Με συγκίνησε η εκδήλωση της Κυριακής «Ήχος και Χρώμα» γιατί έδωσε ένα δυνατό μήνυμα προς όλους εμάς ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι με πάθος, μεράκι και όραμα, δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτε!
Είχα την ευκαιρία να δω για άλλη μια φορά τι μπορεί να κάνει ένας δυναμικός άνθρωπος, πόσο μπορεί να εμπνεύσει τους άλλους, μικρούς και μεγάλους, φτασμένους καλλιτέχνες και αρχάριους, και να τους κάνει να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Η Βαρβάρα Καρανικόλα, την περασμένη Κυριακή, για άλλη μια φορά, έδειξε ότι δεν είναι απλώς μια καλή συντονίστρια πολιτιστικών εκδηλώσεων, αλλά ένας άνθρωπος που για δεκαετίες τώρα, κάθε φορά που θα αναλάβει μια πολιτιστική εκδήλωση, κάνει θαύματα.
Είναι από τους ανθρώπους που όταν συλλάβει μια ιδέα, έχει την ικανότητα να την ολοκληρώσει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Σε άλλους μπορεί να γεννιέται μια αμυδρή εικόνα και μετά, σιγά–σιγά, να ξεκαθαρίζει. Με τη Βαρβάρα, όχι. Όταν το μυαλό της γεννήσει την ιδέα, είναι εκεί καθαρή, ολοκληρωμένη από την πρώτη στιγμή. Πιστεύω ότι είναι το πάθος που την διακατέχει για το αντικείμενο, η ευφυΐα και η φαντασία που είναι εμπλουτισμένο το μυαλό της, συν η μεθοδικότητα και η τελειομανία που την τελευταία την… τρέμουν και αυτοί ακόμη της ίδιας κατηγορίας.
Το άλλο της μεγάλο ταλέντο είναι ότι μεταδίδει τον ενθουσιασμό της στους συνεργάτες της και τους παίρνει μαζί της. Από εκεί και πέρα, ξέρουμε ότι το αποτέλεσμα θα είναι το καλύτερο που γίνεται. Δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι δίπλα της και να μην πάρεις φωτιά. Το είδαμε την περασμένη Κυριακή στην υπέροχη αυτή μουσική εκδήλωση «ΗΧΟΣ και ΧΡΩΜΑ» στο Δημαρχείο της Μελβούρνης, που τράβηξε εκατοντάδες συμπαροίκους, λάτρεις της ποιοτικής μουσικής και τους ενθουσίασε.
Η εκδήλωση που έγινε για να γιορταστούν τα 27χρονα της αδελφοποίησης Μελβούρνης–Θεσσαλονίκης, υπήρξε ανάλογη της σημασίας αυτού του δεσμού.
Έδωσε ό,τι πιο ποιοτικό έχει να επιδείξει η σύγχρονη μουσική σκηνή της Ελλάδας με τις πιο γνωστές και αγαπημένες δημιουργίες των μεγάλων μας συνθετών όπως είναι οι Γιώργος Μητσάκης, Βασίλης Τσιτσάνης, Μανώλης Χιώτης, Βαγγέλης Παπάζογλου, Μάνος Χατζηδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Μίμης Πλέσσας, Μάριος Τόκας, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιώργος Μουζάκης. Σταύρος Κουγιουμτζής και Νίκος Ιγνατιάδης, δημιουργός της μεγάλης επιτυχίας «Κόκκινο γαρύφαλλο».
Επίσης, ο συνδυασμός μουσικής και ζωγραφικής πολύ ευφυής και εύστοχος. Οι δημιουργίες του ταλαντούχου ζωγράφου, Νίκου Σουλάκη, που συνόδευαν τις μελωδίες, έδωσαν μια ζωντάνια κι ένα σφρίγος πρωτόγνωρο στην προχθεσινή συναυλία.
Οι συντελεστές της εκδήλωσης, μουσικοί και τραγουδιστές, καταπληκτικοί. Ο μαέστρος, Στέλιος Τσιόλας, έκανε μια θαυμάσια ενορχήστρωση και έδεσε το όλο πρόγραμμα με πολύ μεράκι και τον γνωστό του επαγγελματισμό.
Οι επαγγελματίες τραγουδιστές, όπως ο Χρήστος Ιωαννίδης και Στάθης Φουρναράκης ήταν εξαιρετικοί, το ίδιο και οι γνωστοί στην παροικία καλλιτέχνες, Μιχάλης Κύριος, Ανθή Σιδηροπούλου, Κώστας Δημακάκος στην ερμηνεία γνωστών επιτυχιών.
Θα ήθελα όμως να σταματήσω λίγο στον Νίκο Μυλωνά και τις τρεις νέες τραγουδίστριες, την Σοφία Καραγιαννίδου, Σταυρίνα Δημητρίου και Στέλλα Σκούλου, που υπήρξαν η μεγάλη αποκάλυψη!
ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΩ
«Είμαι κι εγώ εδώ», είναι το δυνατό μήνυμα που έστειλε σ’ όλους εμάς ο γνωστός παροικιακός παράγοντας, Νίκος Μυλωνάς, πρόεδρος του HACCI.
Μας είπε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η δικαιολογία πολλών ‘είμαι πολυάσχολος, δεν ευκαιρώ για τέτοια’ δεν έχει πόδια να σταθεί!
Με φανερό ταλέντο και πηγαίο ενθουσιασμό, έδωσε πολύ καλές ερμηνείες και απέδειξε ότι πολλά μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν το επιθυμεί πραγματικά.
Μακάρι να συνεχίσει να είναι παρών σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις και να πείσει και τη μεγάλη παρέα του να τον μιμηθεί.
Είναι από εκείνους που έχουν πάθος όχι μόνο για την ελληνική ποιοτική μουσική, αλλά και για την λογοτεχνία και τις τέχνες γενικά.
Από καιρού σε καιρό, μου στέλνει ηλεκτρονικά μηνύματα, με το όνομα κάποιου προικισμένου ατόμου, που ‘ίσως αξίζει να μιλήσω μαζί του’. Έτσι διακριτικά, άκρως δυναμικά όμως.
Θα παρακολουθήσω από κοντά να δω πόσους μπορεί να επηρεάσει, την άλλη φορά που θα τραγουδήσει να είναι εκεί, έστω και ως θεατές.
Πάμε τώρα στις τρεις νεαρές τραγουδίστριες, Στέλλα, Σταυρίνα και Σοφία, και να ρωτήσουμε ‘πού είσαστε τόσο καιρό’; Aκούω, όμως, τη βροντερή φωνή της Βαρβάρας και το γάργαρο γέλιο της ‘μα Βίβιαν, ήταν μωρά’.
Τα ‘μωρά’ όμως, τρίτης προφανώς γενιάς, έχουν μεγάλο μέλλον μπροστά τους, αν αποφασίσουν να μείνουν στο χώρο, έστω και ερασιτεχνικά. Για μας, της πρώτης γενιάς που είμαστε εκεί δυναμικά – εκατοντάδες των εκατοντάδων- ήταν ένα ηχηρό, γλυκό και ελπιδοφόρο μήνυμα ότι μπορεί να υπάρξει συνέχεια.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι με πάθος, ταλέντο και όραμα… μη φοβάστε τίποτε!…!
