του CD, ένα δίσκο που μου χάρισε ο φίλος Γιάννης Μαράκης, πρώην Γενικός Διευθυντής των Γραφείων της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.
«Σου έφερα αυτόν το δίσκο από την Ελλάδα, επειδή ξέρω πως σου αρέσουν τα παλιά τραγούδια», είχε πει.
Λοιπόν σας μεταφέρω ορισμένους στίχους από μερικά από τα τραγούδια του προαναφερθέντος δίσκου και αν με ακούσετε και ξαναπώ πως ΟΛΑ τα παλιά τραγούδια μας είναι ωραία, να μου βάλετε πιπέρι στο στόμα.
«Σαν πιεις Ρούμι- Κόκα κόλα χαμογελούν όλα και τραγουδούν όλα σαν πιει ρούμι κόκα-κόλα » Αφού της λεει να πάνε σε ένα μικρό όμορφο νησί, της εξηγεί πως με το ρούμι και την κόκα-κόλα, όλα θα είναι μέλι γάλα.
Μόλις τελείωσε το τραγούδι δεν άντεξα και ξεφώνησα: Δεν μου το έλεγες νωρίτερα βρε κοπέλα μου να πίνω τρεις κουβάδες ρούμι και κόκα-κόλα, πρωί μεσημέρι βράδυ, προ φαγητού, μήπως μου χαμογελάσει και μένα λίγο. Δεν πρόλαβα να συνέλθω από το…ρούμι και να μία μεγαλόκαρδη που τραγουδάει πως …. «Ότι και να γίνει πες πως φταιω εγώ»
«Να μη σας τα πολυλογώ, μια και δεν βρίσκεται ο αίτιος, ότι και να γίνει πες πως φταιω εγώ»
Μίλαγα μόνος μου και ενθουσιασμένος σκέφτηκα να παω να την βρω. Μία ζωή μου λένε πως φταιω εγώ. Τώρα βρήκα μια που λεει πως ότι και να γίνει να πούμε πως φταιει αυτή… Αυτή φταιει, αυτή φταιει. Το επόμενο τραγουδάκι είναι πολύ ρομαντικό….
«Αμάντο μίιο, αγάπη μόνο θέλει η καρδιά μου και λαχταρά
Να είμαστε πάντα γλυκιά μου αγάπη μαζί στον πόνο και στη χαρά»
Και το τραγουδούσε και καλή τραγουδίστρια, η Κάκια Μέντρη, όνομα με πολλές επιτυχίες την εποχή εκείνη. Τι το ήθελες το «Αμάντο μίο» βρε Κάκια μου, με μπερδεύεις.
«Αγκαλιά και φιλιά πάντα βράδυ και πρωί εγώ και συ…» μία ζωή ανέφελη μέχρι να πεθάνουν, να τραγουδούν δίπλα τους πουλιά και αηδόνια, μια ζωή χωρίς σύννεφα και μπόρα …. και απάνω που είμαι έτοιμος να φωνάξω και να ρωτήσω: Σε ποία περιοχή μένετε παιδιά; Έρχεται η απάντηση από τον στιχουργό που συμπληρώνει … «Οι δυο μαζί σε μια μαγευτική παραμυθένια χώρα.» Τι του πληρώνεις.
Το επόμενο ήταν ένα ωραίο τραγουδάκι, ένα ωραίο ταγκό που σίγουρα, αν βάλω την καλή μου φωνή και σας το τραγουδήσω, θα σας αρέσει. Τίτλος του τραγουδιού «Η καρδιά μου σου ανήκει» με τη Δανάη.
Έχω πολλά να σας πω για το δίσκο. Καλύτερα θα είναι να μαζευτείτε όλες οι θαυμάστριες και οι θαυμαστές μου σε ένα μεγάλο χώρο (για να μας πάρει όλους) να δανειστώ τα ηχητικά μηχανήματα του Γιώργου (του Νταλάρα) και να σας τραγουδήσω το «Τσικίτα μία» και ένα άλλο σουξέ μου. Το «Τσικίτα μία» θα σας γράψω δύο στίχους για να το θυμηθείτε να το τραγουδήσουμε μαζί.
«Τσικίτα μία μη με παιδεύεις γιατί μια μέρα τ’ ομολογώ
Τσικίτα μια θα με λατρεύεις και δεν θα θέλω τότε εγώ.» Σκληρέ.
Το σουξέ μου όμως είναι το γνωστό αριστούργημα:
«Ήθελα να σαι λίγο στραβοκάνα/ ν’ αλληθωρίζουν τα ματάκια σου τα πλάνα/ να έχεις μύτη τραγωδία/ να έχεις και πλατυποδία/ να έχεις κεφάλι φαλακρό όπως τ’ αυγό.
Μα όταν το σκεφτώ λιγάκι/ πως θα φιλούσα ένα μουστάκι/ και πως θα μου έκαναν ναζάκια/ τα δυο αλλήθωρα σου τα ματάκια…..»
Τα άλλα θα τα πούμε στο ρεσιτάλ που θα δώσω με… παλιά ελληνικά τραγούδια. Το εισιτήριο θα είναι προσιτό. (φθηνότερο από του Νταλάρα).
