ΤΕΛΙΚΑ και γρηγορότερα απ’ ό,τι ανέμεναν και οι πλέον απαισιόδοξοι, η πατρίδα μας έφτασε στον προορισμό της: στο πλήρες αδιέξοδο.
Ο ευρωπαϊκός δρόμος, που άρχισε με πολλές υποσχέσεις (και περισσότερα «πακέτα»!) πριν 35 χρόνια, το μόνο που άφησε πίσω του είναι χρέη και έναν λαό (εντελώς) ρημαγμένο και (απόλυτα) συγχυσμένο.
ΤΑ χρόνια που μεσολάβησαν για να φτάσει η (πολλά υποσχόμενη) αντιπολίτευση στο (οδυνηρό της) τέλος έγιναν προσπάθειας για «εκσυγχρονισμό» του κράτους οι οποίες και προσέκρουσαν στην αθάνατη ελληνική νοοτροπία.
ΤΗΝ ίδια τύχη είχε και η «επανίδρυση» που σοφίστηκε ο Καραμανλής πριν 8 χρόνια. Στα λόγια έμεινε και αυτή όπως όλες οι προηγούμενες πρωτοβουλίες για να μπει η χώρα στο δρόμο της υγιούς ανάπτυξης.
ΕΤΣΙ, βήμα-βήμα φτάσαμε σταθερά και κάπως αργοπορημένα (λόγω εύκολων δανεικών) εκεί που είμαστε πριν… μισό αιώνα!
ΝΑΙ, προς τα πίσω πηγαίναμε όλα αυτά τα χρόνια μέχρι που έφτασε η στιγμή το μέλλον μας να συναντήσει το… παρελθόν μας.
ΗΤΑΝ ένας δρόμος καταστροφικός θα αποφανθούν (εκ των υστέρων) πολλοί. Βεβαίως και ήταν καταστροφικός, αλλά πέρα για πέρα ελληνικός!
ΕΔΩ που φτάσαμε δεν έχει πλέον σημασία να αναφερθούμε στα λάθη του παρελθόντος, να μοιράσουμε ευθύνες και καταδίκες.
ΑΥΤΟΣ είναι ο εύκολος δρόμος. Ο περπατημένος. Ο δύσκολος (και απάτητος) είναι να καταλάβουμε (επιτέλους) τι μας συμβαίνει και, προπαντός, γιατί μας συμβαίνει τόσο συχνά.
ΝΑ προχωρήσουμε σε ένα «τεστ» αυτογνωσίας και να κατανοήσουμε από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Ποιοι ακριβώς είμαστε και τί, τέλος πάντων, θέλουμε.
ΝΑ κάνουμε, δηλαδή, κάτι που δεν έχουμε κάνει ποτέ έως σήμερα: να συζητήσουμε πρώτα με τους εαυτούς μας και, στη συνέχεια, με τους διπλανούς μας, μήπως και καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα.
ΤΟ μόνο που σίγουρα δεν είμαστε, είναι όλα αυτά που πιστεύουμε (μέχρι σήμερα) ότι είμαστε.
ΕΚ του αποτελέσματος μπορούμε πια να αποφανθούμε με βεβαιότητα, ότι οι μεγαλοστομίες των πολιτικών και πνευματικών πατέρων του Έθνους για το «ηρωικό» και «ένδοξο» παρελθόν μας, τον «πολιτισμό» μας και την «καταγωγή» μας ήταν παραμύθια.
ΝΑΙ, παραμύθια, χωρίς την επωδό των συνηθισμένων παραμυθιών, που θέλουν τους άλλους να ζουν καλά και εμάς καλύτερα.
ΚΑΙ ενώ είναι ολοφάνερο ότι τα «παραμύθια» ήταν αυτά που μας οδήγησαν εδώ, παραμένουμε κολλημένοι πάνω τους και δεν λέμε να ξεκολλήσουμε.
ΚΑΙ δεν ξεκολλάμε γιατί δεν ξέρουμε προς τα πού να πάμε. Δεν έχουμε μάθει να ζούμε χωρίς τα δεκανίκια των παραμυθιών.
ΕΧΟΥΝ ατροφήσει από την αχρησία τα «ποδιά» μας και δεν μπορούμε να περπατήσουμε από μόνοι μας.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ την ανασφάλεια που αισθάνονται τα μικρά παιδιά όταν αποχωρίζονται από την αγκαλιά της μάνας τους.
ΔΕΝ μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα μιας ζωής χωρίς την προστασία και φροντίδα ενός κράτους-«πατερούλη», που με το ένα χέρι «κλέβαμε» και το άλλο πετροβολούσαμε.
ΚΑΙ τώρα πια που οι τσέπες του «γονέα» άδειασαν, τον πετροβολούμε και με τα δύο μας χέρια για να καταλάβει και αυτός τι «παιδιά» μεγάλωνε.
ΟΠΩΣ έχουμε γράψει πολλές φορές μέχρι σήμερα, τα (άλυτα) προβλήματα της πατρίδας έχουν, κυρίως, να κάνουν με την έλλειψη παιδείας και πολιτισμού.
ΑΥΤΑ είναι τα μεγάλα (διαχρονικά) ελλείμματα της χώρας και όχι τα χρέη και η δημοσιονομική προσαρμογή.
ΑΝ είναι να γίνει κάποια «ανακεφαλαιοποίηση», πρώτα θα πρέπει να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση και μετά στις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία.
ΚΑΙ, όμως, κανείς ακόμα δεν μιλά για τα μεγάλα αυτά θέματα. Όλοι με τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης ασχολούνται. Η «τσέπη», για άλλη μια φορά, κλέβει την παράσταση.
ΟΛΟΙ μιλούν χοντρικά και αφηρημένα ότι θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας. Όλοι συμφωνούν, αλλά παράλληλα όλοι μένουν στα λόγια. Κανείς δεν κουνά ούτε το δαχτυλάκι του προς αυτή τη κατεύθυνση.
ΠΩΣ είναι δυνατόν, όμως, να αλλάξεις την νοοτροπία ενός λαού, που πηγαίνει πίσω αιώνες, με λόγια και ξόρκια, δεν αλλάζει.
ΜΟΝΟ δια της παιδεία και του πολιτισμού μπορεί να αλλάξεις την νοοτροπία ενός λαού και για να γίνει μάλιστα αυτό, θα απαιτηθεί υπομονή και σκληρές προσπάθειες πολλών δεκαετιών.
Η πορεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (και ιδιαίτερα στην ευρωζώνη) ήταν καταδικασμένη πριν καν αρχίσει.
ΔΕΝ μπορείς να περιμένεις να σταδιοδρομήσει μια χώρα σε ένα περιβάλλον με το οποίο (πέρα της σχετικής γειτονίας) τίποτα το κοινό δεν έχει.
ΜΙΑ χώρα που οργανωτικά βασίζεται ακόμα σε οθωμανικές δομές και μεθόδους, δεν είναι δυνατόν να ανταγωνιστεί τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
ΔΕΝ χρειαζόταν να έχει κανείς πολύ μυαλό για να καταλάβει ότι δεν μπορεί (συνέχεια) να συγκρίνει (ισοπεδώνοντας) ανόμοια πράγματα.
ΠΡΙΝ λίγες βδομάδες έγραφα ότι η Ελλάδα ανήκει ψυχή και σώματι στην Ανατολή και ουδεμία με τη Δύση σχέση έχει.
ΚΑΙ δεν είναι, βέβαια, κακό να ανήκει στην Ανατολή. Στο κάτω-κάτω της γραφής, κανείς δεν επιλέγει που γεννιέται. Όπως κανείς δεν διαλέγει και το θρήσκευμα του.
ΕΧΟΥΜΕ ανατολίτικη καταγωγή, ανατολίτική κουλτούρα, ανατολίτικη θρησκεία και ανατολίτικη νοοτροπία. Μπορεί να είμαστε στο σταυροδρόμι των δύο πολιτισμών, αλλά οι ρίζες μας είναι ανατολίτικες.
ΚΑΙ ενώ αυτοί στην ουσία είμαστε (και χρειάστηκαν χιλιετίες να γίνουμε), λέγε ο ένας, λέγε ο άλλος, αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε και την ανατολίτικη νοοτροπία μας να διατηρήσουμε και «ανταγωνιστικοί» να γίνουμε.
Η ζωή, όμως, μάς διέψευσε, και μάς υποχρέωσε να επιστρέψουμε στην αφετηρία προκειμένου να ξαναποφασίσουμε ποιοι είμαστε και ποιο δρόμο θα πρέπει να πάρουμε.
ΜΕ λίγες κουβέντες, η Ελλάδα παραμένει ως επιβάτης στο ευρωπαϊκό σκάφος που κινείται δυτικά… Και ενώ οι υπόλοιποι επιβάτες κοιτάζουν μπροστά, εμείς με τα νώτα στραμμένα στη Δύση συνεχίζουμε να ατενίζουμε την Ανατολή.
ΚΑΙ μιας και έφτασε το θέμα στο «δια ταύτα» οφείλω να τονίσω (για άλλη μια φορά) ότι προτιμώ μια Ελλάδα να ανήκει στην Ανατολή παρά στη Δύση.
ΜΟΥ αρέσει, ρε παιδί μου, ο χαλαρός (και τεμπέλικος) τρόπος ζωής της καθ’ ημάς Ανατολής. Μου αρέσει να την αράζω τρεις ώρες να πιω τον καφέ μου και δεν βρίσκω το λόγο (άσε που δεν έχω την διάθεση) να ανταγωνιστώ κανέναν.
ΠΟΤΕ δεν κατάλαβα την ανάγκη του ανταγωνισμού. Ποιος τελικά κερδίζει (και τι;) από τον ανελέητο κυνηγητό για περισσότερη «παραγωγή»
ΠΟΤΕ, επίσης, δεν κατάλαβα, γιατί (σώνει και καλά) πρέπει να ανήκουμε στη Δύση. Τι είναι αυτό που μας «ενώνει» με τη Δύση;
ΕΙΧΕ δίκιο ο Σαρκοζί που είπε ότι «αυτοί (εμείς δηλαδή) δεν είναι σαν εμάς»! Βεβαίως και δεν είμαστε.
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ συγγένεια έχουμε με τους Άραβες και τους Τούρκους παρά με τους Γάλλους και τους Γερμανούς. Τι να λέμε τώρα;
ΑΥΤΑ τα λίγα για σήμερα και θα τα πούμε πάλι από βδομάδα. Γεια χαρά.
