Άλλος ένας νεκρός Αυστραλός στρατιώτης στο Αφγανιστάν, άλλο ένα εθνικό μοιρολόγι, άλλο ένα πολιτικό παραλήρημα για τις επιτυχίες της αυστραλιανής δύναμης στον αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας στα κακοτράχαλα βουνά του Αφγανιστάν.
Στην αρχή της εβδομάδας χάσαμε άλλο ένα «επίλεκτο» μέλος των αυστραλιανών δυνάμεων, έναν «εξαίρετο πολεμιστή», όπως χαρακτήρισε ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Αυστραλίας Angus Houston, τον 32χρονο λοχία των καταδρομών Brett Wood.
O εμπειροπόλεμος λοχίας είναι το εικοστό τέταρτο θύμα στον αγώνα της Δύσης εναντίον της τρομοκρατίας στα απόρθητα λαγούμια των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και τα αστικά κρησφύγετα του Πακιστάν.
Από το 2001, που η Αυστραλία συνεισέφερε «πρόθυμα» δυνάμεις για την παραδειγματική τιμωρία των τρομοκρατών του Οσάμα μπιν Λάντεν, που ταπείνωσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες με την επίθεση στους «δίδυμους» πύργους της Νέας Υόρκης, έχουμε θρηνήσει την απώλεια 24 «εκλεκτών» στρατιωτών στον αγώνα κατά «των εχθρών» της πολιτισμένης Δύσης, τους Ταλιμπάν. Την ίδια περίοδο, 60 Αυστραλοί στρατιώτες έχουν τραυματισθεί σε διάφορα μέτωπα του Αφγανιστάν από αυτοσχέδιες βόμβες ή σε μάχες εκ του συστάδην με μονάδες των Ταλιμπάν.
Και κύριος οίδεν πόσα «εξαίρετα» στελέχη των αυστραλιανών ενόπλων δυνάμεων θα αφήσουν την τελευταία πνοή τους στο Αφγανιστάν ή θα επιστρέψουν στις οικογένειές τους ακρωτηριασμένα ή με άλλα σωματικά και ψυχικά τραύματα που θα κάνουν αβίωτο το βίο τους μακριά από το στρατό.
Διότι η Αυστραλία δεν πρόκειται να αποχωρήσει από το Αφγανιστάν. Μας είχε προειδοποιήσει «ο πρόθυμος» να συνεισφέρει δυνάμεις στη δυτική συμμαχία, πρώην πρωθυπουργός Τζον Χάουαρντ, ότι «θα μείνουμε στο Αφγανιστάν μέχρι να ολοκληρωθεί η αποστολή μας» – βλέπε, μέχρι να κατατροπωθεί η διεθνής τρομοκρατία. Το επανέλαβε ο Κέβιν Ραντ μετά τις εθνικές εκλογές του 2007 και προχθές το ξανακούσαμε –για πολλοστή φορά– από την πρωθυπουργό Τζούλια Γκίλαρντ.
Η πρωθυπουργός μας διαβεβαιώνει, ότι «οι θυσίες μας δεν είναι μάταιες».
Πιάνουν τόπο, διότι μαζί με τις άλλες ξένες δυνάμεις προετοιμάζουμε το έδαφος για την «ασφαλή μετάβαση» από την ανομία στη νομιμότητα, από την ανασφάλεια στην ασφάλεια, από τη στρατιωτική ανεπάρκεια στην επάρκεια όταν οι «εκπαιδευόμενοι» Αφγανοί στρατιωτικοί και αστυνομικοί αναλάβουν τη διαχείριση της ασφάλειας του τόπου τους. Άποψη που συμμερίζονται απόλυτα ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, ο πολιτικός του προϊστάμενος, υπουργός Άμυνας, Στίβεν Σμιθ, και οι άλλοι υποστηρικτές της παραμονής μας στο Αφγανιστάν.
Αδιάφορα από τις απώλειές μας, λοιπόν, μένουμε στο Αφγανιστάν, παρ’ ότι οι Δανοί απέσυραν τη δύναμή τους, οι Καναδοί αποχωρούν τον Ιούλιο και οι υποκινητές του πολέμου, Αμερικανοί, που έχουν 90,000 στρατιώτες στην ορεινή κόλαση της Ασίας, θα αρχίσουν να αποσύρουν δυνάμεις τον Ιούλιο, διότι εκτός των 1582 νεκρών στρατιωτών, που έχουν θρηνήσει, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν καταβροχθίζει εκατομμύρια δολάρια καθημερινά.
Μένουμε στο Αφγανιστάν και θυσιάζουμε ανθρώπους, δαπανάμε εκατομμύρια δολάρια και διακινδυνεύουμε την εθνική μας ασφάλεια. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια 252 εκατομμύρια δολάρια κόστισε στον Αυστραλό φορολογούμενο η συμμετοχή μας στον πόλεμο, χρήματα που έχουν ανάγκη τα νοσοκομεία μας, τα σχολεία μας, οι αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας. Από το κονδύλι αυτό ελάχιστο ποσοστό διετέθη για την κατασκευή έργων υποδομής και τα υπόλοιπα διετέθησαν για μισθούς, εξοπλισμό και υποστήριξη των 1550 στρατιωτών που υπηρετούν στο Αφγανιστάν.
Και θα συνεχίσουμε να θυσιάζουμε ανθρώπους και χρήματα μέχρι να βρούμε το απαιτούμενο θάρρος να ειπούμε στους συμμάχους μας Αμερικανούς, ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να τρέφουμε το θεό του πολέμου με επίλεκτα μέλη της κοινωνίας μας και τον ιδρώτα του Αυστραλού βιοπαλαιστή.
Οι πολιτικοί ταγοί μας δεν έχουν αντιληφθεί ή αρνούνται να αναγνωρίσουν, ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος καταπολέμησης της τρομοκρατίας είναι η απαλοιφή των αιτιών που την προκαλούν. Δεν είναι ο κλεφτοπόλεμος με τους Ταλιμπάν στα βουνά του Αφγανιστάν ή σε άλλες περιοχές του πλανήτη.
Είναι ωφελιμότερη για την ασφάλειά μας και την ασφάλεια του υπόλοιπου κόσμου η ανάληψη πρωτοβουλιών κατά της φτώχειας, της ανεργίας, της καταπίεσης που οδηγούν τους ανθρώπους στη βίαια διεκδίκηση της ελπίδας για καλύτερο αύριο.
Είναι, τέλος, παραπειστικός ο ισχυρισμός, ότι η αποχώρησή μας από το Αφγανιστάν στο εγγύς μέλλον θα ακυρώσει τις θυσίες μας.
