Με το παρόν σημείωμα δεν έχω πρόθεση να διαφημίσω την Αλεξίου, και να βοηθήσω, από το δικό μου μετερίζι, την Gogos Entertainments, με την οποία έχουμε μια κάποια σχέση, να πουλήσει εισιτήρια.
Το καλλιτεχνικό μέγεθος της Χάρις Αλεξίου είναι γνωστό στο Πανελλήνιο (και όχι μόνο) και δεν χρειάζεται υπενθύμιση και κολπατζίδικα δημοσιεύματα για έμμεση διαφήμιση και στόχο τη πώληση εισιτηρίων.
Κατά την πρόσφατη παραμονή μου στην Ελλάδα, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μερικές αξιόλογες παραστάσεις θεάτρου, παραστάσεις της Λυρικής Σκηνής και στο Μέγαρο Μουσικής μια παράσταση μπαλέτου.
Καθημερινώς παρακολουθούσα τις εφημερίδες προκειμένου να ενημερωθώ για τα καλλιτεχνικά και τα πολιτιστικά, θεωρώντας τα μια μορφή αλλαγής, μια παρένθεση όασης, στο χάος και στην ασχήμια που επικρατούσε στην… όμορφη πατρίδα μας.
Κάθε ημέρα, αν ήθελες κάτι διαφορετικό (εκτός από απεργίες, πορείες, διαμαρτυρίες, γελοίες κυβερνητικές εξαγγελίες και αντίστοιχες αντιπολιτευτικές) καλλιτεχνικό και πολιτιστικό εννοώ, το εύρισκες.
Διαλέξεις, παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, μουσική, εκθέσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα και ότι άλλο τραβούσε η ψυχή σου και η ανάγκη να ξεφύγεις από την «ασφυξία» που σου προκαλούσαν τα σύγνεφα της απογοήτευσης και της θλίψης. Απλά και εύκολα ό,τι ήθελες από καλλιτεχνικά, τα έβρισκες στις… πίσω σελίδες όλων των εφημερίδων.
Διάλεγα μια κάποια σύντομη σφαιρική ενημέρωση στην εφημερίδα «Εστία», λόγω της γλώσσας και των…λίγων σελίδων της. Το πρωινό της 8ης Οκτωβρίου που μελετούσα τα καλλιτεχνικά, στοχεύοντας στην… βραδινή απόδρασή μου, έπεσε το μάτι μου στην ανακοίνωση που παραθέτω:
«Η δημοφιλής ερμηνεύτρια Χάρις Αλεξίου δίνει σήμερα, αύριο, στις 14, 15 και 16 Οκτωβρίου (9μ.μ) στο «Θέτρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» συναυλίες – αφιέρωμα με τίτλο «Η Χάρις Αλεξίου στο σινεμά του Νίνο Ρότα» για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου συνθέτη. Τα τραγούδια επέλεξε και έστησε το πρόγραμμα ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης, την σκηνοθεσία επιμελήθηκε ο Π. Παπαδόπουλος, οι ενορχηστρώσεις είναι του Κ. Παπαδούκα, οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ».
Για να πω την καθαρή μου αλήθεια (στην πρόσφατη επίσκεψή μου στην πατρίδα γνώρισα και την.. βρόμικη αλήθεια), γενικά φοβάμαι τους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς, παρά το ότι η Αλεξίου, αλλά και ο Νταλάρας, έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους και έχουν αποδείξει πως όταν ξέρεις να τραγουδάς μπορείς να τραγουδήσεις… οτιδήποτε και οπουδήποτε (από τις μεγάλες αίθουσες του Παρισιού και του Λονδίνου, μέχρι το Ηρώδειο και το χώρο του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη.)
Πριν πάω, αποφάσισα να μάθω μερικές λεπτομέρειες ακόμη για τον Νίνο Ρότα, για να συμπληρώσω τα λίγα που έτυχε να γνωρίζω.
Η συναυλίες ήταν αφιερωμένες στην κινηματογραφική μουσική του Νίνο Ρότα, με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννηση του Ιταλού συνθέτη, ο οποίος κατάφερε να αναμορφώσει και να αναδείξει την ιταλική μουσική του 20ου αιώνα. Έχοντας ως βασική πηγή εμπνεύσεως την ιταλική λαϊκή μουσική, επένδυσε μουσικά μια μεγάλη σειρά ταινιών, καταξιωμένων σκηνοθετών όπως ο Φρεντερίκο Φελίνι και κατάφερε να φτάσει μέχρι το Χόλλυγουντ.
Πήγα. Δεν θα σας πω πολλά, κυρίως γιατί αποφεύγω τα μεγάλα λόγια και γιατί πιστεύω πως το να αγαπά κάποιος τη μουσική και τις τέχνες, εν γένει, δεν αποκτά αυτόματα το δικαίωμα του τεχνοκριτικού και τον τίτλο του ειδήμονος.
Για να εδραιώσω τις απόψεις μου διάβασα τις κριτικές που δημοσιεύτηκαν. Σε μία από αυτές, της κ. Φαίδρας Βασιλάκη, από την οποία πήρα και ορισμένες πληροφορίες για τον Νίνο Ρότα, βρήκα πως στην κριτική της περιγραφεί ζωντανά, αληθινά, σωστά και απλά την απόδοση της κ. Αλεξίου στις συγκεκριμένες συναυλίες.
«Παρ’ ότι η Χάρις Αλεξίου έχει καθιερωθεί ως μία από τις καλύτερες λαϊκές γυναικείες φωνές, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι μπορεί να ερμηνεύσει οποιοδήποτε είδος μουσικής αγγίζοντας την τελειότητα και ευχαριστώντας και τον πιο δύσκολο θεατή. Η από καρδιά ερμηνεία της είχε ως αποτέλεσμα την απόλυτη επιτυχία αυτού του δύσκολου εγχειρήματος».
Αν είχα αρκετό χώρο θα σας έλεγα λίγα για τα τραγούδια που τραγούδησε, μερικά από τα οποία είχαν ωραίους στίχους της ίδιας της καλλιτέχνιδας.
Για να μην σας κουράσω με τις δικές μου υπερβολές, θα μεταφέρω τα λόγια της κ. Φαίδρας Βασιλάκη, όσον αφορά την 60μελή Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ υπό την διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού.
«Η καταξιωμένη ορχήστρα της ΕΡΤ απέδειξε για άλλη μια φορά την ικανότητά της να ερμηνεύει με αρτιότητα την παγκόσμια κινηματογραφική και θεατρική μουσική, ιδιαιτέρως αυτή του 20ου αιώνα και κυρίως έργα που δεν περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους οι συμφωνικές ορχήστρες.»
Αν τα καταφέρω, σε προσεχή μας έκδοση, θα σας πω λίγα λόγια για τα τραγούδια των συγκεκριμένων συναυλιών.
Ακόμη, θα προσπαθήσω να πείσω τους οργανωτές των εδώ συναυλιών, να ζητήσουν από την κ. Αλεξίου να μας πει ένα-δύο τραγούδια από την «συνάντηση» της με τον Νίνο Ρότα.
Και αν δεν έχει 60μελή ορχήστρα, δεν πειράζει. Η κ. Αλεξίου ξέρει να τραγουδάει, στις… σκάλες που πρέπει και με χωρίς… ορχήστρα.
