Γεννάται εύλογο το ερώτημα «Τι θα γίνουν οι περιουσίες των Συλλόγων μας;»
Κάθε ημέρα που ακούμε ή διαβάζουμε ότι κάποιο στέλεχος οργανισμού εγκατέλειψε τα εγκόσμια και κάθε φορά που βλέπουμε τα Διοικητικά τους Συμβούλια να οργανώνουν μια εκδήλωση και να μειώνεται συνεχώς ο αριθμός αυτών που συμμετέχουν, το ίδιο ερώτημα ξεπετάγεται: Πού θα πάνε όλα αυτά που φτιάξαμε;
Η εποχή των ετήσιων χορών με τη συμμετοχή χιλίων, επτακοσίων και πεντακοσίων ατόμων, παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Χάθηκαν οι μπροστάρηδες και τα δυναμικά στοιχεία των Δ.Σ. ακολούθησαν τη φυσιολογική πορεία της φθοράς, της κόπωσης και της… ζωής.
Τα παιδιά μας, με ελάχιστες, ελαχιστότατες εξαιρέσεις, πήραν το δρόμο τους, κράτησαν τα ενδιαφέροντά τους, πήραν στα χέρια τη ζωή τους και όπου εξακολουθεί ακόμη ένα μικρό ποσοστό να συμμετέχει σε ορισμένους φορείς της «παλιάς σχολής», είναι για λόγους συναισθηματικούς και δεν είναι για πολύ.
Αλλά αυτά που αναφέρω παραπάνω είναι, βέβαια, σε όλους μας γνωστά, κομίζω γλαύκα στην Αθήνα, το ξέρω. Ζητώ συγνώμη γιατί ξέφυγα από το θέμα.
Η προσπάθεια που θα κάνω, στον λίγο χώρο που μου διατίθεται σ’ αυτή τη στήλη, είναι να εκθέσω την άποψή μου, στο δρόμο που χάραξαν ο Χρήστος Μουρίκης και ο Ντίνος Τουμάζος, με τις μελέτες που έκαναν για την αξία των περιουσιών των συλλόγων μας και την αξιοποίησή τους.
Ο Χρήστος Μουρίκης, αρκετό διάστημα πριν ασθενήσει, έκανε μια εμπεριστατωμένη έρευνα για την αξία των ακινήτων των συλλόγων και άλλων φορέων της παροικίας μας.
Ήλθε σε επαφή με δεκάδες προέδρους και μέλη Διοικητικών Συμβουλίων, άκουσε τις εκτιμήσεις και τις απόψεις τους για το μέλλον του συγκεκριμένου οργανισμού και κατέγραψε τις λεπτομέρειες.
Την ίδια περίοδο, ο Ντίνος Τουμαζος, βλέποντας το ίδιο θέμα από διαφορετική οπτική γωνία, δημοσίευε άρθρα του στο «Νέο Κόσμο» εκφράζοντας τις απόψεις του για εφικτές λύσεις.
Θεωρώ ιδιαίτερη τιμή το ότι και οι δύο προαναφερθέντες μου ζήτησαν τη γνώμη μου για τις εργασίες τους, γνώμη την οποία και εξέφρασα ενθουσιωδώς και ανεπιφύλακτα.
Η μελέτη του Χρήστου Μουρίκη (δεν μου αρέσει ούτε το «συγχωρεμένος» ούτε το «μακαρίτης») η μελέτη λοιπόν του Χρήστου, μετά από λίγο καιρό, με κάποιον σχετικό διακανονισμό, περιήλθε στην κυριότητα του Ντίνου Τουμάζου.
Ο Ντίνος μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στην… «ομάδα κρούσης» που δημιούργησε. Σκοπός μας, να βρεθεί μια κάποια ουσιαστική λύση.
Μεγαλεπήβολο το σχέδιο. Να βρεθούν άνθρωποι εγνωσμένου κύρους, γενικής αποδοχής, ειδήμονες και τεχνοκράτες, που θα μπορούσαν να κάνουν μια λεπτομερή μελέτη αξιοποίησης της μεγάλης, των πολλών εκατομμυρίων, περιουσίας των συλλόγων της παροικίας μας, αποδεκτή από όλους ή τους περισσότερους από τους διοικούντες και τις γενικές συνελεύσεις των φορέων.
Η «ομάδα» εξακολουθεί και εργάζεται για τον προαναφερθέντα σκοπό. Ο Ντίνος Τουμάζος έχει ξοδέψει πολύ χρόνο – και όχι μόνο.
Στην τελευταία μας συνάντηση εξέφρασα μια άποψη, μια γνώμη, έτσι για να πω κάτι.
Η άποψή μου, η ιδέα μου, δεν έχει καμία σχέση με τις επιδιώξεις της «ομάδος».
Η προσπάθεια των μελών της «ομάδας» συμπεριλάμβανε όλους ή, τουλάχιστον, το μεγαλύτερο μέρος των φορέων, ενώ η δική μου άποψη αναφερόταν σε μεμονωμένες περιπτώσεις συλλόγων.
Ανάφερα ότι στην ομογένεια υπάρχουν φορείς που, εκ των πραγμάτων, δεν ακολουθούν και δεν θα ακολουθήσουν τη φθίνουσα πορεία των περισσοτέρων συλλόγων.
Η Αρχιεπισκοπή, η Ελληνική Κοινότητα, η Κυπριακή Κοινότητα, η Πρόνοια και άλλοι είναι πεπρωμένο να μείνουν γιατί έτσι και χαθούν, θα σβήσει και το ελληνικό όνομα από αυτή την Ήπειρο.
Αν,λοιπόν, υποθετικά λεω αν, το Διοικητικό Συμβούλιο κάποιου φορέα πάει στην Αρχιεπισκοπή και ζητήσει να δει τον αρχιεπίσκοπο και του πει: «Σεβασμιότατε, η Αρχιεπισκοπή έχει φτιάξει ιδρύματα, σχολεία, γηροκομεία, Ιερατική Σχολή και δουλεύουν όλα ρολόι. Εμείς, ο Σύλλογος Άνω–Κάτω Πετραλώνων, αποφασίσαμε να πουλήσουμε την περιουσία μας και να τα δώσουμε στη Αρχιεπισκοπή να φτιάξει ένα καινούργιο γηροκομείο. Το μόνο που θέλουμε είναι να ονομαστεί Γηροκομείο Άνω-Κάτω Πετραλώνων και στην πλάκα που θα εντοιχίσουμε στην πρόσοψη να γράφει ότι τούτο το περικαλλές έργο ή αν δεν φτάνουν τα χρήματα για όλο το έργο, αυτή η πτέρυγα, είναι δωρεά του συλλόγου μας στην ομογένεια».
Όταν είπα στην «ομάδα» τη σκέψη μου, ορισμένοι με ρώτησαν γιατί ανέφερα ως παράδειγμα την Αρχιεπισκοπή. Δεν έχω πρόβλημα. Έτυχε να ξέρω πώς λειτουργούν τα σχολεία, τα γηροκομεία και τα άλλα ιδρύματα της Αρχιεπισκοπής και την ανέφερα. Ας πάνε στην Κοινότητα, την Ελληνική ή την Κυπριακή, ας πάνε όπου θέλουν. Αρκεί να πάνε. Τέτοιες αποφάσεις, συνήθως, βασίζονται σε καλούς υπολογισμούς, σωστές εκτιμήσεις και μια δόση συμπάθειας.
Εγώ αν είχα χρήματα ή ήμουν πρόεδρος συλλόγου περιωπής με ακίνητα εκατομμυρίων, θα έψηνα το συμβούλιο ν’ ανοίξουμε ένα σχολείο να διδάσκουμε Αρχαία Ελληνικά, δωρεάν, σε Έλληνες και Αυστραλούς. Αυτά.
