Μου άρεσε το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, στην αθηναϊκή εφημερίδα «Καθημερινή». Καταπιάνεται –όπως κι εγώ μερικές φορές– με τα ευτράπελα της θρησκείας. Αρχίζει με την πρόταση: «Παρ’ όλες τις λιτανείες, δεν τον βοήθησε τελικά τον Βλαντιμίρ Πούτιν η Αγία Ζώνη, με την περιφορά της στη Ρωσία, μια περιφορά που είχε γνωρίσματα κομματικοπολιτικής περιοδείας».
Καλά, βρε αδερφέ, οι Ρώσοι δεν ήταν κάποτε κομμουνιστές; Δεν είχαν κάτω από το προσκέφαλό τους τον Μαρξ; Δεν ήταν ο Μαρξ που τους έλεγε ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού; Δεν ήταν ο «ελεύθερος» δυτικός κόσμος, με καπετάνιο την Αμερική, που αποκαλούσε τους Σοβιετικούς «άθεους»; Ε, πώς γίνεται οι μέχρι προχθές «άθεοι» Ρώσοι να μιμούνται τον Ανδρέα Παπανδρέου και να προσκυνούν ένα απομεινάρι από το ζωνάρι της Παναγιάς;
«ΜΠΙΣΝΕΣ»
Κάποιος Αμερικανός δήλωσε: «The business of America is business». Μακάρι να ήταν μόνο έτσι. Δυστυχώς, σήμερα και οι «μπίζνες της Εκκλησίας είναι μπίζνες». Ο Κύπριος «άγιος» Εφραίμ ξέρει από ιερές «μπίζνες». Ξέρει πώς να βγάζει χρήματα από την εκμετάλλευση ενός (δήθεν) «ιερού κειμηλίου». Εμείς, που φροντίζουμε να σπρώξουμε τους ανθρώπους να κάνουν ένα βήμα πιο μπροστά στον πνευματικό χώρο, δίνοντας δυνατό κλότσο στις θρησκευτικές τους δεισιδαιμονίες, βρισκόμαστε καθημερινά στο στόχαστρο των ψευδεπίγραφων «αγίων», και όχι μόνο.
Ο καλός συνάδελφος «εν γραφίδι» το θέτει πολύ όμορφα, λέγοντας: «Οι Θωμάδες, και γενικά οι αμφισβητίες, στους οποίους εν πολλοίς οφείλει τη συνέχιση της πνευματικής της πορείας η ανθρωπότητα, δυσκολεύονται να αποδεχθούν την αγιοσύνη (ή έστω τη γνησιότητα) λειψάνων ή κειμηλίων τα οποία υφίστανται στυγνή εκμετάλλευση από ιερωμένους και λαϊκούς, που καπηλεύονται λαϊκά αισθήματα και ανθρώπινες ανάγκες, δίχως να πέσει τιμωρητικό πυρ εξ ουρανού…»
Ω, ναι. Αλίμονο σ’ αυτούς που τολμούν να χαλάσουν τις θείες «μπίζνες» ή τουλάχιστον να τις μεταρρυθμίσουν! Ο Μπουκάλας, «σκαλίζοντας» την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου (κάποτε την «σκάλιζα» κι εγώ στα γυμνασιακά μου χρόνια στην Ελλάδα), κάνει μια αναφορά στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα Ε΄ (813-820), και λέει:
«Ο Λέων δολοφονήθηκε δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, μέσα στη εκκλησία… μεταμφιεσμένοι σε κληρικούς οι συνωμότες, όρμησαν πάνω του μόλις τον άκουσαν να ψέλνει τον ειρμό «Τω Παντάνακτος εξεφαύλισαν πόθω» και τον θανάτωσαν όσο αυτός, αποκρούοντάς τους με βαρύ σταυρό ή με ένα θυμιατήρι, τους εξόρκιζε να μη βεβηλώσουν το άσυλο του ναού».
Κατά τον Παπαρρηγόπουλο, υπάρχει ένα μικρό ποίημα, το οποίο «εμπαίζει την πολυειδή κατάχρησιν, την παρεισαχθείσαν περί την χρήσιν και την εμπορίαν των ιερών λειψάνων». Το εν λόγω ποιημάτιον «είναι άξιον αναγνώσεως δια την τόλμην, την ευφυΐαν και την χάριν μεθ’ ής είναι γεγραμμένον και της οποίας ματαίως ηθέλομεν ζητήσει ίχνη εια τα προϊόντα των τε προτέρων και των μεταγενεστέρων χρόνων».
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑΤΙΟΝ
Τι λέει το ποιημάτιον; Λέει όμορφα πράγματα. Μιλάει για κάποιον μοναχό, ονόματι Ανδρέα (να ήταν και αυτός Κύπριος επιχειρηματίας;), ο οποίος αγόραζε τυχαία λείψανα, έστω και αν ανήκαν σε Έλληνες «ειδωλαλάτρες», και τα παρουσίαζε με περηφάνια στους φίλους του, σαν να ήσαν λείψανα πραγματικών αγίων! Το περιβόλι λοιπόν του Ανδρέα περιείχε: «Του Προκοπίου μάρτυρος χείρας δέκα, / Θεοδώρου δε πέντε και δέκα γνάθους, / και Νέστωρος μεν άχρι των οκτώ πόδας, / Γεωργίου δε τέσσαρας κάρας άμα, / και πέντε μαστούς Βαρβάρας αθληφόρου και νυν μεν οστά δώδεκα βραχιόνων / του καλλινίκου μάρτυρος Δημητρίου, / νυν τ’ αυ καλάμους είκοσι σκελών όλων / του Παντελεήμονος (ω της πληθύος!)».
Δηλαδή: Ο καλός μας Ανδρέας διέθετε: Δέκα χέρια του μάρτυρα Προκόπιου, πέντε χέρια και δέκα σαγόνια του Θεόδωρου, και μέχρι τώρα οχτώ πόδια του Νέστορα, τέσσερα κρανία του Γεωργίου, πέντε μαστοί της Βαρβάρας, οστά από δώδεκα χέρια του μάρτυρα Δημητρίου και τώρα επίσης καλάμια από είκοσι σκέλη του Παντελεήμονα!
Με τόσο πολύ «ιερό» εμπόρευμα, σίγουρα ο Ανδρέας είχε κατά πολύ ξεπεράσει τον Εφραίμ. Καλά, αυτή η «αθληφόρος» Βαρβάρα, πού τους βρήκε τους πέντε μαστούς; Μήπως ήταν σκύλα και ο Ανδρέας την παρουσίασε για γυναίκα; Όλα γίνονται στο εμπόριο των «ιερών λειψάνων».
Αλλά μαθαίνουμε ότι ο Ανδρέας κατάφερε ν’ αποκτήσει από έμπορους λειψάνων εξήντα δόντια της αγίας Θέκλας, άσπρες τρίχες του μεγίστου Προδρόμου, καθώς και αρκετά γένια από τα νήπια που σφαγιάστηκαν στη Βηθλεέμ. Κάποιος μερακλής μάλιστα πήρε ένα κόκαλο από πόδι προβάτου, το θυμιάτισε και το παρουσίασε για οστό του μάρτυρα Πρόβου!
Και καταλήγει ο Μπουκάλας με την παράγραφο: «Και για να ολοκληρωθεί η συλλογή του καλόγερου, ο μητροπολίτης τού υπόσχεται τον αντίχειρα του Ενώχ, τον γλουτό του Ηλίου του Θεσβίτου, ένα δάχτυλο του αρχαγγέλου Μιχαήλ, πούπουλα από το φτέρωμα του Γαβριήλ, τρεις κόρες οφθαλμών ενός χερουβίμ και μια πύρινη ρομφαία, να τη χρησιμοποιεί σαν λύχνο. Όχι, τον όσιο Βησσαρίωνα δεν τον είχε προλάβει ο άξιος συλλέκτης μας. Αυτός είναι δημιούργημα, και εμπόρευμα, της δικής μας ορθολογιστικής εποχής.»
ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Είναι απορίας άξιο που ακόμη και σήμερα υπάρχουν Έλληνες και Ελληνίδες που τρέχουν να προσκυνήσουν παλιά και νέα κόκαλα «αγίων». Η Εκκλησία εξακολουθεί να εκμεταλλεύεται τους πνευματικά ατροφικούς συνανθρώπους μας. Τα κόκαλα αγίων και αμαρτωλών είναι ακριβώς τα ίδια. Τα γένια τού Βαρθολομαίου και τα δικά είναι ακριβώς από το ίδιο μετάξι. Ωστόσο, θα ωφεληθείτε περισσότερο αν προσκυνήσετε τα δικά μου!
Επιτέλους, ας σοβαρευτούμε λιγάκι και ας θέσουμε ηγεμόνα στη ζωή μας όχι την καρδιά, αλλά τον Νου. Ήρθε η ώρα να κοπεί το κομποσκοίνι.
