Την πήραμε την 6η δόση! «Μάτια πολλά το λένε, όπου γελούν και κλαίνε»! Κλεμμένο είναι το δίστιχο – το τραγουδούσαν οι παππούδες μας, όταν «τα πήραμε τα Γιάννενα», αλλά τι σημασία έχει; Εδώ που φτάσαμε κάθε φορά που παίρνουμε μια δόση, μπορούμε να το πανηγυρίζουμε σαν να μπήκαμε νικητές στη Βόρειο Ήπειρο, «λειτουργήσαμε» στην Αγια-Σοφιά, φτάσαμε στην «κόκκινη Μηλιά», μη σου πω και παραπέρα, διώξαμε τον στρατό κατοχής από την Κερύνεια – και μη πάω παραπέρα, γιατί έτοιμος είμαι να σου πω, ότι στην 7η δόση, που είναι και τα πολλά λεφτά (κάτι μεταξύ 80 και 88, ανάλογα με το πώς του καπνίζει κάθε φορά του Βενιζέλου) εμείς είμαστε ικανοί να κηρύξουμε στη χώρα τριήμερη αργία, με τους ανάλογους σημαιοστολισμούς, και τις απαραίτητες φυσικά, παρελάσεις. Διότι τι είναι πια αυτή η πατρίδα; Μια ζητιάνα του κόσμου είναι, που περνάει τον καιρό της με το χέρι απλωμένο – «βοηθήστε καλέ την αόμματη, τόσα παιδιά έχω να θρέψω η κακομοίρα»…
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ
Έχει να θρέψει πράγματι πολλά παιδιά η κακομοίρα, αλλά άμα δεν κάνουν κάτι κι αυτά δεν πρόκειται να σωθεί με τίποτε, γιατί δεν μπορείς να ζητιανεύει συνέχεια. Κάποια στιγμή θα σε βαρεθούν οι φιλάνθρωποι τοκογλύφοι και θα σου ρίξουν μια κλωτσιά στα οπίσθια που θα ‘ναι όλη δική σου. Ναι, το ξέρω γίνομαι και πάλι μονότονα σκληρός και επαναλαμβανόμενος, αλλά αυτή είναι η αλήθεια, και δεν μπορείς να την παραγνωρίσεις, εκτός κι αν βάλεις το κεφάλι στην άμμο να νομίσεις ότι δεν είσαι άνθρωπος, αλλά σκουληκάκι από αυτά που κόβουν βόλτες στη δροσιά του υπεδάφους και ροκανίζουν ρίζες.
ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ… ΕΛ ΣΙΝΤ
Κι αν έκανε ο Γιώργος ένα λάθος με το δημοψήφισμα, δεν ήταν αυτή καθ’ εαυτήν η ιδέα, ήταν το ερώτημα. Γιατί το δημοψήφισμα δεν έπρεπε να αφορά τι επιλέγουμε, ευρώ ή δραχμή. Έπρεπε να είναι: θέλεις να σωθεί η χώρα σου ή όχι; Ο Γιώργος όμως τα έκανε μπάχαλο, χάθηκε ανάμεσα σε συζητήσεις και σε έναν μικρόκοσμο, ο οποίος αλλού πάταγε κι αλλού βρισκόταν, γιατί πρώτα και κύρια κοιτούσε πώς θα διασώσει τη μικρή του εξουσία, και να πού φτάσαμε: εκείνος να αγωνίζεται να μείνει στον αφρό, αξιοποιώντας ευκαιρίες να πηγαίνει σε συνέδρια και σε φόρουμ στα ξένα, και ο μικρόκοσμος γύρω του να ψάχνει λαγούμια να κρυφτεί – πράξη σοφή κατά τη γνώμη μου, έτσι που τα κάνανε, όσοι ήταν γύρω του.
Αλλά όχι όλοι, υπάρχουν και μερικοί, που επίσης δεν έχουν καταλάβει τι τους συνέβη όταν ο Γιώργος αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία του. Αυτοί οι μερικοί είναι που πασχίζουν τώρα να τον αναστήσουν στα πόδια του – κάτι σαν τον Ελ Σιντ στο πιο… «ζωντανό» του βέβαια, αντί να τον αφήσουν τον άνθρωπο να αποφασίσει στην ησυχία του τι θέλει από τη ζωή και την πολιτική…
ΕΚΚΡΕΜΟΥΝ ΕΝΑ ΕΚΑΤ. ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΑ!!!
Δεν τους κατηγορώ, όχι. Γιατί ο Γιώργος είναι πια μεγάλο παιδί, και (οφείλει να) ξέρει τι θέλει. Αν δεν ξέρει, έχουμε πρόβλημα, και μάλιστα σοβαρό. Γιατί αν δεν ξέρει τώρα, σημαίνει ότι ποτέ δεν ήξερε, και άρα είχαμε επενδύσει λάθος όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θέλω όμως να συνεχίσω επ’ αυτού, γιατί θα γίνω κακός, πολύ κακός μάλιστα, και δεν μ’ αρέσει. Προτιμώ να ασχοληθώ, με άλλα πιο… ανώδυνα, του τύπου δεν έχω πάρει ακόμη, ούτε την εκκαθάριση του φόρου για το 2010, ούτε την έκτακτη εισφορά. Θα μου πεις, σε χαλάει αυτό; Θα απαντήσω όχι, καθόλου. Και ποτέ μη φτάσει – μια ζωή πληρώνω, αγόγγυστα, γιατί είμαι από αυτούς τους ανόητους που πιστεύουν ότι για να απαιτείς δωρεάν παιδεία, υγεία, ασφάλεια, δίκτυα και να κοιμάσαι ήσυχος από έξωθεν επιβουλές, πρέπει να πληρώνεις φόρους. Οι «έξυπνοι» τα απαιτούν όλα αυτά, αλλά θέλουν, και πετυχαίνουν (πώς το πετυχαίνουν ρε γαμώτο, δεν μπορώ να το καταλάβω) να μην πληρώνουν. Μη σώσει και φτάσει ποτέ λοιπόν το εκκαθαριστικό. Οι δόσεις να ‘ναι καλά. Α, και για όποιον καγχάζει, να του πω -γιατί ρώτησα- ότι μαζί με το δικό μου εκκαθαριστικό, εκκρεμεί περί το ένα (αριθμός 1) εκατομμύριο εκκαθαριστικά!!!
ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΒΟΥΛΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Γιατί εκκρεμούν; Γιατί πότε απεργούν οι εφοριακοί, πότε η ΑΔΕΔΥ, πότε η ειδική γραμματεία που εκδίδει τα εκκαθαριστικά, και πάει λέγοντας. Μέχρι ότι δεν είχαν εκτυπωτές, μου είπαν. Τέλειωσε λέει το μελάνι!! Κι ύστερα σου λέει ότι δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι που έχουν τεθεί για τα έσοδα. Πώς να επιτευχθούν δηλαδή όταν συντρέχουν όλα αυτά; Όπως θα ‘λέγε κι ο φίλος μου ο Σκαμπαρδώνης (γεια σου Γιώργο) «αυτοχειριαζόμαστε επιτυχώς» – κατά το «γερνάω επιτυχώς» που είχε γράψει ο καλλιτέχνης, αλλά θα μου επιτρέψει την παραφθορά, είμαι σίγουρος.
Ναι, καλά το έπιασες αναγνώστη μου το νόημα, πάλι εκεί που ξέρεις το πάω, στο συμπέρασμα ότι «αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτε»! Μα με τίποτε όμως. Γιατί απλούστατα ο κυρίαρχος λαός, αυτός που θεοποιήσαμε όλοι από τη μεταπολίτευση και μετά δεν θέλει να σωθεί. Τι να λέμε τώρα; Μοιραίος κι άβουλος πορεύεται στην καταστροφή, και βρίζει τους πολιτικούς. Τον εύκολο στόχο, και τον βολικό…
