ΑΓΑΝΑΚΤΩ σκεπτόμενος ότι αν δεν είχαν ξυπνήσει οι δανειστές και δεν έκοβαν τα δάνεια που έδιναν στην πατρίδα μας, δεν θα υπήρχαν αγανακτισμένοι.
ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ τον στίχο του γνωστού (καψούρικου) άσματος που λέει «για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά με αγαπάς», θα πρόσθετα: για τα λεφτά πάνε πλατεία, για τα λεφτά αγανακτούν…
ΟΠΩΣ γράψαμε και πριν δυο βδομάδες, τα τελευταία 35 χρόνια όλοι οι αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος -και της Αριστεράς (!)- είχαν σχέση με οικονομικές διεκδικήσεις και τίποτα άλλο.
ΟΛΟΙ οι Έλληνες, κάθε ιδεολογικής απόχρωσης και κοινωνικής προσέλευσης, το μόνο που επεδίωκαν (διακαώς) ήταν περισσότερα λεφτά.
ΚΑΝΕΙΣ δεν είχε αγανακτήσει με τη διαφθορά, τα «φακελάκια», την πλήρη διάλυση του κρατικού μηχανισμού, το βόλεμα, τις εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετων (που φύτρωναν σε παραλίες και βουνοπλαγιές σαν τα αγριόχορτα), την αναξιοκρατία και το γεγονός ότι οι δύο μεγαλουπόλεις της χώρας (Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου ζουν πάνω από τους μισούς Έλληνες) έχουν μετατραπεί σε παρκινγκ αυτοκινήτων εξωραϊσμένα με σκουπίδια.
«ΠΟΥ πήγαν τα λεφτά» αναρωτιούνται οι «αγανακτισμένοι», χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να σκεφτεί πού οφείλεται το άλμα που πραγματοποίησε το βιοτικό επίπεδο ολόκληρου του λαού, σε μια χώρα που ουσιαστικά δεν παρήγαγε τίποτα.
«ΤΟ μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου, μπορεί να μην ισχύει καθολικά, αλλά ισχύει για τους περισσότερους. Όλοι είχαν τις «άκρες» τους.
ΤΟ ελληνικό κράτος, που φτύνουν, βρίζουν και κάνουν σαν να μη γνωρίζουν όλοι, σήμερα ήταν ένα από τα πιο φιλεύσπλαχνα κράτη του πλανήτη.
ΚΑΝΕΝΑ άλλο κράτος, ούτε τα πιο πλούσια (σαν την Αυστραλία), δεν μοίραζε δικαιώματα, διορισμούς, μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, τόσο απλόχερα όσο το δικό μας.
ΒΕΒΑΙΩΣ και γίνονταν σπατάλες, αλλά τα λεφτά που σπαταλούνταν κάπου κατέληγαν, κάποιοι τα καρπώνονταν.
ΤΑ λεφτά, κυρίως των δανείων (και ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων), δημιούργησαν τον μεταπολιτευτικό πλούτο της χώρας και έκαναν εκατομμύρια Έλληνες (που πριν το 1970 δεν είχαν να «φάνε»), νοικοκυραίους.
ΓΙΑ τους ίδιους λόγους, το 80% των (κουτοπόνηρων) Ελλήνων ψήφιζαν τα δύο μεγάλα κόμματα. Ήξεραν ποιους ψήφιζαν και γατί τους ψήφιζαν.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ και θεωρώ μέγιστη αχαριστία τη σημερινή συμπεριφορά των πρώην βολεμένων και νυν «αγανακτισμένων» απέναντι στους πολιτικούς.
ΟΙ τελευταίοι δεν έκαναν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, απ’ ό,τι έκανε και ο υπόλοιπος λαός.
ΝΑ βολευτούν και να πλουτίσουν επεδίωκαν και αυτοί, όπως όλοι οι υπόλοιποι.
ΜΑΛΑΚΑ ανέβαζαν και μαλάκα κατέβαζαν οι σημερινοί «αγανακτισμένοι» όποιον για διάφορους λόγους έμενε έξω από τον εθνικό ρεφενέ της αρπαχτής.
ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ κίνημα είχε γίνει η αρπαχτή, διαποτίζοντας και το τελευταίο κύτταρο του εθνικού κορμού.
ΒΕΒΑΙΩΣ, οι μεγαλοεργολάβοι, οι έχοντες και κατέχοντες, οι κατεργάρηδες και κάθε είδους ευνοούμενοι έφαγαν τα περισσότερα, αλλά και ο λαός δεν πήγε πίσω.
ΑΠΛΟΙ άνθρωποι του λαού (και, μάλιστα, υγιείς!) ήταν όσοι έβγαζαν αναπηρικές συντάξεις, όσοι τσέπωναν αγροτικές αποζημιώσεις που δεν δικαιούνταν, οι καθαριστές που έκλεβαν το υλικό των νοσοκομείων, οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους που τσέπωναν τα κόμιστρα, οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν δούλευαν, οι εφοριακοί και πολεοδόμοι που δωροδοκούνταν κα πάει λέγοντας και λεφτά ζητιανεύοντας.
ΚΑΝΕΙΣ από τους σημερινούς «αγανακτισμένους» δεν διαμαρτυρήθηκε που η φοροδιαφυγή είχε γίνει εθνικό σπορ. Όλοι περισσότερα ζητούσαν.
ΟΥΔΕΙΣ από τους ακαδημαϊκούς και διανοούμενους της χώρας δεν είχε αρθρώσει λέξη για τα «δημοκρατικά» πτυχία που έδιναν (απλόχερα) τα ελληνικά πανεπιστήμια, ακόμα και σε φοιτητές δεν πατούσαν το πόδι στις αίθουσες διδασκαλίας.
Η ηθική παρακμή και η ισοπέδωση παραδοσιακών αξιών έφερε, κατά κύριο λόγο, τη χώρα εδώ που είναι σήμερα.
Η οικονομική χρεοκοπία δεν ήταν παρά το σύμπτωμα μιας μακροχρόνιας ασθένειας από την οποία πάσχει η ελληνική κοινωνία και όχι μόνο.
«ΔΕΝ πάει άλλο» φωνάζουν στις πλατείες. Συμφωνώ μαζί τους, με την εξής παρατήρηση: δεν πάει άλλο χωρίς λεφτά (!) από το πλιάτσικο εις βάρος του Δημοσίου.
ΓΙΑΤΙ όσο υπήρχαν λεφτά, πήγαινε και παραπήγαινε και όλοι πήγαιναν στις πλατείες να την αράξουν στον καναπέ και πίνοντας τη φραπεδιά τους να κάνουν πλάκα στους Αλβανούς και Πακιστανούς που δούλευαν για είκοσι ευρώ μεροκάματο.
ΑΓΑΝΑΚΤΩ, σας λέω, όταν τα σκέπτομαι όλα αυτά. Αγανακτώ με όσους, έχοντας λερωμένη τη φωλιά τους ψάχνουν να βρουν λεκέδες σε όλους τους υπόλοιπους.
ΜΕ ενοχλεί, ρε παιδί μου, η υποκρισία, γιατί οι υποκριτές συγκαταλέγονται στο είδος των ανθρώπων που ποτέ δεν μαθαίνουν.
ΝΑ δείτε που όταν θα σφίξουν οι ζέστες, θα αδειάσουν οι πλατείες και θα μεταφερθεί η «αγανάκτηση» στις παραλίες!
ΕΥΧΟΜΑΙ να καταλήξει κάπου το κίνημα των «αγανακτισμένων», αν και φοβάμαι ότι τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από την ελκτική βαρύτητα του ελληνικού χαβαλέ.
Η περίπτωση του (φραγκοφονιά) Μίκη Θεοδωράκη τα λέει όλα. Με την ίδια ευκολία, ξέχασε και αυτός (όπως και οι «αγανακτισμένοι») ότι υπήρξε υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Της πρώτης ελληνικής κυβέρνησης που προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις. Στο «ξεπούλημα» της Δημόσιας περιουσίας.
ΑΣ πούμε, όμως, και δυο κουβέντες για τα δικά μας, Αγανάκτησα περισσότερο από τους «αγανακτισμένους» των πλατειών, την περασμένη Κυριακή το βράδυ, βλέποντας στις ειδήσεις εξάχρονα κοριτσάκια να συμπεριφέρονται και να μιλούν όπως οι ντίβες του Χόλυγουντ και σκυλιά να κάνουν… σερφινγκ!
ΚΑΤΑ τη διάρκεια του λανσαρίσματος μιας κινηματογραφικής ταινίας, ο φακός εστίασε πάνω στην οκτάχρονη πρωταγωνίστρια, η οποία, όχι μόνο φορούσε μια τουαλέτα που φορούν οι μεγάλες σταρ, αλλά μιλούσε, κοιτούσε και κουνιόταν κατά τον ίδιο κονσερβοποιημένο ερωτικά τρόπο.
Η αμέσως επόμενη είδηση (στο ίδιο δελτίο) ήταν αφιερωμένη στην έκθεση ζωγραφικής μιας… τετράχρονης, που έκανε σάλο στους κοσμικούς κύκλους της Νέας Υόρκης.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ, μάλιστα, από τα «έργα» της ανερχόμενης ζωγράφου πουλήθηκαν μέχρι και έξι χιλιάδες δολάρια το καθένα.
Η «ζωγράφος» δεν έδωσε συνέντευξη Τύπου όπως η πιτσιρίκα ηθοποιός, αλλά «ζωγράφισε» έναν πίνακα, για χάρη των ηλίθιων τηλεθεατών όλου του πλανήτη.
ΤΙΣ πιο πάνω «συνταρακτικές» ειδήσεις, ακολούθησαν άλλες δύο, που απευθύνονταν σε πιο… απαιτητικό κοινό.
Η μια αναφέρονταν σε καλλιστεία ομορφιάς για κοριτσάκια από… δύο έως τεσσάρων ετών και η άλλη, στις πλαστικές εγχειρήσεις που κάνουν σε κοριτσάκια της ίδιας ηλικίας για να λάβουν μέρος σε καλλιστεία!
ΚΑΙ όλα αυτά σε μια χώρα (την Αμερική) η οποία και ηγείται της παγκόσμιας υστερίας κατά της παιδεραστίας.
ΤΟ γεγονός ότι κλέβουν κατά τον αφύσικο (και βάρβαρο) αυτό τρόπο την παιδική ηλικία από εκατομμύρια παιδάκια, σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο στην Αμερική φαίνεται ότι κανέναν δεν ενοχλεί.
ΓΙΑΤΙ αν τα καλλιστεία δίχρονων κοριτσιών δεν είναι ουσιαστικά (καλυμμένη) πορνεία τότε δεν ξέρω τι άλλο να πω.
ΣΤΗΝ Αμερική που το μέλλον ξημερώνει πιο γρήγορα από τον υπόλοιπο κόσμο η corporate πορνεία είναι πλέον τόσο διαδεδομένη που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας.
ΟΙ διάφορες «μόδες» για πιτσιρίκια κάτω των δέκα ετών είναι η πιο ανερχόμενη βιομηχανία και ο τζίρος έχει ανέλθει παγκοσμίως σε δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια.
ΣΤΟΝ τζίρο αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται τα παραδοσιακά παιδικά παιχνίδια, αλλά τα νέα προϊόντα (ηλεκτρονικά κα μη) που απευθύνονται σε παιδάκια.
ΚΑΙ το δελτίο έκλεισε δείχνοντας τον διαγωνισμό που οργανώθηκε (στο Κουίνσλαντ αν δεν κάνω λάθος)για σκυλιά που κάνουν… σερφινγκ!
Ο τηλεοπτικός φακός, αφού έδειξε δύο σκύλους να προσπαθούν τρέμοντας να ισορροπήσουν πάνω στην ιστιοσανίδα, στη συνέχεια στράφηκε στους ιδιοκτήτες τους που τα χειροκροτούσαν συγκινημένοι.
ΚΑΝΕΙΣ, βέβαια, από τους οργανωτές και τους ιδιοκτήτες δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τα σκυλιά αν είχαν διάθεση να κάνουν σέρφινγκ.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ να με εξοργίζει η ανθρώπινη συμπεριφορά απέναντι στα ζώα γενικά και στα σκυλιά ιδιαίτερα. Με ενοχλούν οι προσπάθειες να τα εξανθρωπίσουμε.
ΑΥΤΑ για σήμερα και ελπίζω να μην αγανακτήσατε με όσα έγραψα σήμερα. Γεια χαρά.
