Από ημέρα σε ημέρα η κατάσταση στην Ελλάδα φαίνεται να χειροτερεύει. Από τη μια, οι αυξανόμενες πιέσεις από την τρόικα για μεγαλύτερες περικοπές στις κρατικές δαπάνες, και περαιτέρω μειώσεις στους μισθούς των εργαζομένων. Από την άλλη, οι αντιδράσεις του κοινού με τις αλλεπάλληλες στάσεις εργασίας και απεργίες, με αποτέλεσμα την χαώδη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.
Τις τελευταίες ημέρες επισκέφθηκε την Ελλάδα ο Υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Φίλιπ Ρέσλερ, συνοδευόμενος από 70 Γερμανούς επιχειρηματίες. Παράλληλα με τις συνομιλίες του κ. Ρέσλερ με τον ομόλογό του Ευάγγελο Βενιζέλο, οι Γερμανοί επιχειρηματίες είχαν συζητήσεις με Έλληνες επιχειρηματίες για πιθανές επενδύσεις στην Ελλάδα
Τα αποτελέσματα των συζητήσεων για επενδύσεις δεν ήταν τα αναμενόμενα για την ελληνική πλευρά. Τρεις μικρής κλίμακας επιχειρηματικές συμφωνίες έκλεισαν, και άλλες πέντε πρόκειται να ανακοινωθούν σύντομα.
Υποθέτω πως η κατάσταση του χάους που επικρατούσε στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης των Γερμανών επιχειρηματιών, τους έκανε να ξανασκεφτούν πόσο ασφαλείς θα ήταν οι επενδύσεις τους σε μια χώρα με τέτοιου μεγέθους οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Θα περίμενε κανείς πως αυτή η κατάσταση θα έκανε όλα τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας, με άλλα λόγια Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, και να θέσουν πάνω από τους κομματικούς ανταγωνισμούς και τις προσωπικές φιλοδοξίες το εθνικό συμφέρον.
Δυστυχώς, μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν ενδείξεις πως οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.
Στο σημείο αυτό αξίζει να δούμε τις απόψεις μιας μεγάλης πνευματικής μορφής της σύγχρονης Ελλάδας, του Θάνου Βερέμη, ο οποίος είναι ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Σε άρθρο του στην αθηναϊκή εφημερίδα Η Καθημερινή (29/5/11), μεταξύ άλλων ο κ. Βερέμης γράφει και τα ακόλουθα:
“Η συναίνεση ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα είναι μια πρακτική ασυνήθιστη στην Ελλάδα. Η ελληνική κοινωνία θεωρεί τον συμβιβασμό ήττα…
{…} Ίσως η Ν. Δ. αντιληφθεί προσεχώς ότι η διακύβευση* που απαιτεί την χωρίς όρους συνεννόηση τουλάχιστον των δύο μεγάλων κομμάτων δεν απέχει από εκείνην του 1947-49…
{…} Η διακύβευση σήμερα είναι η μεταμόρφωση ή μη της χώρας μας σε απολύτως βαλκανική
Πράγματι, αν η Ελλάδα χρειάζεται να διαπραγματευθεί με τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, δηλαδή τα 17 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν το ευρώ ως κοινό νόμισμα, η διαπραγμάτευση μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικά όταν τα πολιτικά κόμματα προβάλλουν ένα κοινό μέτωπο, παρά όταν μόνο το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία διεξάγει από μόνο του τις διαπραγματεύσεις, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα ακολουθούν αντικυβερνητική πολιτική.
Με άλλα λόγια, οι περιστάσεις απαιτούν είτε συναίνεση των κομμάτων της Αντιπολίτευσης με την Κυβέρνηση στο βασικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, είτε τη σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας για την κατάρτιση ενός κοινής αποδοχής προγράμματος.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Όταν τον Οκτώβριο του 1940 η Ιταλία απείλησε την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, όλα τα πολιτικά κόμματα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά για έναν κοινό αγώνα, και ας είχαν στο παρελθόν μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μαζί του.
Ακόμη και ο Νίκος Ζαχαριάδης, αρχηγός του Κομουνιστικού Κόμματος, παρόλο που τον είχε φυλακισμένο ο Μεταξάς, με επιστολή του στις εφημερίδες παρότρυνε όλους τους Έλληνες σε πανστρατιά για την αντιμετώπιση του κοινού κινδύνου.
Σήμερα ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει η Ελλάδα δεν είναι μικρότερος από τον κίνδυνο του 1940, και απειλεί όλους τους πολίτες της χώρας. Ναι, η Ελλάδα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, ιδιαίτερα μετά από την πρόσφατη σκλήρυνση της στάσης της Γερμανίας και της Γαλλίας προς την Ελλάδα
Και όμως, τα κόμματα της Αντιπολίτευσης βρίσκονται σε πόλεμο με την ίδια την Κυβέρνηση, αντί να συντάσσονται μαζί της. Πολλά έχει να διδαχθεί από τον Νίκο Ζαχαριάδη η Αλέκα Παπαρήγα, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να παροτρύνει τον λαό σε πράξεις κοινωνικής ανυπακοής, χωρίς όμως να προτείνει εναλλακτικές λύσεις. Το ίδιο και ο Αλέξης Τσίπρας.
Η Αριστερά επενδύει στην επιδείνωση της κρίσης, με την ελπίδα ότι θα οδηγήσει στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Αν είναι δυνατόν, με μια τέτοια πολιτική, να ξεκινήσει από την Ελλάδα η σοσιαλιστική επανάσταση, και να έχει παγκόσμια απήχηση.
Από την πλευρά της η Δεξιά φαίνεται να πάσχει από συλλογική αμνησία, προσποιούμενη πως αυτή κρατάει το μαγικό ραβδί, που επισείοντάς το θα απομακρύνει όλα τα πονηρά πνεύματα. Επιλήσμων για τον δικό της ρόλο στην κακοδαιμονία που πλήττει τη χώρα.
Όσο για το Κέντρο, αυτό έχει την ψευδαίσθηση πως είναι σε θέση από μόνο του να χειρισθεί τα τεράστια οικονομικά προβλήματα, και να επαναφέρει «τους παλιούς καιρούς».
Οι έκτακτες συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα απαιτούν κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης – κυβέρνηση όχι μόνο από τα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου, αλλά αξιοποιώντας ικανά μέλη της ευρύτερης κοινωνίας, γνωστά για την αντικειμενικότητα, το ήθος και τις γνώσεις τους, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον ευρύτερο χώρο της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Και τέτοιες προσωπικότητες υπάρχουν πολλές, με έργο που τυγχάνει της αναγνώρισης της διεθνούς κοινότητας.
Δεν είναι μόνο η πείρα που θα μεταφέρουν στην Ελλάδα άτομα αυτής της κατηγορίας. Εξίσου σημαντικό είναι ότι τα μέτρα που θα λαμβάνουν δεν θα επιλέγονται με γνώμονα την απήχηση που θα έχουν στο εκλογικό σώμα, για την επανεκλογή τους στις επόμενες εκλογές.
Το πρόβλημα, όπως έχει διαμορφωθεί τα δύο τελευταία χρόνια, δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι και πολιτικό και κοινωνικό. Γι’ αυτό, τα άτομα που θα χειρισθούν τα υπάρχοντα προβλήματα, αλλά και τα προβλήματα που αναφύονται καθημερινά, θα πρέπει, κατά ένα σημαντικό βαθμό, να ενεργούν με ουδετερότητα και αμεροληψία. Μόνο έτσι ο ελληνικός λαός θα συνειδητοποιήσει πως οι θυσίες που καλείται να υποστεί θα έχουν, αν και μακροχρόνια, ευεργετικά αποτελέσματα.
ΕΝΑΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Η κρίση που τα τελευταία χρόνια μαστίζει την Ελλάδα συντέλεσε ώστε να έρθουν στην επιφάνεια όλες οι παθογένειες του κομματικού συστήματος, που έχουν την προέλευσή τους στη δεκαετία του 1980, όταν τα δύο μεγάλα κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία.
Κυβέρνηση που είναι προϊόν εσωκομματικών ισορροπιών δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί λυσιτελής, κάτω από τις επικρατούσε συνθήκες. Έχει ήδη αποδειχθεί ότι δεν κατόρθωσε να μεταφέρει στον ελληνικό λαό, και να τον πείσει, για την αναγκαιότητα, συλλογικότητα και συντονισμένη δράση, απαραίτητες προϋποθέσεις για την αποδοχή των μέτρων που θεσπίζονται.
Με άλλα λόγια επείγει η δημιουργία κυβέρνησης από προσωπικότητες εγνωσμένης αξίας, και από τεχνοκράτες με άμεμπτα διαπιστευτήρια.
Η Ελλάδα σήμερα δεν έχει άλλη επιλογή από μια νέα επανεκκίνηση. Μια νέα Μεταπολίτευση. Να απαλλαγεί από ιδεοληψίες και στερεότυπα του παρελθόντος. Να σχεδιάσει μια νέα και βιώσιμη προοπτική. Να χτίσει πάνω σε νέα, στέρεα, θεμέλια. Να εμπνεύσει και πάλι ελπίδα στους πολίτες, για να δεχθούν με την μικρότερη δυνατή διαμαρτυρία τα επώδυνα μέτρα. Αυτός είναι ο ρόλος της πολιτικής σε συνθήκες όπως αυτές των δύο τελευταίων χρόνων.
Ο Γιώργος Παγουλάτος, Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, γράφει τα ακόλουθα, μεταξύ άλλων, σε άρθρο του στην αθηναϊκή εφημερίδα Η Καθημερινή:
«Από την ψήφιση του Μνημονίου μέχρι σήμερα, ο κ. Σαμαράς έχει «επανατοποθετήσει» τη Νέα Δημοκρατία σε έναν ρόλο δεξιού ΚΚΕ, ασκώντας συνολική απορριπτική αντιπολίτευση. Με εξαίρεση τη μεταρρύθμιση των ΑΕΙ, έχει αντιταχθεί σχεδόν σε όλα, από το ασφαλιστικό και τον Καλλικράτη μέχρι το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Τα στελέχη της Ν.Δ. στηρίζουν κάθε συντεχνιακή κινητοποίηση, από γιατρούς και φαρμακοποιούς μέχρι εφοριακούς και ταξιτζήδες. Αυτή η μηδενιστική αντιπολίτευση απογοητεύει όσους ψηφοφόρους παίρνουν ακόμα σοβαρά την ευρωπαϊκή κληρονομιά της Ν.Δ. Οι πολίτες αυτοί κατανοούν ότι η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά σε πόλεμο επιβίωσης, η αποτυχία του οποίου θα σήμαινε άτακτη και καταστροφική χρεοκοπία, βαλκανοποίηση της Ελλάδας, απώλεια των ευρωπαϊκών κεκτημένων της τελευταίας 30ετίας και διολίσθηση στα εισοδηματικά επίπεδα του ’70, σε ένα πραγματικό κλίμα εμφυλίου».
Επαφίεται στον Κάρολο Παπούλια, Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, αν το Σύνταγμα του δίνει μια τέτοια ισχύ, να αναλάβει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για τη δημιουργία μιας Κυβέρνησης Εθνικής Ανασυγκρότησης, με το σκεπτικό πως η χώρα δεν αντέχει μια επίπονη, και πολυέξοδη, εκλογική διαδικασία.
Σημείωση
*Διακύβευση = διακινδύνευση, το να εκθέτεις κάτι σε κίνδυνο.
