ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όλους. Και όταν λέω σε όλους, συμπεριλαμβάνω και όσους «αρρωσταίνουν» όταν με διαβάζουν.
ΟΙ συγκεκριμένοι τύποι, λοιπόν -όσοι, δηλαδή, δεν θέλουν να με δουν ούτε ζωγραφιστό- δεν είναι μόνο οι καλύτεροι πελάτες μου, αλλά και τα άτομα που (συνήθως) με εμπνέουν…
ΓΙΑ να κάνει προκοπή μια στήλη όπως αυτή, δεν χρειάζεται μόνο ενήμερους (και πιστούς) αναγνώστες, αλλά κυρίως αντιπάλους. Ορκισμένους εχθρούς…
ΚΑΙ τέτοιους (δόξα τω θεώ) έχω πολλούς. Όσοι «τα παίρνουν στο κρανίο» όταν με διαβάζουν, είναι οι καλύτεροι αναγνώστες μου και οι άνθρωποι που διαδίδουν τις απόψεις και… ιδέες μου.
ΝΑΙ, σας λέω, το έχω ψάξει το θέμα. Όσοι ορκίζονται ότι δεν πρόκειται να ξαναγοράσουν τούτη τη «φυλλάδα» και να διαβάσουν τις… βλακείες μου (αλλιώς τις ονομάζουν, αλλά δεν πειράζει), είναι οι πρώτοι που αγοράζουν την εφημερίδα.
ΚΑΙ το καλό με τους συγκεκριμένους τύπους, δεν είναι το γεγονός ότι πρώτα από οτιδήποτε άλλο διαβάζουν Αιθεροβάμωνα, αλλά ότι αρχίζουν να τηλεφωνούν και σε άλλους (ενδιαφερόμενους) προκειμένου να τους πουν τι γράφω.
ΚΑΙ δεν αρκούνται μόνο σε αυτό. Επιπλέον, σχολιάζουν τα γραφόμενά μου και «εξηγούν» στους υπόλοιπους τι εννοώ…
ΠΑΡΤΕ για παράδειγμα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας Μελβούρνης. Η πρώτη δουλειά τους κάθε Σάββατο πρωί είναι να αγοράσουν την εφημερίδα και να διαβάσουν τη στήλη.
ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ, μάλιστα, απ’ αυτούς, που «εν βρασμώ ψυχής» έχουν δηλώσει (ενώπιον μαρτύρων!) ότι δεν πρόκειται να με ξαναδιαβάσουν, αναγκάζονται να τη διαβάζουν κρυφά ή ισχυρίζονται ότι «κάποιος άλλος» τους είπε τι… γράφω.
ΕΝΑΣ εξ αυτών (σύμφωνα με μαρτυρία ανθρώπου που παρακολούθησε τη σκηνή) μπήκε στο μαγαζί (σαν υπνωτισμένος), αγόρασε την εφημερίδα, και την άνοιξε στην σελίδα της στήλης, πριν πάρει τα ρέστα από τον εφημεριδοπώλη.
ΣΤΗ συνέχεια, απομακρύνθηκε σιγά-σιγά διαβάζοντας (προσπαθώντας να διαπιστώσει μεταξύ των αράδων αν αναφέρομαι στην Κοινότητα) και αφού διαπίστωσε ότι κάτι έγραφα, κοντοστάθηκε στην πόρτα το διάβασε και βγαίνοντας τηλεφώνησε σε κάποιον άλλο να του δώσει τα… συχαρίκια.
ΩΡΕΣ περνούν κάθε Σαββατοκύριακο, διαβάζοντας, αναλύοντας και σχολιάζοντας αυτά που γράφω. Φωτιά παίρνουν τα κινητά σας λέω.
ΓΙΝΟΝΤΑΙ τόσα πολλά τηλεφωνήματα (ιδιαίτερα τέτοια εποχή που ορισμένοι πηγαίνουν για διακοπές στην πατρίδα) που σκέπτομαι να πλησιάσω την Telstra και τη Vodafone και να τους ζητήσω να μου δίνουν ποσοστά.
(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Πολύ θα εκτιμούσα, αν οι παραμένοντες πίσω σύμβουλοι, σταματούσαν να «ενημερώνουν» τους παραθερίζοντες στο εξωτερικό. Δεν είναι και λίγο πράγμα να είσαι αραγμένος σε καμιά μαγική παραλία της Πάρου και να σου τηλεφωνούν από την παγωμένη Μελβούρνη, για να σου πουν τι γράφει ο Αιθεροβάμωνας. Σου χαλούν τη διάθεση. Κλείνει η παρένθεση).
ΑΣΕ που αγγλόφωνα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου θα πρέπει να είναι και ευγνώμονες απέναντί μου, γιατί τους βοήθησα (όσο κανένας άλλος) να βελτιώσουν τα ελληνικά τους.
ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ, ρε παιδί μου, οι άνθρωποι να καταλάβουν τι γράφω, μαθαίνουν καινούργιες λέξεις στα ελληνικά και πλουτίζουν το λεξιλόγιό τους, που είχε παραμείνει στο «τι κάνεις θείο».
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ φορές μπερδεύονται οι άνθρωποι και δεν καλοκαταλαβαίνουν τι γράφω, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παρεξηγήσεις, αλλά τι να κάνουμε; Κάθε αρχή και δύσκολη. Φτάνει ότι προσπαθούν…
ΣΗΜΕΡΑ, λοιπόν, για να μη χαλάσω και τη διάθεση των παραθεριστών, δεν θα αναφερθώ στις πληροφορίες που έχω, σύμφωνα με τις οποίες, υπάρχουν μικροπροβλήματα (όχι, βέβαια, ανυπέρβλητα) στην ανέγερση του πολιτιστικού μας ονείρου.
ΑΣ αλλάξουμε θέμα. Γνωρίσετε ότι υπάρχουν (αρκετοί) συμπάροικοι που έχουν παραμείνει συναισθηματικά (και ιδεολογικά) στη δεκαετία του 1950 και δεν λένε να κουνηθούν από εκεί;
ΠΑΡΑ το γεγονός ότι έχουν ζήσει πενήντα και πλέον έτη στην Αυστραλία, δεν έχουν ακόμα καταφέρει να ξεκολλήσουν από το παρελθόν των νεανικών τους χρόνων.
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ πώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι υπάρχουν μεταξύ μας συμπάροικοι που ακόμα ονειρεύονται (και δραστηριοποιούνται) για την αποκατάσταση της μοναρχίας στην Ελλάδα.
ΜΗ γελάτε (αν και το θέμα αυτό είναι για γέλια) γιατί δεν σας κάνω πλάκα. Κάποιοι τύπωσαν σε προκήρυξη τη δήλωση της… Αυτού Μεγαλειότητας του Βασιλέως της Ελλάδας Κωνσταντίνου Β’ και την μοίρασαν στο Oakleigh!
ΗΤΑΝ μια δήλωση που έκανε ο Κοκός για τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, εκφράζοντας την ευχή «να παραμείνει αγνή η συλλογική αυτή έκφραση αγανάκτησης των Ελλήνων πολιτών.
ΔΕΝ μπορώ να πιστέψω σας λέω ότι υπάρχουν συμπατριώτες μας στην Αυστραλία που πιστεύουν στη μοναρχία και γουστάρουν τον Κοκό, που ο ελληνικός λαός (με την ψήφο του) τον έδιωξε πριν 36 χρόνια!
Η φωτογραφία που έβαλαν στην προκήρυξη είναι από την εποχή που ακόμα ο Κοκός ήταν έφηβος. Οι περισσότεροι απ’ όσους την πήραν γέλασαν, ενώ ορισμένοι άλλοι, που λόγω ηλικίας άρχισε να τους εγκαταλείπει η μνήμη, δεν αναγνώρισαν ότι ο βαρυφορτωμένος με παράσημα πιτσιρικάς υπήρξε κάποτε… βασιλιάς τους!
ΤΙΣ τελευταίες εβδομάδες (όπως θα διαπιστώσατε), δεν ασχολήθηκα με τη στήλη της αλληλογραφίας, με αποτέλεσμα να μου τηλεφωνήσουν δυο-τρεις αναγνώστες και να ρωτήσουν «γιατί;».
ΛΟΙΠΟΝ, δεν ασχολήθηκα γιατί τα νεύρα μου είναι λίγο ταραγμένα τελευταία και προσπαθώ (όσο μπορώ) να αποφύγω τις κακοτοπιές και πράγματα που υπονομεύουν την ψυχική μου υγεία.
ΑΣΕ που ο γιατρός που με παρακολουθεί μού σύστησε να αποφεύγω τη στήλη της αλληλογραφίας, γιατί έτσι και πέσω πάνω σε καμιά επιστολή του κ. Βαβάκη και της κ. Ζουμή, επιδεινώνεται η κατάστασή μου.
ΑΚΟΜΑ μεγαλύτερη ζημιά (στον παλινδρομούντα ψυχισμό μου) μου προκαλούν τα ποιήματα των… ποιητών μας που δημοσιεύονται στη στήλη της αλληλογραφίας.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ από αυτά είναι ικανά να σκοτώσουν κάθε πνευματική δραστηριότητα του εγκεφάλου μου για περισσότερο από δυο βδομάδες! Με «στέλνουν» κανονικά σας λέω.
ΜΟΥ έχουν δημιουργήσει χοντρά προβλήματα σας λέω οι… ποιητές και λογοτέχνες της παροικίας μας. Και συνεχίζουμε:
ΝΑ θυμίσω σε όλους τους πατριώτες (και ιδιαίτερα στου Κύπριους αδελφούς μας) ότι την Κυριακή γίνεται η παραδοσιακή πλέον πορεία διαμαρτυρίας για την επίλυση του κυπριακού.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ την ολοσέλιδη καταχώρηση της Σ.Ε.Κ.Α. στον προχθεσινό «Νέο Κόσμο», διαπίστωσα ότι για 36 ολόκληρα χρόνια χρησιμοποιούνται όχι μόνο τα ίδια συνθήματα (και επιχειρήματα), αλλά και η ίδια σειρά των εκδηλώσεων, λες και κάθε χρόνο αντιγράφουν την προηγούμενη καταχώρηση.
ΕΙΠΑΜΕ να «ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ», αδελφοί, αλλά καλά είναι να ανανεωνόμαστε και να πρωτοτυπούμε προκειμένου να κρατάμε ζωντανό το ενδιαφέρον.
ΤΑ κλασικά της διαμαρτυρίας για άλλη μια χρονιά είναι, η ανθρώπινη αλυσίδα μπρος στην Βουλή και το δείπνο λιτότητας στο κτίριο της Κοινότητας και την Κυριακή η καθιερωμένη πορεία που θα ξεκινήσει στις 12.30 από το Lonsdale St.
ΦΕΤΟΣ για να πρωτοτυπήσω δεν θα γράψω «να μη λείψει κανείς». Όποιος γουστάρει μπορεί να απουσιάσει και να διαμαρτυρηθεί (μόνος του!) από τον καναπέ του σπιτιού του. Οι οργανωτές θα το λάβουν υπόψη τους.
ΤΟ ίδιο ισχύει και για το δείπνο λιτότητας, με τον προϋπόθεση βέβαια ότι θα κόψετε τις βόλτες μεταξύ καναπέ και ψυγείου και δεν θα φάτε τίποτα ολόκληρο το βράδυ. Ζαβολιές δεν θέλω.
ΞΕΧΑΣΑ να σας πω ότι φέτος θα απουσιάσει από την αλυσίδα (και την πορεία) και ο Χρήστος Τσίρκας, ο οποίος και βρίσκεται στην πατρίδα προκειμένου να βοηθήσει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να διαπραγματευτεί καλύτερα την… επιλεκτική χρεοκοπία.
ΣΤΟ διάστημα που θα παραμείνει, θα θέσει πάλι τις γνωριμίες του στην υπηρεσία της παροικίας και θα προσπαθήσει να αποσπάσει καμιά επιταγούλα για την Κοινότητα Μελβούρνης.
ΠΡΟΧΘΕΣ που μου τηλεφώνησε από την Αθήνα, μου είπε μεταξύ άλλων τα καλύτερα λόγια για τον πρόεδρο της Κοινότητας Βασίλη Παπαστεργιάδη, ο οποίος και παροτρύνει τους αγανακτισμένους (και όλους τους πικραμένους) να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία.
ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΣ από κανάλι σε κανάλι (και από εφημερίδα σε εφημερίδα), ο πρόεδρος της Κοινότητας έχει καταφέρει, σύμφωνα με την πρωτοσέλιδη είδησή μας, να πείσει πάνω από 20 χιλιάδες (ταλαίπωρους) Έλληνες να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία.
ΜΕ το θέμα θα ασχοληθούμε την επόμενη βδομάδα. Προς το παρόν, να θέσουμε υπόψη του κ. Παπαστεργιάδη, ότι έτσι και έλθουν όλοι αυτοί στην Μελβούρνη, θα πρέπει να καταφύγει η Κοινότητα στο αρχικό σχέδιο του… Γυάλινου Πύργου των 30 ορόφων!
ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ όροφοι που προβλέπει (το δεύτερο σχέδιο) πού να χωρέσουν τόσο κόσμο. Άσε που θα είναι όλοι νέοι και διψασμένοι για πολιτισμό. Αυτά και γεια χαρά.
