Πρόκειται για μια εξομολόγηση που σίγουρα προκαλεί ρίγη συγκίνησης και αισθάνομαι ότι έχω χρέος να σας την μεταδώσω. Μου την εμπιστεύθηκε στη γρήγορη, τηλεφωνική συζήτηση, που είχα μαζί του, κάπου μεσάνυχτα ώρα Ελλάδας και μετά την πρεμιέρα του Γρηγόρη Βαλτινού που δεν εννοεί να μην είναι το γούρι του –ο Πάριος– εκεί. Αγωνία η όλη υπόθεση με τα deadlines της εφημερίδας, αλλά τέλος καλό όλα καλά. Σημασία έχουν ορισμένες δεσμεύσεις, που τις γνωρίζαμε ούτως ή άλλως, όπως ‘να δώσει ο τροβαδούρος του έρωτα τον καλύτερό του εαυτό και να τραγουδήσει  τα πάντα’.

Μιλά, φυσικά, για τις 5 του Νοέμβρη, την ημερομηνία που άλλαξε από 31 Οκτώβρη, ώστε να μπορέσουν να έλθουν όλοι που επιθυμούν να τον δουν. Η παραμονή της ημέρας των αλόγων (Melbourne Cup) ήταν φέτος παραφορτωμένη από εκδηλώσεις οργανισμών μέχρι γάμους προσωπικοτήτων. Ανάσες ανακούφισης ακούστηκαν από πολλές κατευθύνσεις και η φούρια για κλείσιμο θέσεων (τραπεζιών μάλλον) καλά κρατεί. Όποιος πρόλαβε τον Κύριο οίδε και ο τραγουδιστής του «Νάμουνα Θεός για λίγο», δεν θ’ αργήσει να είναι ψυχή τε και σώματι κοντά μας.

ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ

Μια μεγάλη στιγμή για όλους εμάς που έχουμε να τον απολαύσουμε στην Πέμπτη ήπειρο, δύο ολόκληρες δεκαετίες.
Η απόφαση να κάνει το μεγάλο τόλμημα υποκινήθηκε, όπως θα πει ο ίδιος, από τη νοσταλγία, από την έντονη επιθυμία να βρεθεί κοντά στους Έλληνες των Αντιπόδων, στην κατηγορία αυτή που μαζί μ’ όλους τους άλλους του εξωτερικού, χαρακτηρίζει ‘πραγματικούς Έλληνες’.

«Έφυγαν από μια πατρίδα που δεν μπόρεσε να τους κρατήσει, αλλά οι ίδιοι την αγάπησαν με πάθος και την έκλεισαν για πάντα μέσα τους. Δεν μπορεί κανείς παρά να συγκινηθεί από την αγάπη που κράτησαν αγνά και ανόθευτα τα ήθη και έθιμα της πατρίδας μας, την πολιτιστική παράδοση ζωντανή, ενώ σε πολλά μέρη της Ελλάδας που γεννήθηκε, δυστυχώς, έχει πεθάνει».

Ο τραγουδιστής του έρωτα, που με τα τραγούδια του ερωτεύθηκαν, πόνεσαν, μέθυσαν από πάθος και έκλαψαν τρεις γενιές, εξακολουθεί να συγκινεί με την ίδια ένταση, όπως όταν τραγούδησε για πρώτη φορά το «πιο καλή η μοναξιά», «Θα με θυμηθείς», «Λυπήσου με» και τόσα άλλα.
Τραγούδια που τα πήρε ο κόσμος, τα αγάπησε και τα έκανε δικά του. Που τα κράτησε σαν κάτι πολύτιμο, αναλλοίωτο στο χρόνο και τη φθορά.
Ο έρωτας, το μεγάλο κεφάλαιο στην επαγγελματική πορεία του Γιάννη Πάριου τι είναι τελικά; Πώς τον αντιλαμβάνεται ο ίδιος;
«Ο έρωτας είναι ο προθάλαμος της αγάπης. Μερικοί σταματάνε εκεί. Αναγκάζονται να γυρίσουν πίσω γιατί η επόμενη πόρτα μένει κλειστή.
Όπως και να το δεις όμως, πρόκειται για μια ζωτική ανάγκη του ανθρώπου. Μόνο όταν ερωτευτεί ο άνθρωπος νιώθει ζωντανός. Το άλλο είναι ότι ο έρωτας έρχεται ακάλεστος. Μερικές φορές μάλιστα, σε αιφνιδιάζει. Τον νιώθεις και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι εκεί.

Ακόμη, δεν κάνει διακρίσεις. Όλοι και οι πιο ώριμοι είναι ευάλωτοι, ίσως μάλιστα περισσότερο από τους νέους».
Ακολουθεί γέλιο σιγουριάς από κάποιον που ξέρει καλά για ποια πράγματα μιλάει. Που τα έχει δει να γίνονται γύρω του και δεν έχει λόγο να μην τα πιστέψει.
«Πιο καλή η μοναξιά από σένα που δεν φτάνω…»

– Είναι πράγματι η μοναξιά στον άνθρωπο προτιμότερη από μια αγάπη που παίζει τον κρυφτούλι μαζί μας και μας βασανίζει;
«Ο πόνος, μας κάνει να νιώθουμε ότι είμαστε ζωντανοί. Η έντασή του, εξάλλου, είναι εκείνη που, κατά έναν παράδοξο τρόπο, μας κάνει να νιώθουμε πιο έντονη  τη χαρά, τη συγκίνηση και το ρίγος του πάθους». 

– Πώς ερωτεύονται οι νέοι σήμερα; Πολλοί λένε ότι έχει εκλείψει ο ρομαντισμός.
«Δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο ευσταθεί. Απλά δεν το δηλώνουν…  προκαταβολικά.  Όταν όμως ερωτευτούν ο ρομαντισμός είναι εκεί. Η διαφορά με άλλες εποχές είναι ότι  ίσως σήμερα στη ζωή των νέων όλα γίνονται πολύ γρήγορα και από αυτό δεν εξαιρείται ούτε ο έρωτας. Δεν υπάρχει εισαγωγή. Κατευθείαν μπαίνουν στο κυρίως θέμα. Εκφράζουν πιο άνετα, πιο ελεύθερα τα συναισθήματά τους και χαίρονται με τον δικό τους έντονο, γρήγορο, αν θέλεις τρόπο, τον έρωτα. Ο μικρός Θεός όμως δεν κάνει εξαιρέσεις, ούτε αφήνει τον ρομαντισμό παράμερα».

– Πώς πιστεύετε ότι θα επηρεάσει η κρίση τους νέους που επιδιώκουν να κάνουν καριέρα στο τραγούδι;
« Η κρίση, στο θέμα αυτό,  προϋπήρχε της κρίσης. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι βιάζονται να γίνουν πρωταγωνιστές στη σκηνή του ‘θεάτρου’ και, μάλιστα, να έχουν το δικό τους θέατρο. Δεν μπορούν να περιμένουν. Με το πρώτο τραγούδι που θα γράψουν, θέλουν να γίνουν και οι πρώτοι. Αυτό, φυσικά, δεν γίνεται, εκ των πραγμάτων. Χρειάζεται σκληρή δουλειά, υπομονή και επιμονή. Με τη βασική προϋπόθεση πάντα ότι υπάρχει ταλέντο και μουσική παιδεία. Σε περιόδους κρίσης, βέβαια, οι τάσεις αυτές εντείνονται γιατί λειτουργεί πιο έντονα το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Ποτέ όμως τα πράγματα δεν ήταν εύκολα στο χώρο μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτοί που πραγματικά έχουν τα προσόντα, δεν θα αναγνωριστούν, αργά ή γρήγορα».

Ο ίδιος έχει μια ερωτική σχέση με το τραγούδι και τη μουσική από την πρώτη στιγμή, έφηβος ακόμη, που ‘έψαλλε στην εκκλησία’.
«Ήξερα ότι αυτός ήταν ο δρόμος που θ’ ακολουθούσα. Τότε, δεν υπήρχε κάτι σίγουρο. Εκτός από το πάθος που ένιωθα να καίει μέσα μου, τη φλόγα που με ωθούσε να κάνω βήματα σταθερά στον δρόμο που είχα επιλέξει. Ήξερα πού βάδιζα. Ήμουν προσεκτικός στις επιλογές μου και δεν βιαζόμουν να φτάσω στην κορυφή. Μ’ ενδιέφερε να είμαι σωστός, να βρω τον τρόπο να εκφράσω το τραγούδι αληθινά. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να περάσει από μέσα μου, να συγκινήσει πρώτα εμένα και μετά το κοινό. Το κοινό, που πρέπει να πω ότι έχει ένα φοβερό ένστικτο. Ξέρει πότε είσαι αληθινός και πότε όχι».

Στη δική του περίπτωση, βέβαια, ένα μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο, μέρος της επιτυχίας του οφείλεται στο ότι όντως είναι αληθινός.

ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

«Πάμε μια βόλτα;» ρώτησαν πριν κάποια χρόνια τον 17χρονο Γιώργο οι φίλοι του. Ήταν μέσα στη μαύρη απελπισία,  γιατί ‘έτσι ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία’ το κορίτσι του, ο πρώτος του έρωτας, του ζήτησε ‘να είναι μόνο φίλοι’. ‘Όχι δεν έρχομαι. Θα μείνω παρέα με τον Πάριο». Θυμάμαι, όλο το βράδυ να μη μπορώ να κλείσω μάτι ακούγοντας συνέχεια μέχρι το πρωί το «Πιο καλή η μοναξιά», «Αχ! Αγάπη», «Τώρα πια», «Θα σε θυμάμαι» και το «Λυπήσου με». Λυπήσου με και ξαναγύρνα πίσω…  μέχρι τελικής πτώσης. Σήμερα, όταν το θυμάται γελά, τα τραγούδια του Πάριου, όμως, είναι πάνω-πάνω στη δισκοθήκη του, στο αυτοκίνητό του και στην κομπιούτερ του. Α, και στο κινητό!

Μετρά τις μέρες που θα τον απολαύσει live, έχει, δε, ξεσηκώσει όλους τους φίλους του, το Σάββατο 5 του Νοέμβρη να είναι εκεί. Ένας από τις εκατοντάδες που αγωνιούν να δουν και να ακούσουν δια ζώσης τον μεγάλο τροβαδούρο του έρωτα!
«Είχα φτάσει στο σημείο που έπρεπε να σας δω», είναι μια εξομολόγηση που συγκινεί και οφείλω να σας την μεταδώσω! Να την επαναλάβω μάλλον, για να βεβαιωθώ ότι την εμπεδώσατε. Γιατί δεν είναι μικρό πράγμα για κάποιον που δεν συμπαθεί τις πολύωρες πτήσεις, να πάρει τη μεγάλη απόφαση να μας επισκεφθεί. Όχι, μάλιστα, όταν κυριολεχτικά οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του,  τον πνίγουν.

Μόλις γυρίσει θα γίνει «ζευγάρι» με την Έλενα Παπαρίζου». Μπορεί να ακούστηκαν πολλά ότι η Έλενα θα αποχωρήσει δια παντός από την Ελλάδα, μπορεί να απέρριψε άλλες προτάσεις, δελεαστικές, για το φετινό χειμώνα, δεν μπόρεσε όμως να αντισταθεί στην πρόταση να είναι στην ίδια πίστα με τον Πάριο. Έτσι, από τις 20 Νοεμβρίου, θα είναι μαζί στην «Πύλη του Αξιού» στη Θεσσαλονίκη.

Η συμφωνία για τη συνεργασία έκλεισε μόλις πριν τρεις μέρες και θεωρείται το απόλυτο νυχτερινό γεγονός της συμπρωτεύουσας.
Α… και κάτι άλλο. Για όσους θα είναι στην Αθήνα το Φλεβάρη, ο Πάριος για μια ολόκληρη εβδομάδα θα τραγουδάει τον έρωτα στο Μέγαρο Μουσικής, αρχής γενομένης, φυσικά, από την Γιορτή των Ερωτευμένων, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.

Προς το παρόν, στα δικά μας και καλή αντάμωση στις 5 του Νοέμβρη. 
Κλείνοντας, θα ήταν παράλειψη να μη λέγαμε ότι ο μεγάλος τραγουδιστής εκτός από την εντυπωσιακή καριέρα στο τραγούδι, τις εκατοντάδες χιλιάδες θαυμαστών, όλα αυτά τα χρόνια, ανά τον κόσμο, εμπνέει στο χώρο του το θαυμασμό και την εκτίμηση για τον ακέραιο χαρακτήρα του, την άψογη συνεργασία με τους συναδέλφους του, τους συνεργάτες του, μουσικούς και συνθέτες.
Γιάννη Πάριε σε αγαπάμε πολύ!