Περασμένη Κυριακή. Οδηγώ το αυτοκίνητό μου και λέω: «Ας ανοίξω το 3ΧΥ ν’ ακούσω κάτι το ελληνικό, μπας και δροσερέψει λίγο ο νους μου». Και τι νομίζετε ότι ακούω; Μια παλιά εβραίικη ιστορία, που λέει:
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
«Αβραάμ εγέννησεν τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησεν τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησεν τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού, Ιούδας δε εγέννησεν τον Φάρες και τον Ζάρα εκ της Θαμάρ, Φάρες δε εγγένησεν τον Εσρώμ, Εσρώμ δε εγέννησεν τον Αράμ, Αράμ δε εγέννησεν τον Αμιναδάβ, Αμιναδάβ δε εγέννησεν τον Ναασσών, Ναασσών δε εγέννησεν τον Σαλμών, Σαλμών δε εγέννησεν τον Βόες εκ της Ραχάβ, Βόες δε εγέννησεν τον Ιωβήδ εκ της Ρούθ, Ιωβήδ δε εγέννησεν τον Ιεσσαί, Ιεσσαί δε εγέννησεν τον Δαυίδ τον βασιλέα.
»Δαυίδ δε εγέννησεν τον Σολομώνα εκ της του Ουρίου, Σολομών δε εγέννησεν τον Ροβοάμ, Ροβοάμ δε εγέννησεν τον Αβιά, Αβιά δε εγέννησεν τον Ασάφ, Ασάφ δε εγέννησεν τον Ιωσαφάτ, Ιωσαφάτ δε εγέννησεν τον Ιωράμ, Ιωράμ δε εγέννησεν τον Οζίαν, Οζίας δε εγέννησεν τον Ιωαθάμ, Ιωαθάμ δε εγέννησεν τον Αχάζ, Αχάζ δε εγέννησεν τον Εζεκίαν, Εζεκίας δε εγέννησεν τον Μανασσή, Μανασσής δε εγέννησεν τον Αμώς, Αμώς δε εγέννησεν τον Ιωσίαν, Ιωσίας δε εγέννησεν τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού επί της μετοικεσίας Βαβυλώνος.
»Μετά δε την μετοικεσίαν Βαβυλώνος Ιεχονίας εγέννησεν τον Σαλαθιήλ, Σαλαθιήλ δε εγέννησεν τον Ζοροβαβέλ, Ζοροβαβέλ δε εγέννησεν τον Αβιούδ, Αβιούδ δε εγέννησεν τον Ελιακίμ, Ελιακίμ δε εγέννησεν τον Αζώρ, Αζώρ δε εγέννησεν τον Σαδώκ, Σαδώκ δε εγέννησεν τον Αχίμ, Αχίμ δε εγέννησεν τον Ελιούδ, Ελιούδ δε εγέννησεν τον Ελεάζαρ, Ελεάζαρ δε εγέννησεν τον Ματθάν, Ματθάν δε εγέννησεν τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησεν τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός.
»Πάσαι ούν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαυίδ γενεαί δεκατέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και από της Μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες» (Ματθαίος, 1:1-17)
ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ…
Στο σημείο αυτό λέω: «Διάβολε, εγώ ο Έλληνας τι σχέση έχω με όλα αυτά τα ξένα γεννητούρια;» και απλώνω το χέρι προς τον διακόπτη του ραδιοφώνου. Αλλά ακούω τον Νεοέλληνα ιερέα να συνεχίζει την παλιά εβραίικη ιστορία και αφήνω το ραδιόφωνο ανοιχτό:
»Του δε Ιησού Χριστού η γένεσις ούτως ήν: Μνηστευθείσης της μητρός αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ, πριν ή συνελθείν αυτούς ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ πνεύματος αγίου. Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ών και μη θέλων αυτήν δειγματίσαι, εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν. Ταύτα δε αυτού ενθυμηθέντος ιδού άγγελος κυρίου κατ’ όναρ εφάνη αυτώ λέγων: Ιωσήφ υιός Δαυίδ, μη φοβηθής παραλαβείν Μαρίαν την γυναίκά σου. Το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ πνεύματός εστιν αγίου. Τέξεται δε υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν. Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών.
»Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό κυρίου δια του προφήτου λέγοντος: Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέουσιν τον όνομα αυτού Εμμανουήλ, ό εστιν μεθερμηνευόμενον Μεθ’ ημών ο θεός. Εγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου εποίησεν ως προσέταξεν αυτώ ο άγγελος κυρίου και παρέλαβεν την γυναίκα αυτού, και ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ού έτεκεν υιόν. Και εκάλεσεν τον όνομα αυτού Ιησούν» (ό.π. 18-25).
ΣΗΚΩΝΕΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Τούτο το δεύτερο κομμάτι της εβραίικης ιστορίας χρειάζεται ερμηνεία, δεδομένου ότι ο μέσος αναγνώστης δεν καταλαβαίνει την παλιά ελληνική γλώσσα. Συνεχίζει λοιπόν ο Ευαγγελιστής Ματθαίος και λέει:
«Και η γέννηση του Χριστού έγινε ως εξής: Η μητέρα του, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε τον Ιωσήφ, και πριν ακόμη οι δυο τους ερωτοσμίξουν, αυτή βρήκε τον εαυτό της έγκυο από το άγιο πνεύμα. Ο Ιωσήφ, ο άντρας της, όντας δίκαιος και μη θέλοντας να την εκθέσει δημόσια, σκέφτηκε να την διώξει στα κρυφά. Κι ενώ το σκεφτόταν, εμφανίζεται στο όνειρό του ένας αγγελιαφόρος του Θεού και του λέει: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαυίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις την Μαρία για γυναίκα σου, γιατί το παιδί που θα γεννηθεί είναι από το άγιο πνεύμα Θ’ αποκτήσει γιο και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς. Αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες».
»Όλο αυτό έγινε για πραγματοποιηθεί αυτό που ειπώθηκε από τον Θεό, διαμέσου του προφήτη, που είπε: Να, η παρθένα θα καταστεί έγκυος και θ’ αποκτήσει γιο, και θα τον φωνάζουν με το όνομα Εμμανουήλ, το οποίο σημαίνει: Ο Θεός είναι μαζί μας. Κι αφού ξύπνησε ο Ιωσήφ, έκανε αυτό που του πρόσταξε ο αγγελιαφόρος του Θεού, και παρέλαβε την γυναίκα του και δεν ξάπλωσε μαζί της, μέχρι την ώρα που αυτή γέννησε τον γιο. Και του έδωσε το όνομα Ιησούς».
ΤΟ «ΕΩΣ ΟΥ»
Πριν από πολλά χρόνια, με επισκέφτηκε στο σπίτι μου ένας καλλιεργημένος ιερωμένος, που άκουγε στο ελληνικό όνομα Θεμιστοκλής. «Φάγαμε» ώρες «ξεψαχνίζοντας» την πιο πάνω φράση του Ματθαίου, που λέει: «και ούκ εγίνωσκεν αυτήν έως ού έτεκεν υιόν». Ο Θεμιστοκλής, ως ορθόδοξος ιερωμένος, δεν μπορούσε να δεχτεί αυτό που ξεκάθαρα λέει εδώ ο Ευαγγελιστής, ότι δηλ. ο Ιωσήφ δεν ξάπλωσε με τη Μαρία, μέχρι που αυτή γέννησε τον Ιησού, που πάει να πει: αφού τον γέννησε, ήταν πλέον ελεύθερος ν’ αποκτήσει παιδιά με την γυναίκα του, τη Μαρία – και τα απόκτησε (βλ. βιβλίο Διάφορα, τόμ. Α΄, σ. 153). Ένας από τους γιους του Ιωσήφ και της Μαρίας είναι ο Ιάκωβος, ο γνωστός «αδελφόθεος».
Κλείνοντας, ο υπογράφων φεύγει για διακοπές. Θα τα ξαναπούμε τον Φλεβάρη. Έως τότε να είστε καλά και να κρατάτε όρθια την ελληνική ψυχή.
