Μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, της 11ης Σεπτέμβρη 2001, όλες οι δυτικές κοινωνίες οχυρώθηκαν αστυνομοδικαιϊκά και, ξεπερνώντας κάθε “επιστημονική φαντασία”, επικράτησε το δίπολο: πόλεμος και κυριαρχία στο εξωτερικό – ασφάλεια και συναίνεση στο εσωτερικό. Την όλη αυτή δε “ολοκληρωτική στροφή”, υπνωτισμένοι από τις τηλεοπτικές αναθυμιάσεις, την παρακολουθούμε με δυσεξήγητη παθητικότητα. Με αφετηρία αυτή τη βασική διαπίστωση και παίρνοντας θέση απέναντι στην υπάρχουσα βαρβαρότητα, ο Κώστας Δεσποινιάδης, αποφάσισε να συγκεντρώσει και να εκδώσει 16 κείμενα–παρεμβάσεις του, που είχαν δημοσιευτεί από το 2001 έως το 2008, σε διάφορα περιοδικά.

Οι τίτλοι των κειμένων είναι χαρακτηριστικοί: «Φωνή και αποχώρηση», «Ο Φατίχ Τας και οι έλληνες εκδότες», «Δημοκρατία ή Κοινοβουλευτισμός;», «Περί νοικοκυραίων», «Ο απόηχος του ολυμπιακού καλοκαιριού», «Γι’ αυτούς που βιάζουν μετανάστριες», «Κοζάνη–Αμύνταιο–Θεσσαλονίκη», «Τα βαποράκια της ασφαλιτοδημοσιογραφίας», «Από την ιστορία της εξουσίας στην εξουσία της ιστορίας», «Οι παρελάσεις βλάπτουν σοβαρά την υγεία», «Για τον μύθο του φονικού ενστίκτου», «Το αγελαίο, άβουλο ζώο», «Οι “απολίτιστοι” εχθροί της “πολιτισμένης” δύσης», «Η νομιμοποίηση της βαρβαρότητας», «Οι κοινωνίες του πανοπτικού τηλε-ελέγχου» και «Η κριτική προς το κράτος του Ισραήλ και ο δημόσιος διάλογος».

Μέσα από το κάθε κείμενο, εξετάζονται καυτά θέματα–ταμπού, όπως, ανάμεσα σε άλλα: η επικίνδυνη τάξη των “νοικοκυραίων η σχολική ιστορία, καθώς και οι παρελάσεις και η “περιγραφή” τους και άλλα.

Ιδιαίτερα διαφωτιστικό είναι και το κείμενό του που αναφέρεται στη διαφορά δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού και πως, τον κοινοβουλευτισμό, που ξεκίνησε τον 13ο αιώνα από τη Βρετανία, μας τον πλασάρουν ως δημοκρατία! Το κείμενο αυτό ολοκληρώνεται συγκλονιστικά, αφού παρουσιάζεται γυμνή η παράλογη νεοελληνική πολιτική πραγματικότητα και το εφιαλτικό μέλλον της: «Ένα παιδί που θα γεννιόταν στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το 1963 θα έβρισκε κάποιον Καραμανλή πρωθυπουργό και κάποιον Παπανδρέου στην αντιπολίτευση. Ένα άλλο παιδί που θα γεννιόταν τον επόμενο χρόνο θα έβρισκε τα ίδια ονόματα, σε αλλαγμένες όμως θέσεις. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1979, ένα άλλο νεογέννητο θα έβρισκε και πάλι κάποιον Καραμανλή πρωθυπουργό και κάποιον Παπανδρέου στην αντιπολίτευση. Δύο χρόνια μετά, το 1981, και πάλι αλλαγή ρόλων, αλλά όχι ονομάτων. Και τα παιδιά των παραπάνω νεογέννητων, γεννημένα ας πούμε το 2006, θα έβρισκαν έναν Καραμανλή πρωθυπουργό και έναν Παπανδρέου στην αντιπολίτευση, και μάλλον δεν θα διακινδυνεύαμε και πολύ αν προβλέπαμε ότι και τα δικά τους παιδιά, και τα εγγόνια τους θα βρούνε τα ίδια ονόματα, στις ίδιες θέσεις, σε μία από τις δύο παραλλαγές.»!

Ο συγγραφέας δεν μασάει τα λόγια του, περιγράφει τη ζοφερή πραγματικότητα και φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο, μιλώντας για την «ολοένα αυστηρότερη γραφειοκρατική, ορθολογική, οργάνωση της κοινωνίας – στα πρότυπα των επιχειρήσεων», για τους ανθρώπους που «συναντιούνται όλο και περισσότερο ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, δίχως πρόσωπο, και το μόνο που τους συνδέει είναι η κατανάλωση, το θέαμα και η παροχή υπηρεσιών», καταλήγοντας στο συμπέρασμα, πως: «Πρόσωπα, δηλαδή αυτόνομα άτομα, δεν υπάρχουν παρά μόνο ιδιώτες, καταναλωτές και θεατές».

Δεν μένει όμως στη δημοσιογραφική καταγραφή, αλλά, όπως το διατυπώνει κι ο ίδιος: «Προσπαθούμε να μην “αποχωρήσουμε” αλλά να “φωνάξουμε” με τις “φθαρμένες λέξεις μας σ’ έναν τέλεια καλουπωμένο κόσμο”.». Κι είναι η στάση του αυτή, που κάνει το βιβλίο του κάτι παραπάνω από ένα απλό σχόλιο.

* Το παρόν κείμενο είναι αντιγραφή από μεγαλύτερη παρουσίαση του Τάσου Π. Καραντή στο http://www.e-orfeas.gr/music/darksideofmoon/1306-article1306.html