ΜΟΝΟ τις ειδήσεις να παρακολουθεί κανείς στην τηλεόραση, έχει αρκετούς λόγους να τρελαθεί μια ώρα γρηγορότερα.
ΤΙΣ περισσότερες φορές όσο άσχετος και αν είσαι, όσο περιορισμένη μνήμη και αν διαθέτεις, είναι τόσο προκλητικά απαράδεκτες που σε βγάζουν από τα ρούχα σου.
ΑΣ αρχίσουμε από τις εκδηλώσεις μνήμης για τα τρομοκρατικά χτυπήματα κατά των ΗΠΑ με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 10 χρόνων από τον σημαδιακό Σεπτέμβρη του 2001.
ΤΙΣ τελευταίες δέκα μέρες τα Μέσα Ενημέρωσης ξεχείλισαν από αφιερώματα για το φοβερό χτύπημα που, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, «άλλαξε τον κόσμο» και αποκόλλησε (βίαια) το παρελθόν από το μέλλον.
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ δεν έγιναν μόνο στην Αμερική, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Και όταν λέμε «υπόλοιπο κόσμο» εννοούμε βέβαια τον δυτικό κόσμο.
ΓΙΑ τα Μέσα Ενημέρωσης της Δύσης, τα οποία «ενημερώνουν» και εμάς εδώ, ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στις δυτικές χώρες. Οι άλλοι απλώς υπάρχουν για να μη μείνει ακατοίκητος ο πλανήτης.
ΑΛΛΗ αξία έχει η ζωή ενός Αμερικανού, Ολλανδού ή Αυστραλού, για παράδειγμα και άλλη ενός Νιγηριανού, Ιρακινού ή Κινέζου.
ΑΥΤΟΣ είναι και ένας από τους λόγους που τα… δημοκρατικά (και αντικειμενικά!) Μέσα Ενημέρωσης αφιέρωσαν δελτία επί δελτίων για τον θάνατο των 30 Νεοζηλανδών ανθρακωρύχων και πέρασαν με λίγες λέξεις στα ψιλά το θάνατο πολύ περισσότερων Κινέζων ανθρακωρύχων τις ίδιες μέρες.
ΤΟ ίδιο συνέβη και με τις εκδηλώσεις μνήμης για την 11η Σεπτέμβρη. Τη στιγμή που απήγγειλαν ένα τα ονόματα των θυμάτων από τα τρομοκρατικά χτυπήματα και όλοι οι ηγέτες της Δύσης δάκρυσαν καταθέτοντας λουλούδια στη μνήμη τους, δεν ειπώθηκε λέξη για τα υπόλοιπα θύματα της φοβερής συμφοράς.
ΓΙΑΤΙ πέρα από τις 3.000 που έχασαν τη ζωή τους, τα χτυπήματα αυτά έγιναν αιτία να χάσουν τη ζωή τους και εκατοντάδες χιλιάδες άτομα στον υπόλοιπο κόσμο.
ΚΑΙ για να ακριβολογούμε, το μακελειό που άρχισε στην Αμερική τον Σεπτέμβρη του 2001 συνεχίζεται ακόμα στο Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν και αλλού.
ΚΑΙ όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά κανείς πια δεν μπαίνει στον κόπο να μετρήσει όσους χάνουν τη ζωή τους στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
ΚΑΝΕΙΣ, ουσιαστικά, δεν γνωρίζει πόσοι έχουν σκοτωθεί στο Ιράκ. Οι πιο συντηρητικοί υπολογισμοί ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών στις 160.000 άτομα, ενώ άλλοι μιλούν για ένα εκατομμύριο!
ΚΑΝΕΙΣ, βέβαια, δεν διαφωνεί για τον αριθμό των προσφύγων του πολέμου αυτού, που αγγίζει τα 4 εκατομμύρια.
ΣΕ δεκάδες χιλιάδες ανέρχονται επίσης οι νεκροί του Αφγανιστάν και του Πακιστάν. Την ίδια στιγμή, που με την παρότρυνση των Μέσων Ενημέρωσης θρηνούμε μαζικά (επί μέρες) το θάνατο ενός Αυστραλού στρατιώτη στο Αφγανιστάν, «δεν μας καίγεται καρφί» για τους δεκάδες Αφγανούς που χάνουν καθημερινά τη ζωή τους.
ΜΕΤΑ τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς, τις χιλιάδες βόμβες από παγιδευμένα αυτοκίνητα και τον εμφύλιο που ακολούθησε την εισβολή του 2003, εκατομμύρια άτομα στις φτωχογειτονιές της Βαγδάτης ζουν σε παράγκες που κατασκευάζουν πρόχειρα με υλικά από τους σωρούς των ερειπίων.
Η εικόνα θυμίζει ταινίες επιστημονικής φαντασίας μετά από μια ολοκληρωτική πυρηνική καταστροφή, όταν όσοι απέμειναν προσπαθούν όπως και όπως να επιβιώσουν.
ΠΟΣΟ καιρό, όμως, μπορεί να υπομένει ένας άνθρωπος και να ζήσει χωρίς δουλειά, νερό, ρεύμα, αποχετεύσεις και σπίτι; Πόση αντοχή μπορεί να έχει;
ΓΙΑ όλα αυτά κανείς δεν είπε μια κουβέντα. Οι πολιτισμένοι (και ευαίσθητοι) λαοί της Δύσης έχουν πεισθεί ότι οι «παράπλευρες απώλειες» είναι απαραίτητες για την ασφάλειά τους και την ευημερία τους.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, σιγά μη βάλουμε την αξία της δικής μας ζωής στο ίδιο επίπεδο με την αξία της ζωής των «απολίτιστων» Αφγανών που ζουν ακόμα κατά φυλές και δεν καταλαβαίνουν Χριστό από… Δημοκρατία.
ΑΠΟ κανενός το μυαλό δεν πέρασε τι σημαίνει να είσαι φτωχός, άστεγος, άνεργος ή χριστιανός σε μια διαλυμένη πόλη σαν τη Βαγδάτη και χωρίς ελπίδα διαφυγής.
ΕΝΤΥΠΩΣΗ μου έκανε, επίσης, ότι ουδείς ασχολήθηκε με το να κάνει έστω έναν πρόχειρο απολογισμό, στο τι κατάφερε μέχρι τώρα ο δεκαετής πόλεμος κατά της τρομοκρατίας.
ΟΛΑ δείχνουν ότι, ούτε ο κόσμος είναι σήμερα πιο ασφαλής, ούτε ο αριθμός και τα χτυπήματα των τρομοκρατών μειώθηκαν. Το αντίθετο συμβαίνει.
ΣΥΜΦΩΝΑ με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 70% των προσφύγων σε ολόκληρο τον πλανήτη προέρχεται από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Πακιστάν. Τις χώρες δηλαδή που δέχτηκαν το πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
ΑΠΟ τις πιο πάνω χώρες προέρχεται και η συντριπτική πλειοψηφία όσων φτάνουν με τα σαπιοκάραβα στις ακτές της Αυστραλίας αναζητώντας μια καινούργια ζωή μακριά από την κόλαση στην οποία μετέτρεψε τις χώρες τους ο πόλεμος.
ΝΑ και μια άλλη ειδησεογραφική τηλεοπτική «λεπτομέρεια» που ανατρίχιασα όταν την είδα. Ένας μαύρος από τη Νιγηρία, στην προσπάθειά του να γλυτώσει από τους επαναστάτες της Λιβύης, που κυνηγούν τους μαύρους τους οποίους και θεωρούν «μισθοφόρους» του Καντάφι, μετέτρεψε σε καταφύγιό του ένα κατεδαφισμένο (και εγκαταλειμμένο) σπίτι της Τρίπολης.
ΟΛΑ του τα υπάρχοντα, σύμφωνα με τον τηλεοπτικό φακό, ήταν μια κουβέρτα ένα καμινέτο, δυο κονσέρβες μέσα σε μια πλαστική σακούλα και ένα μπουκάλι νερό. Και τα ρούχα βέβαια που φορούσε. Τίποτα άλλο.
ΜΙΛΩΝΤΑΣ στην κάμερα εξιστόρησε με λίγες κουβέντες το τι πέρασε τους τελευταίους μήνες, όχι μόνο να γεμίσει το στομάχι του, αλλά να διατηρήσει και το… κεφάλι του στους ώμους του.
ΜΕ το που άρχισε η επανάσταση, είπε, κανείς δεν περίμενε ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως εξελίχθησαν. Ότι θα άρχιζαν, δηλαδή, οι ντόπιοι να τους θεωρούν «συνεργάτες» του Καντάφι και να τους κυνηγούν.
ΓΙΑ να γλυτώσει τράπηκε σε φυγή και κρύβονταν από εδώ και από εκεί μέχρι που έφτασε πριν λίγο καιρό στην Τρίπολη όπου και εγκλωβίστηκε.
ΟΙ προσπάθειες που έκανε να επιστρέψει στην πατρίδα του ή να φύγει για κάποια χώρα της Ευρώπης δεν απέδωσαν, αφού για να κάνεις οτιδήποτε χρειάζεσαι λεφτά. Και όσο πιο δύσκολες είναι οι συνθήκες τόσο περισσότερα χρήματα απαιτούνται να πληρώσεις σε αυτούς που θα σε φυγαδεύσουν.
ΣΤΗΝ ίδια θέση με τον Νιγηριανό βρίσκονται αυτή τη στιγμή και χιλιάδες άλλοι Αφρικανοί που είχαν πάει στη Λιβύη για να δουλέψουν.
ΑΛΛΟΙ από αυτούς έχουν συγκεντρωθεί σε πρόχειρους καταυλισμούς που έχουν στήσει στη Λιβύη και Τυνησία και άλλοι κρύβονται από εδώ και από εκεί σαν άγρια ζώα, για να γλυτώσουν από τη μανία των ντόπιων που βγάζουν πάνω τους τα απωθημένα που έχουν συσσωρεύσει για 40 ολόκληρα χρόνια κατά του τρελού συνταγματάρχη.
ΤΟΝ ίδιο καιρό χιλιάδες ακόμα πρόσφυγες που κατάφεραν το τελευταίο εξάμηνο να φύγουν από την Τυνησία και Λιβύη αναζητώντας καταφύγιο σε ευρωπαϊκό έδαφος συνεχίζουν να ζουν σε άθλιες συνθήκες στο νησάκι Λαμπεδούσα της Ιταλίας, που βρίσκεται κοντά στις αφρικανικές ακτές.
ΟΙ Ευρωπαίοι από την πλευρά τους, που αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή τους επαναστάτες στηρίζοντας τους στρατιωτικά, οικονομικά και ηθικά ούτε που θέλουν να ακούσουν κουβέντα για βοήθεια των προσφύγων.
ΓΙΑ το μόνο που ενδιαφέρθηκαν, χωρίς μάλιστα να μπουν στον κόπο να το κρύψουν, είναι για την μετα-κανταφική Λιβύη.
ΜΕ λίγες κουβέντες για τον ορυκτό πλούτο και τα πετρέλαια της χώρας αυτής. Για τους ίδιους λόγους που συνεργάζονταν στενά με τον Καντάφι τα τελευταία χρόνια.
ΜΗΝ ξεχνάμε πως όταν ο ανισσόροπος και μεγαλομανής συνταγματάρχης τους είπε ότι παραδίδει τα όπλα μαζικής καταστροφής (που δεν είχε!) και δέχεται να γίνει ένα καθώς πρέπει μέλος της διεθνούς κοινότητας, έτρεξε ο ίδιος ο Βρετανός πρωθυπουργός στη Λιβύη να τον ασπαστεί σταυρωτά και να τον καλωσορίσει στην πετρελαιο-διψούσα δυτική οικογένεια.
ΤΙΣ φυλακές και το know how των Λίβυων βασανιστών του Καντάφι χρησιμοποίησαν από το 2003 και οι ηγέτιδες δυνάμεις της Δύσης στέλνοντας εκεί ορισμένους από τους ύποπτους για τρομοκρατικές ενέργειες.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ σοκ έπαθε ο Καντάφι και οι άνθρωποι του όταν είδαν τους μέχρι χθες συμμάχους και φίλους του να τρέφονται ξαφνικά εναντίον όταν διαπίστωσαν ότι θα τον σαρώσει η οργή του λαού του.
ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά και θα τα πούμε από βδομάδα.
