ΔΕΝ ξέρω αν, τελικά, η πατρίδα μας αποφύγει (και επίσημα) την χρεοκοπία. Δεν είναι αυτό το θέμα.

ΤΟ θέμα είναι τι θα γίνει με τα μύρια όσα προβλήματα (πέραν των οικονομικών) που για δεκαετίες έχουν συσσωρευτεί και περιμένουν να λυθούν.

ΓΙΑ όλα αυτά που έντεχνα (και εύκολα) μεταθέταμε από την μια μέρα στην άλλη και σκεπάζαμε κάτω από το χαλί της οικονομικής ευμάρειας.

ΤΙ θα γίνει, δηλαδή, με την οργάνωση της κρατικής μηχανής, την παιδεία, την εφαρμογή και τήρηση των νόμων, την πάταξη τη ανομίας, και την απόκτηση κοινωνικής (και συλλογικής) συνείδησης.

ΤΙ θα γίνει με το (γενικευμένο) ηθικό ξεχαρβάλωμα της χώρας που έχει ανάγει την αρπαχτή, τη διαφθορά, το βόλεμα και τον ατομισμό σε εθνική κουλτούρα που διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα.

ΜΕ λίγες κουβέντες, τι θα γίνει με την παντελή σχεδόν ανυπαρξία του κράτους, που για 35 χρόνια λειτουργούσε, όχι ως οντότητα, αλλά περισσότερο ως εικονική πραγματικότητα.

ΚΑΙ ενώ γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι πρόκειται να γίνει με την οικονομία, κανένας δεν αρθρώνει λέξη τι θα γίνει με τις «ουρές» των υπόλοιπων προβλημάτων που περιμένουν να αντιμετωπιστούν.

ΤΙ θα γίνει, τελικά, με τη μαζικοποιημένη παραβατικότητα και την έλλειψη φροντίδας για έναν τόπο που βήμα-βήμα αποσυντίθεται.

ΤΙ θα με τις στρατιές των προσφύγων και των παράνομων μεταναστών, που κανείς δεν ξέρει πόσοι είναι, πώς ζουν, από πού έρχονται και πού πηγαίνουν.

ΤΩΡΑ θα μου πείτε ότι εδώ το ελληνικό κράτος δεν ήξερε πόσους υπαλλήλους είχε και πόσους πλήρωνε, θα ξέρει τον ακριβή αριθμό των παράνομων μεταναστών; Αστεία πράγματα…

ΟΛΟΙ κατά προσέγγιση μιλούν για τον αριθμό των οικονομικών μεταναστών που έχουν μπει στη χώρα παράνομα.

ΣΕ μια χώρα «που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», ακόμα και οι αριθμοί, που από τη φύση τους έχουν απόλυτη αξία, έχουν χάσει τη σημασία τους και δεν λένε τίποτα.

ΑΛΛΟΙ λένε ότι οι παράνομοι μετανάστες ξεπερνούν το εκατομμύριο, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι ο πραγματικός αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος. Κανείς δεν ξέρει…

ΟΠΩΣ κανείς δεν ξέρει πώς θα συμπεριφερθούν όλοι αυτοί αύριο, σε περίπτωση που «αγριέψουν» τα πράγματα και οξυνθούν περισσότερο οι κοινωνικές αντιθέσεις.

ΥΠΟΨΙΑΖΟΜΑΙ ότι ακόμα και αυτοί που μπήκαν παράνομα στη χώρα πριν λίγες εβδομάδες θα έχουν αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν σύνορα, δεν υπάρχει αστυνομία, δεν υπάρχουν νόμοι και δεν υπάρχει κράτος.

ΜΕ άλλο λόγια, έχουν καταλάβει ότι σε περίπτωση που λάβει χώρα μια κοινωνική αναταραχή, θα πρέπει να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, προκειμένου να υπερασπίσουν τον εαυτό τους.

ΚΑΙ σε τέτοιες στιγμές που διέρχεται η χώρα (με τα νεύρα όλων «κάγκελο» από την απελπισία και την αβεβαιότητα), όλα είναι πιθανά και το κακό μπορεί να έλθει από εκεί που δεν το περιμένεις.

ΜΙΑ ασήμαντη αφορμή, ένας καυγάς ή ένα φονικό, ενδέχεται να λειτουργήσει όπως το σπίρτο σε μπαρουταποθήκη.

ΚΑΙ όταν το «σπίρτο» βρίσκεται σε χέρια ατόμων, που όχι μόνο δεν έχουν να χάσουν τίποτα, αλλά έχουν και κάθε λόγο να εκδικηθούν ένας κράτος που τους αγνοεί και τους ταλαιπωρεί συστηματικά, τα πάντα μπορούν συμβούν. Ακόμα και όσα δεν μπορούμε να διανοηθούμε.

ΦΟΒΑΜΑΙ ότι όσα βιώνει η πατρίδα σήμερα θα μοιάζουν με καυγά σε νηπιαγωγείο, μπρος σε αυτά που ενδέχεται να λάβουν χώρα μελλοντικά.

ΚΑΙ ενώ (χοντρικά) κάπως έτσι έχει η κατάσταση, κανείς δεν μπαίνει στο κόπο να αναρωτηθεί, τί κάνουμε…  πού πάμε…

ΚΑΙ όταν λέω κανείς, αναφέρομαι στην κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τους συνδικαλιστές, τα Μέσα Ενημέρωσης, τους ακαδημαϊκούς μας και όλους, τέλος πάντων, όσους πρωταγωνιστούν στη δημόσια ζωή του τόπου και έχουν λόγο.

ΟΣΟ για τα εθνικά μας θέματα, που τόσος λόγος γινόταν πριν ξεσπάσει η κρίση, ουδείς τα μελετά, λες και (μαγικά) έπαψαν να υπάρχουν.

Η ζημιά προς αυτή τη κατεύθυνση είναι (πολύ) μεγαλύτερη από το οικονομικό στραπάτσο που έχει πάθει η χώρα.

ΟΛΕΣ οι («κουτσές» έστω) προσπάθειες που κατέβαλαν τόσα χρόνια οι κυβερνώντες και διπλωμάτες μας έχουν μετατραπεί σε ερείπια τα δύο τελευταία χρόνια.

Ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε (και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε) την κρίση υπονόμευσε και τα τελευταία αποθέματα αξιοπιστίας που μας είχαν απομείνει.

ΑΚΟΜΑ και αυτοί που κατά καιρούς στήριζαν τις ελληνικές θέσεις έχουν αγανακτήσει και εξοργιστεί μαζί μας.

ΟΙ Ευρωπαίοι εταίροι μας βλαστημούν την ώρα και τη στιγμή που μας δέχτηκαν στην Ένωση και, προπαντός, στην ευρωζώνη.

ΚΑΙ ενώ πριν δύο χρόνια, αν και γνώριζαν ότι είμαστε μια ξεχωριστή «περίπτωση», κρατούσαν τα προσχήματα και μας αντιμετώπιζαν με (προσποιητό έστω) σεβασμό, τώρα πια δεν κρύβουν ούτε δημόσια τις απόψεις τους για εμάς.

ΜΗΝ έχετε καμιά αμφιβολία ότι έτσι και δεν φοβούνταν για τη ζημιά που θα υποστούν από μια πλήρη και άναρχη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, όχι μόνο θα μας πέταγαν έξω από την ευρωζώνη, αλλά και την «καλημέρα» θα μας έκοβαν.

ΕΙΝΑΙ πλέον διάχυτη η «κόπωση» όχι μόνο των κυβερνήσεων, αλλά και των λαών της Ευρώπης εναντίον μας, οι οποίοι ζητούν από τους ηγέτες τους «να τελειώνουν πια μαζί μας».

ΚΑΝΕΙΣ πια στην Ευρώπη (και όχι μόνο) δεν πιστεύει τα όσα λέμε. Μας θεωρούν ψεύτες και αναξιόπιστους, που ακόμα και σε τούτη την κρίσιμη στιγμή, προσπαθούμε να τους «αρπάξουμε» ό,τι μπορούμε.

ΣΥΝΕΠΩΣ, μπορείτε εύκολα να καταλήξετε στο συμπέρασμα, ποια θέση θα κρατήσουν στη περίπτωση που οι Σκοπιανοί (για παράδειγμα) διεκδικήσουν την ευρωπαϊκή αναγνώριση με το «συνταγματικό» τους όνομα, ή οι Τούρκοι καταφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο για την υφαλοκρηπίδα.

ΚΑΙ αυτό το διεθνές (αρνητικό) κλίμα που λειτουργεί καταλυτικά κατά των μακροπρόθεσμων εθνικών συμφερόντων της χώρας, είναι δικό μας δημιούργημα.

ΑΡΧΙΖΩ να υποψιάζομαι ότι είμαστε (εντελώς) ανίκανοι να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας και το δίκιο μας.

ΚΑΙ όταν εμείς οι ίδιοι δεν ενδιαφερόμαστε (ή δεν μπορούμε) να τα υπερασπιστούμε, γιατί να ενδιαφερθούν οι εταίροι μας, τους οποίους και έχουμε (κατά καιρούς) ταλαιπωρήσει με τα καμώματά μας.

ΣΗΜΕΡΑ, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν το αδιέξοδο που έχει περιέλθει η πατρίδα.

ΜΕ τα ίδια μας τα χέρια σβήσαμε και το αμυδρό φως στο βάθος του τούνελ και βολοδέρναμε στο σκοτάδι πατώντας και σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο.

ΣΤΟ μεταξύ «ήταν που ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε και ο γάιδαρος» και ήλθε και έδεσε το πράγμα.

ΥΠΟΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ και κούτσαινε ακόμα και τις «καλές» μέρες το κράτος, άρχισαν και οι απανωτές απεργίες και έχουν παραλύσει τα πάντα.

ΟΙ απεργοί πορευμένοι, με συνεχείς ελιγμούς ανάμεσα στα βουνά των σκουπιδιών που έχουν φτάσει στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών (και ταλαιπωρώντας ο ένας τον άλλο), ζητούν από το χρεοκοπημένο κράτος να περιφρονήσει (και σεβαστεί) τα οικονομικά τους κεκτημένα.

ΤΟ κράτος, από την πλευρά του (και σερνόμενο πίσω από τις εξελίξεις), όταν πέφτει έξω στους οικονομικούς υπολογισμούς του -οι οποίοι και γίνονται στο γόνατο και κάτω από αφόρητη πίεση- συμπεριφέρεται σαν «πειρατής» βάζοντας αδιακρίτως «χέρι» στις τσέπες όλων.

ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ, δηλαδή, όπως και ο λαός, προσπαθώντας με αρπαχτές να κλείσει όσες τρύπες προλάβει, προκειμένου να πάρει και την επόμενη δόση από τους εταίρους για να παρατείνει (έστω και για λίγους μήνες!) τη ζωή του.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αλλά φτάσαμε στο σημείο να εξαρτάται η επιβίωση της χώρας από δανεικά. Μέχρι πότε όμως…

ΑΥΤΑ για σήμερα με βαριά καρδιά και χαλασμένη διάθεση. Γεια χαρά.