ΘΑ αρχίσω με ένα κουίζ και όποιος απαντήσει σωστά θα κερδίσει μια ποιητική συλλογή της συμπαροίκου ποιήτριας Λούλας Παπαζώη.
Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει πρώτα ή η Ποντιακή Κοινότητα θα εκλέξει πρόεδρο; Και τώρα στο θέμα μας.
ΛΟΙΠΟΝ, αν οι δανειστές μας, οι εταίροι μας και οι… τροϊκανοί, έμπαιναν στον κόπο να διαβάζουν Αιθεροβάμωνα, αντί να χάνουν τον καιρό τους διαβάζοντας «New York Times», «Wall Street Journal», «Liberation», «Spiegel» και «Financial Times», δεν θα είχαν διαψευστεί τόσο τραγικά από τις εξελίξεις στην πατρίδα μας.
ΑΠΟ την πρώτη μέρα τους είπαμε να ξεχάσουν ό,τι ήξεραν γιατί οι γνωστές (και δοκιμασμένες) συνταγές τους δεν μπορούν να αποδώσουν σε μια χώρα σαν τη δική μας που από τη φύση της αντιστέκεται σε κάθε μορφή οικονομικής, εργασιακής και οργανωτικής σκλαβιάς.
ΤΑ όσα έχουμε γράψει έως σήμερα για την κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας (που, στην ουσία, δεν πρόκειται για κρίση, αλλά για τη συνεπή συνέχεια της διαχρονικής πορείας μας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό γίγνεσθαι) έχουν διευρύνει τα ερωτηματικά γύρω από την ταυτότητά μου και πέραν των συνόρων της παροικίας μας.
ΠΡΟΧΘΕΣ, για παράδειγμα, ο αρχισυντάκτης μας έλαβε ένα e-mail από το γραφείο του πρωθυπουργού της Φινλανδίας, Jyrki Katainen, που του ζητούσε (ευγενικά) να τους στείλει το βιογραφικό μου.
ΤΟ ίδιο είχε συμβεί την περασμένη βδομάδα και από μια βελγική εφημερίδα που ασχολείται (αποκλειστικά) με την προστασία των πτηνών (ελεύθερης βοσκής) και θέματα που απασχολούν το παγκόσμιο προσκοπικό κίνημα.
ΤΑ ίδια ερωτηματικά για τις γνώσεις μου, τις εμπειρίες μου, τα χόμπι μου, την ιδεολογία μου και τα πτυχία μου σε διάφορους τομείς της επιστήμης, από την Οικονομία μέχρι την Αστροφυσική και από τη Φιλοσοφία μέχρι την Ψυχολογία, έχουν και αρκετοί συμπάροικοι αναγνώστες.
ΣΗΜΕΡΑ, λοιπόν, και κατόπιν των αφόρητων πιέσεων που δέχθηκα από τη διεύθυνση της εφημερίδας και τον αρχισυντάκτη, που έχει κουραστεί να στέλνει το βιογραφικό μου και να εξηγεί στο πού οφείλονται οι ακριβείς προβλέψεις μου για την πορεία της ελληνικής κρίσης (και όχι μόνο!) αποφάσισα να δώσω ορισμένες εξηγήσεις.
ΣΤΗΝ Αυστραλία έφτασα νέος (και κουρασμένος!) πριν τέσσερις ακριβώς δεκαετίες για να ξεκουραστώ και να κάνω καμιά αρπαχτή πριν επιστρέψω στα πάτρια εδάφη για να ανοίξω μια επιχείρηση «Εισαγωγών-Εξαγωγών».
ΟΙ εταιρίες «Εισαγωγών-Εξαγωγών» ήταν πάρα πολύ της μόδας στην Ελλάδα όταν ακόμα ήμουν πιτσιρικάς τη δεκαετία του 1960 και αυτό γιατί δεν χρειαζόσουν κεφάλαια για να ξεκινήσεις.
Η εκτύπωση μιας business card (εταιρικής κάρτας στη γλώσσα μας, για να μη θυμώσει και ο Thomas που χρησιμοποιώ αγγλικούς όρους) ήταν αρκετή και εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας (την εποχή εκείνη) που είχαν το διάβολο του επιχειρείν μέσα τους, είχαν τέτοιες κάρτες (αντί χρημάτων) στις τσέπες τους.
ΗΤΑΝ, ρε παιδί μου, πιο δημοφιλείς και από το κομπολόι των καιρό εκείνο οι κάρτες «Εισαγωγών-Εξαγωγών», ενώ οι πιο προχωρημένοι (στο επιχειρείν) που στόχευαν επαγγελματικά ψηλότερα, ανέγραφαν στις κάρτες «Γενικό Εμπόριο» και έκλειναν τα στόματα όλων… Άσε που έβρισκαν και γκόμενα πιο εύκολα.
ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ εδώ, είπα να ρίξω μια ματιά στην πιάτσα να δω τι «παίζει» πριν τυπώσω business cards και μου μείνουν στην τσέπη.
ΜΕΤΑ από λίγες βδομάδες, κατάλαβα ότι προς αυτή την κατεύθυνση δεν είχε ψωμί σε τούτη την οπισθοδρομική χώρα και ότι εδώ έπρεπε να ιδρώσεις και να λιώσεις στα εργοστάσια για να κάνεις προκοπή, κάτι που δεν ταίριαζε στον χαρακτήρα, την καταγωγή και τα οράματά μου.
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ την είχα σχεδιάσει τη ζωή μου. Άσε που δεν είχα και ποτέ δουλέψει για να έχω, τέλος πάντων, τις στοιχειώδεις εμπειρίες για το τι σημαίνει εργασία.
ΤΟ χωριό μου στον τομέα της απασχόλησης είχε παραμείνει στα πρότυπα της αγροτικής επανάστασης που έλαβε χώρα πριν 8.000 χρόνια στη Μεσοποταμία. Η βιομηχανική επανάσταση ήταν και παραμένει άγνωστη σε ολόκληρη τη χώρα.
ΣΥΓΝΩΜΗ, αλλά κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις πώς να πήγαινα να δουλέψω σε εργοστάσιο; Η βιομηχανική απασχόλησή μου ήταν έξω από το ραντάρ των προθέσεών μου.
ΕΓΩ να κάνω αρπαχτή ήλθα και να περάσω καλά. Έτσι και κατόπιν αφόρητων πιέσεων της μάνας μου να… σταδιοδρομήσω, ανακάλυψα την ιδεολογία (που σύμφωνα με το Μαρξ είναι ο παραμορφωτικός καθρέφτης των κοινωνικών αντανακλάσεων) και βρέθηκα στο «Νέο Κόσμο», ο οποίος και μου έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσω τον εαυτό μου (δηλαδή να προχωρήσω στην αυτογνωσία μου).
ΕΤΣΙ από το 1975 βρέθηκα σε τούτη την εφημερίδα, που ήταν και παραμένει μια επιχείρηση σχεδιασμένη και χτισμένη στα πρότυπα των αυθεντικών ελληνικών επιχειρήσεων που δίνουν τη δυνατότητα στους εργαζομένους τους να εργάζονται χαλαρά, να λουφάρουν κανονικά και να αυτοσχεδιάζουν ανάλογα.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ωράριο δεν υπάρχει, ο καθένας έρχεται και φεύγει (σχεδόν) όποτε θέλει ή του μένει χρόνος από τις προσωπικές και οικογενειακές του υποχρεώσεις και, γενικά, κάνει (και γράφει) ό,τι θέλει χωρίς να παραενοχλείται η διεύθυνση.
ΑΥΤΟ που σώζει την κατάσταση (όπως και την Ελλάδα) είναι ότι υπάρχουν και ορισμένοι συνάδελφοι (ο θεός να τους έχει καλά) με αλλοιωμένες συνήθειες και προτεσταντική εργατική ηθική και βγαίνει η εφημερίδα στην ώρα της.
Η δική μου η πορεία στην εφημερίδα όλα αυτά τα χρόνια μοιάζει σαν σταγόνα νερό με την γενικότερη πορεία του ελληνικού έθνους, πράγμα που δεν αποκλείει (θεωρητικά τουλάχιστον) να έχω και την ίδια τύχη.
ΣΥΝΗΘΩΣ, σπαταλώ -χωρίς να σκεφτώ το αύριο και τις υποχρεώσεις μου- όσα λεφτά έχω στην τσέπη μου και αυτή τη συνήθεια την κληρονόμησα από τότε που δεν είχα φράγκο και ορκιζόμουν κάθε φορά που έβαζα το χέρι στην τσέπη μου ότι θα τιμωρώ το χρήμα (που έχει εφευρεθεί για να αυξάνεται) σπαταλώντας το.
ΕΤΣΙ μάλιστα και δεν υπήρχε η συνάδελφος, Έφη Τσουκάλη, να φροντίζει να πληρώνει τη δόση του διαμερίσματός μου (που ακόμα χρωστώ) και τους λογαριασμούς, θα μου έκοβαν κάθε τόσο το νερό και το ρεύμα (όπως γίνεται συνήθως όταν η Έφη απουσιάζει από την εφημερίδα).
ΔΕΝ έχω καμιά σχέση με τα λεφτά σας λέω, όπως δεν έχω σχέση με την οργάνωση, την παραγωγικότητα, την πραγματικότητα, το ωράριο και την προτεσταντική εργατική ηθική. Παραμένω πιστός στην αθάνατη ελληνική οργανωτική ορθοδοξία.
ΜΕ λίγες κουβέντες, φίλοι αναγνώστες, δεν μου αρέσει να δουλεύω. Δεν μου ταιριάζει η δουλειά ρε παιδί μου, αισθάνομαι σαν το ψάρι έξω από το νερό όταν σκέφτομαι ότι πρέπει να γράψω κάτι για να δικαιολογήσω την παρουσία μου και το μισθό μου.
ΚΑΘΕ φορά τελειώνω τελευταίος τη στήλη, με αποτέλεσμα να σπάω τα νεύρα του Χατζημανώλη, του Τρωαδίτη, και των λοιπών συναδέλφων, που περιμένουν τα δικά μου τα γραπτά για να κλείσουν την εφημερίδα.
ΑΝΕΚΔΟΤΟ σας λέω έχει γίνει η εργατικότητά μου και η γρηγοράδα μου, όπως έχουν γίνει ανέκδοτο και οι επιδώσεις του ελληνικού έθνους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΤΟ ότι γελούν όλοι εις βάρος μου και με κοροϊδεύουν, (όπως κάνουν και με την πατρίδα μας) αυτό ελάχιστα με ενοχλεί γιατί τα έχω γενικά καλά με τον εσωτερικό μου κόσμο και με φτάνει τι πιστεύω εγώ για τον εαυτό μου.
ΚΑΙ αυτό που πιστεύω εγώ για τον εαυτό μου ένια ότι είμαι ο πρώτος και καλύτερος και άλλος σαν εμένα δεν υπάρχει. Τελεία και παύλα.
ΤΟ ίδιο, άλλωστε, πιστεύει και η μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών μας για πάρτη τους. Και μια χώρα που αποτελείται από πολίτες που έχουν το γνώθι εις εαυτόν, δεν μπορεί παρά να συμπεριφέρεται ανάλογα.
ΤΟ καλό με εμένα βέβαια είναι ότι με βοήθησε ο θεός (αν και είμαι part time χριστιανός) να βρεθώ σε ελληνική επιχείρηση που ως ένα βαθμό (έστω και υποσυνείδητα) είναι εξοικειωμένη με τέτοιου είδους συμπεριφορές.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, η πατρίδα έμπλεξε με αλλόθρησκους και μη ομοεθνείς που δεν έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν τις πιο πάνω αρετές που περιέγραψα.
ΜΙΣΟΥΝ οι τύποι την ανοργανωσιά και την τεμπελιά, που για εμάς τους μη αλλοιωμένους Έλληνες είναι το φωτεινό μονοπάτι που οδηγεί στην πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπου από τις δογματικές προκαταλήψεις που επέβαλε η Αναγέννηση και το ψυχοπαίδι της, ο καπιταλισμός.
ΑΥΤΟΙ με τη βοήθεια του Διαφωτισμού αντιλαμβάνονται τη ζωή των ανθρώπων στη γη ως μια διαρκή (και αδιάκοπη) πορεία του καλού προς την αρετή, ενώ εμείς, που λόγω τεμπελιάς έχουμε το χρόνο να σκεφτούμε ποιο βαθιά, αντιλαμβανόμαστε τη ζωή ως μια διαρκή πορεία του τίποτα στο πουθενά.
ΚΑΠΩΣ έτσι βλέπω και αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, γεγονός που μου έδωσε τη δυνατότητα να εναρμονιστώ απόλυτα με το συλλογικό φαντασιακό της φυλής μας.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος (για όσους ενδιαφέρονται) που οι παρατηρήσεις μου και οι προβλέψεις μου για την πατρίδα ήταν ακριβείς. Έκρινα την πορεία της παραδειγματισμένος από τον εαυτό μου.
ΕΠΕΙΔΗ ήδη έχουν αρχίσει να φωνάζουν γιατί δεν τελείωσα σας αφήνω εδώ και γεια χαρά.
