ΤΑ χρόνια τα παλιά, όταν ακόμα η τεχνολογία ήταν στα σκαριά, τα καναρίνια έκαναν και άλλη δουλειά.
ΑΝΙΧΝΕΥΑΝ για λογαριασμό των ανθρακωρύχων τα δηλητηριώδη αέρια στα έγκατα της γης.
ΚΑΘΕ ομάδα ανθρακωρύχων (μαζί με τα σύνεργα το κολατσιό) έπαιρνε μαζί της και ένα καναρίνι μέσα σε κλουβί.
ΟΣΟ το καναρίνι ζούσε, η δουλειά συνεχιζόταν κανονικά. Όταν παρέδιδε το πνεύμα, σήμαινε συναγερμός και οι εργάτες εγκατέλειπαν τη στοά για να γλυτώσουν από τα θανατηφόρα αέρια.
ΣΤΗ σημερινή Ελλάδα το ρόλο των καναρινιών έχουν αναλάβει οι οδηγοί ταξί, οι οποίοι και τεστάρουν τις αντοχές της κυβέρνησης και της ελληνικής κοινωνίας.
ΣΕ περίπτωση που καταφέρουν τη μη απελευθέρωση του επαγγέλματός τους, σημαίνει ότι η χώρα παραμένει «ασφαλής» για τους βαρέως και ανθυγιεινώς εργαζομένους.
ΣΤΗΝ αντίθετη περίπτωση θα σημάνει συναγερμός και όποιος δεν προλάβει να την «κάνει» από τις επικίνδυνες στοές του Μνημονίου και της τρόικας, θα τον «φάει» η… απελευθέρωση και η φορολογία.
ΠΑΝΩ που η χώρα πήρε μια ανάσα από τον εφιάλτη της άμεσης χρεοκοπίας (για να κάνει και ο λαός φτωχικά τα μπάνια του!), χτύπησε ο… κίτρινος πυρετός!
ΟΙ ταρίφες, όπως είναι ευρύτερα γνωστοί, που αντιπροσωπεύουν (συμπυκνώνοντας) τα «ιδεώδη» του νεοελληνικού (εργασιακού) πολιτισμού, αγωνίζονται ουσιαστικά για τη διατήρηση της… παράδοσης.
ΑΥΤΟ που επιδιώκουν ξεκάθαρα, αποκλείοντας λιμάνια, αεροδρόμια και εθνικούς δρόμους, είναι να μην αλλάξει τίποτα!
ΣΤΟΧΟΣ του αγώνα τους είναι να διατηρηθεί η πλήρης ασυδοσία, η φοροδιαφυγή, η αρπαχτή και η ανομία, με την οποία και γαλουχήθηκαν από τα γεννοφάσκια τους.
ΝΑ μπορεί ο καθένας (όταν τον βολεύει) να κάνει ό,τι θέλει και να κλέβει ελεύθερα όποιον γουστάρει, χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν.
ΟΙ οδηγοί ταξί, που όσα περισσότερα κερδίζουν τόσο ανοίγει η όρεξή τους, θέλουν να συνεχίσουν να νέμονται αποκλειστικά (και αφορολόγητα) την αγορά, ζητώντας μάλιστα από το καταχρεωμένο έθνος να τους… προστατεύσει.
ΔΕΝ καταλαβαίνει Χριστό, ρε παιδί μου, η φοβερή αυτή κίτρινη φυλή. Είναι ό,τι πιο χειρότερο υπάρχει στην Ελλάδα.
Η έκβαση του «αγώνα τους» θα είναι ενδεικτική για το αν, τελικά, η πατρίδα μας θα καταφέρει να αναστρέψει την κακοδαιμονία που τη μαστίζει.
ΠΟΛΥ φοβάμαι ότι, για άλλη μια φορά, θα το χάσουμε το τρένο. Καμιά κυβερνητική απόφαση (ακόμα και στις δύσκολες αυτές συγκυρίες) δεν εφαρμόζεται ολοκληρωτικά και ό,τι αρχίζουμε το αφήνουμε στη μέση.
ΣΤΙΣ προθεσμίες για την εφαρμογή οποιοδήποτε μέτρου δίνεται πάντα παράταση και στους σχετικούς νόμους αφήνουμε (για καλό και για κακό) ένα «παραθυράκι» για τις δύσκολες στιγμές.
ΔΕΝ έχουμε μάθει να αρχίζουμε οτιδήποτε και να επιμένουμε μέχρι να τελειώσει. Όσο εύκολα ενθουσιαζόμαστε με κάτι που σχεδιάζουμε να κάνουμε, τόσο εύκολα το εγκαταλείπουμε όταν διαπιστώνουμε ότι στην πράξη δεν είναι το ίδιο εύκολο όσο στα λόγια.
ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ πώς λειτουργεί ο ελληνικός ψυχισμός, πολύ φοβάμαι ότι η κυβέρνηση, για να κάμψει την αντίδραση της κίτρινης μάστιγας (που ταλαιπωρεί για 40 χρόνια τις ελληνικές μεγαλουπόλεις) δίπλα στο νόμο για την απελευθέρωση, θα θεσπίσει ορισμένους «κανονισμούς» που θα κάνουν την απελευθέρωση να μοιάζει με νέα… σκλαβιά.
ΠΑΕΙ και τελείωσε. Δεν μπορούμε να κάνουμε ξεκάθαρες δουλειές. Μας αρέσουν τα θολά νερά και τα μισοτελειωμένα πράγματα.
ΔΕΝ έχουμε μάθει να λειτουργούμε σε συνθήκες διαφάνειας και ευνομίας. Γουστάρουμε τη σύγχυση και το μισοσκόταδο που κρύβει τις ατέλειες.
ΑΣΕ που έχουμε και το δικό μας «ιδιαίτερο» τρόπο να κάνουμε πράξη, θεωρίες, ιδεολογίες και ιδέες.
ΤΕΛΙΚΑ και με τα όσα έλαβαν χώρα τους τελευταίους 15 μήνες, κατάλαβαν και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ότι η πατρίδα μας αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ομολόγησαν και δημόσια ότι η Ελλάδα είναι μια εντελώς «ιδιαίτερη περίπτωση». Μια μοναδική περίπτωση που ταίρι δεν έχει.
ΒΕΒΑΙΑ, δεν μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν τι εννοούν, αλλά κοντά στο νου και η γνώση.
ΣΤΟ μεταξύ, τους τελευταίους μήνες οι… πολιτισμένοι (και καταπιεσμένοι) εταίροι μας έχουν αρχίσει να λένε φωναχτά όλα αυτά που για δύο αιώνες τώρα ψιθύριζαν εις βάρος μας πίσω από κλειστές πόρτες.
ΤΙ λένε; Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από όσα τους «σέρνουμε» και εμείς το ίδιο χρονικό διάστημα.
ΨΕΥΤΕΣ, κλέφτες και απατεώνες μας ανεβάζουν και απολίτιστους, αναξιόπιστους και ζήτουλες μας κατεβάζουν.
ΜΕ λίγες κουβέντες, λένε οι άνθρωποι ό,τι θα έλεγε και ο καθένας από εμάς όταν κάποιος συμπολίτης μας, που δεν σταματά να μαλώνει με τους γείτονές του, μας ζητά κάθε χρόνο δανεικά (και αγύριστα) για να ταΐσει τα παιδιά του και να φτιάξει το σπίτι του πριν πέσει και τον πλακώσει.
ΠΙΣΩ από τις φιλοφρονήσεις, τις μεγάλες κουβέντες για την προσφορά της αρχαίας Ελλάδας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τα φλας και τις δεξιώσεις, κυριαρχεί δυσπιστία και περιφρόνηση.
ΟΥΤΕ με σφαίρες δεν πάνε, αλλά δεν τους επιτρέπει η υποκρισία τους να το πουν έξω από τα δόντια. Έχουν χοντρά κόμπλεξ οι άνθρωποι. Έχει και ο πολιτισμός τα κουσούρια του…
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, να αναφέρω ότι, καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης μέχρι σήμερα, οι καλύτεροι σύμμαχοι και φίλοι μας ήταν οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης.
ΔΕΝ σας κάνω πλάκα, και αν το σκεφτείτε λίγο σοβαρά (και χωρίς πατριωτικές εξάρσεις), είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνείστε μαζί μου.
ΟΙ οίκοι, όπως η Moody’s για παράδειγμα, ήταν αυτοί που με τις συνεχόμενες υποβαθμίσεις και απειλές για χρεοκοπία, εξανάγκασαν την Ευρωπαϊκή Ένωση να μας «σώσει» για να σωθεί το ευρώ.
ΑΝ δεν ήταν οι οίκοι και από κοντά Αμερικανοί (και Εβραίοι!) στο έρεβος της χρεοκοπίας θα μας είχαν αφήσει οι εταίροι μας να βολοδέρνουμε ή θα μας είχαν ρίξει εδώ και καιρό στον καιάδα.
Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθούμε εντελώς το χρέος που μας κληρονόμησε η σπατάλη μας, είναι να συνεχίσουν οι οίκοι να μιλούν για χρεωκοπία και να υποβαθμίζουν τα ελληνικά ομόλογα.
ΜΕ λίγες κουβέντες, όσο περισσότερο καταφέρνουμε να βάζουμε σε κίνδυνο την καπιταλιστική χρηματιστηριακή τάξη, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να ξεμπερδεύουμε με το χρέος.
ΟΣΟ χρωστάμε, τόσο ο ελληνικός ιός θα τους ταλαιπωρεί και δεν θα τους αφήνει ο φόβος της μετάδοσης να κοιμηθούν ήσυχοι. Αυτά για σήμερα και γεια χαρά.
