ΚΑΙ χθες το πρωί έκανα ό,τι κάνω κάθε πρωί τον τελευταίο καιρό.
ΤΣΕΚΑΡΙΣΑ αν συνεχίζει να υπάρχει (έστω και σαν εικονική πραγματικότητα) το ελληνικό Έθνος.
ΔΕΝ σας κρύβω ότι με όσα βλέπω, διαβάζω και ακούω καθημερινά, με έχει καταλάβει μια φοβία.
ΜΙΑ φοβία παρόμοια με αυτή που καταλαμβάνει τους ασθενείς που περιμένουν τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων.
ΚΑΙ το δικό μου το μυαλό (όπως και των ασθενών) πηγαίνει πάντα στο χειρότερο: τη χρεοκοπία.
ΕΧΩ τρομοκρατηθεί, σας λέω, με όσα διαβάζω ότι θα συμβούν σε περίπτωση που η πατρίδα μας χρεοκοπήσει.
ΟΙ περισσότεροι αρθρογράφοι (Έλληνες και ξένοι) ισχυρίζονται ότι η χώρα βρίσκεται μια «ανάσα» μακριά από την χρεοκοπία.
ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ, μάλιστα, τη θεωρούν τετελεσμένη, και επιμένουν ότι το μόνο που απομένει είναι η επίσημη ανακοίνωση.
ΜΕ ολική καταστροφή την παρομοιάζουν από την οποία δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.
ΘΑ υποτιμηθούν τα πάντα, μας λένε, θα φτωχύνει η χώρα, θα χαθούν περιουσίες, μισθοί, δουλειές, συντάξεις και δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.
ΔΕΝ είναι, μάλιστα, λίγοι αυτοί, που δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο, να πεθάνουν και άνθρωποι από… πείνα!
ΤΟΣΟ μαύρο περιγράφουν το μέλλον της χώρας οι νεοφώτιστες Κασσάνδρες των ελληνικών Μέσων Ενημέρωσης.
ΤΗΝ τελευταία βδομάδα, μάλιστα, στο χορό της μαύρης απελπισίας μπήκαν και τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, που ούτε λίγο-ούτε πολύ, προσπαθούν να φορτώσουν στην Ελλάδα την επερχόμενη παγκόσμια οικονομική ύφεση.
ΚΑΙ μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα δεν αποκλείεται οι εταίροι μας, να μας χρησιμοποιήσουν ως αποδιοπομπαίους τράγους, για τους δικούς τους λόγους.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ κανείς την σχετική αρθρογραφία στα ξένα Μέσα Ενημέρωσης, μπορεί εύκολα διαπιστώσει ότι δεν απουσιάζουν ούτε οι προκαταλήψεις ούτε οι υπερβολές ούτε και οι υστεροβουλίες.
ΑΚΟΜΑ και στα γραπτά των «σοβαρών» αρθρογράφων μπορεί να διακρίνει κανείς (μεταξύ των αράδων) και κάποιον ρατσισμό να υποβόσκει.
ΚΑΙ εδώ αναφέρομαι στα… σοβαρά και αντικειμενικά μέσα Ενημέρωσης, γιατί οι λαϊκές φυλλάδες, οι οποίες έχουν και τη μεγαλύτερη κυκλοφορία, απατεώνες, κλέφτες και φοροφυγάδες μας ανεβάζουν και ψεύτες, αναξιόπιστους και ζητιάνους μας κατεβάζουν.
Η λάσπη που δέχεται καθημερινά η πατρίδα μας, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Είναι τέτοιοι οι τόνοι που σου δημιουργούν την αίσθηση ότι, δοθείσης της ευκαιρίας, προσπαθούν όλοι να βγάλουν πάνω μας τα απωθημένα τους.
ΟΛΑ τα πιο πάνω είναι γνωστά και δεν θα επεκταθώ άλλο, γιατί μόνο που τα σκέφτομαι «τα παίρνω στο κρανίο».
ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στο μόνιμο εφιάλτη της χρεοκοπίας που ταλαιπωρεί εδώ και δύο χρόνια τον ψυχισμό μας και έχει κάνει τα νεύρα των συμπατριωτών μας κουρέλι.
Η καθημερινή φιλολογία γύρω από τα δεινά που θα συσσωρεύσει στη χώρα η ενδεχόμενη χρεοκοπία, έχει λειτουργήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που επεδίωκαν οι ασχολούμενοι με τον εξορκισμό της.
ΟΛΟΙ σχεδόν, από την πρώτη στιγμή που η κρίση χτύπησε την πόρτα της χώρας, κατέφυγαν στις υπερβολές και την καταστροφολογία προκειμένου να «αφυπνίσουν» το Έθνος και να «τρομάξουν» τους φοροφυγάδες τους οποίους και θεωρούσαν ως πρωτογενή αιτία του κακού.
ΣΤΗΝ πορεία κατέστη φωτεινότερο του ήλιου, ότι ούτε το Έθνος αφυπνίστηκε ούτε των φοροφυγάδων «ίδρωσε το αυτί».
ΚΑΙ αυτό κατά τη γνώμη μου συνέβη (όπως έγραφα και τον Φεβρουάριο του 2010) γιατί ο ελληνικός λαός πολλά χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση είχε ηττηθεί και αυτοακυρωθεί.
ΔΕΝ του έχουν πλέον απομείνει αντιστάσεις για πραγματικές αλλαγές. Δεν έχει κανένα όραμα και ούτε ίχνος ψυχικής διάθεσης για αγώνες που απαιτούν τη στοιχειώδη κοινωνική συνοχή.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφερόταν τα τελευταία 30 χρόνια και έχει περιορίσει τους κοινωνικούς αγώνες του μόνο για την βελτίωση των οικονομικών του.
ΑΚΟΜΑ και η Αριστερά, όπως έχουμε ξαναγράψει για το μόνο που αγωνίστηκε μετά την αντιπολίτευση ήταν για την αύξηση μισθών. Για τίποτα άλλο.
ΓΙΑ τους πιο πάνω λόγους πίστευα (και συνεχίζω να πιστεύω) ότι μόνο ένα πρωτοφανές σοκ ή μια μεγάλη «καταστροφή» θα μπορούσε να βγάλει από τη χειμέρια νάρκη της ευμάρειας τον ελληνικό λαό.
ΚΑΙ μια τέτοια «ευκαιρία» (κατά την κρίση μου) είναι η χρεοκοπία που θα φέρει τα πάνω κάτω και θα μας αναγκάσει εκ των πραγμάτων να επαναδιαπραγματευθούμε τα πάντα.
ΣΕ εκείνο το άρθρο (πριν 21 μήνες) είχα ταχθεί ενάντια στα σενάρια «διάσωσης», γιατί πίστευα ότι ο σημερινός κρατικός μηχανισμός της χώρας «έχει φάει τα ψωμιά του».
ΣΗΜΕΙΩΝΑ, μάλιστα, ότι κάθε προσπάθεια διάσωσής του είναι καταδικασμένη σε αποτυχία γιατί ουσιαστικά πρόκειται για ένα «πτώμα» που όσο πιο το θάψουμε τόσο το καλύτερα για τη χώρα.
ΟΙ κυβερνώντες, όμως, επειδή στηρίζουν την εξουσία τους σε αυτόν το φθαρμένο (και μέχρι το κόκαλο διεφθαρμένο) μηχανισμό, είχαν διαφορετική γνώμη.
ΤΗ στιγμή που κανείς δεν αμφέβαλε, ότι εδώ μας έφερε (ουσιαστικά) η παντελής έλλειψη οργανωμένου κράτους, η κυβέρνηση αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο της (και τα χρήματα που παίρνει υπό τη μορφή νέων δανείων!) για να διατηρήσει στη ζωή τον βρικόλακα που ζούσε με το αίμα των (ολίγων) φορολογούμενων.
ΣΕ 400.000 άτομα ανέρχεται σχεδόν ο αριθμός των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που έχασαν τις δουλειές τους από τότε που ξέσπασε η κρίση, τη στιγμή που από τον στενό και ευρύτερο δημόσιο δεν την έχασε κανείς μέχρι στιγμής.
ΟΠΩΣ και να το δει κανείς το πράγμα είναι πρωτοφανές το γεγονός ότι η κυβέρνηση θεωρεί ότι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν ψυχή και αξίζουν την προστασία του Έθνους.
ΟΙ υπόλοιποι, όχι μόνο είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αλλά αξίζει και να θυσιαστούν για να επιζήσουν οι κρατικοί λειτουργοί, που όπως σημειώσαμε πιο πάνω φέρουν τη μερίδα του λέοντος για την κατάντια της χώρας.
ΣΤΟ διάστημα που μεσολάβησε (και παρά τις πιέσεις που δέχθηκε) ο κρατικός μηχανισμός απέδειξε ότι δεν είναι ικανός, όχι φόρους να συγκεντρώσει, αλλά ούτε τα κορδόνια του να δέσει.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά η κυβέρνηση συνεχίζει να τον προστατεύει εις βάρος των υπολοίπων εργαζομένων.
ΟΙ δημόσιοι υπάλληλοι συνεχίζουν να παραμένουν στο απυρόβλητο όπως οι ιερές αγελάδες στην Ινδία που μπορούν να «βοσκούν» ελεύθερα στα ανθοπωλεία και τα μανάβικα και να αποπατούν στα κοσμηματοπωλεία και τα τεμένη!
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, πιστεύω ότι ακόμα και να μειωθεί στους μισούς ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
ΚΑΙ αυτό το λέω γιατί προκειμένου να συμπεράνεις πώς θα συμπεριφερθεί μελλοντικά ένας άνθρωπος, ο πιο ασφαλής τρόπος είναι να λάβεις υπόψη σου το παρελθόν του.
ΜΕ τους ίδιους ανθρώπους στον (κολοβό έστω) κρατικό μηχανισμό και στη Βουλή μια από τα ίδια θα έχουμε σε πιο μικρή (και φτωχική) έκδοση.
ΣΥΝΕΠΩΣ, η χρεοκοπία είναι μια «ευκαιρία», που αν την αξιοποιήσουμε σωστά ίσως καταφέρουμε να καθαρίσουμε τον στάβλο του Αυγεία από τη συσσωρευμένη κόπρο.
ΕΙΝΑΙ καιρός, περισσότερο για λόγους (ατομικής και όχι εθνικής) υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας και λιγότερο για οικονομικούς λόγους, να δημιουργήσουμε, επιτέλους, ένα κράτος που πρώτα απ’ να σέβεται τον εαυτό του.
