ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ αγαπητοί μου αναγνώστες κάθε θρησκεύματος και ιδεολογικής απόχρωσης: μισός αιώνας χρειάστηκε να συμφωνήσουμε για κάτι που (ποτέ) δεν θα έπρεπε να είχαμε διαφωνήσει.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στην επικύρωση του «Μνημονίου συνεννόησης» από τα μέλη της Κοινότητας Σίδνεϊ την περασμένη Κυριακή, που βάζει και επίσημα τέλος στη διαμάχη μεταξύ Κοινότητας και Αρχιεπισκοπής.
ΑΝ ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά προς τα πίσω και βάλει στο μικροσκόπιο της ιστορίας τις «διαφορές», θα αντιληφθεί ότι για ένα πείσμα τελικά (και την ξεροκεφαλιά ορισμένων) έγινε ό,τι έγινε.
ΟΙ όροι της συμφωνίας αποδεικνύουν τη μυθολογική προέλευση πολλών επιχειρημάτων, που με τα χρόνια είχαν στοιχειώσει δηλητηριάζοντας την ατμόσφαιρα. Το κυριότερο από αυτά ήταν ότι η Αρχιεπισκοπή ήθελε «να βάλει στο χέρι» τους τίτλους κυριότητας των ναών.
ΤΕΛΙΚΑ, η Αρχιεπισκοπή δεν έβαλε στο χέρι τους τίτλους των ναών. Και για να το πούμε πιο απλά: ό,τι ισχύει για την Κοινότητα Μελβούρνης, που έχει επιστρέψει στους κόλπους της Αρχιεπισκοπής από το 1970, ισχύει και για την ιστορική Κοινότητα του Σίδνεϊ.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι καταλαβαίνω και τα 133 μέλη που ακολούθησαν τη «γραμμή» της παλιάς σταλινικής ηγεσίας της Κοινότητας και καταψήφισαν τη συμφωνία.
ΜΙΑ ζωή ολόκληρη αφιέρωσαν οι άνθρωποι στον αγώνα για τη διατήρηση του Κοινοτικού Θεσμού ο οποίος διασφάλιζε (όπως πίστευαν) την ανεξαρτησία της Κοινότητας.
ΑΝ ψήφιζαν υπέρ ήταν σαν να «έφτυναν» κατάμουτρα τους αγώνες που έκαναν και να παραδέχονταν (με 50 χρόνια καθυστέρηση) ότι έκαναν λάθος.
ΚΑΡΙΕΡΑ έκαναν πολλοί ηγέτες της εδώ Αριστεράς «προστατεύοντας» τις Κοινότητες από τις «αρπαχτικές» διαθέσεις της Αρχιεπισκοπής. Αυτή ήταν και η μοναδική τους προσφορά στην ιδεολογία που υποτίθεται ότι πίστευαν.
ΤΟ γιατί ασχολήθηκαν οι Αριστεροί της παροικίας μας με αυτή την υπόθεση είναι μια άλλη ιστορία, στην οποία αξίζει κάποια μέρα να αναφερθούμε.
ΠΡΟΣ το παρόν, να πούμε ότι η Κοινότητα Αδελαΐδας, για την ώρα, ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη πορεία. Η επάνοδος του Μπόγια στην ηγεσία δείχνει ότι θα χρειαστεί ακόμα κάποιος χρόνος μέχρι να ξεπεράσει και η Κοινότητα Αδελαΐδα τις «επαναστατικές» αγκυλώσεις της δεκαετίας του 1960.
ΠΑΜΕ, όμως, πιο κάτω, γιατί έχουμε πολλά να πούμε. Λοιπόν, μεγάλη πλάκα θα έχει να επιστρέψει πάλι ο Χρήστος Τσίρκας από την πατρίδα με καμιά άλλη επιταγή (στην κωλότσεπη) για την Κοινότητα Μελβούρνης.
ΔΕΝ έχουν το θεό τους, ρε παιδί μου, οι ΠΑΣΟΚοι σας λέω. Βρίσκουν λεφτά εκεί που δεν υπάρχουν.
ΠΑΝΩ που λες ότι η χώρα στέρεψε από λεφτά και είναι έτοιμη (από μέρα σε μέρα) να χρεοκοπήσει, ξοδεύει για πλάκα ένα εκατομμύριο ευρώ για να οργανώσει τις θερινές διακοπές των βουλευτών-μελών της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού!
ΑΥΤΟ που με εξοργίζει με όλες αυτές τις ιστορίες συνεδρίων και συσκέψεων στην Ελλάδα (με πληρωμένα τα εισιτήρια και την παραμονή), είναι ότι έπρεπε να φτάσει η πατρίδα στο χείλος της χρεοκοπίας για να μας απασχολήσει το θέμα.
ΧΡΟΝΙΑ έγραφα (ολομόναχος) σε τούτη τη στήλη ότι τα «συνέδρια» της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης, στα οποία και συμμετείχαν βουλευτές ελληνικής καταγωγής από όλο τον κόσμο, δεν πρόσφεραν τίποτα ουσιαστικό και το μόνο που εξυπηρετούσαν ήταν τις διακοπές των απόδημων βουλευτών που «καίγονταν» δήθεν για τα προβλήματα της γενέτειρας.
ΤΗΝ καλημέρα μου είχαν «κόψει» οι συμπάροικοι βουλευτές για τα όσα προσβλητικά, όπως ισχυρίζονταν, έγραφα. Και ενώ εγώ έγραφα, αυτοί συνέχιζαν να απολαμβάνουν τις δωρεάν διακοπές τους.
ΕΠΡΕΠΕ να αναφερθεί το θέμα από τη «Herald Sun» της Μελβούρνης για να φιλοξενηθεί στην πρώτη σελίδα του «Νέου Κόσμου».
ΤΑ ίδια έγραφα τα τελευταία 25 χρόνια και για άλλα «συνέδρια», «διασκέψεις» «σεμινάρια» και «συσκέψεις», που γίνονταν στην πατρίδα για «εθνικά» και άλλα θέματα. Όπως, για παράδειγμα, τα «συνέδρια» των απανταχού μακεδονικών οργανισμών.
ΚΑΤΑ εκατοντάδες ταξίδευαν δωρεάν στην Ελλάδα τα καλοκαιράκια οι απόδημοι «μακεδονομάχοι», μέχρι που τη σκυτάλη πήρε το ΣΑΕ, το οποίο και ενσωμάτωσε όλα τα «εθνικά» προβλήματα που έπρεπε να λυθούν.
ΠΑΝΩ από ενάμιση δισεκατομμύριο δολάρια στοίχισε (μόνο) το «πείραμα» του ΣΑΕ στους Έλληνες φορολογούμενους!
ΟΣΟΙ παρακολουθείτε αυτή τη στήλη, ασφαλώς και θα πρέπει να θυμόσαστε τις αναφορές μου στην απίθανη αυτή ιστορία, όπου πάνω από 1.000 άτομα πήγαιναν κάθε δύο χρόνια στην Ελλάδα για να λάβουν μέρος στις εργασίες του οργάνου που αντιπροσώπευε δήθεν τον απόδημο ελληνισμό.
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ αξιωματούχοι φορέων της παροικίας μας ελάμβαναν μέρος σε αυτό το φιάσκο, για να κάμουν τζάμπα διακοπές. Μεταξύ αυτών και πολλά μέλη του Δ.Σ. της Κοινότητας Μελβούρνης.
ΔΕΚΑ αντιπρόσωπους έστελνε η Κοινότητα Μελβούρνης σε κάθε «συνέδριο» του ΣΑΕ! Τι να πει κανείς και τι να πρωτοθυμηθεί; Μόνο που σκέφτομαι τι έγινε, συνεχίζω να εξοργίζομαι.
ΑΣ περάσουμε όμως και σε ένα άλλο θέμα, που σχετίζεται με όσα προαναφέραμε. Δεν ξέρω αν έχετε προσέξει, αλλά τον τελευταίο χρόνο έχουν εξαφανιστεί από τις σελίδες αλληλογραφίας του «Νέου Κόσμου» οι παραδοσιακές επιστολές για την ονομασία των ακατονόμαστων (βόρειων) γειτόνων μας.
ΛΕΣ και κανέναν υπερπατριώτη δεν ενδιαφέρει πια το όνομα που, τελικά, θα χρησιμοποιεί το κράτος των Σκοπίων.
ΠΕΡΙΜΕΝΑ ότι μετά την ανέγερση στα Σκόπια του αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όλο και κάποιος θα έγραφε δυο γραμμές για την… τιμή των όπλων.
ΚΑΙ μιλάμε για ένα άγαλμα 30 μέτρων, που όταν υπάρχει ηλιοφάνεια θα φαίνεται και από το… Κιλκίς.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, οι γείτονές μας σχεδιάζουν να στήσουν άλλα τέσσερα αγάλματα του Μακεδόνα στρατηλάτη, σε διάφορες πόλεις της χώρας τους, για να πληροφορηθεί ο λαός το… ένδοξο παρελθόν του.
ΤΟ όλο θέμα θα περνούσε εντελώς απαρατήρητο, αν δεν υπήρχε ο Άνθιμος, ο Ψωμιάδης, ο Παπαθεμελής και η παρέα του Καρατζαφέρη, να πουν δυο κουβέντες.
Ο Άνθιμος ζήτησε να απαντήσουμε στην πρόκληση, στήνοντας ένα δικό μας άγαλμα στην Πέλλα, ύψους 200 μέτρων που να φαίνεται και από το… διάστημα, ενώ ένα μεγάλο άγαλμα θέλει να στήσει ο Ψωμιάδης στην Καβάλα.
ΜΕΧΡΙ και το Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων απασχόλησε το θέμα λόγω του ότι ο Δήμος έχει στην κατοχή του ένα άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου από το 1993.
ΤΟ άγαλμα αυτό, που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Γιάννης Παππάς, ήταν να στηθεί στην πλατεία Κοτζιά, απέναντι από το Δημαρχείο, αλλά τελικά δεν στήθηκε το 1993 που το θέμα ήταν «καυτό» και έμεινε αμανάτι στον κήπο του καλλιτέχνη.
ΤΩΡΑ που έστησαν οι ακατονόμαστοι τα δικά τους, κάποιοι το θυμήθηκαν, αλλά ακόμα δεν έχει ληφθεί καμιά απόφαση και το άγαλμα, που δείχνει τον Αλέξανδρο έφιππο σε νεαρή ηλικία, παραμένει ορφανό.
Ο Καρατζαφέρης, που το θυμήθηκε πρώτος δεν το εγκρίνει γιατί έχει ύψος μόνο… 10 μέτρα! Ο ίδιος προτείνει να στηθεί ένα πολύ μεγαλύτερο στο Φάληρο για να το βλέπουν, όπως λέει, και οι ταξιδιώτες!
ΕΓΩ προτείνω να υιοθετήσουμε εμείς εδώ το ορφανό άγαλμα του Παππά και να το στήσουμε μπρος στο κτίριο της Παμμακεδονικής.
ΤΟ μειονέκτημα της πιο πάνω πρότασης είναι ότι το άγαλμα είναι μόνο δέκα μέτρων και δεν θα φαίνεται από το… Lalor.
ΓΙΑ να φαίνεται από οποιοδήποτε μέρος της Μελβούρνης, θα μπορούσαμε να το τοποθετήσουμε στην οροφή του Πολιτιστικού Κέντρου της Κοινότητας Μελβούρνης στο Lonsdale St. Όταν, βέβαια (πρώτα ο θεός) αναγερθεί.
ΑΥΤΑ για σήμερα μα είστε όλοι καλά και θα τα πούμε και πάλι από βδομάδα. Γεια χαρά.
