Σκεπτόγραμμα

Το βράδυ της Παρασκευής 23-9-2011, στον καθεδρικό ναό του φούτμπολ, το γιγάντιο MCG, παίχτηκε ο πρώτος ημιτελικός αγώνας για τη φετινή χρονιά. Έπαιξαν οι ομάδες Κόλινγουντ και Χόθορν. Έτσι γράφονται στα ελληνικά. Ήταν ένα συναρπαστικό παιχνίδι που το είδαν -ιδίοις όμμασι- 8.112 θεατές συν εκατοντάδες χιλιάδες συναυστραλοί στους δέκτες των τηλεοράσεών τους. Οι συνθεατές και παρέα μου, ήταν ένας επιχειρηματίας, ένας μηχανικός και μία ιατρός.

Τα εισιτήρια αγοράστηκαν πριν από μερικές μέρες. Τιμή 132 δολ. το άτομο. Γύρω στις 5.00 φύγαμε από το Πάρκβιλ. Το πάρκινγκ είναι πάντα προβληματικό, αλλά το υπόγειο του ξενοδοχείου «Χίλτον» είχε αρκετές θέσεις ακόμη και για τους αργοπορημένους. Το εστιατόριο «Ιλ Ντούκα» μας περιποιήθηκε θαυμάσια και γύρω στις 7.00 κατευθυνθήκαμε προς το απέναντι γιορταστικό, ολοφώτεινο και ατμοσφαιρικό MCG.

Άντρες, γυναίκες και παιδιά -πολλά παιδιά- με τα χρώματα των ομάδων τους, με σημαίες και ποδοσφαιρικά κασκόλ το κατέκλεισαν. Εμείς κατευθυνθήκαμε προς την 4η πύλη.

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

Με πολλή τάξη και κανένα σπρώξιμο, με τα ηλεκτρονικά μας εισιτήρια μπήκαμε στο πελώριο και μαγευτικό MCG. Η ατμόσφαιρα έγινε πιο γιορταστική μέσα. Οι θέσεις μας ήταν στο τμήμα Μ. Με τα πολύ ευδιάκριτα σήματα φτάσαμε στη σειρά μας Κ. Η θέση μου είχε αριθμό 7. Με καλωσόρισε ο ευδιάθετος Μικ -άγνωστος οπαδός του Κόλινγουντ- υπ’ αριθμό 6. Ήταν εκεί με τη γυναίκα του και στη μέση είχαν το γιο τους, ντυμένος κατάλληλα, μαθητής του Δημοτικού. Όλες οι ηλικίες ήταν συνυφασμένες ποδοσφαιρικά.

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ…

Στις 7.30 μπήκαν οι παίκτες που τους καλωσόρισαν τα καταλλήλως γραμμένα πολύ μεγάλα πανό. Τα χειροκροτήματα πολλά και οι παίχτες έδειχναν πολύ προετοιμασμένοι. Στις 7.40 οι ομάδες ήταν ήδη στη γραμμή τους. Ακούστηκε ο εθνικός μας ύμνος: «Όλοι οι Αυστραλοί ας χαρούμε…». Στις 7.45 αρχίζει το ματς.
Σε όλο το G -το χαϊδευτικό του MCG- τα διακριτικά χρώματα των δύο ομάδων, επιβάλλουν ένα είδος σπαρτιάτικης και ομαδικής πρόκλησης: «Εμείς είμαστε καλύτεροι…». Το Χόθορν προηγείται στο σκορ και αυτό συνεχίστηκε μέχρι τα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού.

Οι κραυγές και οι ιδιότυπες ιαχές ακούγονται συνέχεια. Υπάρχουν και στιγμές που επικρατούσε η «άκρα του τάφου σιωπή» που λέει ο ποιητής. Ένα παράξενο συναίσθημα ανυπομονησίας. Τελειώνει και το πρώτο τέταρτο. Το θέαμα γίνεται συναρπαστικότερο και κατά το δεύτερο. Το παιχνίδι παίζεται από τους παίχτες, αλλά οι θεατές ποδοσφαιρόφιλοι το κάνουν ζωντανό με τις κραυγές της αποδοκιμασίας και περισσότερο με τις δυνατές φωνές της επιδοκιμασίας. Κάθε γκολ υποδέχεται με δυναμικό, ακατάσχετο και σφοδρό λεκτικό οργασμό ανακούφισης και επειδή στο φούτμπολ «πέφτουν» πολλά γκολ, η πολυοργασμική διάθεση χαλαρώνει τους θεατές, περιμένοντας το νέο άλμα κραυγών.

ΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ

Το ημίχρονο βρήκε το Χόθορν μπροστά. Η κίνηση στους διαδρόμους για να πάρουν οι θεατές κάποιο ποτό, ή κάτι να φάνε, ή ακόμη και η επίσκεψη στα αφοδευτήρια είναι πολύ γρήγορη και ταχεία. Άκουσα και Ελληνικά: «Έλα Γιώργο, από εδώ!», αλλά και…  μεικτά: «Ι told you, ρε, stupid!”. Άρα και η ελληνική παρουσία μάλλον αισθητή. Ανάμεσα στους «ξένους» συμπεριφερόμαστε…  κανονικά και πολιτισμένα.

Τα δυνατά φώτα του MCG έκαναν τη νύχτα μέρα. Πολλοί γλάροι προσελκυσμένοι από το φως απολάμβαναν το παιχνίδι και θέαμα, αλλά πρόσθεταν μία κάποια «ορατή παρενόχληση». Στο δεύτερο ημίχρονο η ατμόσφαιρα γίνεται πολύ πιο ηλεκτρική. Οι θεατές παίζουν δυναμικά το ρόλο τους και αυτό φαίνεται διάπλατα στις γιγαντοοθόνες του γηπέδου.

Το Χόθορν παίζει καλά και το Κόλινγουντ ισοφαρίζει και στα τρία τελευταία λεπτά «κλέβει» τη νίκη. Στο γήπεδο γίνεται πανδαιμόνιο και το τέλος του παιχνιδιού βρίσκει τους οπαδούς του Χόθορν άναυδους. Ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός της Βικτώριας και πρόεδρος του Χόθορν, Τζεφ Κένετ, έμεινε καθηλωμένος στη θέση του και, σύμφωνα με τις κάμερες, δεν φαίνεται να πιστεύει το τι βλέπει. Κάπως έτσι φάνηκε και ο μεγάλος διευθυντής της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, Ανδρέας Δημητρίου.

Αυτό έχει ο αθλητισμός. Υπάρχει μόνο ένας νικητής. Ελπίδες για του χρόνου.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ

Όντως και οι 87.112 θεατές ήμασταν υπέροχοι. Δεν είδα κανέναν αστυνομικό σε όλο το γήπεδο. Ούτε φωτιές ούτε σπασμένες καρέκλες ούτε καυγάδες μεταξύ θεατών. Τίποτε από κάποια από εκείνα που βλέπουμε στις οθόνες μας και όλα τα έκτροπα που γίνονται στην πατρίδα μας Ελλάδα και στα γήπεδά της μέχρι σήμερα.
Με ένα λόγο, η Μελβούρνη -η πρωτεύουσα του αθλητισμού- παράγει και εξάγει πολιτισμό. Ας είμαστε υπερήφανοι όλοι μας γι’ αυτό!