Η Ετήσια Γενική Συνέλευση της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας που έγινε την περασμένη Κυριακή απέδειξε τη γύμνια της παροικίας μας σε όλο της το μεγαλείο.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεως: Το σημείωμα αυτό δεν στρέφεται εναντίον του διοικητικού συμβουλίου της Κοινότητας.
Η συνέλευση ήταν άψογα διοργανωμένη. Έγινε στην σύγχρονη και άνετη Αίθουσα «Ανδριανάκος» του Alphington Grammar που, πραγματικά, αποτελεί στολίδι της παροικίας μας.
Τα μέλη είχαν ενημερωθεί εγκαίρως και εγγράφως με αναφορές και Ισολογισμούς, ενώ και στο χώρο της συνέλευσης τους δόθηκαν επί πλέον γραπτές αναφορές.
Οι εργασίες της έγιναν πολιτισμένα και σε χρόνο ρεκόρ και στο τέλος (σχεδόν) όλοι χειροκρότησαν το Διοικητικό Συμβούλιο.
Αλλά μέχρι εκεί:
Στην αίθουσα παρευρέθηκαν 168 μέλη, σχεδόν όλα τους (με ελάχιστες εξαιρέσεις) της πρώτης γενιάς.
Από τις εκατοντάδες των νέων που «έτρεξαν» στην περυσινή Συνέλευση να ψηφίσουν υπέρ της ανέγερσης του Πολιτιστικού Κέντρου, φέτος, που δεν «συνέτρεχε» ειδικός λόγος, δεν εμφανίστηκε (σχεδόν) κανείς.
Ούτε για να ενημερωθεί, αλλά, το κυριότερο, ούτε για να τοποθετηθεί, να εκφράσει τις απόψεις του για το μέλλον του οργανισμού.
Οι ελάχιστες ερωτήσεις ή τοποθετήσεις έγιναν και πάλι από τους παλαίμαχους (Πατιστέας, Ζάγκαλης, Δεληγιάννης, Κωστούλας κ.ά.).
Από την πλευρά του Δ.Σ. της Κοινότητας μας επισημάνθηκε ότι οι «γενικές συνελεύσεις αποτελούν θεσμό του παρελθόντος». Οι νέοι δεν πάνε, πλέον, σε αυτές ούτε για να ενημερωθούν, ούτε για να τοποθετηθούν. Αυτό γίνεται, πλέον, ηλεκτρονικά μέσω διαδικτύου.
«Θα μας προβλημάτιζε», μας είπαν, «αν δεν υπήρχε μαζική συμμετοχή στις εκδηλώσεις μας. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στα σεμινάρια, σε διαλέξεις. Εκεί η συμμετοχή – και ειδικά των νέων είναι μεγάλη. Η Γενική Συνέλευση δεν είναι πλέον ο καθρέφτης της Κοινότητας. Ο καθρέφτης είναι τα σχολεία της και οι διάφορες δραστηριότητές της που έχουν μεγάλη συμμετοχή νέων».
Ακόμα και αν είναι έτσι τα πράγματα, η κατάσταση δεν αλλάζει, όσον αφορά την οργανωμένη παροικία μας.
Για ποια Κοινότητα μιλάμε και για ποιες μελλοντικές δραστηριότητες της όταν υπάρχει περιορισμένη συμμετοχή (ή και μηδενική στην περίπτωση της δεύτερης και τρίτης γενιάς) στον δημόσιο διάλογο και στην λήψη αποφάσεων;
Και το κακό δεν περιορίζεται μόνο στην Κοινότητα, που κουτσά-στραβά «αντέχει».
Η κατάσταση είναι ακόμα πιο δραματική σε άλλους ομογενειακούς οργανισμούς με σημαντικές περιουσίες που δεν κατορθώνουν να σχηματίσουν ούτε Δ.Σ..
Τι θα απογίνουν αυτές οι περιουσίες που φτιάχτηκαν από την παροικία;
Ακόμα και στα εγκαίνια του γηπέδου της Ελλάς Μελβούρνης, ενός εντυπωσιακού σταδίου που κόστισε 70 εκατομμύρια δολάρια, αν και η είσοδος ήταν δωρεάν, η προσέλευση ήταν, σχετικά, περιορισμένη.
Με λίγα λόγια, η οργανωμένη παροικία μας «φυλλοροεί». Δεν μπορεί να υπάρχει παροικιακή ζωή μόνο μέσω του ίντερνετ!
