ΜΕΡΟΣ 2ο

Εντυπωσιακή η πρόσφατη δήλωση του μεγάλου θεωρητικού φυσικού Stephen Hawking στην εφημερίδα Guardian. Ο επιφανής αυτός φυσικός και κοσμολόγος είπε: «Θεωρώ τον εγκέφαλο ως έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος θα πάψει να λειτουργεί όταν χαλάσουν τα εξαρτήματά του. Δεν υπάρχει Παράδεισος ή ζωή μετά θάνατον για χαλασμένους υπολογιστές. Αυτό είναι ένα παραμύθι για τους ανθρώπους που φοβούνται το σκοτάδι».

Νέος Επίκουρος! Όντως, όταν τα σκουλήκια καταβροχθίσουν τον εγκέφαλο, καταβροχθίζουν και τη μνήμη που εδρεύει σ’ αυτόν. Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει το «Εγώ», ούτε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο ούτε στον «άλλον» που έφτιαξαν οι κιοτήδες. Είναι τόσο απλό! Τέλος παρέκβασης.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ

Ερ.: Αυτό που ειπώθηκε, κ. Καζάκη, ότι πήραμε τα 110 δισεκατομμύρια για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, δεν ισχύει;
Απ.: Όχι. Είναι ψέμα. Είναι ψέμα από κάθε άποψη, γιατί όλες οι δόσεις του δανείου που πήραμε πηγαίνουν σε πληρωμή τοκοχρεολυσίων. Αυτό ρητά λέγεται και από τις εκθέσεις του Δ.Ν.Τ., αλλά και από αυτό που εξασφαλίζει η τρόικα, ότι δεν θα πάει ευρώ σε οποιαδήποτε άλλη τακτική δαπάνη του προϋπολογισμού και πηγαίνει αποκλειστικά και μόνο σε τοκοχρεολύσια, και που πάλι δεν επαρκούν. Δηλαδή, για φέτος, το 2011, προβλέπεται ότι θα πληρώσουμε 16 δισεκατομμύρια. σε τόκους, και άλλα 38,7 δισεκατομμύρια σε χρεολύσια, και θα μας δώσουν 46,5. Όπως καταλαβαίνετε, δεν επαρκούν μαζί με τις υπόλοιπες δανειακές ανάγκες του κράτους. Αν βγάζαμε όμως τα τοκοχρεολύσια από το χρέος του κρατικού προϋπολογισμού, θα βλέπαμε ότι ακόμη και αυτό το χάρβαλο κράτος που έχουμε, το διεφθαρμένο κράτος – γιατί έχει οικοδομηθεί κατ’ εικόνα και ομοίωση των συμφερόντων που το διοικούν – ακόμα και αυτό δεν έχει δανειακές ανάγκες τρομαχτικές. Για το 2009, που μας βγάλανε ότι έχουμε ένα έλλειμμα 15,4 του Α.Ε.Π. (Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος), αν αφαιρέσουμε τα τοκοχρεολύσια, δηλ. τη συνολική εξυπηρέτηση χρέους, το έλλειμμα, από 15,4 γίνεται 3,9.

Ερ.: Μάλιστα. Και τώρα, μας είπε η κυβέρνηση Παπανδρέου δια στόματος και του πρωθυπουργού και των υπουργών ότι είναι μονόδρομος αυτή η κατάσταση, δεν έχουμε περιθώρια και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. . . Έτσι είναι; Μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο, κατά τη γνώμη σας;
Απ.: Μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Το πρώτο πράγμα είναι ότι θα μπορούσαμε να αναλάβουμε τη διαπραγμάτευση του χρέους μόνοι μας, χωρίς καμία δέσμευση και μονομερώς. Στο βαθμό που γινόταν μονομερώς η κίνηση της κυβέρνησης, οι δανειστές δεν θα μπορούσαν να κάνουν απολύτως τίποτα. Βεβαίως, μια τέτοια απόφαση σήμαινε ότι συγκρουόμασταν με το ευρώ, διότι, πραγματικά, αν μια χώρα του ευρώ δήλωνε αδυναμία πληρωμής κι έμπαινε σε διαδικασία διαπραγμάτευσης, θα κλυδωνιζόταν το ευρώ, Όμως εδώ μπαίνει ένα ερώτημα: τι πρέπει να πρυτανεύσει: το συμφέρον μιας χώρας και ενός λαού που διακυβεύεται – είναι θέμα επιβίωσης – ή ένα νόμισμα, το οποίο είναι ζήτημα αν θα πρέπει ή πώς θα πρέπει να επαναλειτουργήσει.

Ερ.: Μια στιγμή. Εδώ ακούω την κ. Μέρκελ (διαβάζω ορισμένες από τις συνεντεύξεις της) και αφήνει να εννοηθεί (και άλλοτε το λέει ευθέως), ότι είναι ένας μεγάλος νομισματικός πόλεμος εξελίξεων, ότι το δολάριο είναι κατά του ευρώ και ότι, τέλος πάντων, προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρατήσει ενωμένη αυτή την Ευρώπη, ώστε να υπάρχει ένα υπολογίσιμο μέγεθος και να μπορέσει να δώσει τη δική της μάχη. Αν εμείς εκεί κλονίζαμε το ευρώ, δεν θα ήταν άσχημο, γενικότερα, για την πορεία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος; Ή είναι λάθος και η κατεύθυνση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, έτσι όπως πάει τώρα;
Απ.: Κατ’ αρχήν πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι το ευρώ.

Ερ.: Ναι, τι είναι το ευρώ;
Απ.: Υπάρχει μια σύγχυση γύρω από τα ζητήματα αυτά, γιατί θεωρεί ο απλός κόσμος, βεβαίως με τη συνηγορία μιας συγκεκριμένης προπαγάνδας, ότι το ευρώ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα νόμισμα, όπως είχαμε τη δραχμή, απλά έχουμε το ευρώ, μόνο που επειδή είναι η Γερμανία είναι πιο ισχυρό. Δεν ισχύει αυτό. Το ευρώ δεν είναι νόμισμα.

Ερ.: Τι είναι;
Απ. Είναι ένα πιστωτικό προϊόν, το οποίο το παράγει η τράπεζα, δηλ. είναι ένα νόμισμα χρέους. Το παράγει λογιστικά ένα κεντρικό σύστημα, ένα καρτέλ τραπεζών, το οποίο καταγράφεται λογιστικά και δίνεται στις χώρες, χωρίς όμως να είναι υποχρεωμένο να απεικονίσει την πραγματική δυναμική της οικονομίας των ευρωπαϊκών χωρών.

Ερ.: Δηλαδή, ανεξάρτητα από το αν είναι ισχυρές ή όχι οι χώρες, τους επιβάλλεται το ευρώ, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, ακριβώς για να μπούνε μέσα σ’ αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα, και να διευκολύνουν το ίδιο το σύστημα…       
Απ.: Ακριβώς. Στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με το εθνικό νόμισμα – για να μην ξεχάσουμε ότι και το δολάριο είναι εθνικό νόμισμα, πέρα από το ότι είναι και παγκόσμιο νόμισμα. Το εθνικό νόμισμα είναι υποχρεωμένο να αντανακλά τη δυναμική της οικονομίας, η οποία το εκδίδει.

Ερ.: Το ευρώ δεν έχει τέτοια δυναμική;
Απ.: Όχι. Το ευρώ είναι ένα εργαλείο κερδοσκοπίας, κυρίως στο εσωτερικό της ευρωζώνης, που χρησιμοποιούν οι τράπεζες, με μοναδικό σκοπό να συγκεντρώσουν τη ρευστότητα από τις χώρες της ευρωζώνης, τα ταμεία τους, και να την αποδώσουν πίσω με τη μορφή δανείων. Αυτή είναι η όλη λειτουργία του ευρώ.
 (Συνεχίζεται)