Για 42 ημέρα, οι γνωστοί, πλέον, «Αγανακτισμένοι» συνεχίζουν τις διαμαρτυρίες τους στην πλατεία Συντάγματος της Αθήνας.
Όπως και να το κάνουμε, 42 ολόκληρες μέρες και να παραμένουν εκεί είναι κάτι το ξεχωριστό.
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και τι θέλουν; Με αυτή την απορία πήγα να τους γνωρίσω και να τους μιλήσω.
Σίγουρα, είδατε πολλά, ακούσατε πολλά, ακούσατε και τους 5-6 ανθρώπους που μίλησαν σε μένα! Και, μάλιστα, χάρηκαν τόσο πολύ που ενδιαφέρθηκε ο «Νέος Κόσμος» γι’ αυτούς, που το ανακοίνωσαν από τον σταθμό τους και τα μεγάφωνά τους σε όλη την πλατεία Συντάγματος.
Να δούμε, λοιπόν, τι λένε, έτσι ενδεικτικά, κάποιοι απ’ αυτούς:
Η Ιωάννα Σταματάκη, πρώην συμπάροικος, μητέρα δύο μικρών αγοριών, δίνει καθημερινά το παρών στο Σύνταγμα. «Από την πρώτη κιόλας μέρα, κανονίζω τις δουλειές μου έτσι για να μπορώ να πετάγομαι. Και ήταν πραγματικά ειρηνική διαμαρτυρία όλο το διάστημα. Προφανώς, αυτό δεν άρεσε σε κάποιους και δημιούργησαν επεισόδια για να φανεί ότι εμείς κάνουμε φασαρίες. Αν είναι δυνατόν, σου φαίνομαι εγώ άτομο που θα έκανα ποτέ επεισόδιο; Οι γιαγιάδες και οι παππούδες; Ήμασταν χιλιάδες κόσμου, φιλικά μεταξύ μας, χωρίς κόμματα και χρώματα, και ξαφνικά, στο άσχετο, περάσαμε στα καπνογόνα. Να σε χτυπάνε μπροστά και, ταυτόχρονα, πίσω ώστε να μην μπορείς να πας πουθενά. Και καλά εγώ, οι γιαγιάδες και οι παππούδες δίπλα μου δεν ξέρω τι έγιναν, το λέω και ανατριχιάζω. Εγώ χρειάστηκε να τρέξω με όση δύναμη είχα τουλάχιστον 5 τετράγωνα για να πάρω μια ανάσα, πέρασε μια ώρα να αρχίσω να αναπνέω πάλι κανονικά.
Γιατί συνεχίζω; Δεν θέλω να πάω σπίτι να βλέπω τηλεόραση, δεν μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου σα να μη συμβαίνει τίποτα. Αν γίνει πιο μαζικό μπορεί να γίνει κάτι».
«Είμαι ο Παναγιώτης Θεοδωρίδης από τους ‘300 Έλληνες’. Φτάσαμε στις 22 Μαΐου με ένα αίτημα: Να γίνει δημοψήφισμα το οποίο θα περιλαμβάνει άρνηση του χρέους ως προϊόν εξαπάτησης, να μας δώσουν το λογαριασμό. Να καταργηθεί το Μνημόνιο, η κοινοβουλευτική ασυλία και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Να αλλάξει το Σύνταγμα με συντακτική εθνοσυνέλευση, να γίνει δηλαδή καινούριο που θα το αποφασίσουν όλοι οι Έλληνες.
Ενάμιση μήνα μετά, συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε ως νούμερο από τους 300 που ήμασταν όταν αρχίσαμε. Ήταν, άλλωστε, συμβολικός ο αριθμός, με μεγαλύτερο πάθος. Αυτά που έγιναν την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη (σ.σ. 28 και 29 Ιουνίου) φανέρωσαν ότι στη χώρα γίνεται ένα πλιάτσικο, μια λεηλασία χειρότερη και από πόλεμο. Μένουμε, γιατί θεωρούμε ότι στο τέλος θα κερδίσουμε γιατί αν κοιτάξει κανείς αυτά που γράφει το μεσοπρόθεσμο είναι λεηλασία σκέτη πέρα από ληστεία. Δεν υπάρχει λόγος να υπογράψουν και να εφαρμόσουν τέτοια μέτρα και όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή το λένε τα νούμερα του κρατικού προϋπολογισμού.
Περιθώρια αντιδράσεων υπάρχουν, απλώς ως Έλληνες ενεργούμε πάντα αργά. Εμείς δεν πρόκειται να φύγουμε από εδώ και θα μεγαλώνουμε. Άλλωστε, ο κόσμος πλέον, ο ένας στους δύο είναι άνεργος, δεν είναι να πεις ότι έχει δουλειά και δεν πάει…»
ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
Ράδιο «Ένταση» ζωντανά από την πλατεία Συντάγματος, στους 101,1 στα FM και διαδικτυακά στο http://www.entasifm.org (για επικοινωνία fmpiracy@rocketmail.com)
Στο μικρόφωνο ο Στέλιος, μέλος της ραδιοφωνικής ομάδας Ένταση FM, ο οποίος με ενημερώνει ότι ο σταθμός εκπέμπει απευθείας από το Σύνταγμα κατόπιν χορήγησης άδειας από τη λαϊκή συνέλευση, με σκοπό την αντικειμενική ενημέρωση από ανθρώπους που όπως, χαρακτηριστικά, λέει «τα ζουν από κοντά και όχι από κάποιους που προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την αλήθεια».
«Την Τετάρτη, 28 Ιουνίου, αναγκαστήκαμε να μαζέψουμε τα πράγματά μας για να μην καταστραφούν και συνεχίσαμε να εκπέμπουμε από το εφεδρικό μας στούντιο, μέχρι την Πέμπτη που το ξαναστήσαμε εδώ πέρα, στην πλατεία, που έτσι και αλλιώς ανήκει σε όλους μας, στον απλό λαό και όχι σε μπάτσους και κυβερνητικούς».
– Τι κόσμο βλέπετε καθημερινά;
«Κάθε καρυδιάς καρύδι. Σίγουρα, είναι πολύ καλό να βλέπεις κόσμο που για χρόνια τού είχαν γίνει τα μάτια τετράγωνα από την τηλεόραση και, επιτέλους, αξιώθηκαν να βγουν έξω στο δρόμο και να απαιτήσουν και αυτοί ελευθερία, δικαιοσύνη και ισονομία. Έχουμε βέβαια και κάποια φασιστικά φαινόμενα, κάποιοι γνωστοί κάποιοι όχι, που προσπαθούν να μολύνουν το όλο εγχείρημα αλλά και εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην τους περάσει αυτό. Γιατί, σε τελική ανάλυση, εδώ δεν ήρθαμε να σώσουμε καμία πατρίδα, πάμε να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας και την καθημερινότητά μας και εδώ δεν είμαστε μόνο Έλληνες που αγωνιζόμαστε αλλά και ξένοι μαζί».
– Οπότε, θα παραμείνετε για πολύ ακόμα…
«Δεν φεύγουμε αν δε φύγουνε αυτοί, λέμε συνεχώς»
– Πόσο εφικτό το θεωρείτε αυτό;
«Σίγουρα δεν θα μας δοθούν αυτά που ζητάμε στο πιάτο, αλλά όπως λέει και μια παροιμία “αν δεν βρέξεις κώλο δεν έχεις ψάρι” και, τελικά, και αυτή η δυσκολία είναι που δίνει μια επιπλέον ομορφιά στον αγώνα».
– Καλή συνέχεια και δικαίωση των στόχων σας.
«Ευχαριστούμε… Η δικαίωση δεν θα έρθει με ευχολόγια βέβαια, θα έρθει μέσα από αγώνες και την αλληλεγγύη που θα έχουμε μεταξύ μας Έλληνες και ξένοι εργάτες».
Στην κουβέντα μπαίνει και η Μαρία, νεαρή δημοσιογράφος, για να μου αναφέρει το δόγμα του «Shock» της Naomi Klein (σ.σ. Καναδή δημοσιογράφος και ακτιβίστρια κατά της παγκοσμιοποίησης) η οποία λέει ότι, ουσιαστικά, πρέπει να εφαρμοστεί μια κατευναστική λαίλαπα μέτρων ώστε να δημιουργείται συλλογικός ίλιγγος στην κοινωνία και να μην μπορεί να αντιδράσει. «Γιατί άλλο να έχεις το Πανεπιστήμιό» μου εξηγεί «όπως το 2006 και άλλο τώρα που πλήττεται ο τομέας της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, της παιδείας, της εργασίας, τα πάντα. Λες σε τι να πρωτοαντιδράσω; Αυτόν, λοιπόν, το συλλογικό ίλιγγο, που καθιέρωσαν ως όρο στη Σχολή του Σικάγο και περίμεναν δεκαετίες να το δουν να εφαρμόζεται, το βλέπουμε πλέον στην πράξη στην Ελλάδα».
Στο μεταξύ, από το ραδιόφωνο και τα μεγάφωνα ακούγεται και το όνομα του «Νέου Κόσμου». «Μαζί μας είναι και η Μαρία από την εφημερίδα ‘Νέος Κόσμος’ της Αυστραλίας για συνέντευξη». Οι συγκεντρωμένοι αντιδρούν θετικά.
Δίπλα από το ραδιοφωνικό σταθμό, ο σταθμός Πρώτων Βοηθειών. Ο Στέλιος μού λέει ότι οι νοσηλευτές και οι γιατροί ήταν οι μεγαλύτεροι ανώνυμοι ήρωες την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη. Είχαν στηθεί και εντός του σταθμού του Μετρό σταθμός Πρώτων Βοηθειών και οι δύο σταθμοί ήταν τα δυο πρώτα σημεία που δέχτηκαν τις επιθέσεις.
Χαιρετώ, λοιπόν, τους ανώνυμους ήρωες και τους ρωτάω πώς επιβιώσαν απ’ όλο αυτό τον πανικό. (Στην παρέα είναι ο Δημήτρης, ο Μάριος και ο αδερφός του, η Βίλυ, ο άλλος Δημήτρης από την ομάδα περιφρούρησης, και η κουβέντα εξελίσσεται με πολύ παλμό).
Δημήτρης: «Αυτό που συνέβη έχει να κάνει με δολοφονική επίθεση. Ακόμη και στον πόλεμο σέβεσαι τις Πρώτες Βοήθειες. Έχουμε και πανό πίσω που λέει ‘Πάνω από όλα η ανθρώπινη ζωή”, αλλά αυτό φαίνεται πέρασε έτσι. Έριξαν 15 δακρυγόνα εδώ μέσα, αυτά τα χημικά που έριξαν απαγορεύονται ακόμη και σε καιρό πολέμου. Το θέμα είναι να μας πουν πόσο υπολογίζεται η ανθρώπινη ζωή για να ξέρουμε… Δώστε μας μια τιμή. Η αστυνομία οφείλει να προστατεύει τους πολίτες, όχι να τους σκοτώνει. Στο… τσακ δεν είχαμε θύματα».
Βίλυ: «Καμία οικονομική κρίση δεν δικαιολογεί αυτό το πράγμα. Πού είναι ο ανθρωπισμός, η δημοκρατικότητά τους; Δεν είμαστε σε στρατιωτικό καθεστώς. Να ενημερώσετε τους Έλληνες της Αυστραλίας όπως πρέπει. Για τα ασφυξιογόνα μας ρωτήσατε; Την Τρίτη, 28 και την Τετάρτη, 29 Ιουνίου, σ’ αυτήν εδώ την πλατεία υπήρξε πόλεμος. Βγήκα και παρακαλούσα τα ΜΑΤ να σταματήσουν και μου πήραν τη μάσκα, αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Συνάδελφος βγήκε και παρακαλούσε γονατιστός να σταματήσουν για 15 λεπτά να μεταφέρουμε τραυματίες. Είχαμε 50 με 100 άτομα τραυματίες εδώ μέσα. Τα ΜΑΤ σταμάτησαν για δέκα λεπτά και μετά συνέχισαν πιο επιθετικά».
– Γιατί; Είστε τόσο επικίνδυνοι;
«Ναι, φοβούνται πλέον το ανεξέλεγκτο. Είμαστε οργισμένοι πλέον, βγήκαμε από την κατάθλιψη. Δεν αντιδρούσαμε για χρόνια. Αυτό που έγινε είναι έγκλημα πολέμου και θέλω να το γράψετε ως έχει. Εν καιρώ ειρήνης να ρίχνουν σε παιδιά, ηλικιωμένους… Δεν σεβάστηκαν τη Συνθήκη της Γενεύης που έχει απαγορεύσει τη ρίψη τέτοιων ουσιών. Ειδικά στο Ιατρείο… Τους βλέπω να βγαίνουν στα κανάλια και να μένουν ατιμώρητοι… εγώ γι’ αυτό μιλάω τώρα, με τη δημοσιότητα δεν τα ‘χω καλά, δεν εμπιστεύομαι… (εδώ θα συμφωνήσω κι εγώ)
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, έχω κάνει άρση αυτής της φιλοσοφίας μου, γιατί πιστεύω ότι πρέπει όλος ο κόσμος να μάθει. Μας είχαν μάθει μόνο να καταναλώνουμε και τώρα που βρίσκουμε τις αξίες μας ξανά και σταματήσαμε να εμπορευόμαστε την ευτυχία μας, τους κακοφαίνεται. Δεν έχουμε άλλη επιλογή αν κάτσουμε σπίτια μας τώρα, είναι το τέλος.
– Ποιοι είναι οι αγανακτισμένοι;
Ο Δημήτρης από την ομάδα περιφρούρησης παίρνει φωτιά… «Αυτή η καραμέλα, αγανακτισμένοι και αγανακτισμένοι, πρέπει να τελειώσει. Ξέρουμε τι θέλουμε. Καθημερινοί άνθρωποι που αγωνιούν για το μέλλον τους, δεν έχουν δουλειά ή τους έχουν μειώσει το μισθό, συνταξιούχοι, φοιτητές, άνεργοι. Να αλλάξει το Σύνταγμα, να αλλάξει η κυβέρνηση και να έχουμε άμεση δημοκρατία, αυτό είναι το αίτημά μας.
– Πόσο πραγματοποιήσιμο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο;
Ουτοπικό, αλλά γιατί να μην το προσπαθήσουμε. Πείτε στους Έλληνες της Αυστραλίας ότι εδώ ξεκίνησε η δημοκρατία και εδώ θα ξαναρχίσει πάλι, γιατί καμιά χώρα σήμερα δεν έχει πραγματική δημοκρατία. Στην ιστοσελίδα άμεση δημοκρατία, αλλά και στην ιστοσελίδα real-democracy.gr είναι οι επίσημες θέσεις μας και δράσεις μας, ενημερώσεις και επικοινωνία.
Ο Δημήτρης των Πρώτων Βοηθειών κλείνει λέγοντας: «Δεν ξέρουμε τι θα γίνει και αν θα αλλάξει η κυβέρνηση, αλλά να μάθει ο κόσμος ότι κάποιοι άνθρωποι εδώ στο Σύνταγμα εναντιώθηκαν σε μια πολιτική που ήταν εναντίον τους για ένα καλύτερο μέλλον».
