Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το οξυγόνο. Η ζωή του επίσης δεν αξίζει αν δεν έχει τα πνευματικά διαμάντια, τον εσωτερικό πλούτο.
Μετά από πολλή προσοχή και υπομονή που έκανε για να βγάλει πέρα τη δύσκολη πρώτη εγκυμοσύνη της, η Πόπη Χριστοφόρου έδωσε ζωή στους δυο χαμογελαστούς μικρούς διδύμους, μόλις δύο κιλά ο καθένας. Τους έλεγε – «το Οξυγόνο και το Διαμάντι μου». Ο Μίλτος και ο Χρίστος ήταν πλέον όλη της η ζωή.
Οι νοσοκόμες τους κοίταζαν και έλεγαν στη μητέρα τους:
«Αυτά τα παιδιά θα κάνουν να κλάψουν μανούλες αύριο που θα μεγαλώσουν».
Έτσι και έγινε, 19 χρόνια μετά. Έκλαψαν πολλές μάνες, όταν βγήκε η είδηση για τον άδικο σκοτωμό των διδύμων. Ο Μίλτος και Χρίστος Χριστοφόρου πήραν την τελευταία τους αναπνοή μαζί, όπως έκαναν πάντα μαζί για 19 χρόνια.
Πώς να προσεγγίσει κανείς μια μητέρα που οι πληγές της δεν θα επουλωθούν ποτέ; Ειδικά μόλις δυο μήνες μετά την έκρηξη που τάραξε τα νερά όχι μόνο της Κύπρου, αλλά και διεθνώς. Η έκρηξη που σημειώθηκε τα ξημερώματα της 11της Ιουλίου άφησε 12 νεκρούς και 65 τραυματισμένους, και ολόκληρη την Κύπρο να πενθεί μαζί με τις τραγικές μάνες που χάσανε τα παιδιά τους.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
«Αύριο ο Μίλτος και ο Χρίστος θα γιορτάζανε τα 19 τους γενέθλια» ξεκινάει την ομιλία μας η Πόπη Χριστοφόρου, μιλώντας για τα παιδικά χρόνια των αγοριών της.
«Γεννήθηκαν στις 9 Σεπτεμβρίου του 1982, και έφυγαν πολύ νωρίς. Πάει ο πνευματικός πλούτος μου, η ζωή μου, η κινητήρια μου δύναμη…».
Εντελώς ξεχωριστοί χαρακτήρες, ο Μίλτος και ο Χρίστος ήταν το ίδιο φιλικοί, με ίδιες ανοιχτές καρδιές. Δεν φοβόντουσαν τίποτα. Σ’ όλα ήταν πρώτοι μέσα, πάντα μαζί. Όταν έγιναν τεσσάρων χρονών, γεννήθηκε η Γεωργία.
«Ρωτούσα τον Θεό –Θεέ μου, έχω αγάπη να δώσω και στο τρίτο μου παιδί; Με την Γεωργία, ολοκληρώθηκα ως άνθρωπος. Τα παιδιά μου ήταν όλη μου η ζωή» λέει η Πόπη.
Τα ταξίδια, τα πάρτι, οι βόλτες στην πόλη, η οικογένεια Χριστοφόρου τα έκανε πάντα μαζί.
Ο Μίλτος και ο Χρίστος έμαθαν να σέβονται τη γυναίκα όπως σέβονταν και την αδελφή τους. Ήξεραν πώς να προσεγγίσουν τους φίλους που χρειάζονταν βοήθεια, πώς να βοηθήσουν.
«Αν έβλεπαν την αδικία στην τάξη ή στη σχολή τους, έπαιρναν το λόγο και μιλούσαν με τον καθηγητή. Πάντα καθόντουσαν με αδύνατα παιδιά. Τους άφηναν να αντιγράψουν με μια και μόνο απαίτηση –την επόμενη φορά να γράψουν μόνα τους» ξεφυλλίζει τις αναμνήσεις της η κ. Πόπη.
11 ΙΟΥΛΙΟΥ 2011
Στις δέκα Ιουλίου έκλεισε ένας χρόνος από τότε που ο Μίλτος και ο Χρίστος πήγαν στο στρατό. Τα χαράματα, η μητέρα τούς έστειλε μήνυμα να κάνουν ακόμη λίγη υπομονή.
«Από σήμερα θα μετράμε αντίστροφα τις μέρες που έμειναν μέχρι να τελειώσετε τη θητεία».
Χαιρόντουσαν και περίμεναν το ταξίδι που θα κάνανε στην Εσθονία, με τη χορευτική ομάδα παραδοσιακών χορών. Δεν τους άφησε η μοίρα.
Στις 11 Ιουλίου, τέσσερις η ώρα το πρωί, η Πόπη πήρε μήνυμα απ’ τα παιδιά της. Την ενημέρωναν για μια μικρή έκρηξη στο στρατόπεδο.
«Μου είπαν να μη φοβάμαι και να μην ακούω τι λένε τα μέσα ενημέρωσης. Απλά ήθελαν να με βεβαιώσουν ότι είναι καλά. Τους άκουσα όμως πολύ ταραγμένους. Ξύπνησα τον άνδρα μου, την κόρη και την μητέρα μου. Κατευθυνθήκαμε αμέσως προς τη βάση, που βρίσκεται 40 λεπτά από το σπίτι μας, να σιγουρευτούμε για το τι συμβαίνει».
Από το σημείο που βρέθηκαν με το αμάξι, δεν μπορούσαν να διακρίνουν ξεκάθαρα τις φωτιές. Για ένα κόκκινο φως που φαινόταν μακριά, είπαν στην κόρη τους ότι είναι η ανατολή του Ήλιου, για να μη στεναχωρηθεί. Στο γυρισμό, η αναστατωμένη μητέρα πήρε ξανά τηλέφωνο τα παιδιά της.
«Μάμα, μην ανησυχείς, είμαι καλά μαζί με τον αδερφό μου, τον βρήκα και είμαστε μαζί. Τώρα θα πάμε στο πυροσβεστικό όχημα, μην ανησυχείς…», ήταν τα τελευταία λόγια που η Πόπη άκουσε από τα παιδιά της.
Στις 7 η ώρα, το εθνικό ραδιόφωνο έφερνε τα νέα για την μεγάλη έκρηξη. Αφού το μήνυμα που τους είχε στείλει στις 6:10 δεν είχε ληφθεί, η Πόπη τώρα πια είχε καταλάβει ότι απ’ εκείνη τη στιγμή θα συνέχιζε τη ζωή δίχως Οξυγόνο και Διαμάντι.
Δυο μήνες αργότερα, κανείς δεν παίρνει την ευθύνη και δεν απαντά στην ερώτηση «Γιατί;»
Γιατί χάθηκαν οι 12 λεβέντες, γιατί από τις 4 Ιουλίου όταν σημειώθηκαν οι πρώτες μικρές εκρήξεις δεν δόθηκε η σημασία από τις Αρχές και δεν εκκενώθηκε το στρατόπεδο;
«Δεν υπάρχει το mea culpa, κανείς δεν παίρνει την ευθύνη. Και η κυβέρνηση, από τα παιδιά που επέζησαν αυτή την τραγωδία, τώρα ζητάει να ξαναπάνε να υπηρετήσουν το στρατό».
Ο αγώνας των θλιμμένων αλλά περήφανων γονέων τώρα πια είναι να αναληφθούν οι ευθύνες, για να μην γίνει ξανά μια τέτοια τραγωδία, να μην κλάψουν μάνες για το ίδιο λόγο.
«Τα παιδιά μου ξεκίνησαν μάγκες, και κατέληξαν ήρωες. Εγώ ακόμα αναρωτιέμαι για ποιον να κλάψω – για αυτούς που έφυγαν, ή για μας, που μείναμε εδώ;» λέει τώρα η χαροκαμένη μάνα τους.
ΜΙΚΡΑ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΑΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΣΕ ΧΩΡΥΣ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΩΝ
Σύμφωνα με το Small Arms Survey, ανεξάρτητο ερευνητικό ινστιτούτο με έδρα στην Γενεύη της Ελβετίας, που ερευνάει τα μικρά όπλα για τις ανάγκες των διεθνών οργανώσεων και χρηματοδοτείται από 13 κράτη παγκοσμίως, οι λεγόμενες απρογραμμάτιστες εκρήξεις σε χώρους πυρομαχικών αποτελούν μια από τις κατηγορίες των μικρών όπλων. Ο σημαντικός κίνδυνος των εκρήξεων σημειώνεται σε πάνω από ένα τρίτο των κρατών-μέλων των Ηνωμένων Εθνών.
Σύμφωνα με την βάση δεδομένων του Small Arms Survey, κατά την διάρκεια μόνο των πρώτων εφτά μηνών του 2011, ο μέσος όρος των εκρήξεων έχει φτάσει στις πάνω από τρεις εκρήξεις τον μήνα, με γύρω στα 280 νεκρούς, και 405 τραυματισμένους.
Αν και μεγάλη προσοχή διεθνώς αφιερώνεται στο πρόβλημα των «μικρών όπλων», συνήθως αγνοείται ο κίνδυνος που τα ίδια αποτελούν όταν φυλάσσονται με ακατάλληλους χώρους και όταν δεν χειρίζονται σωστά. Πάνω από το 50% των εκρήξεων οφείλεται σ’ αυτό το γεγονός.
Το ίδιο πρόβλημα, προφανώς, υπήρξε και στην Κύπρο. Για δυόμιση χρόνια, στις θερμοκρασίες του κυπριακού καλοκαιριού, και δίπλα στο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό, τα 98 κιβώτια πυρομαχικών περίμεναν την μοίρα να λύσει το πρόβλημα.