Ερ.: Θέλω μια διευκρίνιση: Θα μπορούσε, ας πούμε, ένα κράτος που μας έχει δανείσει να εκχωρήσει τα δανειακά δικαιώματα σε κάποια άλλη χώρα;
Απ.: Ναι, προβλέπεται από τη δανειακή σύμβαση. Μέρος ή το σύνολο των χρεωστικών απαιτήσεων που έχει ένας δανειστής απέναντι στη χώρα, απέναντι στην Ελλάδα, να τα εκχωρεί σε τρίτη χώρα, δηλ. θα μπορούσε να τα εκχωρήσει στην Τουρκία, επί παραδείγματι . . .

Ερ.: Και να πει η Τουρκία, «κατάσχω τα αεροπλάνα», λ.χ.;
Απ.: Ναι, να έρθει εδώ πέρα, να δεσμεύσει το κτήριο της βουλής, για παράδειγμα, να το βγάλει στο σφυρί ή να το κάνει τούρκικη πρεσβεία ή μπορεί να δεσμεύσει τα αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας . . .

Ερ.: Ακραίο αυτό, αλλά . . .
Απ.: Πολύ ακραίο, αλλά εντάσσεται στη λογική της δανειακής σύμβασης.

Ερ.: Μάλιστα. Αυτός είναι και ο λόγος, κατά τη γνώμη σας, που δεν πέρασε [η δανειακή σύμβαση] από το ελληνικό κοινοβούλιο ή θα πέρναγε, έτσι κι αλλιώς;
Απ.: Αυτός είναι ο λόγος που δεν πέρασε στο κοινοβούλιο. Αλλά, βεβαίως, υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα, που έτσι ή αλλιώς, πώς ανέχεται το ελληνικό κοινοβούλιο να εκτελείται τέτοια δανειακή σύμβαση; Γιατί δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν το ξέρει: είναι δημοσιευμένη, έγινε τεράστια συζήτηση, κατά κύριο λόγο από συνταγματολόγους και νομικούς . . .

Ερ.: Ναι, αλλά πρέπει να σας πω, κ. Καζάκη, επειδή καλώ καμιά φορά πολιτικούς στο casus belli στην καθημερινή εκπομπή, δεν την έχουν διαβάσει [τη δανειακή σύμβαση]. Ούτε καν το Μνημόνιο δεν έχουν διαβάσει . . .
Απ.: Αυτό ναι, αλλά, όπως ξέρετε, ο νόμος καθορίζει για τον απλό πολίτη, ότι άγνοια νόμου . . .

Ερ.: Ναι, αλλά αυτοί απολογούνται στο Θεό και κατ’ ιδίαν, όπως βλέπετε. Δεν αισθάνονται σαν απλοί πολίτες . . .
Απ.: Ναι, βεβαίως . . . Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τυχαίο ότι κανένα κόμμα της Βουλής – δεν μιλάω μόνο για τα κόμματα που έχουν ψηφίσει το Μνημόνιο, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα που το έχουν καταψηφίσει – δεν μιλάει για δανειακή σύμβαση.

Ερ.: Κανένα. Όντως. Όλοι μιλάνε για το Μνημόνιο . . . Άρα, είναι σκόπιμο αυτό;
Απ.: Απολύτως. Είναι μια ανίερη συμμαχία – να χρησιμοποιήσω κι εγώ έναν παλιό όρο – για ν’ αφήσουν την άρχουσα τάξη και τα συμφέροντα που έχουν οικοδομηθεί γύρω από την ολιγαρχία, να περάσει πάση θυσία η δανειακή [σύμβαση]. Και το πρόβλημα δεν είναι το Μνημόνιο τόσο, όσο η δανειακή [σύμβαση] . . . Η δανειακή σύμβαση προβλέπει ότι πρώτα ξεχρεώνουμε τους κύριους δανειστές μας της δανειακή σύμβασης, και μετά όλους τους υπόλοιπους. Αλλά δεν ξεκαθαρίζει ότι όλοι οι υπόλοιποι έχουν διαφορετικούς όρους εκτέλεσης των δανείων τους, οπότε κάλλιστα, με τη λήξη της δανειακής σύμβασης, θα μπορεί οποιοσδήποτε τυχάρπαστος κερδοσκόπος να πάει [σε κάποιο δικαστήριο] να πάρει εκτελεστέα απόφαση και να ζητηθεί να εκτελεστεί με βάση τους όρους της δανειακής σύμβασης. Αυτό έχει συμβεί σε διεθνές επίπεδο. Έχει χρησιμοποιηθεί αυτό πάρα πολλές φορές. Είναι μια διαδεδομένη πρακτική, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο . . .

Ερ.: Ναι, αλλά στη δική μας περίπτωση είναι τραγικό, καταστροφικό . . .
Απ.: Το χειρότερο δε απ’ όλα είναι η οικονομική διακυβέρνηση που επιβάλλεται. Η οικονομική διακυβέρνηση τώρα – από τον Ιούνιο και μετά – ενσωματώνει τη δανειακή σύμβαση στο ευρωπαϊκό δίκαιο. Στην ουσία τροποποιείται η Συνθήκη της Λισαβόνας και συμπληρώνεται από όλο αυτό που λέμε «οικονομική διακυβέρνηση». Τι είναι η οικονομική διακυβέρνηση; Στην ουσία, θεσμοθετημένα, «σου αφαιρώ το δικαίωμα να έχεις δική σου οικονομική πολιτική, σε όλα τα επίπεδα. Αποφασίζω εγώ, και αν δεν συμμορφωθείς, τότε σου βάζω ποινές. Όχι μόνο σου αφαιρώ το δικαίωμα να συμμετέχεις με λόγο και ψήφο στα ευρωπαϊκά συμβούλια, αλλά θα πληρώσεις και ποινές της τάξης, που ανέρχονται μέχρι 0,2% του ακαθάριστου προϊόντος σε ρευστό στο ταμείο της Ένωσης, κάθε φορά που αρνείσαι ή που δεν μπορείς να συμμορφωθείς με τις υποδείξεις και τα κριτήρια». [. . .] Αυτό το πράγμα καταργεί την έννοια της συγκρότησης κράτους. Γιατί η συγκρότηση κράτους στην οικονομία ξεκινάει από τη στιγμή που το κράτος έχει δικαίωμα σύνταξης ανεξάρτητου προϋπολογισμού. Όταν ο προϋπολογισμός πλέον ανατίθεται στα κεντρικά όργανα της Ένωσης, δεν έχει νόημα πλέον το κράτος. Δεν υπάρχει κράτος. Και δεν υπάρχει και εθνικό κοινοβούλιο, γιατί αφαιρείται από το εθνικό κοινοβούλιο η δυνατότητα απόρριψης του προϋπολογισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση αρχίζουνε αυτόματα οι ποινές, χωρίς ουσιαστική διαβούλευση, δηλ. ούτε καν να απολογηθείς. Αν αυτή δεν είναι ολοκληρωτική νοοτροπία και λογική, όπου πλέον στιγματίζεται και ενοχοποιείται ένας ολόκληρος λαός για τα οικονομικά του αποτελέσματα, τι είναι; [. . .].

Ερ.: Δεν μπορεί όμως, κ. Καζάκη, όλ’ αυτά να μην γίνουν κατανοητά από τους λαούς της Ευρώπης. Άρα, είναι συγκεκριμένος ο αντίπαλος, έχει ονοματεπώνυμο πια και φαίνεται, και έχω την αίσθηση ότι δεν θα έχει πολύ χρόνο ζωής. Βεβαίως, καμιά φορά αργούν να γίνουν οι μεταβολές, αλλά είναι βέβαιο ότι, αργά η γρήγορα, οι λαοί της Ευρώπης κι εμείς οι ίδιοι θα αρχίσουμε να αντιδρούμε σε όλο αυτό το οικονομικό status που πάει να μας επιβληθεί από πάνω, που μας έχει ήδη επιβληθεί.
Απ.: Το θέμα είναι ότι εμείς δεν έχουμε περιθώρια. Δηλαδή, ή θα ξεκινήσει από δω ή πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι οποιοσδήποτε άλλος ευρωπαϊκός λαός ξεκινήσει αυτή την ιστορία, δηλ. να αρχίσει το «ξεστρίφωμα» της όλης ιστορίας. Θα ξεκινήσει από κάπου αλλού ενδεχομένως, αλλά με τη χώρα χαμένη. Δηλαδή, δεν έχουμε πολλά περιθώρια να περιμένουμε κάποιον άλλον ευρωπαϊκό λαό. Γι’ αυτό και με βλέπετε πολύ ανήσυχο, σε σχέση με την κατάσταση αυτή. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε την κοινωνική αντίδραση της Ευρώπης, μπας και σωθούμε κι εμείς. Ή πρέπει να κάνουμε εμείς την αρχή, οπότε θα βοηθηθούν και άλλοι λαοί, γιατί, όπως καταλαβαίνετε, αν βγει ο ελληνικός λαός και πετάξει στα σκουπίδια όλα αυτά τα πράγματα, δεν θα κάτσει ο Πορτογάλος ή ο Ισπανός ή ο Γάλλος ή ο Ιρλανδός να βιώνει αυτή την κόλαση. Θα υπάρξει ένα ντόμινο. Αυτό φοβούνται όλοι.

Κύριε Καζάκη, σας ευχαριστώ θερμότατα για όλα αυτά.