ΚΑΙ ενώ βλέπουμε το τσουνάμι να έρχεται εμείς διαλέγουμε μαγιό.
ΤΑ πιο πάνω λόγια χρησιμοποίησε η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, για να υπογραμμίσει ότι αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και αποτελεσματικά η κρίση, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα απειλείται με ολική κατάρρευση.
ΕΙΝΑΙ, όμως, δυνατόν να αντιμετωπιστεί η κρίση; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε συνεχίζει να παραμένει αναπάντητο το ερώτημα γιατί δεν αντιμετωπίστηκε έως τώρα;
ΤΙ είναι αυτό που εμπόδισε τους ηγέτες των πιο ισχυρών (και πλουσίων) χωρών να αναχαιτίσουν την κρίση «χρέους» (όπως επονομάστηκε η τελευταία κρίση) που ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα δειλά της βήματα από την πατρίδα μας πριν δύο χρόνια.
ΤΑ χρέη δεν φύτρωσαν ξαφνικά σαν τις παπαρούνες στους αγρούς ένα ανοιξιάτικο πρωινό. Ήταν από χρόνια γνωστά σε όλους και προπαντός στους δανειστές.
ΟΛΟΙ γνώριζαν τις οικονομικές δυνατότητες της Ελλάδας, αλλά συνέχιζαν να την δανείζουν, όπως έκαναν και με άλλες χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.
ΗΤΑΝ η εποχή που οι «αγορές» (ιδιώτες επενδυτές, χρηματιστές, τραπεζίτες και κάθε είδους τοκογλύφοι και κερδοσκόποι) πίστευαν ακόμα ότι η παγκόσμια οικονομική «φούσκα» μπορεί να διογκώνεται στο άπειρο και αυτοί να συνεχίζουν να οικονομάνε.
ΟΠΩΣ έχουμε πολλές φορές τονίσει, η σημερινή κρίση δεν είναι καινούργια, αλλά συνέχεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, που στην ουσία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια κρίση εμπιστοσύνης των ίδιων των καπιταλιστών στο σύστημα που υπηρετούν.
ΕΠΕΙΔΗ οι τράπεζες γνώριζαν ότι ο τζίρος που φαινόταν στα χαρτιά ήταν αέρας κοπανιστός και κάτω από τα πόδια τους έχασκε το χάος, σταμάτησε να δανείζει η μια την άλλη για να μην απολέσει όσο πραγματικό χρήμα της ανήκε.
ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΙΗΚΕ, δηλαδή, το σύστημα αυτοπροστασίας. Το ίδιο άρχισαν να εφαρμόζουν σιγά-σιγά και οι μεγάλοι επενδυτές ιδιωτικών κεφαλαίων, οι οποίοι και έχουν γίνει γνωστοί ως «αγορές».
ΜΕ λίγες κουβέντες, από τη στιγμή που η οικονομική ανάπτυξη φρενάρισε, οι «αγορές» αντιλήφθησαν ότι αρκετές χώρες από αυτές δάνειζαν δεν θα μπορούν (χωρίς ανάπτυξη) να τους αποπληρώσουν.
ΣΥΝΕΠΩΣ, θα έπρεπε να αλλάξουν το «παιχνίδι» και να τις υποχρεώσουν να κάνουν αιματηρές οικονομίες στα έξοδά τους προκειμένου να τους μένει «πρωτογενές πλεόνασμα» (όπως το ονόμασαν) για να αποπληρώνουν τα δάνειά τους.
ΕΤΣΙ περάσαμε εν μία νυκτί από την υπερβολική σπατάλη στην σκληρή λιτότητα. Ότι, δηλαδή, μέχρι χθες μας «έσωνε», μιας και η σπατάλη βοηθά τον καταναλωτισμό που, με τη σειρά του, φέρνει ανάπτυξη, σήμερα μας σκοτώνει.
Η παρατεταμένη κρίση, που όπως είπαμε και πιο πάνω εκδηλώθηκε πριν τέσσερα χρόνια, έφερε στην επιφάνεια και ένα άλλο μεγάλο (και άλυτο) πρόβλημα που επιμελώς φρόντιζε το σύστημα να κρύβει κάτω από το χαλί.
ΚΑΙ το πρόβλημα αυτό δεν είναι άλλο από το ποιος τελικά κυβερνά αυτόν τον κόσμο.
Ή οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, όπως όλοι λίγο πολύ πιστεύαμε έως τώρα, ή οι «αγορές»;
ΑΝ δεν δοθεί καθαρή απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα, δεν μπορεί να βρεθεί λύση που θα αναχαιτίσει την κρίση.
ΑΥΤΟ που ζούμε αυτόν τον καιρό είναι μια καθολική σχιζοφρένεια. Την μια μέρα οι εκλεγμένες κυβερνήσεις ανακοινώνουν μέτρα και την επόμενη αναγκάζονται να τα ανακαλούν όταν δεν εγκρίνονται από τις «αγορές».
ΔΕΝ χρειάζεται, δηλαδή, να έχει κανείς και πολύ μυαλό για να καταλάβει ποιος έχει το πάνω χέρι και τον τελευταίο λόγο για τα τεκταινόμενα στην παγκόσμια οικονομία που καθορίζει και τις περισσότερες παραμέτρους της ζωής μας.
ΚΑΙ το όλο ζήτημα γίνεται ακόμα πιο σχιζοφρενικό από την στιγμή που όλοι συμφωνούν ότι η λύση θα πρέπει να είναι πέρα για πέρα πολιτική.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, όλα δείχνουν ότι η πολιτική ηγεσία του πλανήτη είναι ανίκανη να δώσει λύση, το μπαλάκι ξαναγυρίζει στις «αγορές» και τα πράγματα χειροτερεύουν, αφού οι «λύσεις» που δίνουν οι λογιστές δεν γίνονται αποδεκτές από την κοινωνία.
ΟΙ εξελίξεις έχουν αφήσει πίσω τους πολιτικούς. Τα όπλα που είχαν οι τελευταίοι στην κατοχή τους για την αντιμετώπιση των μέχρι οικονομικών κρίσεων δεν επαρκούν.
ΤΑ νέα προβλήματα που δημιούργησαν οι χρηματοπιστωτικές καινοτομίες των τελευταίων δύο δεκαετιών τους έχουν αφήσει «να περπατούν ξυπόλυτους στα αγκάθια».
ΣΥΜΦΩΝΑ με τους τελευταίους υπολογισμούς, τα αφορολόγητα χρήματα που διακινούνται μέσω των φορολογικών παραδείσων ανέρχονται σε περισσότερα από 20 τρισεκατομμύρια δολάρια.
ΝΑΙ, σωστά διαβάσατε. Πρόκειται για 20 χιλιάδες δισεκατομμύρια δολάρια!
ΤΑ τελευταία χρόνια, μάλιστα, γύρω στα τρία τρισεκατομμύρια δολάρια διαφεύγουν αφορολόγητα από τις διάφορες χώρες με χίλιους δύο τρόπους.
ΠΟΛΥ μεγάλα, σε σχέση με τις οικονομικές της δυνατότητες, είναι και τα χρηματικά ποσά που διαφεύγουν κάθε χρόνο αφορολόγητα και από την πατρίδα μας.
ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ είναι επίσης και η αντίληψη ότι οι φορολογικοί παράδεισοι είναι κάτι μικρές τριτοκοσμικές χώρες με χαλαρές νομοθεσίες.
Ο μεγάλος τζίρος δεν γίνεται πια στις παραδοσιακούς προορισμούς, όπως τα νησάκια Κέιμαν, αλλά στις και πιο δημοκρατικές (και πολιτισμένες) χώρες του κόσμου, όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία, η Ελβετία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες.
ΠΑΡΑ τις πιέσεις που δέχεται η Ελβετία, μια χώρα που ευημερεί από τα χρήματα που «επενδύουν» στις τράπεζες της οι φοροφυγάδες και κάθε λογής κλέφτες και παράνομοι, αρνείται πεισματικά, στο όνομα του δήθεν «τραπεζικού απορρήτου», να αποκαλύψει τους πελάτες της.
ΣΤΑ παλαιά της υποδήματα γράφει για χρόνια τώρα τις εκκλήσεις διαφορών χωρών, μεταξύ των οποίων και η πατρίδα μας, να δώσει τα ονόματα των «καταθετών» της, που είναι ύποπτοι για φοροδιαφυγές, δωροδοκίες και άλλες καραμπινάτες απάτες.
ΚΑΙ σκεφτείτε ότι η χώρα αυτή που έχει αναγάγει σε επιστήμη την κλεπταποδοχή, θεωρείται μια από τις πιο δημοκρατικές και πολιτισμένες χώρες του κόσμου.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ, δηλαδή, πόσο «έξυπνος» (και τίμιος!) είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε και τι πρότυπα έχει.
ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΑΝ πριν λίγες εβδομάδες οι Βρετανοί και από κοντά και οι Αμερικανοί, όταν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, που έχουν ζοριστεί από την κρίση που πλήττει την ευρωζώνη, ανακοίνωσαν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προτίθεται να φορολογήσει τις χρηματιστηριακές συναλλαγές και τα κέρδη που αποκομίζουν οι τζογαδόροι των χρηματιστηρίων.
ΟΙ Ευρωπαίοι υπολόγισαν ότι η πιο πάνω φορολογία θα τους επέφερε πάνω από 60 δισεκατομμύρια δολάρια.
ΜΕ το που το άκουσαν αυτό οι Εγγλέζοι δήλωσαν αντίθετοι στην ιδέα με τη δικαιολογία ότι θα πληγεί το Λονδίνο, η δεύτερη μεγαλύτερη χρηματαγορά του πλανήτη, μετά τη Νέα Υόρκη.
ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ στην ευρωπαϊκή πρόταση, για τους ίδιους λόγους, ήταν και οι Αμερικανοί που ήθελαν να προστατεύσουν τη Wall Street όπου και γίνεται το χοντρό παιχνίδι.
ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ, όμως, όλο και περισσότερος κόσμος αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι πραγματική δημοκρατία χωρίς και οικονομική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει.
ΤΟ παγκόσμιο κίνημα κατά της απληστίας των «αγορών» και των παγκόσμιων κερδοσκόπων, μπορεί να βρίσκεται στην αρχή, αλλά έχει μπροστά του μέλλον.
ΟΣΟ αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που πιστεύουν ότι ο παγκόσμιος πλούτος που δημιουργείται πρέπει να μοιράζεται πιο δίκαια σε όλους, τόσο πιο γρήγορα θα ανατραπεί το υπάρχον οικονομικό σύστημα που το μόνο που εγγυάται, είναι την ανισότητα, την εκμετάλλευση και τη βεβαιότητα ότι οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι.
Η σημερινή κατάσταση δεν πάει άλλο. Όσο συνεχίζεται τόσο θα αυξάνονται τα αδιέξοδα και οι κοινωνικές αναταραχές που μπορεί να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες καταστάσεις.
ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά και θα τα πούμε πάλι από βδομάδα.
