ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ, δεν είμαστε όλοι ίδιοι και όμοιοι!

ΣΥΝΕΠΩΣ, δεν μπορείτε να συμπεριφερόσαστε στα δικά μας τα παιδιά, όπως στα δικά σας.

ΤΑ δικά μας τα παιδιά είναι καλοαναθρεμμένα και ευαίσθητα. Είναι παιδιά  από «σπίτι».

ΚΑΠΩΣ έτσι εξέλαβα τα όσα ειπώθηκαν την τελευταία εβδομάδα, μετά τη σύλληψη του 14χρονου στο Μπαλί της Ινδονήσιας.

ΚΟΚΚΙΝΟ χτύπησε (για άλλη μια φορά) η αυστραλιανή υποκρισία.

Η χώρα αναστατώθηκε και η κοινή γνώμη εξοργίστηκε με το απύθμενο «θράσος» των Ινδονησιακών αρχών.  

ΤΑ Μέσα Ενημέρωσης καταλύθηκαν από μαζική υστερία και η κυβέρνηση μόνο «πόλεμο» δεν κήρυξε για να απελευθερώσει τον πιτσιρικά.

ΜΕ το που γνωστοποιήθηκε το γεγονός, έτρεξαν επί τόπου ειδικευμένοι υπάλληλοι του Υπουργείου Εξωτερικών, πρόξενοι και πρέσβεις.

Ο υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι η χώρα «θα κινήσει γη και ουρανό» για την απελευθέρωσή του και η Τζούλια Γκίλαρντ τηλεφώνησε στον 14χρονο για να τον παρηγορήσει και να διαβεβαιώσει την οικογένειά του ότι η χώρα συμπάσχει μαζί τους.

ΠΡΙΝ παρεξηγηθώ, οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι ενάντια στη σύλληψη και φυλάκιση του πιτσιρικά, γιατί αγόρασε να καπνίσει μια μικρή σχετικά ποσότητα μαριχουάνας.

ΕΧΩ πάει δύο φορές τα τελευταία χρόνια στο Μπαλί και ξέρω ότι εύκολα μπορεί κανείς να μπλέξει σε μια τέτοια ιστορία.

ΤΙΣ λίγες μέρες που έμεινα στην Κούτα με πλησίασαν δεκάδες άτομα να μου πωλήσουν ναρκωτικά. 

ΠΑΡΑ τις προειδοποιητικές πινακίδες που υπάρχουν (στα αγγλικά) στο αεροδρόμιο, στην παγίδα πέφτουν και πάρα πολλοί ενήλικες.

ΠΟΣΟ μάλλον ένα παιδί που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τη διαφορά αντιμετώπισης των ναρκωτικών ουσιών μεταξύ των δύο χωρών.

ΤΟ θέμα μας εδώ δεν είναι η παραβατικότητα του 14χρονου και η ινδονησιακή νομοθεσία, που, καλή ή κακή, οφείλει κανείς να σέβεται, αλλά η απύθμενη αυστραλιανή υποκρισία.

ΠΡΙΝ η πρωθυπουργός μας τηλεφωνήσει στον μικρό και την οικογένειά του και ο Κέβιν Ραντ κάνει τις δηλώσεις που έκανε, καλό θα ήταν να σκεφτούν και τις εκατοντάδες των ανήλικων που βρίσκονται πίσω από τα αυστραλιανά συρματοπλέγματα των στρατοπέδων κράτησης προσφύγων.

ΝΑ σκεφτούν όλα τα παιδάκια (πολλά από τα οποία είναι μικρότερα σε ηλικία από το δικό μας το παιδί!) που ελαφρά τη καρδία αποφασίζουν τούτες τις μέρες να στείλουν ασυνόδευτα στα στρατόπεδα προσφύγων της Μαλαισίας.

ΝΑ προσθέσω εδώ ότι τα ανήλικα προσφυγόπουλα δεν διέπραξαν κανένα αδίκημα, σε αντίθεση με το δικό μας το παιδί (που, έστω χωρίς να γνωρίζει), παρέβη τη νομοθεσία της γειτονικής χώρας.

ΠΟΙΑ η διαφορά μεταξύ ενός 14χρονου Αφγανού από έναν Αυστραλό συνομήλικό του;

ΜΗΠΩΣ οι Αφγανοί και Ιρανοί πιτσιρικάδες είναι από άλλη πάστα; Μήπως είναι «αναίσθητοι» και δεν επηρεάζεται ο ψυχικός τους κόσμος από τα σίδερα της φυλακής;

Η πιο πάνω ιστορία επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, τον αλαζονικό τρόπο με τον οποίο η Αυστραλία αντιμετωπίζει τις νομοθεσίες των όχι και τόσο «αναπτυγμένων» γειτόνων της.

ΤΗ στιγμή που ζητά από τους άλλους να σέβονται τους νόμους της, η ίδια (στην πράξη) δεν το κάνει.

ΠΑΡΑ τις κομψές προσπάθειες που καταβάλει, δεν μπορεί, τελικά, να κρύψει ότι κυριαρχείται από την (παραδοσιακή) αγγλοσαξονική υπεροψία και είναι «ξένο σώμα» σε τούτη την άκρη του πλανήτη.

ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ να μη γράψω άλλες «κακίες», καλύτερα να αφήσω το θέμα εδώ και να πούμε δύο κουβέντες για την πατρίδα.

ΔΙΑΒΑΖΩ σχεδόν καθημερινά τις ελληνικές εφημερίδες και παρακολουθώ τους γνωστούς αρθρογράφους τους.

ΕΝΤΥΠΩΣΗ μου προκάλεσε ότι κανείς απ’ όλους αυτούς (που παρακολουθώ) δεν αναφέρεται στο τεράστιο πρόβλημα των σκουπιδιών, που, για άλλη μια φορά, έχουν σχηματίσει «βουνά» στους δρόμους της Αθήνας.

ΜΑ είναι δυνατόν, σκέφτομαι, να μη τους ενοχλεί αυτή η εικόνα που έχει μετατρέψει ολόκληρη τη πόλη σε μια μεγάλη χαβούζα;

ΑΠ’ Ο,ΤΙ φαίνεται, είτε την έχουν συνηθίσει και δεν τους ενοχλεί είτε θεωρούν ότι έχει προτεραιότητα η οικονομική κρίση που επηρεάζει την τσέπη τους.

ΩΣ εκ τούτου, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν μια χώρα που για 35 ολόκληρα χρόνια δεν έχει καταφέρει να λύσει το πρόβλημα των σκουπιδιών της, μπορεί, τελικά, να λύσει άλλα πιο δύσκολα (και περίπλοκα) προβλήματα που την απασχολούν.

ΣΤΟ συμπέρασμα που έχω καταλήξει είναι ότι η χώρα πάσχει κυρίως από το σύνδρομο του βατράχου.

ΤΟ πιο πάνω σύνδρομο έχει να κάνει με το βάτραχο που βρίσκεται μέσα σε μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό το οποίο αρχίζουμε σιγά-σιγά να ζεστάνουμε.

Ο βάτραχος προσαρμόζεται συνέχεια στην αυξανόμενη θερμοκρασία, χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα, μέχρι που το νερό αρχίζει να βράζει, οπότε και παραδίδει χωρίς αντίσταση ήσυχα το πνεύμα του.

ΤΟ ίδιο συμβαίνει αυτή τη στιγμή και με τον ελληνικό λαό που, ακυρωμένος και ηττημένος, δεν μπορεί να αντιδράσει στην επερχόμενη καταιγίδα, που ενδέχεται να πάρει τραγικές διαστάσεις.

ΤΗ στιγμή που η χώρα έχει ουσιαστικά καταρρεύσει οικονομικά (και όχι μόνο) η αξιωματική αντιπολίτευση, η Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα, συνεχίζουν να καλούν τον λαό να «αγωνιστεί» για να διατηρήσει τα κεκτημένα του.

ΕΙΝΑΙ, όμως, δυνατόν να διατηρηθούν τα οικονομικά κεκτημένα (γιατί όλο το κακό και οι απεργιακές κινητοποιήσεις γι’ αυτά γίνονται) με δανεικά;

ΟΧΙ, βέβαια. Ακόμα και τα μικρά παιδιά μπορούν να το καταλάβουν. Παρ’ όλα αυτά οι πολιτικοί και συνδικαλιστές μας συνεχίζουν το χαβά τους, λες και η υπόλοιπη Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να τους συντηρεί.

ΤΟ που βρίσκεται (οικονομικά) αυτή τη στιγμή η κατάσταση φαίνεται καθαρά και από το εξής:

ΠΡΙΝ ξεσπάσει η κρίση η χρηματιστηριακή αξία της Εθνικής Τράπεζας ξεπερνούσε τα 21 δισεκατομμύρια ευρώ.

ΣΗΜΕΡΑ η αξία όλων των ελληνικών τραπεζών μαζί μόλις που ξεπερνάει τα 4 δισεκατομμύρια ευρώ και η καθοδική πορεία συνεχίζεται!

ΣΤΗΝ ίδια, αν όχι και σε χειρότερη κατάσταση, βρίσκονται και τα ασφαλιστικά ταμεία.

ΣΕ περίπτωση που η χώρα δεν πάρει έγκαιρα την έκτη δόση, θα μείνουν απλήρωτοι οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι.

ΚΑΤΙ τέτοιο, βέβαια, θα σήμαινε και κοινωνική έκρηξη. Και ενώ οι δανειστές εταίροι της Ελλάδας αντιλαμβάνονται ότι κάτι τέτοιο θα έβαζε σε περιπέτειες και την υπόλοιπη Ευρώπη, οι Έλληνες (οι άμεσα ενδιαφερόμενοι) δεν καταλαβαίνουν…  Χριστό.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΤΑΣ τις καθημερινές πλέον απεργιακές κινητοποιήσεις, τις συνεχιζόμενες καταλήψεις των πανεπιστημίων και σχολείων, τις σφοδρές (και υβριστικές πολλές φορές) αντιπαραθέσεις στο ελληνικό Κοινοβούλιο, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο λαός επιδιώκει διακαώς την αυτοκαταστροφή του.

ΜΙΑ καταστροφή, βέβαια, που θα επέλθει με ταχύτερους ρυθμούς, αν στο μεταξύ δεν αλλάξει (έστω και την τελευταία στιγμή) η κρατούσα νοοτροπία.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας δεν είναι η τρόικα, αλλά ο εαυτός μας και η κουλτούρα μας που θέλει (πάντα) τους «άλλους» να φταίνε για όλα τα κακά που μας συμβαίνουν.

ΣΧΕΔΟΝ δύο αιώνες κρατά αυτή η ιστορία και θα διαρκέσει άλλους δύο, αν δεν καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τις αιτίες που μας έφεραν έως εδώ.

ΓΝΩΡΙΖΩ ότι είναι πολύ δύσκολο να εγκαταλείψουμε μια κουλτούρα που έχει «μπολιάσει» και το DNA μας, αλλά, θα πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε.

ΚΑΙ, δυστυχώς, παρ’ ότι βρισκόμαστε (όπως ο βάτραχος) λίγο πριν αρχίσει το νερό να βράζει, δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να πηδήξουμε έξω από τη κατσαρόλα. Φοβερό πράγμα η συνήθεια στην προσαρμοστικότητα.

ΑΥΤΑ για σήμερα και μη ξεχνάτε ότι άρχισε και το Φεστιβάλ του Ελληνικού Κινηματογράφου που οργανώνει η Κοινότητα Μελβούρνης. Γεια χαρά.