Η ζωή της Κατερίνας Τζίκα είναι ένας καθημερινός «Γολγοθάς». Η ζωή της 40χρονης κοπέλας δεν καθορίζεται από τις καθημερινές υποχρεώσεις, δουλειά, σπίτι, παιδιά και άλλα τέτοια κοινότυπα για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Η ζωή της Κατερίνας καθορίζεται από τον αριθμό των δόσεων χημειοθεραπείας που θα αποφασίσουν οι θεράποντες ιατροί της να της δώσουν και, δυστυχώς, κρέμεται…, όπως η ίδια λέει, «από μία λεπτή κλωστή».
Η Κατερίνα πάσχει σήμερα από καρκίνο του ήπατος. Ήταν πριν από 8 περίπου χρόνια όταν ο καρκίνος της χτύπησε την πόρτα. Τότε ήταν λέμφωμα. Οι μάχες της Κατερίνας με την ανίατη αρρώστια ήταν πολλές και τα όπλα της νεαρής κοπέλας, εκτός από αυτά που η επιστήμη της έδωσε, υπομονή, επιμονή και ελπίδα ότι στο τέλος θα νικήσει. Πριν από περίπου ενάμισι χρόνο, η Κατερίνα ήταν καλά. Το «τέρας» είχε πεθάνει μέσα της. Όπως αποδείχθηκε, όμως, το «κακό» απλώς ξεκουραζόταν. Πριν από μερικούς μήνες, η αρρώστια εμφανίστηκε πάλι. Αυτή την φορά πιο επιθετική, τελεσίδικη, απροσπέλαστη. «Καρκίνος στο συκώτι και, μάλιστα, στη χειρότερη μορφή του» της είπαν οι γιατροί.
Η Κατερίνα τότε είχε ένα, δύο, τρία, πολλά όνειρα. Η ζωή, όταν μάλιστα ο καρκίνος τελεσίδικα την απειλεί και επιβάλλει εμβληματικά την παρουσία του γίνεται ανυπόμονη και απαιτεί. Το ένα της όνειρο έγινε πραγματικότητα. Πριν από λίγο καιρό η Κατερίνα γιόρτασε τα 40 της χρόνια.
«Ήταν ένα από τα όνειρά μου που εκπληρώθηκαν» λέει η Κατερίνα για τα γενέθλιά της. «Δεν πίστευα ότι θα φτάσω τα σαράντα. Τα κατάφερα όμως και αυτό για μένα και την οικογένειά μου είναι πολύ σημαντικό. Ελπίζω τον επόμενο Φεβρουάριο να γιορτάσω τα 41 μου. Ελπίζω…” λέει.
Η Κατερίνα είχε ένα ακόμα όνειρο. Ήθελε να… «χορέψει για τη ζωή» αλλά να χορέψει ελληνικά. «Ήθελα να ζήσω πάλι μία από τις θρυλικές βραδιές που έζησα στα εφηβικά μου χρόνια στο Retreat». Πολλοί θα θυμούνται εκείνες τις βραδιές στο Brunswick της Μελβούρνης, το χώρο αυτό που έχει μείνει βαθιά χαραγμένος στις μνήμες πολλών Ελληνοαυστραλών συνομήλικων της για τις ρεμπέτικες, μποέμικες βραδιές του.
Το Retreat δεν υπάρχει πια. «Υπάρχουν, όμως, φίλοι και αυτό είναι αρκετό» λέει η Κατερίνα, που με τη βοήθεια της καλής της φίλης Τζένη Ηλιού, την οικονομική βοήθεια της ομογενειακής επιχείρησης AAHoldings του Γιώργου Ανδριανόπουλου και άλλων ομογενειακών επιχειρήσεων και την καλλιτεχνική βοήθεια 15 μουσικών το Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου, στην Ποντιακή Εστία, θα κάνει ένα ακόμα όνειρό της πραγματικότητα. Οι μουσικοί τριών συγκροτημάτων της παροικίας μας, των Habibis, Μεϊχανέ και της Ρεμπέτικης, μαζί με τους guest μουσικούς Φώτη Βεργόπουλο και Σταυρίνα Δημητρίου, δεν γνώριζαν την Κατερίνα. Δέχθηκαν, όμως, να την βοηθήσουν να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.
Η Κατερίνα δεν έχει πολλά περιθώρια και αυτό είναι κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Για να βρεθεί το επόμενο Σάββατο βράδυ στην εκδήλωση αποφάσισε να πει «όχι» στην επόμενη δόση χημειοθεραπείας. «Είμαι αποφασισμένη να το διασκεδάσω εκείνο το βράδυ. Τα φάρμακα με αποχαυνώνουν και ο πόνος είναι αφόρητος» λέει και ένα δάκρυ δραπετεύει από τα μάτια της.
Και δεν είναι μόνο ένα όνειρο της Κατερίνας που το επόμενο Σαββατόβραδο θα γίνει πραγματικότητα. Η Κατερίνα και οι φίλοι της δεν θα χορέψουν απλώς, στην κυριολεξία θα “χορέψουν για τη ζβή”. Τα χρήματα από την εκδήλωση θα διατεθούν στο νοσοκομείο καρκινοπαθών της Μελβούρνης Peter Mac.
Η Κατερίνα υπομένει και επιμένει. Το ίδιο κάνει και ο καρκίνος. Η μάχη είναι άνιση. Και παρά το γεγονός ότι στο μυαλό μας είναι σχεδόν ξεκάθαρο ποιός θα είναι στο τέλος ο νικητής αυτής της μάχης, είναι επίσης άσχετο. Το επόμενο Σαββατόβραδο θα νικήσει η ζωή και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ονειρεύεται και να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.
*Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με την Τζένη Ηλιού στο 0417 343 076
