ΚΑΛΗΜΕΡΑ συμπατριώτες και καλή… όρεξη!
ΣΗΜΕΡΑ είπα να αρχίσω τη στήλη με κάτι (εντελώς) διαφορετικό, μεν, αλλά πολύ mainstream, δε.
ΜΙΑ συνταγή φρικασέ με καρύδια και κεράσια (αντί σέλινου και κρεμμυδιών) και κρέας κροκοδείλου (αντί χοιρινού) σχεδίαζα να δημοσιεύσω, αλλά επειδή δεν μου πέτυχε η σάλτσα (που ετοίμαζα) από πολτό coconut και μπανάνα, θα την αφήσω για αργότερα.
ΜΕ έμπνευσε, ρε παιδί μου, η πρωτοβουλία των μεϊνστριμάδων του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας Μελβούρνης να υιοθετήσουν (πνευματικά) και να προβάλουν (ηλεκτρονικά) το Φεστιβάλ ελληνικών γεύσεων που οργανώνει στην πόλη μας η Τράπεζα Κύπρου, που εκτιμά το καλό φαγητό.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ, σας λέω, που οι οικονομικοί και κοινωνικοί φορείς της παροικίας μας αντιλήφθησαν και εναρμονίστηκαν (επιτέλους) με την παγκόσμια αναζήτηση γεύσεων.
ΣΤΙΣ μέρες μας, όποιος και να είσαι, δεν μπορείς να πας μπροστά χωρίς χαρτοφυλάκιο επενδύσεων και γνώσεις γύρω από την μαγειρική.
ΑΝ δεν καταφέρεις, μάλιστα, να κάνεις και δυο τρεις δικές σου (πρωτότυπες) συνταγές, ούτε οικονομικά μπορείς να σταδιοδρομήσεις ούτε κοινωνικά να ανέλθεις.
ΕΙΝΑΙ ένα must, ρε παιδί μου, σήμερα η κουζίνα. Η πιο ανερχόμενη βιομηχανία. Θέμα χρόνου είναι μέχρι να μπουν και οι καλές συνταγές (μαγειρικής) στο χρηματιστήριο.
ΤΟ τσουνάμι της μαγειρικής έχει κατακλίσει όχι μόνο τα Μέσα Ενημέρωσης, αλλά και όλα τα πολιτιστικά Φεστιβάλ, πανηγύρια και κάθε ανθρώπινη εκδήλωση τέλος πάντων.
ΔΕΝ υπάρχει τηλεοπτικός σταθμός που να σέβεται τον εαυτό του (και τους ακροατές του) που να μην έχει τρία-τέσσερα προγράμματα μαγειρικής και δύο-τρεις διαγωνισμούς ανάδειξης των καλύτερων chief!
ΕΧΕΙ γεμίσει ο κόσμος μάγειρες και τα στούντιο των τηλεοπτικών σταθμών με στόφες, κατσαρόλες και τηγάνια!
ΟΠΟΙΑ ώρα και να ανοίξεις την τηλεόραση όλο και κάποιους θα δεις να μαγειρεύουν. Εδώ και 10 χρόνια είναι πολύ «in» η κουζίνα. Πουλάει…
ΑΣΕ που προσφέρει και μοναδικές ευκαιρίες για μια φωτογραφία, όχι μόνο για τους μάγειρες άλλα και για τους οργανωτές και δοκιμαστές.
ΜΕΓΑΛΗ ιστορία το photo opportunity στους καιρούς μας. Έχει βοηθήσει κόσμο και κοσμάκη να κάνει καριέρα. Από πολιτικούς μέχρι και τον τελευταίο που ασχολείται με τα κοινά και φιλοδοξεί να καταξιωθεί κοινωνικά.
ΣΥΝΕΠΩΣ, δεν θα μπορούσε να απουσιάζουν οι από την… κουζίνα και οι μπροστάρηδες της παροικίας μας.
ΕΤΣΙ μάλιστα και προβληθεί σωστά το όλο concept, δεν αποκλείεται να βοηθήσει σε τούτες τις κρίσιμες ώρες της κρίσης και τις εξαγωγές των ελληνικών (διατροφικών) προϊόντων.
ΑΝ δεν κάνουμε τίποτα (ως Έλληνες πατριώτες) να προωθήσουμε την κουζίνα μας, ενδεχομένως να πιστέψει ο κόσμος ότι μαζί με την κράτος, χρεοκόπησε το souvlaki, τα ντολμαδάκια και το λαδάκι μας.
ΟΠΩΣ αντιλαμβάνεστε κάτι τέτοιο θα αποτελούσε εθνική καταστροφή. Πρωτοπόροι, πάντως, στο θέμα είναι οι ομογενείς της Αμερικής που, εδώ και καιρό, έχουν αρχίσει να μελοποιούν και να τραγουδούν τις ελληνικές συνταγές μαγειρικής και μάλιστα με πρωτοφανή επιτυχία.
(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: θα ασχοληθώ στη συνέχεια με το θέμα, προκειμένου να βοηθήσω και τους συμπάροικους ποιητές, όταν θα αναφερθώ και πάλι στη νέα συνταγή «αυγολέμονο» του Σο-τυρί).
ΠΡΙΝ, όμως, θα ήθελα να μοιραστώ με τα μέλη του Δ.Σ. της Κοινότητας δυο-τρεις ιδέες που, ενδεχομένως, αποτελέσουν τη… συνταγή (που λείπει) για τη μαζικοποίηση των εκδηλώσεων της Κοινότητας.
ΕΧΩ, πλέον, πειστεί ότι έτσι και απουσίαζαν από δύο-τρία πιάτα οι αναγνωρισμένοι μάγειροι της παροικίας μας στις Γενικές Συνελεύσεις της Κοινότητας θα απάλλασσε τα μέλη του Δ.Σ. από την χρονοβόρα (και αντιδημοκρατική) διαδικασία να τηλεφωνούν προκειμένου να μαζέψουν κόσμο.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με Φεστιβάλ μαγειρικής μπορούν, να διεξάγονται οι εκλογές, αλλά και το (πολιτιστικό) πανηγύρι του Lonsdale Street.
ΤΟ κάθε περίπτερο να αποτελεί μια υπαίθρια κουζίνα και να καλούνται οι συμπάροικοι (αντί να έρχονται και να χαζεύουν πατώντας ο ένας τον άλλο) να φέρνουν μαζί τους τις κατσαρόλες τους και να λαμβάνουν μέρος σε ξεχωριστούς διαγωνισμούς για στιφάδο, αυγολέμονο, κόκορα κρασάτο, πατάτες ριγανόλαδο και λοιπά.
ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ παραδοσιακών ελληνικών γεύσεων μπορεί να γίνει και ο τελευταίος όροφος του (κολοβού) πύργου που θα κάποια μέρα (που ακόμα δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια) θα αναγερθεί για να στεγάσει τον πολιτισμό μας.
ΚΑΙ επειδή ο χώρος του ορόφου δεν επιτρέπει να γίνει ένα καθώς πρέπει εστιατόριο με άνετη κουζίνα, χώρο υποδοχής, σάλα και λοιπά, μπορούμε (όταν θα το επιτρέπει ο καιρός) να βγάζουμε τραπεζάκια και στην ταράτσα.
ΕΧΩ και άλλες ιδέες, αλλά θα τις αφήσω για αργότερα, προκειμένου να ασχοληθούμε με την ποιητική μαγειρική που είναι πολύ της μόδας μεταξύ των ομογενών της Αμερικής.
ΛΟΙΠΟΝ, όσους από εσάς δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα η μνήμη, ασφαλώς και θα θυμόσαστε την αναφορά μου στον τύπο που έγραψε και τραγούδησε τους στίχους που δημοσίευσα για το ψωμοτύρι.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στο Σωτήρη που βλέπετε στις φωτογραφίες (που δημοσιεύω αποκλειστικά σήμερα για εσάς) και ο οποίος, πριν λίγες μέρες, με την βοήθεια της γιαγιάς του, τραγούδησε το… Αυγολέμονο!
ΜΕ το που ανέβασε το τραγούδι στο διαδίκτυο, έγινε και «το έλα να δεις». Πέντε εκατομμύρια επισκέψεις δέχθηκε σε 36 ώρες, καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ!
ΤΑ τρία τέταρτα των ακροατών ήταν Κινέζοι και οι υπόλοιποι από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Τα συνταγοτραγούδια (όπως λέμε λιανοτράγουδα) του Σωτήρη, που υπογράφει τις δημιουργίες του ως Σω-τυρί (εμπνευσμένος από το «ψωμοτύρι» που τον καθιέρωσε) συμβάλουν όχι μόνο στην διάδοση της ελληνικής κουζίνας, αλλά και στην διάδοση της ποίησης και της γλώσσας μας.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ πρότεινα και στους συμπάροικους ποιητές να τον μιμηθούν αν θέλουν να δουν μια άσπρη καλλιτεχνική ημέρα και να γνωρίσει το έργο τους παγκόσμια αποδοχή όσο ακόμα ζουν.
ΕΝΤΑΞΕΙ, ξέρω ότι έχουν κερδίσει την (μεταθανάτια) αθανασία, αλλά άλλο είναι να γίνεσαι πρώτη μούρη πριν πεθάνεις και άλλο να περιμένεις να αποδημήσεις για να αναγνωριστείς.
ΩΣ εκ τούτου, φίλοι ποιητές αντί να γράφετε για έρωτες, λουλούδια, αισθήματα, φεγγάρια και τα βάσανα της ξενιτιάς (που κανείς δεν δίνει πια μια πεντάρα), ασχοληθείτε με συνταγές μαγειρικής.
ΕΤΣΙ και γράψει (ποιητικά πάντα) ο καθένας μια συνταγή και την τραγουδήσει, θα γίνει «χαμός στο ίσωμα», όχι μόνο στην παροικία, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη.
ΠΡΟΤΕΙΝΩ, μάλιστα, στην Κοινότητα Μελβούρνης, που βγαίνει από τον (οικοδομικό) δρόμο της για να προβάλει τον πολιτισμό μας να φέρει από τη Νέα Υόρκη τον Σω-τυρί (με τη γίδα του!) να λάβει μέρος στο Φεστιβάλ Αντίποδες.
ΜΕ ένα σμπάρο θα έχουμε όχι μόνο τα δυο (παραδοσιακά) τρυγόνια, αλλά τρία! Και θα τραγουδήσει και θα μαγειρέψει και θα δώσει και σεμινάρια ποίησης στους ποιητές μας!
ΤΡΙΑ καλά σε ένα ο Σω-τυρί, σας λέω. Αυτά για σήμερα, καλή όρεξη και αν έχετε καμιά πρωτότυπη συνταγή μπορείτε να μου τη στείλετε για μελοποίηση.
