Σκεφτείτε τον πρώτο άνθρωπο πάνω στο φλοιό της γης. Δύσκολο, αλλά κατορθωτό, θαρρώ. Εφόσον κινήθηκε, έπρεπε να κάνει κάτι. Η φύση τού έδωσε νου και χέρια, αλλά και ελευθερία να δημιουργήσει κάτι μόνος του για να επιζήσει. Την έκφραση της δημιουργίας, με κάποιους κανόνες αισθητικούς, πάνω σε αυτό το φλοιό, η ελληνική γλώσσα την ονόμασε μάλλον από τους ήχους της φύσης τέχνη.
Όμως, ο πρώτος αυτός άνθρωπος διαπίστωσε ότι η φύση –μέσα στην οποία και αυτός υπήρχε– είχε ένα δικό της ρυθμό, μια δική της αρμονία και με τα αυτιά του άκουσε και τη φυσική μελωδία των ήχων της. Όλα αυτά τα προσωποποίησε και έτσι γεννήθηκε –με τους ήχους της φύσης– η Μούσα. Με τη μούσα αυτή περιέγραψε την τέχνη και έτσι έγινε η μουσική τέχνη.
Η μούσα, όμως, ήταν εκεί πάντα μαζί του να το εμπνέει. Απλοποίησε και συντόμευσε το συλλογισμό του και όλα έμειναν στο νου του ως μούσα.
ΜΕΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΟΜΗΡΟΣ
Στο πέρασμα του χρόνου έφτασε και ο Όμηρος. Τον ονόμασε και θείο, γιατί ο Όμηρος είχε σπάνια και σπουδαία χαρακτηριστικά. Αυτός επικαλέστηκε τη Μούσα για να του διηγηθεί τα προηγούμενα κατορθώματα:
Άνδρα μοι ένεπε Μούσα πολύτροπον,
=τον άνδρα τον πολύπραγο τραγούδησέ μου, ω Μούσα!
Έτσι εξελίχτηκε ο άνθρωπος και η ίδια η μουσική τέχνη. Έτσι έγινε ο homo sapiens=ο έξυπνος χωματένιος άνθρωπος. Στο διάβα των αιώνων έγινε και ο χόμο εκονόμικους και σήμερα κατέληξε στο… χόμο τηλεόπτικους.
Ταυτόχρονα, πολλαπλασιάστηκαν και οι τέχνες και έφτασε η γραμματική τέχνη, η πολιτική τέχνη, η αρχιτεκτονική τέχνη και πολλές άλλες.
Στη μουσική τέχνη αποβάλαμε την τέχνη και έμεινε μόνο του το επίθετο που το κάναμε ουσιαστικό μόνο ως Μουσική. Έτσι έγιναν και η Γραμματική, η Πολιτική, η Αρχιτεκτονική και πάμπολλες άλλες επιστήμες με το όνομα του περιγραφικού τους χαρακτήρα.
ΜΟΥΣΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ
Η μούσα στον αρχαίο ελληνικό κόσμο πολλαπλασιάστηκε και προσωποποιήθηκε για να εξυπηρετήσει διάφορες ανθρώπινες λεκτικές κατηγορίες και έτσι στην αρχαία μας μυθολογία για κάθε πνευματική και καλλιτεχνική εκδήλωση δημιουργήθηκαν οι προστάτιδες, όλες γυναίκες, με ολοφάνερο το μητρικό ένστικτο της αγάπης και της ανθρώπινης έμπνευσης.
Έτσι γεννήθηκαν οι εννέα μας προστάτιδες μούσες:
1) Η Καλλιόπη – του έπους και της λυρικής ποίησης.
2) Η Κλειώ – η μούσα της Ιστορίας
3) Η Τερψιχόρη – του χορού, της ποίησης και της αυλητικής τέχνης
4) Η Θάλεια – της κωμωδίας και των συμποσίων
5) Η Μελπομένη – της τραγωδίας και της μουσικής
6) Η Ευτέρπη – ειδικά της αυλητικής (αυλού-φλογέρα-κλαρινέτο)
7) Η Πολύμνια – της θεατρικής τέχνης
8) Η Ερατώ – της ερωτικής ποίησης, και
9) Η Ουρανία – της Αστρονομίας
Μούσα σήμερα λέμε και την ιδιαίτερη ικανότητα, την τεχνοτροπία και, πάνω από όλα, την ξεχωριστή ιδιοφυΐα κάθε ποιητή, αλλά και κάθε άλλου καλλιτέχνη. Λέμε: η μούσα του θείου Ομήρου, του Καβάφη, του Φειδία. Κάθε ποιητής, κάθε εποχή και κάθε λαός έχει τη δική του ιδιαίτερη μούσα. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της δημιουργίας.
Η ελληνική μούσα γέννησε και όλα τα ΜΟΥΣΕΙΑ που είναι τα πολιτισμικά κέντρα κάθε λαού.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ
Οι Λατίνοι/Ρωμαίοι έμαθαν την ύπαρξη της Μούσας αφότου κατέκτησαν τον ελληνικό χώρο (146 π.Χ.). Μέχρι τότε δεν είχαν ούτε ποιήματα ούτε θέατρο ούτε τραγωδίες ή κωμωδίες, ούτε άλλα καλλιτεχνικά έργα ή γεγονότα. Θαμπωμένοι, οικειοποιήθηκαν τη Μούσα και με το ελληνογενές αλφάβητό τους την έγραψαν ελληνοπρεπώς ως Musa. Ορθογράφησαν το μουσείο ως musaeum, ο μουσικός έγινε musaeicum και η μουσική με ρυθμό και αρμονία, αλλά και με ευχάριστη μελωδία έγινε musica.
Στην Αγγλική η Musa έγινε muse=a goddess of the arts/θεά τεχνών. Το μουσείο έγινε museum=the temple of the muses/ο ναός των μουσών. Και η μουσική=music=belonging to the muses/ανήκει στις μούσες.
Ως συνώνυμα δίνονται τα εξής: harmony=αρμονία, euphony=ευφωνία, tune=τόνος, melody=μελωδία. Και το μωσαϊκό έργο έγινε mosaic work.
ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΜΑΣ
Με τη μουσική ο άνθρωπος εξευγενίστηκε και με το νου ως ενέργεια κατέχτησε όλο τον πλανήτη και τον άλλαξε κυριολεκτικά. Το έκανε καλύτερο; Αμφίβολο. Όλοι οι δείκτες λένε πως τον κατέστρεψε, το μόνο ανθρώπινο χώρο που υπάρχει στην υφήλιο. Τότε πρέπει να λέγεται όντως homo sapiens; Ασφαλώς όχι! Θα πρέπει να βρούμε ένα νέο όνομα, ίσως homo catastrophicus.
Ο άνθρωπος θα πρέπει να συνέλθει για το κακό που έχει κάνει στο πλανήτη μας, γιατί αλλιώς του χρειάζεται ένα γερό και ανελέητο «ξύλο μετά μουσικής»! Τι πλανήτη αφήνουμε πίσω μας για τις επόμενες γενεές;
