ΠΡΙΝ ξεσπάσει η οικονομική κρίση, η πατρίδα μας αντιμετώπιζε τα μύρια όσα προβλήματα, για τα οποία όλοι μιλούσαν, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα.
ΜΕ το που άρχισε η κρίση, όλα ξεχάστηκαν (δια μαγείας) και το μόνο πράγμα με το οποίο ασχολείται ολόκληρο το Έθνος τα δύο τελευταία χρόνια είναι η εξασφάλιση των δόσεών του.
ΟΠΩΣ οι ναρκομανείς, έτσι και το Έθνος, έχει τέτοια εξάρτηση από τις δόσεις, που δεν του μένει χρόνος (και διάθεση) να ασχοληθεί με τίποτα άλλο.
ΜΕ το που εκταμιεύτηκε η 6η δόση, άρχισε ο Γολγοθάς της 7ης, που θα μας απασχολήσει το επόμενο τρίμηνο.
ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ, βέβαια, για την εκταμίευση της επόμενης δόσης, δεν είναι τι θα κάνουμε εμείς (που, συνήθως, κάνουμε λιγότερα από αυτά που υποσχόμαστε), αλλά το τι θα κάνει η υπόλοιπη Ευρώπη.
ΚΑΙ η Ευρώπη αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, ορισμένα εκ των οποίων χρειάζονται πολύ χρόνο (που δεν υπάρχει) να λυθούν.
ΣΥΝΕΠΩΣ, όλα είναι στον αέρα, συμπεριλαμβανομένης της 7ης δόσης και της γενικότερης πορείας της πατρίδας τους αβέβαιους τούτους καιρούς.
ΣΕ περίπτωση που η Ευρωπαϊκή Ένωση πάθει κανένα χοντρό στραπάτσο και δεν μας δώσει την επόμενη δόση, η χώρα θα καταρρεύσει, όπως οι πύργοι που χτίζουν τα παιδάκια στην άμμο.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά και ενώ το πιο πάνω σενάριο, δεν απέχει και πολύ από το να γίνει πράξη, κανείς δεν μιλά για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ούτε αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να λάβουν υπόψη τους όλες τις εκδοχές.
ΓΙΑ δύο ολόκληρα χρόνια, τα Μέσα Ενημέρωσης και οι αρθρογράφοι τους ασχολούνται αποκλειστικά με τη κρίση και το σασπένς των δόσεων, λες και δεν υπάρχει κανένα άλλο θέμα που να απασχολεί την ταλαίπωρη χώρα.
ΤΟΝ ακριβώς αντίθετο δρόμο ακολουθούν τα προβλήματα, που μη βρίσκοντας χώρο να κρυφτούν κάτω από το χαλί, έχουν αρχίσει και παρελαύνουν στους δρόμους.
ΣΕ συνέντευξη που έδωσε, την περασμένη Κυριακή σε αθηναϊκή εφημερίδα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος, που, συνήθως, εξοργίζει πολλούς όταν ανοίγει το στόμα του, γιατί αναφέρεται ωμά σε πράγματα που άλλοι δεν τολμούν να θίξουν, είπε (χοντρικά) ότι το Μνημόνιο απέτυχε, προσθέτοντας ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχει αυξηθεί η ανομία και η αταξία στη χώρα.
ΚΑΙ αν σε μια χώρα, που είχε σοβαρά προβλήματα ανομίας και αταξίας ακόμα και τους «καλούς καιρούς» (που υποτίθεται ότι λειτουργούσε το κράτος) σκεφτείτε τι θα γίνει σε περίπτωση οικονομικής κατάρρευσης.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ το χάος που θα επικρατήσει σε περίπτωση που το κράτος δεν θα έχει να πληρώσει τις συντάξεις, τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις υποχρεώσεις του στους προμηθευτές του.
ΔΕΝ έχω διαβάσει ούτε μια αράδα που να αναφέρεται στο πιο πάνω (τραγικό) ενδεχόμενο. Κανείς δεν λέει κουβέντα λες και πρόκειται για ταμπού, που δεν του επιτρέπεται να υπάρχει ούτε στο συλλογικό υποσυνείδητο.
ΑΝ τώρα οι κακοποιοί χρησιμοποιούν καλάσνικοφ και δίνουν μάχες με την αστυνομία στο κέντρο της Αθήνας, σε περίπτωση ολικής κατάρρευσης (του κρατικού μηχανισμού) η Αθήνα θα μετατραπεί σε Μογκαντίσου, που ούτε πεζοναύτες με ελικόπτερα δεν θα μπορούν να την αστυνομεύσουν.
ΠΡΙΝ δύο μήνες, είχα αναφερθεί στο θέμα των παράνομων μεταναστών που, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και δυσκολότερα προβλήματα που θα κληθεί πολύ σύντομα να αντιμετωπίσει η χώρα.
ΓΙΑ 20 ολόκληρα χρόνια, δεκάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες έμπαιναν και έβγαιναν από τη χώρα, χωρίς κανείς δεν ενδιαφέρεται και για το τι θα συμβεί στο μέλλον.
ΤΟ μέλλον τότε, που τα πράγματα «κυλούσαν» (με το γνωστό ελληνικό τρόπο) φάνταζε μακρινό και όλοι ενδόμυχα πίστευαν ότι και αυτό το πρόβλημα (όπως και όλα τα άλλα) θα λυθεί από μόνο του.
ΚΑΝΕΙΣ δεν αναρωτιόνταν (και πολύ περισσότερο δεν έμπαινε στον κόπο να απαντήσει) από πού έρχονταν και που πήγαιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.
ΚΑΝΕΝΑΝ αρμόδιο δεν απασχολούσε τι έκαναν τόσες εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι και πώς κατάφερναν να επιβιώσουν σε μια χώρα σαν τη δική μας, που δεν έχει εργοστάσια, βιομηχανία και δουλειές να τους απασχολήσει.
ΤΑ πιο πάνω απαραίτητα ερωτηματικά που διατυπώνουν όλες οι χώρες και λαμβάνουν (έγκυρα) τα μέτρα τους, εμάς ποτέ δεν μας απασχόλησαν. Τουλάχιστον, στο σημείο που έπρεπε να μας απασχολήσουν.
ΤΩΡΑ θα μου πείτε ότι θα ήταν υπερβολή (και πολυτέλεια) να κάνουμε τέτοιου είδους ερωτήσεις τη στιγμή που κανείς δεν γνωρίζει (ούτε κατά προσέγγιση!) τον αριθμό των παράνομων μεταναστών που ζουν στην πατρίδα μας.
ΑΛΛΟΙ μιλούν για ένα εκατομμύριο, άλλοι για ενάμισι και ορισμένοι κάνουν λόγο και για δύο! Κανείς δεν ξέρει και κανείς (ποτέ) δεν πρόκειται να μάθει.
ΚΑΙ δεν θα μπορούσε, βέβαια, να ήταν διαφορετικά, τη στιγμή που το ελληνικό κράτος δεν γνώριζε (και ακόμα δεν γνωρίζει!) πόσους ακριβώς δημοσίους υπαλλήλους έχει και πόσους πληρώνει.
ΠΡΟΧΘΕΣ, μια γνωστή μου από την Ελλάδα μού έλεγε ότι δεν είχαν στείλει σε μια ηλικιωμένη κυρία που ζούσε στο διπλανό διαμέρισμα τη σύνταξή της.
ΟΤΑΝ τους τηλεφώνησε να μάθει το λόγο, της είπαν ότι πρέπει να εμφανιστεί στην «υπηρεσία» αυτοπροσώπως γιατί δεν ξέρουν (της είπαν) αν ήταν ακόμα… ζωντανή!
ΑΝ λόγω γενικότερης χαλαρότητας (και γραφειοκρατικής βαρεμάρας), δεν καταγράφονται ούτε οι θάνατοι δεν αποκλείεται να ζουν αυτόν τον καιρό στην πατρίδα καμιά… τριανταριά εκατομμύρια Έλληνες!
ΕΤΣΙ εξηγείται και ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός πεθαμένων που… ανασταίνονται μια φορά κάθε μήνα για να εισπράξουν τη σύνταξή και τα επιδόματά τους!
Ε, λοιπόν, έχοντας υπόψη μας όλα τα πιο πάνω, είναι εύκολο να αντιληφθούμε τι θα γίνει με τόσες εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένους μετανάστες σε περίπτωση που καταρρεύσει (έστω και λίγο χρονικό διάστημα) ο κρατικός μηχανισμός.
ΣΤΗ συνέχεια, αναδημοσιεύω από την αθηναϊκή εφημερίδα «Τα Νέα» το άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου, που αναφέρεται στους παράνομους μετανάστες. Να πώς έχει:
«ΑΝ τύχει και περάσεις πρωί από την Πλατεία Βικτωρίας θα τους δεις μαζεμένους εκεί. Πόσοι είναι; Αρκετοί για να γεμίζουν τον κενό χώρο της πλατείας.
ΑΥΤΟ που σου εντυπώνεται είναι η εικόνα της απραξίας. Πολλοί είναι μόνοι, άλλοι με τις οικογένειές τους, όμως κανείς τους δεν μοιάζει να πηγαίνει πουθενά, κανείς τους δεν κάνει τίποτε.
ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τον πληθυσμό της πόλης που πηγαινοέρχεται, αυτοί κάθονται ή στέκουν όρθιοι και περιμένουν.
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ; Μια δουλειά που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Τη βίζα που δεν θα τους δώσουν. Ίσως και τίποτε. Οι περισσότεροι ίσως περιμένουν το απόγευμα, όταν η πλατεία θα αδειάσει από τον πληθυσμό της και αυτοί θα πάνε να στοιβαχτούν στα διαμερίσματα της περιοχής, κατά δεκάδες σε μερικά τετραγωνικά.
ΑΠΟ πού έρχονται; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι μόνο μέσα στον Οκτώβριο στον πληθυσμό τους προστέθηκαν ακόμη 10.000.
ΑΝ ακολουθήσεις τη διαδρομή της Πατησίων προς Πατήσια, τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα. Μερικά στενά της Κυψέλης τα μονοπωλούν. Βλέπεις πολλούς να βουτάνε στους κάδους των σκουπιδιών, όμως και πάλι η εντύπωση που επικρατεί είναι η εντύπωση της απραξίας.
ΟΡΘΙΟΙ στο πεζοδρόμιο, χωρίς ούτε οι ίδιοι να ξέρουν γιατί στέκουν όρθιοι και δεν πάνε παρακάτω. Ούτως ή άλλως, παρακάτω τίποτε παραπάνω δεν τους περιμένει.
ΠΡΟΣΤΕΘΗΚΑΝ 10.000 στους πόσους; Στα δύο εκατομμύρια που ήδη βρίσκονται στην Ελλάδα – λιγότεροι, περισσότεροι; Κανείς δεν ξέρει. Και είναι σίγουρο ότι αν αρχίσεις να ρωτάς γιατί κανείς δεν ξέρει θα αρχίσει ο πατριωτισμός των αρμοδιοτήτων.
ΑΥΤΟ, αντιθέτως, που ξέρεις, ακόμη κι αν δεν σ’ το λένε, είναι πως όσοι περνούν το σουρωτήρι των συνόρων στον Έβρο «προωθούνται» για την Αθήνα, για την ανθρώπινη χωματερή του Κέντρου.
ΛΕΝΕ πως η κατάσταση εκεί έχει γίνει ανεξέλεγκτη, πως τα φυλάκια του στρατού έχουν εγκαταλειφθεί, πως ακόμη και η Frontex συμπεριφέρεται σαν ελληνικό Δημόσιο.
ΜΕ τις δόσεις, τα δημοψηφίσματα και τις κυβερνήσεις συνασπισμού τούς έχουμε ξεχάσει. Δεν έγινε και τίποτε τρανταχτό για τα δελτία, εξάλλου, τους τελευταίους μήνες. Ομως, αργά ή γρήγορα, κάτι θα γίνει.
ΚΑΙ θα βγουν οι νομπελίστες του ξεχαρβαλωμένου μας κράτους και θα αγορεύουν για μέτρα που θα λάβουν, αν και τα έλαβαν, απλώς τα μέτρα δεν κατάλαβαν για να ληφθούν.
ΠΩΣ αντιμετωπίζεται η κατάσταση; Μάλλον δεν αντιμετωπίζεται. Σωρεύεται όπως το χρέος και τα ελλείμματα. Ώσπου κάποια μέρα δεν θα υπάρχει χώρος στο Κέντρο της Αθήνας για να τον καταλάβουν ή κάποια μέρα θα καταλάβουν πως τίποτε και κανείς δεν βρίσκεται απέναντί τους για να τους σταματήσει.
ΔΕΝ κινδυνολογώ. Απλώς φοβάμαι. Και φοβάμαι ακόμη περισσότερο γιατί κανείς δεν μιλάει για το ανεξέλεγκτο κοινωνικό έλλειμμα που σωρεύεται καθημερινά από τα κύματα των μεταναστών.
Η ΕΥΘΥΝΗ της υπόλοιπης Ευρώπης είναι μεγάλη. Ακόμη μεγαλύτερη γιατί για την αντιμετώπιση αυτού του χρέους η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη ήταν ανύπαρκτη. Μας άφησαν μόνους και η εικόνα που επικρατεί στο Κέντρο της Αθήνας δείχνει πόσα θαύματα μπορούμε να κάνουμε για να καταστραφούμε αν μας αφήσουν μόνους».
ΑΥΤΑ για σήμερα, να είστε καλά και τα λέμε από βδομάδα, Γεια χαρά.
