ΜΕ το κεφάλι ψηλά έκλεισε τη φετινή χρονιά του το Όκλι.
Μια χρονιά που σίγουρα ήταν η καλύτερη της ιστορίας του, αφού κατάφερε να φτάσει για πρώτη φορά σε τελικό, να βρεθεί για ένα διάστημα μια… ανάσα από την κατάκτηση του επίζηλου τίτλου και να φύγει νικημένο από μία ομάδα που έχει λαμπρή ιστορία και παράδοση στην συλλογή τίτλων στο πολιτειακό ποδόσφαιρο.
ΜΠΡΑΒΟ στην νικήτρια ομάδα του Γκριν Γκάλι, αλλά περισσότερα μπράβο στο δικό μας Όκλι, που ήταν μια σπουδαία φιναλίστ.
Αν μάλιστα μετρούσε και το κακώς (για πολλούς) τέρμα που ακυρώθηκε στην εκπνοή της παράτασης, ίσως να συνεχίζονταν ακόμη τα γλέντια στην πλατεία “Ομονοίας”.
ΜΑΖΙ με τα μπράβο, πολλά συγχαρητήρια και στη διοίκηση της ομάδας, που τόλμησε φέτος με την ανάθεση της τεχνικής ηγεσίας σε έναν… άγνωστο, πλην ταλαντούχο προπονητή, και βέβαια στον Άθα Πάπα, αλλά και στους παίκτες του, από τους οποίους κάποιοι ήταν σπουδαίοι στον τελικό.
Όπως ο Αριστείδης Δράκος, ο Ράμα, ο Ντόιλ, ο Ντιάκο, ο Ομπράντοβιτς…
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ τον τελικό του περασμένου Σαββάτου, απόρησα για μια ακόμη φορά, που παίκτες σαν αυτούς που ανέφερα, αλλά και άλλοι από άλλες ομάδες του Πολιτειακού πρωταθλήματος, δεν αγωνίζονται σε ομάδες του εθνικού λιγκ.
ΒΕΒΑΙΑ, για να παίξεις σε ομάδα του εθνικού λιγκ, πρέπει να είσαι ή υπέργηρος ποδοσφαιρικά σταρ, ή να έχεις μέσον, οπότε, πήρα απάντηση και στην απορία μου.
ΚΑΙ μια ο λόγος για εθνικό λιγκ, λίγες ημέρες μας χωρίζουν από την πρεμιέρα του 7ου στη σειρά πρωταθλήματος στις αρχές του άλλου μήνα και οι ειδήσεις γι’ αυτό, των αγγλόφωνων ΜΜΕ, είναι από ανύπαρκτες έως κάτι γραμμούλες που θέλεις μικροσκόπιο για να τις δεις.
ΕΝΤΑΞΕΙ, μην είμαστε και απαιτητικοί.
Ξεκινάει η τελική φάση του φούτι και όσο να ‘ναι το ποδόσφαιρο περνάει σε δεύτερη (δεύτερη;), σε τελευταία, καλύτερα μοίρα.
Μη είμαστε και απαιτητικοί…
ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΣ, όμως, όπως και εγώ είναι ένας επώνυμος, από τους παλιούς του ποδοσφαίρου της Αυστραλίας, τον οποίο συνάντησα στο ΑΑΜΙ Παρκ στο ημίχρονο του τελικού.
Ο βετεράνος ρέφερι, Κρις Μπάμπριτζ, ίσως ο κορυφαίος όλων με διεθνή καριέρα σε Μουντιάλ.
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ και αυτός από τον μικρό αριθμό φιλάθλων σε έναν τελικό ποδοσφαίρου, τον κορυφαίο της Πολιτείας μας.
Μου εξομολογήθηκε μάλιστα ότι ή το πρωί του Σαββάτου, ή την προηγούμενη τα είχε πάρει στο κρανίο ακούγοντας αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό να φιλοξενεί για ατέλειωτη ώρα βετεράνο διεθνή μπασκετμπολίστα να μιλάει περί “ανέμων και υδάτων” χωρίς την παραμικρή αναφορά στον τελικό.
ΒΕΒΑΙΑ, πολλοί είναι εκείνοι που για μια ακόμη φορά μίλησαν για ακαταλληλότητα της ώρας και της ημέρας του τελικού, αλλά εντάξει, με την ομοσπονδία και τα λάθη της, το πήραμε απόφαση:
– Τόσο ξέρουν οι άνθρωποι, τέτοια κάνουν!
ΧΘΕΣ Τετάρτη βράδυ, επρόκειτο να αποφασίσει η Ελλάς για την τύχη του τεχνικού της Έντι Κράνσεβιτς.
Οι φήμες θέλουν την διοίκηση της κυανόλευκης ομάδας να μην ανανεώνει την συνεργασία της με τον γνωστό τεχνικό, ο πρόεδρος της ομάδας Ηλίας Αθανασάκης κρατάει κλειστά τα χαρτιά του και εμείς… περιμένουμε εξελίξεις.
ΑΝ τελικά δεν… μετακινηθεί ο Έντι, μένει και ο Παναγιώτης Τσολάκης στον Ηρακλή.
Σε διαφορετική περίπτωση, μετακομίζει ο Τσολάκης στο Άλμπερτ Παρκ, αν και ένα (… τολμηρό) σενάριο θέλει να είναι ο Άθα Πάπας, ο νέος τεχνικός της Ελλάς!
ΥΠΟΜΟΝΗ, σήμερα και ανάλογα με την απόφαση που θα πάρει η Ελλάς για το μέλλον του τεχνικού της, θα δρομολογηθούν και οι εξελίξεις.
ΕΚΕΙΝΟ που είναι σίγουρο πάντως και δεν χωράει διάψευση, είναι ότι στο τιμόνι του Ηρακλή και στη θέση του προέδρου, δεν θα συνεχίσει στη νέα σεζόν, ο Τζιμ Μακροζαχόπουλος.
Τον προσεχή Φεβρουάριο παντρεύεται τη Νίκη του και θέλει να αφοσιωθεί σ΄ αυτήν, χωρίς βέβαια να πάψει να είναι οπαδός του Ηρακλή!
Η ώρα η καλή παιδιά, αν και αργεί ακόμη ο χορός του Ησαΐα.
ΕΝΤΑΞΕΙ δεν θα περιμέναμε και κάτι διαφορετικό.
Ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ Σεπ Μπλάτερ, τάχθηκε ξεκάθαρα κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων των ποδοσφαιριστών, θεωρώντας πως έχουν ευθύνες απέναντι στους συλλόγους τους, τα ΜΜΕ και φυσικά τους χορηγούς τους.
ΘΑ ξεχνάει ο κορυφαίος ποδοσφαιρικός παράγοντας του πλανήτη ότι δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές του επιπέδου του Μέσσι, του Ρονάλντο, του Ρούνεϊ και των άλλων γνωστών αστεριών της στρόγγυλης θεάς.
Ότι πιο απλά, δεν έχουν όλοι οι ποδοσφαιριστές, της Ισπανίας και της Ιταλίας, όπου υπήρξαν προειδοποιήσεις για απεργίες, τις ίδιες απολαβές κα τους ίδιους τραπεζικούς λογαριασμούς, με τους επώνυμους που αναφέρω πιο πάνω.
ΜΟΥ ζητάνε φίλοι της στήλης να γράφω περισσότερα για την Μπαρτσελόνα, την κορυφαία ομάδα του πλανήτη.
Παιδιά, από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς με την μεγάλη αυτή ομάδα.
Θα προσπαθήσω σήμερα να κάνω μια αρχή και έπεται συνέχεια…
Η “Μπαρτσελόνα” είναι σίγουρα η μεγάλη βασίλισσα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και πολύτιμο καμάρι των Καταλανών της Ισπανίας και του πλανήτη ολόκληρου (χώρια από τους λάτρεις του ωραίου και “μαγικού” ποδοσφαίρου).
ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ όμως ότι η σούπερ αυτή ομάδα ιδρύθηκε από έναν Ελβετό επιχειρηματία τον Χανς Γκάμπερ, στις 22 Οκτωβρίου του 1899; Δεν το ξέρατε έτσι;
Τη συγκεκριμένη αυτή ημέρα ο Χανς Γκάμπερ δημοσίευσε μια αγγελία στις εφημερίδες της περιοχής, αναζητώντας ποδοφαιριστές για τη δημιουργία ποδοσφαιρικής ομάδας.
ΣΤΙΣ 29 Νοεμβρίου 1899 οι ενδιαφερόμενοι συγκεντρώθηκαν στο Γυμνάσιο Σόλε και ίδρυσαν την ομάδα που πήρε το όνομα της πόλης. Στη συνάντηση εκείνη επελέγησαν και τα χρώματα “Μπαρτσελόνα”, το μπλε και το γκρενά, που ήταν τα χρώματα της ελβετικής “Βασιλείας”, της ομάδας που υποστρήριζε ο Γκάμπερ, εξ ου και το προσωνύμιο “μπλαουγκράνα”, με το οποίο είναι γνωστή η “Μπάρτσα”.
ΓΡΗΓΟΡΑ, η νέα ομάδα, υπό την καθοδήγηση του Γκάμπερ, ξεπέρασε τα σύνορα της Καταλωνίας και το 1902 αγωνίζεται στον πρώτο τελικό της ιστορίας της, στο “Κύπελλο του βασιλιά” (Copa del Rey), αλλά χάνει από την Βισκάγια με 2-1.
ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ οι σελίδες της ιστορίας της “Μπάρτσα”, που σήμερα δεν είναι πια, μόνο μια ποδοσφαιρική ομάδα.
Είναι ιδέα, σύμβολο.
Σύμβολο υπερηφάνειας για τους Καταλανούς και του πόθου τους για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία από τη Μαδρίτη.
ΘΑ προσπαθήσω να δημοσιεύσω κάποτε ολόκληρη την ιστορία της πιο λαμπρής ομάδας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Και θα το κάνω γιατί η ιστορική της πορεία, είναι και ιστορία της ίδιας της Ισπανίας.
ΠΩΣ δημιουργήθηκε όλο αυτό το πάθος με τα “ελ κλάσικο” με τη Ρεάλ Μαδρίτης;
Πόσοι γνωρίζουν ότι ο μεγάλος υποστηρικτής της Ρεάλ, δικτάτορας Φράνκο, διέταξε την εκτέλεση του προέδρου της “Μπάρτσα” Ζόζεπ Σουνιόλ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τη περίοδο 1936-1939;
Ότι Φαλαγγίτες του Φράνκο έκαιγαν γραφεία συνδέσμων της Μπαρτσελόνα.
ΕΙΝΑΙ άκρως ενδιαφέρουσα η ιστορία των “μπλαουγκράνα”.
Στον πρώτο τελικό κυπέλλου, το 1943, κερδίζουν με 3-0 την Ρεάλ Μαδρίτης. Λίγες ημέρες αργότερα, στον επαναληπτικό της Μαδρίτης, οι παίκτες της “Μπάρτσα” δέχονται στα αποδυτήρια την επίσκεψη ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου του Φράνκο, ο οποίος τους υπενθύμισε ότι “παίζουν ποδόσφαιρο χάρις στη μεγαλοψυχία του καθεστώτος”. Οι ποδοσφαιριστές της Μπάρτσα πανικοβλήθηκαν και έχασαν με κατεβασμένα χέρια με 11-1!
ΑΥΤΑ τα λίγα για την ομάδα που ανήγαγε το ποδόσφαιρο σε άλλα επίπεδα, “μαγικά”, απίστευτα.
