Οι εθισμένοι στον τζόγο αυξάνονται μέρα με τη μέρα, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της πρώτης έρευνας που διεξήχθη στη Βικτώρια εκ μέρους της πολιτειακής κυβέρνησης και εξέτασε την συμπεριφορά των ατόμων που επιδίδονται στην καταστροφική αυτή συνήθεια, για την περίοδο 2009-2010. Αυτήν την άσχημη πραγματικότητα γνωρίζει πολύ καλά η «Ελένη», μία 50χρονη συμπάροικος που μίλησε στο συνάδερφο Mike Sweet, στη σαββατιάτικη αγγλική έκδοση του «Νέου Κόσμου», αποκαλύπτοντας τη δική της τραγική ιστορία και επιβεβαιώνοντας, εμμέσως πλην σαφώς, το γεγονός ότι ο προβληματικός τζόγος μαστίζει την ελληνική παροικία της Μελβούρνης. Το γεγονός επιβεβαιώνεται επίσης από τα όσα είπε στο «Νέο Κόσμο» η κοινωνική λειτουργός Σοφία Αλεξάνδρου, από την υπηρεσία Gamblers Health Eastern.
Η έρευνα διαχωρίζει τα άτομα που παίζουν τυχερά παιχνίδια σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με το κατά πόσο είναι εθισμένοι στη βλαβερή αυτή συνήθεια. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι, ενώ ο αριθμός των ατόμων που κατάφεραν να απεγκλωβιστούν από τον προβληματικό τζόγο μειώθηκε κατά 4,3% πέρυσι, η έρευνα αποκαλύπτει ότι οι προβληματικοί τζογαδόροι αυξήθηκαν κατά 6%.
Η ιστορία της «Ελένης» αποτελεί ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά την ίδια στιγμή αντιπροσωπεύει μία πραγματικότητα που ζουν πολλοί συμπάροικοι και οι οικογένειές τους κάθε μέρα.
Η Ελένη γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη στην Ελλάδα, την οποία εγκατέλειψε στα 18 της. Ήρθε στην Αυστραλία μόνη της, χωρίς οικογένεια και συγγενείς και όπως πολλοί άλλοι μετανάστες μη γνωρίζοντας τη γλώσσα. Στα 19 ήταν κιόλας παντρεμένη, στα 24 ήταν μητέρα τριών παιδιών. Καθώς περνούσε ο καιρός, η Ελένη απομονωνόταν όλο και περισσότερο. Οι ρόλοι της νεαρής γυναίκας προκαθορισμένοι, σύζυγος, μητέρα, νοικοκυρά. Αυτή ήταν η ζωή της νεαρής Ελένης που πριν καλά-καλά προλάβει να μεγαλώσει τα τρία της παιδιά έμεινε έγκυος στο τέταρτο.
«Είμαι κόρη προβληματικού τζογαδόρου» λέει η Ελένη. «Έλεγα ψέματα ώστε να βρω χρήματα να παίξω. Ξυπνούσα το πρωί και στις εννιά η ώρα κατάφερνα με τούτα και με κείνα να βρίσκομαι στα πόκις».
ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ
Για 17 ολόκληρα χρόνια, η Ελένη ζούσε «στο σκοτάδι». «Χωρίς ήλιο και ναρκωμένη. Πέθαινα μέρα με την μέρα, λόγο του εθισμού μου στον τζόγο».
Με την στήριξη του συντρόφου της, η Ελένη βρήκε το κουράγιο να ζητήσει βοήθεια από μία άλλη Ελληνίδα.
Πρόκειται για την κοινωνικό λειτουργό της υπηρεσίας παροχής βοήθειας σε προβληματικούς τζογαδόρους Σοφία Αλεξάνδρου.
ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία της «Ελένης» είναι συνηθισμένη λέει η Σοφία στο «Νέο Κόσμο».
«Η Ελένη ήξερε ότι ο τζόγος της κάνει κακό, αλλά ένιωθε εγκλωβισμένη. Αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια όταν κατάλαβε ότι χάνει τον εαυτό της, ότι παραμελεί την οικογένειά της» λέει η Σοφία.
Όπως είπε, η ιστορία της Ελένης είναι ενδεικτική ενός πιο μεγάλου προβλήματος – των Ελληνίδων και, γενικά, των γυναικών που ανήκουν σε διαφορετικές πολυπολιτισμικές κοινότητες. «Ο τζόγος είναι μία διέξοδος στη μοναξιά και στην απομόνωση που νοιώθουν πολλές από αυτές τις γυναίκες» ανέφερε η κ. Αλεξάνδρου .
«Είναι πολύ ευάλωτες. Από την εμπειρία μου, οι συμπάροικοι δεν ζητούν εύκολα βοήθεια, έστω και αν γνωρίζουν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο». Σίγουρα, το κενό πληροφόρησης για τις όποιες διαθέσιμες υπηρεσίες στήριξης παίζει ρόλο. Την ίδια στιγμή, όμως, σύμφωνα με την κ. Αλεξάνδρου, οι πολιτισμικές προκαταλήψεις στη ουσία ευθύνονται πολύ περισσότερο για το τραγικό πέπλο σιωπής που σκεπάζει την ζωή πολλών συμπαροίκων. «Γενικά, μιλώντας σε συμπαροίκους διαπιστώνω ότι η επικρατούσα άποψη είναι ότι αυτά τα προβλήματα πρέπει να λύνονται στην οικογένεια».
«Ο τζόγος αποτελεί μέρος της αυστραλιανής κουλτούρας. Πολύ συχνά οι χώροι που στεγάζονται τα πόκις βρίσκονται σε μικρές αποστάσεις ή ακόμα και στον ίδιο χώρο με άλλα καταστήματα, π.χ. σουπερμάρκετ, που κατ’ ανάγκη επισκεπτόμαστε συχνά. Οι γυναίκες τα βλέπουν συχνά ως ένα ασφαλές περιβάλλον, ένα από τα λίγα όπου μπορούν να κοινωνικοποιηθούν εκτός του κύκλου των κοντινών τους φίλων και συγγενών».
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ
Η Ελένη σήμερα είναι στα 50 της και μένει στις ανατολικές περιοχές της Μελβούρνης.
«Ήθελα να ζήσω ξανά, να αποκτήσω και πάλι μία φυσιολογική σχέση με τον άνδρα μου… Έτσι πέρυσι πήρα την απόφαση. Ζήτησα βοήθεια από την υπηρεσία Gamblers Health. Τώρα πια δεν πάω στα πόκις. Χάρη στη στήριξη της υπηρεσίας βρήκα το φως στην πολύ σκοτεινή ζωή μου. Βρήκα την αχτίδα της ελπίδας».
Η σχέση της Ελένης με τα πόκις ξεκίνησε όταν ξεκίνησε και η «ελευθέρων ηθών» σχέση της Βικτώριας με αυτά τότε που η κυβέρνηση της Βικτώριας άλλαξε το νόμο, επιτρέποντας στα πόκις να ξεφυτρώσουν, νόμιμα πλέον σε κάθε γωνιά της πολιτείας. Όπως η σχέση με κάθε καταχρηστικό «σύντροφο», έτσι και αυτή της Ελένης ξεκίνησε αθώα. Το ακίνδυνο χόμπι όμως έγινε επικίνδυνο και κατέστρεψε μια ολόκληρη οικογένεια.
«Η Ελένη βρίσκεται σε καλό δρόμο τώρα. Αποφάσισε να απομακρυνθεί εντελώς από τον τζόγο, όχι απλά να τον ελέγχει – μιας και ξέρει ότι δεν θα είχε δύναμη για κάτι τέτοιο. Μίλησε ανοιχτά και ειλικρινά με την οικογένεια και τους φίλους της όσον αφορά το πρόβλημα που έχει. Τώρα κρατάει ημερολόγιο καταγράφοντας σκέψεις και συναισθήματα. Άρχισε να σκέφτεται το μέλλον, την οικογένειά της. Θέλει να ταξιδέψει. Θέλει να ζήσει» θα πει η κ. Αλεξάνδρου.
Η ιστορία της Ελένης είναι η ιστορία πολλών οικογενειών της Βικτώριας που ζητούν βοήθεια από την υπηρεσία στο 1800 858 858. Οι τυχεροί προσπαθούν, τολμούν και «βλέπουν κάποιο φως στο τέλος του τούνελ». Όσοι δεν τολμούν συνεχίζουν να ζουν στο σκοτάδι.
