Ο τρίτος τύραννος της μαύρης ηπείρου, ο Μουαμάρ Καντάφι, οδεύει προς τον κάδο απορριμμάτων της ιστορίας. Ο παρανοϊκός ηγέτης της Λιβύης είναι από την Τρίτη το τρίτο τρόπαιο της «Αραβικής Άνοιξης», που από τον παρελθόντα Ιανουάριο δονεί την Αφρική.
Το μαζικό κίνημα κατά της τυραννίας, που ξέσπασε στην Αφρική, πανηγύρισε την πρώτη νίκη τον Ιανουάριο, που ανετράπη ο δικτάτορας της Τυνησίας, Μπεν Αλή, ο οποίος καταδυνάστευσε τον λαό του επί 23 συνεχή χρόνια.
Ένα μήνα αργότερα, Φεβρουάριο 2011, δικαιώνεται το μαζικό κίνημα του λαού της Αιγύπτου. Η δυναστεία του Χοσνί Μουμπάρακ ανατρέπεται μετά από 29 χρόνια συνεχούς, δικτατορικής διακυβέρνησης της ισχυρότερης, οικονομικά και πολιτικά, χώρας της Αφρικής. Σήμερα ο δυνάστης Μουμπάρακ και μέλη της οικογενείας του κρίνονται από τη δικαιοσύνη για εγκλήματα κατά συρροήν σε βάρος του αιγυπτιακού λαού.
Προχθές ήλθε η σειρά και του αιμοσταγούς δικτάτορα της Λιβύης. Μετά από 42 χρόνια αδιάκοπης επιβασίας στον αυχένα του λιβυκού λαού το «Mad Dog” (Τρελό Σκυλί), όπως είχε χαρακτηρίσει τον Καντάφι ο πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρόναλντ Ρίγκαν, μετά την ανατίναξη του αεροπλάνου της Pan-Am πάνω από τη Σκωτία, ανετράπη από τον εξεγερμένο λαό της χώρας του.
Η ανισορροπία, η ιδεολογική σύγχυση, η άμετρη φιλοδοξία, η μισαλλοδοξία και η απανθρωπιά του Κανατάφι έγιναν αισθητά από τα πρώτα χρόνια του στην εξουσία. Η φιλοδοξία του να παντρέψει το σοσιαλισμό με τον αραβικό εθνικισμό, που συμπύκνωσε στο «Πράσινο Βιβλίο» του – κατά το πρότυπο του «Κόκκινου Βιβλίου» του Μάο – προϊδέασε για τις τραγικές ημέρες που περίμεναν τον λιβυκό λαό και την πολιτική αναστάτωση που θα προκαλούσε με τα καμώματά του στην περιοχή και τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, οι απαγχονισμοί των αντιφρονούντων έγιναν κατεστημένη πρακτική αντιμετώπισης αντιφρονούντων από τα πρώτα χρόνια του Καντάφι στην εξουσία. Η εκτέλεση χιλίων αντιφρονούντων εν μία νυκτί και ο παραδειγματικός απαγχονισμός αντικαθεστωτικών φοιτητών ήταν από τα πρώτα συγκλονιστικά δείγματα της βαρβαρότητας του καθεστώτος Καντάφι. Ο δε ορισμός του κανταφικού σοσιαλισμού ήταν η αρπαγή και φυγάδευση στο εξωτερικό του πλούτου της χώρας από τον ίδιο και τα μέλη της οικογενείας του.
Η ανατίναξη του αεροπλάνου της Pan-Am πάνω από το χωριό Λόκερμπι της Σκωτίας από Λίβυους τρομοκράτες, 21 Δεκεμβρίου 1988, που κόστισε 270 ανθρώπινες ζωές, ήταν η τραγική πιστοποίηση της πρόθεσης του Καντάφι να επιβληθεί και στη διεθνή κοινότητα με τα μέσα που επιβαλλόταν στο λαό του, δηλαδή με αίμα και πόνο.
Η καταδίκη και η απομόνωσή του από τη διεθνή κοινότητα ήταν, δυστυχώς, υποκριτική. Τα πλούσια κοιτάσματα αργού πετρελαίου της Λιβύης και οι «χοντρές» καταθέσεις του Καντάφι σε τράπεζες της δύσης τον κατέστησαν «ελκυστικό»δικτάτορα – σαν τους πολυάριθμους δικτάτορες της Αφρικής και του υπόλοιπου πλανήτη, που στήριξε και στηρίζει η δίκη για να καρπούται τα προϊόντα των χωρών τους και για να εκμεταλλεύεται τα κλοπιμαία που μεταφέρουν στις χώρες προστάτες τους.
Έχουν μείνει ανεξίτηλες οι εικόνες της συνάντησης του Καντάφι με τον Τόνι Μπλερ το 2004 στην τέντα εκστρατείας του πρώην δικτάτορα και τη θερμή υποδοχή που του επιφύλαξαν οι Αμερικανοί κατά την πρώτη επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον το Σεπτέμβριο του 2009. Θαρρείς και υποδέχονταν τον ηγέτη-υπόδειγμα του πλανήτη οι Αμερικανοί επιδαψίλευσαν στο φονιά τη φιλοξενία δημοκράτη αρχηγού κράτους.
Θυμάμαι, εξ ίσου έντονα, τη θερμή υποδοχή του από τα μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών – κατά την ίδια επίσκεψη στις ΗΠΑ – που εξελίχθηκε σε προσβλητικό φιάσκο για τον οργανισμό και τη διεθνή κοινότητα.
Αγνοώντας του κανονισμούς του οργανισμού γαύγιζε, στην κυριολεξία, επί 40 λεπτά και πρόσθεσε στην οργή της ολομέλειας του ΟΗΕ ξεσκίζοντας επιδεικτικά τον καταστατικό χάρτη του Οργανισμού, παρομοιάζοντας τον ΟΗΕ με την «Αλ Κάϊντα» και απαιτώντας 7,7 δισεκατομμύρια δολάρια αποζημίωση «για τις ζημιές» που προκάλεσαν στη Λιβύη οι ξένοι κατακτητές.
Τέτοιους «λαμπρούς» ηγέτες κανακεύει η δύση, για να εκμεταλλεύεται χώρες και λαούς. Στηρίζει «Καντάφηδες» για να διατηρεί και να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής της με ανυπολόγιστο ηθικό και οικονομικό κόστος στους λαούς των χωρών, που περιλαμβάνονται στα γεωστρατηγικά σχέδιά της.
Δημιούργημα και προστατευόμενος της δύσης είναι και ο έτερος χασάπης της Αφρικής, ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ Αλ Ασάντ, που υποκριτικά καταγγέλλουν οι ισχυροί του πλανήτη. Κατά τα φαινόμενα ο Αλ Ασάντ θα είναι το τέταρτο θύμα της «Αφρικανικής Άνοιξης».
Όσο πιο γρήγορα τόσο πιο καλά για το βασανισμένο λαό της Συρίας.
