(Ξανα)ερωτευτήκαμε (την Ελλάδα) με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τρομάξαμε με τους Λυκανθρώπους, ταξιδέψαμε στη χώρα του φανταστικού με το Χάρι Πότερ, ζήσαμε τα χρόνια της λέπρας με το «Νησί». Γνωστές και θαυμαστές σε όλους οι παραγωγές τους! Αυτό που δεν ξέραμε όμως είναι ότι τα τεχνικά εφέ ανήκουν σε δύο πρώην συμπαροίκους.

Ο Γιώργος και ο Ρούλης Αλαχούζος είναι οι «δικοί» μας άνθρωποι στα παρασκήνια!
Τους θαυμάσαμε εμείς και όλη η υφήλιος, όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 είδαμε την παρέλαση από Κούρους και Κόρες, των οποίων τα κεφάλια και φορέματα αποτελούν δημιουργήματά τους.

Αν και αυστραλογεννημένοι, ζουν στην Ελλάδα απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και έχουν φτιάξει «τη δική τους μικρή αυτοκρατορία», όπως χαρακτηριστικά αποκαλούν το εργαστήριό τους στου Ζωγράφου! Δημιουργούν επαγγελματικά εδώ και 27 χρόνια, αν και πειραματίζονται από το δημοτικό ακόμη, στη Μελβούρνη.
Ειδικεύονται στα τεχνικά εφέ, γηράνσεις, περίεργα μακιγιάζ, μάσκες, προσθετικά, κοστούμια, κεφαλές και σώματα, ανιματρόνικς (με μηχανισμούς) και άλλα πολλά.
Ενίοτε πετάγονται για δουλειές ανά τον κόσμο, και σε Χολιγουντιανές παραγωγές όπως για παράδειγμα πέρυσι στην ταινία ‘The Wolfmoon’ η οποία μάλιστα κέρδισε και βραβείο για το καλύτερο μακιγιάζ στο φεστιβάλ Freakshow στο Ορλάντο της Φλόριντας…
Ακόμη συμμετείχαν στο μεγάλο συνεργείο που ανέλαβε τα τεχνικά εφέ στο τελευταίο φιλμ ‘Harry Potter’! Εντός Ελλάδας, έχουν δουλέψει σε τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφο, διαφημίσεις και φέτος έχουν αναστατώσει τη σειρά το «Νησί» με τη «λέπρα» τους και όχι μόνο, αφού 1500 κομμάτια έχουν παραδώσει στην παραγωγή του MEGA.

Πηγαίνοντας να τους βρω, είχα ήδη κατά νου δύο παραγγελίες, «μια γνωστή μου, (ονόματα δε λέμε), είπε να την κάνετε να φαίνεται σα δεκαοχτάρα!».
«Μακάρι να μπορούσαμε, θα ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι… όχι ότι δεν το έχουμε κάνει, αλλά με όχι τόσο θεαματικά αποτελέσματα!» με προσγειώνουν, οπότε άκυρη και η δεύτερη παραγγελία…
Αυτοδίδακτοι με μεγάλο ταλέντο και μεγάλη δόση τρέλας, όπως ομολογούν και οι ίδιοι «γιατί η τέχνη δε διδάσκεται, η τεχνική διδάσκεται, μ’ αυτή παιδευτήκαμε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε» σχολιάζουν και μου εξηγούν ότι τότε που ξεκίνησαν δεν υπήρχαν σχολές, ούτε μπορούσες από κάπου να αντλήσεις πληροφορίες.
 «Εμείς μάθαμε από βιβλία, φωτογραφίες, περιοδικά και πειράματα. Μόνοι μας μάθαμε γλυπτική, καλουπώματα και ό,τι άλλο χρειαστεί το βλέπουμε ως πρόκληση που πρέπει να φέρουμε εις πέρας. Πολλοί νομίζουν ότι μια σχολή make up αρκεί, αλλά χρειάζονται πολλά περισσότερα όπως μαθηματικά, χημεία και άλλα».
Ο Γιώργος έχει αναλάβει το καλλιτεχνικό κομμάτι και ο Ρούλης το τεχνικό. Έχουν πέντε χρόνια διαφορά μεταξύ τους και φαίνεται ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο δημιουργικά! Αναρωτιέμαι, όμως, πως διατηρούν τις ισορροπίες και συνεργάζονται τόσο καλά τόσα χρόνια;

«Συνεργάζεστε καλά;» τους ξαφνιάζω λίγο…
«Όχι, ναι, μια χαρά!» απαντάει ο Γιώργος. «Οι καβγάδες μας είναι μόνο στο δημιουργικό κομμάτι, μπορεί να διαφωνήσουμε μόνο σε θέματα ότι θα στήσουμε κάτι».
«Για δύο λόγους μπορεί να μαλώσουν δύο άντρες» συμπληρώνει ο Ρούλης «για χρήμα και για γυναίκες… Εμείς αυτά τα έχουμε λύσει, όποτε είμαστε καλά»!

«Και για δόξα!;» προσθέτω εγώ.
«Τη δόξα, ούτως ή άλλως, μαζί την έχουμε!» αναφέρει ο Γιώργος και προσθέτει «παρ’ ότι εγώ βγαίνω στις τηλεοπτικές εκπομπές, ο Ρούλης δεν θέλει, και έτσι έχω εγώ τις δημόσιες σχέσεις. Μαζί είμαστε σε όλο αυτό».
Ο Ρούλης επισημαίνει ότι πέρα από την εικόνα τους και τις δεξιότητές τους, το σημαντικό είναι ότι κάνουν μια δουλειά που γουστάρουν. Και ο Γιώργος γουστάρει που βρίσκονται στο παρασκήνιο και δημιουργούν χωρίς να τους επιβάλλεται να προωθούν κάποια εικόνα που δεν τους ταιριάζει.
«Για κάποιους στον καλλιτεχνικό χώρο» σχολιάζει «μπορεί να θεωρούμαστε κουλτουριάδες και για άλλους πολύ κουλτουριάρηδες και για κάποιους άλλους σαβούρα επειδή ασχολούμαστε με αυτά (τεχνικά εφέ). Άλλοι πάλι νομίζουν ότι είμαστε ταχυδακτυλουργοί, κάνουμε μαγικά και βγαίνει το αποτέλεσμα…».
 «Ο καθένας τη δημιουργία και τη διασημότητα την ψάχνει με διαφορετικούς τρόπους» δηλώνει και συνεχίζει «εμάς μας εκφράζει να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά. Απ΄ τη στιγμή που μας αναγνωρίζουν και έξω, και Αμερική και Ευρώπη, πάμε καλά!»

– Πώς γίνατε γνωστοί στο εξωτερικό;
– Για μας ήταν δύσκολο γιατί η Ελλάδα δεν είναι κέντρο. Στο εξωτερικό γίναμε πολύ γνωστοί την τελευταία δεκαετία. Πολλοί με ρωτάνε πώς έκλεισες αυτή τη δουλειά και πώς πήγες εκεί… Δεν καταλαβαίνουν ότι εμένα οι δημόσιες σχέσεις μου δεν είναι να κάνω clubbing. Εμείς παίρναμε το portfolio μας και τρέχαμε έξω, δεν υπήρχε το διαδίκτυο τότε, δείχναμε τη δουλειά μας και έτσι γίναμε γνωστοί.

– Έχετε σκεφτεί ποτέ να εγκατασταθείτε στο εξωτερικό, πίσω στην Αυστραλία ενδεχομένως;
Όχι επαγγελματικά, η βάση μας είναι εδώ. Δεν λέμε όχι στο να βγαίνουμε έξω για δουλειές, άλλωστε, δεν είμαστε μακριά από Ευρώπη και πιο εύκολα και φτηνά πας Λονδίνο με αεροπλάνο παρά Θεσσαλονίκη με αυτοκίνητο. Θα θέλαμε ωστόσο να πάμε για διακοπές στην Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Οι συγγενείς στη Μελβούρνη πάντα μας περιμένουν. Όποτε έρχονται εδώ μας λένε ότι πάντα ήμασταν οι τρελοί της οικογένειας, πάντα κάτι θα κάναμε.

– Κορυφαία δημιουργική στιγμή;
– Πολλές! Παρόλο που κάναμε αυτό με τους λυκανθρώπους στην Αμερική και υπήρξε κορυφαία στιγμή αυτή για μας, γιατί πήγαμε Αμερική και δουλέψαμε και πήραμε και βραβείο, με δικά μας εφέ, δεν πήγαμε υπάλληλοι. Υπάρχουν και μικρά πράγματα όμως που μπορεί κάποιος να τα βλέπει και να λέει «αυτό είναι όλο;» αλλά για μας ήταν σημαντικά.
Στο Χάρυ Πότερ το όλο κλίμα ήταν εντυπωσιακό! Ήταν συγκλονιστικό το να βρισκόμαστε με τους κορυφαίους της Ευρώπης και να μας θεωρούν ίσους. Η σκηνή στην οποία δουλέψαμε εμείς είναι η σκηνή με 60 goblins – τα πλασματάκια και πρόκειται για τη μεγαλύτερη εφετζίδικη σκηνή που έχει γυριστεί ποτέ στην Ευρώπη. Δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη τρέιλερ και αναμένεται μεγάλη επιτυχία! Εμείς περιμένουμε τον Ιούλιο για να μπορέσουμε να δείξουμε υλικό. Ο Nick Dudman (υπεύθυνος του μέϊκ απ και των ειδικών εφέ της ταινίας) εκτίμησε πολύ τη δουλειά μας, όταν είδε το portfolio μας είπε ‘I envy you’(Σας θαυμάζω) για τη μεγάλη ποικιλία και πρωτοτυπία των σχεδίων μας.

– Θεωρείτε ότι απειλείστε από την τεχνολογία;
Καθόλου, ίσα-ίσα μας διευκολύνει. Εγώ (Γιώργος) επειδή δουλεύω υπολογιστές από παλιά, μου έχει κάνει τη ζωή πιο εύκολη γιατί πολλά πράγματα που πριν έπρεπε να κρύβουμε τώρα τα σβήνουμε στον υπολογιστή.

– Πώς είναι να συνεργάζεστε με μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου και της τηλεόρασης;
-(Ρούλης) Στη δουλειά σου πρέπει να είσαι επαγγελματίας και η αλήθεια είναι ότι μαθαίνεις πολλά σ’ αυτή τη δουλειά. Πρέπει να φέρεσαι καλά στους ηθοποιούς σου, να μη σε φοβούνται γιατί σου εμπιστεύονται την εικόνα τους. Και επειδή δεν ξέρεις τι εμπειρίες έχουν από πριν, δουλειά μας είναι να τους ενημερώνουμε και όχι μόνο να τους τοποθετούμε τα υλικά, αλλά και να τους καθαρίζουμε ώστε μετά να έχουν καθαρό δέρμα και καλή ψυχολογία!
Στο «Νησί» με τους περισσότερους ηθοποιούς έχουμε αναπτύξει φιλίες. Στο Χάρι Πότερ, είχαμε τη Samantha τη γυναίκα του Warwick Davis, που είναι ο πιο διάσημος νάνος ηθοποιός στον κόσμο. Ακόμη μας στέλνει χαιρετίσματα, γιατί κάναμε και χαβαλέ και πρέπει να έχεις υπόψη σου τις ιδιαιτερότητες του κάθε ανθρώπου και του σώματός του και τους λεπτούς χειρισμούς που απαιτούνται.
Στα ‘Ματωμένα Χώματα’ δουλέψαμε με ανθρώπους με μόνιμες αναπηρίες και τελικά αυτοί ‘δίναν κουράγιο σε μας. Αυτά δεν τα μαθαίνεις σε κανένα σχολείο αλλά με τις εμπειρίες της ζωής!
(Γιώργος): Μας έχουν ζητήσει πολλές φορές να πάμε σε πρωινάδικα και πήγαμε ειδικά τον τελευταίο καιρό σε εκπομπές και εφημερίδες, αλλά προσέχω και πάντα το ξεκαθαρίζω: θα ασχοληθείτε με τη δουλειά μας και το τι έχουμε καταφέρει. Πολλοί έρχονται εδώ και μου ζητάνε κουτσομπολιά και παρασκήνια με ηθοποιούς. Δεν έχω τίποτα να πω, αυτά είναι δικά μου.

– Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 μία από τις κορυφαίες σας στιγμές; (γιατί για μας ήταν!)
– (Γιώργος) Σίγουρα ήταν! Πάντα θαύμαζα την κλασσική γλυπτική γιατί μπορεί να φτιάχνουμε τέρατα, αλλά ασχολούμαστε και με την κλασσική γλυπτική. Από κει ξεκίνησαν όλα άλλωστε. Όταν κάναμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εκεί εκτίμησα ακόμη περισσότερο, γιατί από αντίγραφα και φωτογραφίες έπρεπε να μιμηθούμε συγκεκριμένα γλυπτά. Ξέρεις πόσο δύσκολο ήταν; Η τεχνοτροπία, η τεχνική… Μάθαμε πολλά πράγματα. Έγινα πιο ταπεινός σκεπτόμενος τι έφτιαχναν οι άνθρωποι με τα εργαλεία που είχαν και το μάρμαρο.
Είχαμε και καλούς συνεργάτες και φτιάξαμε μέσα σε τρεις μήνες 250 κεφάλια και τα φουστάνια για τις κόρες.
Ξεφυλλίζουμε μαζί το πορτφόλιο τους και παίρνω μια μικρή γεύση της τεράστιας δουλειάς τους! Δεν μπορώ να κρύψω τον θαυμασμό μου, αλλά ενίοτε και την τρομάρα μου και τη απέχθειά μου! «Είναι μια δύσκολη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει» σχολιάζει ο Ρούλης και γελάνε με τις γκριμάτσες μου και τα επιφωνήματά μου. Τελικά με παίρνουν χαμπάρι και προσπερνάνε τα τρομακτικά και τα πολλά αίματα. «Κοίτα κάνουμε και χαριτωμένα πράγματα!» με καθησυχάζει ο Γιώργος δείχνοντάς μου τις «Γοργόνες και τα Φρουτάκια»!

– «Αυτό τί είναι; Το παιδί του Τσέρνομπιλ;»
– «Όχι, είναι για μια δικιά μας ταινία που θέλουμε κάποια στιγμή να κάνουμε». «Μπράβο παιδιά! Δε θα ‘ρθω» τους λέω με κάθε ειλικρίνεια. «Καλύτερα όχι, δε θα τ’ αντέξεις» συμφωνούν και αυτοί.

Μεταξύ άλλων, μου εκμυστηρεύονται ότι στα μελλοντικά σχέδιά τους είναι και μια έκθεση με όλα τους τα σχέδια, τα οποία είναι όλα original και με διάχυτη φαντασία. (Σ’ αυτό ανυπομονώ να πάω!) Ακόμη στο Ηράκλειο θα γίνει μια έκθεση για το «Νησί», αλλά θα εκδοθεί και ένα βιβλίο από τον σκηνογράφο της πιο πετυχημένης ελληνικής σειράς Χαλκιά, που θα συμπεριλαμβάνει φωτογραφικό υλικό και τα σχόλια των Γιώργου και Ρούλη για το τρόπο που δούλεψαν.