Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στους επόμενους τρεις μήνες θα γίνουν διαπραγματεύσεις με την τρόικα, και θα ληφθούν αποφάσεις, που θα είναι καθοριστικές για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που τα τελευταία χρόνια ταλανίζει την Ελλάδα.
Η έγκριση του δανείου 89 δισεκατομμυρίων ευρώ θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο οι αντιπρόσωποι της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι οποίοι απαρτίζουν την περιβόητη τρόικα, θα κρίνουν αν η Ελλάδα ανταποκρίνεται στις ειλημμένες υποχρεώσεις της, και είναι διατεθειμένη να υποστεί και νέα μέτρα λιτότητας.
Από το εν λόγω δάνειο θα εξαρτηθεί η ικανότητα της Ελλάδας να πληρώσει για τη λήξη των ακόλουθων ομολόγων:
20 Μαρτίου: τριετές ομόλογο αξίας 14,7 δισεκατομμυρίων ευρώ.
18 Μαΐου: δεκαετές ομόλογο ύψους 8 δισ. ευρώ.
20 Αυγούστου: πενταετές ομόλογο ύψους 7,7 δισ. ευρώ.
Σύνολο: 30,4 δισεκατομμύρια ευρώ.
Βέβαια, το ποσό που τελικά το κράτος θα πληρώσει στους κατόχους των παραπάνω ομολόγων θα είναι μικρότερο των 30,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, αν οι διαπραγματεύσεις με τους κατόχους των ομολόγων για το «κούρεμα» του 50% έχουν ολοκληρωθεί έγκαιρα.
Επιπρόσθετα, η ελληνική Κυβέρνηση χρειάζεται το εν λόγω δάνειο και για την πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων και των συντάξεων, αλλά και για τις υπόλοιπες δημόσιες δαπάνες, αφού οι δαπάνες του κράτους θα είναι μεγαλύτερες από τα έσοδά του, δεδομένου ότι και για το οικονομικό έτος 2011-2012 η Ελλάδα θα έχει έλλειμμα στον προϋπολογισμό της.
Δύσκολο, κάτω από αυτές τις συνθήκες, το έργο του Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, γιατί χρειάζεται να διαπραγματευθεί όχι μόνο με την ανένδοτη στις απαιτήσεις της ευρωπαϊκής τρόικα, αλλά και με την τρόικα των αρχηγών των τριών ελληνικών πολιτικών κομμάτων, μέλη των οποίων απαρτίζουν την κυβέρνηση
ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΜΕ ΠΕΝΗΝΤΑ ΣΑΚΟΥΣ ΑΜΜΟ
Σίγουρα ο σχηματισμός της Κυβέρνησης Παπαδήμου στις 11 Νοεμβρίου του 2011αποτελεί μια πρωτοφανή εξέλιξη στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Όμως η «ελληνική τρόικα» του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ συχνά δυσχεραίνει τι έργο της Κυβέρνησης.
Η Κυβέρνηση του Παπαδήμου, όπως προέκυψε από τις διαπραγματεύσεις των τριών κομμάτων που την απαρτίζουν, μοιάζει με αερόστατο, φορτωμένο με 50 σάκους άμμου, καθιστώντας δύσκολη, αν όχι αδύνατη, την απογείωσή του.
Γιατί πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς τους 50 υπουργούς, πολλοί από τους οποίους είναι άσχετοι με τις υπευθυνότητες των υπουργείων τους, και σχεδόν όλοι τους έχουν ως κύριο μέλημά τους την προαγωγή των συμφερόντων των κομμάτων τους, και την δική τους πολιτική καριέρα;
Σε σύγκριση, η Ιταλία με τα 60 εκατομμύρια κατοίκους, σχημάτισε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με 15 υπουργούς. Λειτουργική, για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που την επέβαλαν, και λιτή, όπως οι συνθήκες που επικρατούν στη χώρα, χωρίς να προκαλεί, αλλά ούτε και να κωλυσιεργεί.
Οικτίρω τον Πρωθυπουργό όταν προεδρεύει στα υπουργικά συνέδρια, καθώς έχει να κάνει με ένα συνονθύλευμα 50 διαφωνούντων μεταξύ τους Υπουργών, χωρίς κοινό όραμα και ανιδιοτελή κίνητρα. Συν τοις άλλοις, και πυροσβέστης συχνά καλείται να γίνει ο κ. Παπαδήμος.
Και να μην ξεχνάμε το οικονομικό κόστος των 50 Υπουργείων, και το αρνητικό μήνυμα προς τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό, ο οποίος καλείται να κάνει αιματηρές θυσίες, αλλά και προς τους κοινοτικούς εταίρους της Ελλάδας, οι οποίοι αναμένονται, με τα δικά τους χρήματα, να βγάλουν τη χώρα από το οικονομικό της τέλμα.
Η αρχαία ελληνική ρήση «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» έχει χάσει κάθε νόημα για τους πολιτικούς της πατρίδας μας…
Δεδομένου ότι ο ελληνικός λαός έχει χάσει κάθε εμπιστοσύνη στους πολιτικούς και στα πολιτικά κόμματα, είναι απορίας άξιο γιατί η εκλογή των Υπουργών δεν έγινε από πανεπιστημιακούς, οικονομολόγους, και ανθρώπους των γραμμάτων, με μόνα κριτήρια τις γνώσεις του αντικειμένου τους, και το αδιάβλητο του ήθους τους.
Θα πρόσθετα πως κάποιοι από τους Υπουργούς θα μπορούσαν να προέρχονται από τους πολλούς, και διεθνούς κύρους, Έλληνες πανεπιστημιακούς σε μεγάλα πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης. Έτσι, για να αρχίσει να γίνεται και στην πράξη η απαρχή του εξορθολογισμού των Υπουργείων, αλλά και γενικά του δημόσιου τομέα, για την αναγκαιότητα του οποίου όλοι ομιλούν, αλλά συνεχίζουν να αδρανούν.
Κακά τα ψέµατα. Διαμαρτύρονται οι συμπατριώτες μας πως οι Ευρωπαίοι εταίροι τους, με τα μέτρα που τους επιβάλλουν, αμφισβητούν την ανεξαρτησία τους, και προσβάλλουντην εθνική τους αξιοπρέπεια.
Μπορεί και να είναι έτσι. Όμως όταν οι ίδιοι δεν έχουν αντιπροτείνει κάποιο ρεαλιστικό πρόγραμμα για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση, και για την σταδιακή αποπληρωμή του τεράστιου εξωτερικού χρέους, φυσικό είναι οι δανειστές να επιβάλουν τις δικές τους λύσεις.
ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΛΕΣΘΟΥΝ ΤΑ ΕΥΕΡΓΕΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 100 ΧΡΟΝΩΝ
Σε άρθρο τους με τίτλο «Συμβουλές για γρήγορη έξοδο από τη μεγάλη ύφεση», δημοσιευμένο
στην αθηναϊκή εφημερίδα Η Καθημερινή (31/12/2011), ο Κώστας Αζαριάδης και ο Γιάννης Ιωαννίδης, καθηγητές Οικονομικών σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, δίνουν τέσσερις συμβουλές για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Η τέταρτη συμβουλή παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και την παραθέτω:
«Συμβουλή 4: Aναμειχθείτε ενεργά στις συνελεύσεις των οργανώσεων που σας εκπροσωπούν. Αφαιρέστε από μικρές ομάδες επαγγελματιών συνδικαλιστών το κυριαρχικό δικαίωμα να ελέγχουν συγκοινωνίες, σχολεία, γήπεδα, νοσοκομεία και πλατείες σε όλη τη χώρα. Όπως έχουμε γράψει και αλλού, πρέπει επίσης να ξεκινήσει ριζική συνταγματική αναθεώρηση που να πολεμάει αποφασιστικά τη διαφθορά στο Δημόσιο, να διασφαλίζει την ανεξάρτητη και εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης, να εγγυάται ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και χαμηλό δημόσιο χρέος, να κατοχυρώνει ανοιχτές αγορές και επαγγέλματα και να δεσμεύει το κράτος στην παροχή καθολικής, δίκαιης και αποτελεσματικής κοινωνικής ασφάλισης».
Αυτά που προτείνουν οι δύο καθηγητές είναι τόσο αυτονόητα, που απορεί κανείς γιατί τόσα χρόνια καμιά κυβέρνηση δεν τα επιχείρησε, έστω και σταδιακά. Τώρα που ευρωπαϊκή τρόικα επιβάλλει, μεταξύ άλλων, και μέτρα σαν τα παραπάνω, κατηγορείται από τους πολιτικούς ότι ενεργεί με υπερβάλλοντα ζήλο, και αμφισβητεί την ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια της χώρας.
Η οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα δεν προέκυψε εξ απροόπτου, για να καταλάβει τους πολιτικούς εξαπίνης. Το εξωτερικό χρέος της χώρας οφείλεται στο γεγονός ότι για δεκαετίες οι κρατικές δαπάνες ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες από τα έσοδα που εισέπραττε το κράτος, με αποτέλεσμα οι Κυβερνήσεις να καταφεύγουν στον εξωτερικό δανεισμό. Μέχρι που το χρέος έφτασε το αστρονομικό ποσό των 360 δισεκατομμυρίων ευρώ, που αντιστοιχεί στο 160% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.
Στο ίδιο δημοσίευμα οι δύο προαναφερθέντες πανεπιστημιακοί γράφουν πως την περίοδο 1979-2010 έγιναν στη χώρα 7.500 γενικές και κλαδικές απεργίες.
Μάλιστα, 7.500 απεργίες σε 31 χρόνια, δηλαδή κατά μέσον όρο 242 απεργίες το χρόνο. Σκεφτείτε την πτώση στην παραγωγικότητα κατά την περίοδο αυτή, και πώς μια τέτοια κατάσταση λειτουργούσε ως αντικίνητρο για επενδύσεις, αλλά και για τουρισμό, στην Ελλάδα.
Οπότε υπαίτιοι για την επικρατούσα σήμερα κατάσταση δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης πρέπει να το επωμισθούν και οι ηγεσίες των συνδικάτων, οι οποίες και σήμερα, στα πρόθυρα της πτώχευσης, απειλούν επανάληψη της παλιάς τακτικής τους.
Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, όταν με Πρωθυπουργό τον εθνικό ηγέτη Ελευθέριο Βενιζέλο, και με ενωμένο τον ελληνικό λαό, η Ελλάδα απελευθέρωσε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία την Ήπειρο, τη Μακεδονία, κάποια νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη, διπλασιάζοντας την έκταση και τον πληθυσμό της.
Ας ελπίσουμε πως 100 χρόνια αργότερα ο ελληνικός λαός θα ξαναβρεί την ομοθυμία του, και θα συσπειρωθεί γύρω από τον Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο στον αγώνα που δίνει για την αποτροπή της πτώχευσης.
Όσο για τους Υπουργούς της Κυβέρνησης, θα προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία στη χώρα αν αδειάσουν τους μισούς σάκους άμμου, για να διευκολύνουν τους ελιγμούς του κυβερνητικού αερόστατου, και να ελαφρύνουν το οικονομικό κόστος που επωμίζεται ο δύστυχος λαός. Ο Πρωθυπουργός, και ο ελληνικός λαός, θα τους οφείλουν χάριτες.
