Με λυμένα τα πλούσια σκουρόχρωμα μαλλιά της, και βλέμμα ζεστό, υγρό, σε προκαλεί να την κατατάξεις στον τύπο εξωτικής ομορφιάς. Γνωρίζοντας, έστω και επιφανειακά την ιστορία της, δεν έχεις πρόβλημα να σκεφτείς ότι, οπτικά τουλάχιστον, δεν θα πρέπει να τάραξε τα νερά, ως γυναίκα Σαουδάραβα.

Η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου, συγγραφέας του αυτοβιογραφικού βιβλίου «Εφιαλτικές Νύχτες στην έρημο της Αραβίας», που γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία, μαζί με τα άλλα που ακολούθησαν, βρίσκεται στη Μελβούρνη, καλεσμένη από το Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Μελβούρνης, σε ‘επίσκεψη γνωριμίας’ της ίδιας και του έργου της.

Όποιος πάρει στα χέρια του το βιβλίο της, μπαίνει στο νόημα διαβάζοντας στο οπισθόφυλλο ότι πρόκειται για την «ιστορία μιας νέας γυναίκας, κοσμοπολίτισσας και καλλιεργημένης. Η ζωή ανοίγεται μπροστά της γεμάτη υποσχέσεις. Όνειρό της, να ζήσει στην Πόλη του Φωτός, το Παρίσι, που τόσο έχει λατρέψει…
Όμως ο έρωτας που της κλείνει το μάτι στο πρόσωπο ενός γοητευτικού Άραβα που της υπόσχεται τον παράδεισο, θα την παρασύρει και θα εγκαταλείψει όλα τα όνειρά της…  Και ο γάμος της με τον όμορφο Σαουδάραβα θα γίνει η φυλακή της, από την οποία η απόδραση θα μοιάζει αδύνατη…

Όμως εκείνη θα τα καταφέρει; Θα κατορθώσει να ξεφύγει από τον εφιάλτη και να διεκδικήσει το δικαίωμά της στη ζωή;»
Αρκετά για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να πάρει στα χέρια του το βιβλίο που θα τον πάρει και θα τον πάει στην αρχή του νήματος για να ζήσει μαζί με την ηρωίδα, το κομμάτι αυτό της ζωής της που σίγουρα τη σημάδεψε. Αεροσυνοδός, το 2003, σε VIP πτήσεις Σαουδαραβικής εταιρίας, θα γνωρίσει και θα ερωτευθεί σφοδρά τον κυβερνήτη του αεροσκάφους.

ΜΕ ΤΥΦΛΩΣΕ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

Ρουφώντας σήμερα τσάι μέντας με μέλι, στο ζεστό σπίτι της οικογένειας Μπαλούκα, που φιλοξενείται, μιλά ανεπιφύλαχτα για το ‘πάθος που την τύφλωσε’.
«Με πυρπόλησε από την πρώτη ματιά που αντάλλαξα μαζί του. Ήταν ένα πάθος πρωτόγνωρο, δυνατό και ορμητικό μαζί, κάτι σαν τον καυτό αγέρα της ερήμου που θα μ’ έκαιγε αργότερα, στην προσπάθειά μου να δραπετεύσω από τη φυλακή μου».

Ακολουθεί μια παύση που δεν τολμώ να διακόψω. Προς τι άλλωστε;
Φαίνεται να μαντεύει πού οδηγεί την σκέψη εκείνων που μιλάνε μαζί της.
«Δεν ήταν τα πλούτη και η χλιδή που με τράβηξαν κοντά του. Αυτά, τα είχα ζήσει μέσα από τη δουλειά μου. Ήταν χορτάτο το μάτι μου. Εξάλλου, δεν ανήκα στην κατηγορία των γυναικών που θυσιάζουν την καριέρα τους στα πλούτη».
Κάποια σκέψη φαίνεται να φέρνει ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη της.

«Για τους Σαουδάραβες η πρόταση γάμου είναι κάτι πολύ απλό. Σου κάνουν πρόταση με την ίδια άνεση που ένας Ευρωπαίος σου ζητά να σε κεράσει ένα ποτό. Όταν χορτάσουν τη μία γυναίκα, παίρνουν δεύτερη που έχει τα πρωτεία και η άλλη μπαίνει σε δεύτερη θέση. Αυτά είναι μέρος της κουλτούρας τους».
Εκείνη τα γνώριζε τότε;
“O δικός μου όλο το διάστημα που μεσολάβησε, πριν το γάμο μας, φερόταν ως Ευρωπαίος. Εξάλλου με σπουδές στην Αμερική, τρόπους αβρούς και εκδηλώσεις έρωτα που με μεθούσαν, δεν είχα λόγους να πιστεύω ότι στο γάμο μας δεν θα ζούσα την απόλυτη ευτυχία».
Είναι ήρεμη όση ώρα μιλάμε και το μόνο σημείο που φαίνεται να την ταράζει, είναι η σχέση του άντρα της με την μητέρα του, η παθολογική αγάπη και εξάρτηση από αυτήν: “Ενώ υποβιβάζουν τη γυναίκα μέχρι κει που δε γίνεται, καταφεύγοντας στην ψυχολογική και σωματική βία, τη μητέρα την έχουν πολύ ψηλά. Εκείνη είδα να κατευθύνει όλες τις αποφάσεις και τις κινήσεις του άντρα μου, από την πιο μικρή μέχρι τη σοβαρότερη.
Όσο για μένα, εκτός του ότι μου έδειχνε φανερά την απέχθειά της, με φοβέριζε κάθε τόσο ότι ‘πεντάμορφες γυναίκες περιμένουν ουρά για να πάρουν τη θέση μου’.
Τυχερή το ότι δεν έφθασαν, όπως θα πει, τα πράγματα εκεί.

΄Ήταν εννιά μήνες παντρεμένη και πέντε μηνών έγκυος, όταν με τη βοήθεια της μητέρας της δραπέτευσε.
Ας μη σκεφτεί, εντούτοις, κανείς, ότι μαζί με τη σωματική κακοποίηση, τελείωσε και το ψυχικό της μαρτύριο.
«Το ότι έφυγα, ήταν μεγάλος, προσωπικός εξευτελισμός για τον ίδιο, στον κύκλο του, για το λόγο ότι οι γυναίκες δεν φεύγουν ποτέ, εκτός και αν τις διώξουν οι άντρες. Επίσης δεν έχουν το δικαίωμα , από το νόμο, να υποβάλλουν αίτηση διαζυγίου. Για είκοσι σχεδόν χρόνια δεν ήξερα αν ήμουν επίσημα διαζευγμένη. Όλο αυτό δε το διάστημα δεν έπαυσε να με διεκδικεί. Ερχόταν στην Ελλάδα οπότε του κάπνιζε και προσπαθούσε να με πείσει να γυρίσω πίσω. Μου έφερνε ακριβά δώρα και μου υποσχόταν ότι όλα θα άλλαζαν. Ήμουν όμως πολύ πιο…  σώφρων για να τον πιστέψω».

ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ

Στη συνέχεια η Αλεξάνδρα μιλά για έναν κώδικα συμπεριφοράς που δεν αλλάζει. Για δύο κόσμους που ό,τι και να κάνεις είναι δύσκολο να συμβιώσουν.
«Οι Μουσουλμάνοι βλέπουν τη γυναίκα της Δύσης ως ένα ον που πρέπει να υποτάξουν. Να την υποβιβάσουν, να σπάσουν το ηθικό της και να την κάνουν σκλάβα τους, κυριολεχτικά. Και μη φανταστείς ότι τα δικαιώματα γυναικών έχουν εκεί κάποια θέση. Αντίθετα, πιστεύω ότι τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα».
Μέσα από το βιβλίο της, αλλά και στα 28 χρόνια που έχουν περάσει, από τους μαρτυρικούς 9 μήνες που έζησε στη χρυσή φυλακή του πρώην άντρα της, φαίνεται να προσπαθεί να προφυλάξει τις άλλες γυναίκες, να τους δώσει το μήνυμα ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται στην αρχή. Τι την ωθεί σ’ αυτόν το δρόμο;
«Μέσα από τη δική μου σκληρή εμπειρία, προσπαθώ να ‘φωτίσω’, αν μπορώ τις άλλες γυναίκες που έχουν σχέση με αλλόθρησκους. Να τους πω ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν έναν κώδικα συμπεριφοράς σχεδόν πανομοιότυπο, από ό,τι έχω διαπιστώσει. Στην αρχή προσποιούνται ότι πιστεύουν στην ισότητα των δύο φύλων, ότι συμφωνούν με το γεγονός ότι η γυναίκα πρέπει να διεκδικεί τα δικαιώματά της. Αυτά μέχρι να παντρευτούν. Μετά βγαίνει το προσωπείο και φαίνονται όπως ακριβώς είναι. Έχω δει αμέτρητες περιπτώσεις όπου η κακοποίηση είναι δυστυχώς μέρος της καθημερινότητας».

Αλλάζοντας τόνο θα πει ότι «η ερωτευμένη γυναίκα δεν πείθεται δυστυχώς. Μπορεί να της μιλάς ώρες ολόκληρες, να σ’ ακούει, αλλά στην ουσία, να μην έχουν κάνει καμία διαφορά τα λόγια σου. Βλέπεις η κάθε ερωτευμένη γυναίκα πιστεύει ότι η περίπτωσή της είναι διαφορετική. Σου δίνει την εντύπωση ότι φορά παρωπίδες. Βλέπει σ’ ένα μονόδρομο και από κει και πέρα, ό,τι γίνεται γύρω της δεν την αφορά.

Τελευταία μιλούσα με κάποια Ελληνίδα στην Κύπρο που έχει δεσμό με Πακιστανό που της έχει κάνει πρόταση γάμου. Της συνέστησα να είναι προσεκτική. Να μελετήσει τη θρησκεία και την κουλτούρα τους για να μη βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν μ’ άκουγε. Ήταν σα να μιλούσα σε άλλη γλώσσα».

TΗ ΖΩΗ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Τα τραύματα έχουν επουλωθεί;
H τραυματική αυτή εμπειρία, επηρέασε τη στάση της απέναντι στο άλλο φύλο;
«Είμαι καλά. Αισθάνομαι πολύ πιο δυνατή σήμερα και αντιμετωπίζω με ψυχραιμία δύσκολες καταστάσεις. Όταν ζήσεις την κόλαση, και βγεις απ’ αυτή, όλα σου φαίνονται πιο λαμπερά, πιο όμορφα. Νοιώθεις αισιοδοξία και ναι… σίγουρα γίνεσαι πιο σώφρων!.

Δεν μπορώ να πω ότι έχει επηρεαστεί η ψυχολογία μου απέναντι στους άντρες, είμαι όμως κάπως πιο επιφυλακτική, πιο προσεκτική, θα έλεγα.
Θα ήταν εύκολο να μπω στην παγίδα του ‘όχι ξανά’, ή ‘όλοι οι άντρες είναι το ίδιο. Υποκρίνονται μέχρι να σε κατακτήσουν και μετά δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό’. Όχι αυτό δεν μου έχει καν περάσει από το μυαλό. Το αντίθετο. Βλέπω, εντούτοις, πιο έντονα τη διαφορά μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Και… κρούω τον κώδωνα του κινδύνου. Για όσους φυσικά ενδιαφέρονται ν’ ακούσουν. Γιατί όπως προανέφερα, ο έρωτας δυστυχώς τυφλώνει!».

Τέσσερα βιβλία και τρία θεατρικά έργα έχει στο ενεργητικό της σήμερα η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου και προχωρεί ακάθεκτη!
Την ερχόμενη Κυριακή, 6 Νοεμβρίου, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Μελβούρνης θα παρουσιάσει τη συγγραφέα και το συγγραφικό της έργο στον 3ο όροφο του Κοινοτικού Κτιρίου, ώρα 3μ.μ.

Συντονίστρια της εκδήλωσης είναι η κ. Αικατερίνη Μπαλούκα η οποία είχε και την έμπνευση να προσκληθεί η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου στη Μελβούρνη.