ΤΑ νέα από το δυτικό μέτωπο είναι μικτά και η κατάσταση (εντελώς) γκρίζα.
Η πατρίδα συνεχίζει να βρίσκεται στον γνώριμο τόπο της, δηλαδή μεταξύ «γκρεμού και ρέματος».
«ΑΠΟ το βοήθα Παναγία μου» την περασμένη βδομάδα, περάσαμε και πάλι στο «δόξα τω θεώ».
ΜΑΖΙ μας, πήραν μια «ανάσα» και οι «αγορές», που τους τελευταίους μήνες συμπεριφέρονται όπως τα ασανσέρ.
ΤΟ τι θα ακολουθήσει κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και οι απόψεις των «ειδικών» είναι μοιρασμένες.
ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει άλλη επιλογή από να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, για να αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ελλάδας που (αν συμβεί) θα παρασύρει στην οικονομική κόλαση και την υπόλοιπη Ευρώπη.
ΓΙΑ να γίνει, όμως, κάτι τέτοιο, χρειάζονται λεφτά. Πολλά λεφτά. Για 3 τρισεκατομμύρια ευρώ μιλούν ορισμένοι και για 2 οι πιο συντηρητικοί.
ΤΟΣΑ λεφτά, όμως, δεν υπάρχουν και για να βρεθούν η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα πρέπει να μιμηθεί την αμερικανική FED και να τυπώσει μερικές δεκάδες τόνους ευρώ.
ΧΑΡΤΙ είναι θα μου πείτε. Δεν διαφωνώ. Για να δουλέψει, όμως, το «χαρτί» πρέπει οι διακινητές και παραλήπτες του να έχουν εμπιστοσύνη στη συμβολική του αξία.
ΚΑΙ εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Αυτή την εποχή τα παγκόσμια αποθέματα εμπιστοσύνης βρίσκονται στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων χρόνων.
ΘΑ έλεγα ότι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η τύχη της Ελλάδας και, γενικότερα, της Ευρώπης βρίσκεται στα χέρια των Γερμανών ψηφοφόρων.
ΑΝ η Μέρκελ τους πείσει ότι συμφέρει και τη Γερμανία να σωθεί η Ελλάδα και η ευρωζώνη έχει καλώς, έτσι και δεν πειστούν, θα ακολουθήσει η κατάρρευση, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και πολλών ευρωπαϊκών τραπεζών.
ΟΙ αποφάσεις που πάρθηκαν στην περασμένη βδομάδα στη Νέα Υόρκη πάρθηκαν (κυρίως) χάρη των αμερικανικών πιέσεων.
ΟΙ Αμερικανοί επειδή (ως παθόντες) γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τη χρηματοπιστωτική πιάτσα θέλουν (πάση θυσία) να αποφευχθεί η χρεοκοπία της πατρίδας μας.
ΒΛΕΠΟΥΝ ότι οι «αγορές» είναι άρρωστες και παραπατούν σαν μεθυσμένες και φοβούνται ότι έστω και ένα μικρό πιστοληπτικό επεισόδιο (όπως η χρεοκοπία της Ελλάδας) θα λειτουργήσει σαν ντόμινο αφανίζοντας τράπεζες και εξανεμίζοντας τα λιγοστά αποθέματα εμπιστοσύνης που έχουν απομείνει.
ΚΑΠΩΣ έτσι έχουν τα πράγματα, σύμφωνα με τους αισιόδοξους αναλυτές. Η άλλη πλευρά (οι απαισιόδοξοι) αρχίζουν από άλλη αφετηρία και καταλήγουν σε διαφορετικά συμπεράσματα.
ΟΙ απαισιόδοξοι, που μετά την κρίση του 2008 πολλαπλασιάστηκαν, ισχυρίζονται ότι όλα όσα βιώνουμε δεν είναι, παρά η αρχή του τέλους.
ΜΕ λίγα λόγια, πιστεύουν ότι το υπάρχον οικονομικό σύστημα έχει ξεπεραστεί και δεν μπορεί πλέον ανταποκριθεί στα προβλήματα και τις προκλήσεις της νέας εποχής.
Η συνεχής ανάπτυξη, πάνω στην οποία έχει θεμελιώσει την οικονομική του φιλοσοφία αιμορραγεί εδώ και χρόνια και με το ζόρι στέκεται στα πόδια της.
ΟΙ οικονομίες των πιο πλούσιων χωρών κάθε τόσο «κολλούν» και χρειάζονται τεράστια ποσά (που δεν υπάρχουν) για να επιστέψουν στην ανάπτυξη.
ΜΙΣΟ τρισεκατομμύριο δολάρια αποφάσισαν να ρίξουν και πάλι οι Αμερικανοί στην αγορά προκειμένου να μη βυθιστούν σε νέα ύφεση και ο αριθμός των ανέργων φτάσει τον επόμενο χρόνο τα 20 εκατομμύρια από 14 που είναι σήμερα.
ΤΟ ίδιο θα κάνουν Κινέζοι, Γερμανοί, Ιάπωνες, Αυστραλοί και όσοι, τέλος πάντων, μπορούν να βρουν τα τεράστια ποσά που θα απαιτηθούν για να στηρίξουν τις οικονομίες τους.
ΑΥΤΟ που στην ουσία επιδιώκουν ρίχνοντας λεφτά στην αγορά, είναι να αυξήσουν την κατανάλωση που θα δημιουργήσει την ανάπτυξη που, με τη σειρά της, θα δημιουργήσει δουλειές και θα απορροφήσει μέρος των ανέργων.
ΣΤΟ μεταξύ, ο αριθμός των ανέργων, παρά τις κρατικές παρεμβάσεις, συνεχίζει να αυξάνεται, πράγμα που δημιουργεί ανησυχίες στην παγκόσμια καπιταλιστική ελίτ.
ΚΑΙ δικαιολογημένα ανησυχούν, αφού η διόγκωση του καταραμένου ελλείμματος (δηλαδή των ανέργων) θέτει σε κίνδυνο τα θεμέλια της ισχύουσας κοινωνικής συνθήκης.
ΚΑΙ ενώ, από τη μια μεριά, έχουμε την αύξηση των ανέργων, από την άλλη, έχουμε τη ραγδαία αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυριούχων που σημαίνει ότι η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και αυτών που ζουν με την ψυχή στα δόντια για να τα βγάλουν πέρα έχει πάρει αστρονομικές διαστάσεις.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για τις πλούσιες χώρες και όχι για τις φτωχές. Και όταν οι πλούσιες χώρες δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δουλειά στους πολίτες τους σκεφτείτε τι γίνεται στις χώρες του Τρίτου Κόσμου.
ΤΑ πρόσφατα στατιστικά στοιχεία από την Αμερική δείχνουν ότι η κρίση του 2008, αντί να συνετίσει τους δημιουργούς της (τραπεζίτες, χρηματιστές, μεγαλοεπενδυτές και τα υπόλοιπα αρπακτικά) τους αποθράσυνε.
ΚΑΤΑ 20% αυξήθηκαν οι δισεκατομμυριούχοι στην Αμερική (όπου παίζεται το πολύ χοντρό παιχνίδι) την τελευταία τριετία.
Η πιστοληπτική κρίση του 2008, έδειξε και κάτι ακόμα πολύ πιο ανησυχητικό.
ΕΔΕΙΞΕ ότι οι «αγορές» δεν κατευθύνουν μόνο την παγκόσμια οικονομία, αλλά και, γενικότερα, τις τύχες του κόσμου.
ΑΥΤΟΙ είναι τα πραγματικά αφεντικά που καθορίζουν αυστηρά τα όρια μέσα στα οποία θα πρέπει να κινούνται οι πολιτικές αποφάσεις των διαφόρων κυβερνήσεων.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ δύναμη και παγκόσμια επιρροή έχει η τράπεζα Goldman Sachs παρά ο Λευκός Οίκος.
ΤΑ δισεκατομμύρια, που όταν πέφτουν οι μετοχές των χρηματιστηρίων «χάνονται» και την επόμενη μέρα που ανεβαίνουν «επιστρέφουν», δεν είναι παρά το μέσο της κυριαρχίας της παγκόσμιας καπιταλιστικής ελίτ.
ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ αποκλειστικά στα χέρια τους τη ρευστή εμπιστοσύνη του κόσμου στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα την χρησιμοποιούν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εξαναγκάζουν τις πολιτικές ηγεσίες να παίρνουν μέτρα που διευκολύνουν την «ομαλή» (και απρόσκοπτη) λειτουργία των «αγορών.
ΚΑΙ μέσα σε αυτό το γκρίζο παγκόσμιο κλίμα προσπαθεί απεγνωσμένα η πατρίδα μας από κάπου να πιαστεί και να σταθεί στα πόδια της.
ΟΙ λόγοι που την οδήγησαν εδώ είναι γνωστοί. Έχουμε αρκετές φορές αναφερθεί στο θέμα.
ΑΓΝΩΣΤΟ και θολό παραμένει τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Τη στιγμή που η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί (διαπράττοντας συγχρόνως και τραγικά λάθη) η συμπεριφορά των κομμάτων της αντιπολίτευσης, του συνδικαλιστικού κινήματος και των μέσων ενημέρωσης, ακυρώνουν στην κυριολεξία τις όποιες προσπάθειές της.
ΣΕ μια εποχή που στην κυριολεξία «δεν υπάρχει φράγκο» στα ταμεία του κράτους, οι συνδικαλιστικές ενώσεις (με την προτροπή των κομματικών πατρόνων τους) κατεβαίνουν σε απεργίες ζητώντας να σταματήσουν οι απολύσεις εργαζομένων και οι περικοπές μισθών συντάξεων.
ΟΙ εργαζόμενοι αγωνίζονται εναντίον όλων των μέτρων που η τρόικα επιμένει ότι πρέπει να παρθούν (και, προπαντός, εφαρμοστούν!) για να εκταμιευτεί η επόμενη δόση του Οκτωβρίου και να μη χρεοκοπήσει η χώρα.
ΕΤΣΙ, εκ των πραγμάτων η κυβέρνηση βρίσκεται μεταξύ «σφύρας και άκμωνος».
ΑΝ εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, αν δεν ακολουθήσει (και, μάλιστα, πιστά) τις εντολές της τρόικας διακινδυνεύει τη χρεοκοπία της χώρας.
ΑΠΟ την άλλη, αν συμμορφωθεί με τις εντολές κινδυνεύει να αφανιστεί ως κυβέρνηση (και παράταξη) από τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.
ΑΡΚΕΤΟΙ πατριώτες μας έχουν φτάσει οικονομικά «στο μέχρι εδώ και μη παρέκει» και απειλούνται με γενικευμένη εξαθλίωση.
ΟΙ απεργίες και οι αγώνες, βέβαια, είναι το μόνο όπλο που έχουν διαθέσιμο για να παλέψουν ενάντια στην ανεργία, τις περικοπές και την ισοπέδωση των δικαιωμάτων τους.
ΤΟ όπλο αυτό, βέβαια, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία δεν στρέφεται μόνο κατά των μέτρων του Μνημονίου, της κυβέρνησης και της τρόικας, αλλά και εναντίον του εαυτού με όποιες προθέσεις και αν χρησιμοποιήσουν.
ΜΕ λίγα λόγια και για τους εργαζόμενους και για την κυβέρνηση (που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα!) και για την ίδια τη χώρα «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»
ΑΥΤΑ για σήμερα και θα τα πούμε με το καλό από βδομάδα. Γεια χαρά.
