Στην πρώτη μας συνάντηση, στο γραφείο της, μου έκανε εντύπωση το αυστηρό και γαλήνιο μαζί βλέμμα της, η ευθύτητα του λόγου της, η στολή της που υπογράμμιζε τα έξτρα κιλά και το άψογο χτένισμά της.
Τίποτε δεν μπορούσε να με κάνει τότε να προβλέψω ότι αυτή ίσως η εμμονή της στο τέλειο χτένισμα, αλλά κυρίως η τάση της να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, λίγα χρόνια αργότερα, θα της στοίχιζε πολύ.
Πώς μπορεί μια γυναίκα να φτάσει στο ανώτατο αξίωμα στον κλάδο που επέλεξε να υπηρετήσει, σ’ έναν χώρο ανδροκρατούμενο, ήταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε η συνέντευξή μου με την αρχηγό της Αστυνομίας Βικτώριας Κριστίν Νίξον.
«Σκληρή δουλειά, αφοσίωση στο στόχο που έχεις θέσει, επιμονή και δύναμη όχι μόνο μέχρι να τον επιτύχεις, αλλά και για να τον διατηρήσεις ακμαίο και ζωντανό».
Οι προκλήσεις για τη γυναίκα είναι πολύ πιο απαιτητικές, θυμάμαι, ότι είχα παρατηρήσει. Πώς τις αντιμετωπίζει η ίδια, σ’ έναν χώρο τόσο δύσκολο, όπως αυτόν που επέλεξε να υπηρετήσει;
«Έχοντας πάντα ως αρχή την εκτέλεση του καθήκοντος, έχοντας μια καθαρή και πλήρη εικόνα όλων εκείνων που απαιτεί η θέση. Να μην παρεκκλίνεις στο ελάχιστο από τις αρχές σου».
Θυμάμαι ότι έφυγα με μια αίσθηση περηφάνιας που είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω και να μιλήσω μαζί της, με απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπό της, σκεπτόμενη ότι μπορεί να εμπνεύσει και να γίνει μέντορας πολλών γυναικών.
Μετά από λίγα χρόνια, ξύπνησα ένα πρωί με τη φωτογραφία της σε πρωτοσέλιδα και πηχιαίους τίτλους που την κατέβαζαν άγρια από το βάθρο της.
Ήταν την επομένη της 10ης Φλεβάρη, μετά τις φονικές πυρκαγιές του Μαύρου Σαββάτου. Μιλούσαν για ‘εγκατάλειψη καθήκοντος’, επιρρίπτοντάς της ευθύνες για λάθος χειρισμούς και βιάζοντας κάθε αρχή ιδιωτικής και προσωπικής ζωής για να το επιτύχουν.
Το χειρότερο, ήταν εκείνη η ίδια η «δίκαιη αστυνόμος», που είχε προσφέρει τα βέλη για να την πολεμήσουν. Θορυβωδώς «γενναιόδωρη» είχε δώσει σε όλους αυτούς που σήμερα λέει ότι εξαπέλυσαν ‘εξοντωτική εκστρατεία εναντίον της’, κάθε είδους πολεμοφόδια για να την ισοπεδώσουν.
ΤΑ ΤΡΙΑ ΛΑΘΗ
Η Κριστίν Νίξον, αρχηγός της Αστυνομίας, την 7η Φλεβάρη 2009, διέπραξε τρία ‘θανάσιμα’ όπως αποδείχτηκε, λάθη.
Είχε τρία ραντεβού τα οποία δεν ματαίωσε. Το ένα ήταν με τη δημοσιογράφο της The Age Jo Chandler, με την οποία συνέγραφε τη βιογραφία της, το δεύτερο με τον κομμωτή της και το τρίτο με τρία άτομα του συγγενικού και φιλικού της περιβάλλοντος για γεύμα.
Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Δύσκολο –για μένα που τη γνώρισα– να βλέπω την αρχηγό να έχει στρέψει η ίδια το περίστροφο στον κρόταφό της.
«Μα είναι δυνατόν;» ψέλλισα. Ναι, ήταν. Γιατί το παραδέχτηκε και η ίδια. Ναι, όντως, πήγε στο κομμωτήριο, όταν μαίνονταν οι φωτιές, είδε τη βιογράφο της, για μια περίπου ώρα, όταν ολόκληρα χωριά είχαν παραδοθεί στις φλόγες και στις έξι πήγε στην παμπ για φαγητό με τον άντρα της, τον πατέρα της και έναν οικογενειακό φίλο, όταν ο κόσμος με κομμένη την ανάσα μετρούσε χαμένες ζωές.
Προσωπικά, μου είναι δύσκολο να πιστέψω, ακόμη και σήμερα, πώς γίνεται μια γυναίκα του ύψους της Νίξον να πέσει σε τόσο φοβερά λάθη. Δεν έχω απάντηση, όπως φαντάζομαι δεν θα έχει και η ίδια σήμερα που παραδέχεται ότι «αυτή την αποφράδα μέρα, ορισμένα πράγματα θα έπρεπε να τα έκανε διαφορετικά».
Ενδιαφέρον θα πρέπει να παρουσιάζει το βιβλίο της «Δίκαιος Αστυνόμος», που θα παρουσιάσει η πρωθυπουργός μεθαύριο.