ΓΙΑ μια ακόμα φορά, η πατρίδα μας μπήκε στο στόχαστρο των Μέσων Ενημέρωσης ολόκληρου του πλανήτη.
ΑΙΤΙΑ και πάλι το «ελληνικό χρέος», που για δύο χρόνια τώρα το πολεμούν οι κορυφαίοι καπιταλιστικοί «σταθεροποιητικοί» οργανισμοί και δεν μπορούν να το κάνουν καλά.
ΕΚΕΙΝΟ που μένει στον κόσμο, απ’ όσα λέγονται, γράφονται και ακούγονται, είναι ότι, τελικά, θα βρούμε όλοι τον μπελά μας.
ΛΙΓΟ-ΠΟΛΥ δηλαδή, ότι τα «χρέη» της Ελλάδας απειλούν την παγκόσμια «ανάπτυξη» η οποία και λατρεύεται ως θεά της ευημερίας μας.
ΛΕΓΕ ο ένας λέγε ο άλλος, έχουν όλοι αρχίσει να πιστεύουν πως ότι «κακό» συμβεί στον κόσμο σε τούτους τους συγχυσμένους, αβέβαιους (και απρόβλεπτους) καιρούς θα φταίει η Ελλάδα, που δεν μπορεί να νοικοκυρέψει το σπίτι της και να πληρώσει τα χρέη της.
ΜΕΧΡΙ και στην μακρινή Αυστραλία έχουν αρχίσει να φτάνουν τα «απόνερα» της ελληνικής κρίσης, που άλλοτε της χρεώνουν τη μελλούμενη πτώση της τιμής των ακινήτων και άλλοτε την πτώση των χρηματιστηριακών αξιών.
ΑΚΟΜΑ και άνθρωποι που δεν γνώριζαν μέχρι χθες την ύπαρξη της χώρας μας, τώρα έμαθαν τι σημαίνει «ελληνικό χρέος» και, προπαντός, τις «συνέπειες» που μπορεί να έχει για τη ζωή τους.
ΟΙ λέξεις «Ελλάδα» και «Έλληνες» έχουν φορτιστεί τα δύο τελευταία χρόνια τόσο αρνητικά, που όποια κατάληξη και να έχει η κρίση, θα δυσκολέψουν μελλοντικά την πορεία της χώρας στη διεθνή κοινότητα.
ΕΝΑ από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι ο αυτοματισμός.
ΜΕ λίγες κουβέντες, για να μπορεί να είναι αποτελεσματικός και χρήσιμος θα πρέπει ταυτόχρονα να είναι και γρήγορος.
ΚΑΙ για να μπορεί να είναι γρήγορος είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί με κωδικοποιημένα συστήματα, αφηρημένες έννοιες, εικόνες και συμβολισμούς.
ΓΙΑΤΙ αν ήταν κάθε φορά να σκεφτεί και να αναλύσει τα πάντα προκειμένου να βάλει στο στόμα μας τις λέξεις, που θα απαντήσουν στα διάφορα ερωτήματα δεν θα πηγαίναμε πουθενά.
ΣΥΝΕΠΩΣ, μετά τα όσα (αρνητικά) έχουν ειπωθεί κατά κόρο εις βάρος της πατρίδας τα τελευταία χρόνια με το που θα ακούει ο άλλος τη λέξη «Ελλάδα» το μυαλό του θα πηγαίνει στο «κακό». Την απόλυτη παρακμή…
ΑΠΟ το ίδιο αυτοματοποιημένο «αρχείο», θα αντλεί τα συμπεράσματά του και όταν ακούει τη λέξη «Έλληνας».
Η εικόνα ενός τεμπέλη, ψεύτη και ανεύθυνου φοροφυγά θα σχηματίζεται στο μυαλό του.
ΕΝΟΣ κλασικού «απατεώνα» που ενώ χρωστά (σε όλους) τα μαλλιά της κεφαλής του, είναι τόσο θρασύς και ξεδιάντροπος που συνεχίζει να ζητά και άλλα.
ΑΚΟΜΑ πιο αποκαλυπτικά (από τα όσα λέγονται και γράφονται σε όλα τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης) είναι τα όσα σκέπτονται, που για λόγους σεμνοτυφίας (και καθωσπρεπισμού) δεν τολμούν ακόμα να ομολογήσουν.
ΕΛΑ, όμως, που η «γλώσσα του σώματος» προδίδει ουσιαστικά τα όσα προσπαθούν με τις λέξεις να κρύψουν.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ στη τηλεόραση τους γνωστούς οικονομικούς σχολιαστές, με το που τους ερωτούν για την Ελλάδα και το «ελληνικό χρέος», αρχίζουν τα σχόλια με ένα απαξιωτικό σαρδόνιο μειδίαμα που «λέει» όσα δεν λένε χίλιες λέξεις μαζί.
ΤΟ γενικότερο κλίμα (εις βάρος της χώρας μας) έχει βαρύνει τις τελευταίες εβδομάδες.
Η κόπωση τόσο στο εξωτερικό όσο και στην ίδια την Ελλάδα είναι πλέον εμφανής. Όλοι θέλουν να τελειώνουν με αυτή την «ιστορία».
ΚΑΙ το φοβερό πλέον είναι, ότι όποιο τέλος και να δοθεί θα αποτελέσει την αφετηρία νέων δινών. Στην κυριολεξία δηλαδή «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
ΤΗΝ πιο πάνω «εισαγωγή» την έκανα για να υπογραμμίσω ότι από τη γενικότερη «πλύση εγκέφαλου» γύρω από την κατάρα του «ελληνικού χρέους», δεν έχουμε ξεφύγει ούτε εμείς, αφού και ο δικός μας εγκέφαλος διέπεται από τις γενικότερες αρχές που προαναφέραμε.
ΛΕΓΕ ο ένας λέγε ο άλλος και με πρώτα και καλύτερα τα Μέσα Ενημέρωσης της πατρίδας μας, έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα που μας επηρεάζει όλους.
ΕΤΣΙ ακόμα και αρκετοί από εμάς εδώ στην Αυστραλία έχουμε αρχίσει να αποδεχόμαστε (αδιαμαρτύρητα) τη διεθνή εικόνα της πατρίδας μας και του λαού της.
ΣΕ αυτό βέβαια δεν συνέβαλαν μόνο τα όσα έχουν λάβει χώρα τη τελευταία διετία, αλλά και οι προσωπικές (κακές) εμπειρίες που έχει ο καθένας από εμάς από την πατρίδα.
ΗΤΑΝ δηλαδή στραβό το κλήμα, το έφαγε και γάιδαρος, και ήλθε και έδεσε το πράγμα, σε μια πολύ δύσκολη και ευαίσθητη χρονική περίοδο.
ΜΕΤΑ λύπης μου διαπιστώνω, από συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, ότι υπάρχουν μεταξύ μας αρκετοί που αντιμετωπίζουν τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας με καχυποψία, περιφρόνηση και εκδικητικότητα.
ΤΟΥΣ αντιμετωπίζουν λες και τους θεωρούν υπεύθυνους για τη σημερινή κατάντια της χώρας και για τα όσα και οι ίδιοι κατά καιρούς έχουν υποστεί.
«ΑΚΟΥ που σου λέω, Μπάμπη, δεν είναι σαν εμάς αυτοί. Είναι άλλοι άνθρωποι. Τα ίδια που έκαναν στην Ελλάδα θα κάνουν και εδώ. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κάνουν αρπαχτές και να τα οικονομήσουν. Τίποτα άλλο».
ΤΑ πιο πάνω μου είπε, μεταξύ άλλων, ένα απόγευμα στο Oakleigh ένας φίλος από τα παλιά, που είχα χρόνια να δω.
ΚΑΙ δεν είναι ο μόνος. Τα ίδια και χειρότερα έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό και από άλλους.
ΔΙΑΚΡΙΝΩ, δυστυχώς, σε ορισμένους συμπάροικους, μια αίσθηση δυσπιστίας για τις προθέσεις και την ποιότητα των νεοφερμένων, που ήλθαν εδώ για να «χαλάσουν» και εμάς.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, έχουν πέρα για πέρα λάθος, γιατί σε καμιά περίπτωση αυτοί που φτάνουν εδώ, για τους ίδιους (χοντρικά) λόγους που ήλθαμε και εμείς, δεν ευθύνονται για τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα, όπως δεν ευθυνόμαστε και εμείς για τα όσα συνέβαιναν όταν είμαστε ακόμα εκεί.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ανθρώπους δικούς μας. Παιδιά της ίδιας γης. Σάρκα από τη σάρκα μας.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ανθρώπους, που το γεγονός και μόνο ότι πήραν την απόφαση να αφήσουν πίσω πατρίδα, οικογένεια, συγγενείς, φίλους, καριέρες και φιλοδοξίες και να έλθουν εδώ με μια βαλίτσα, λέει (κατά την κρίση μου) πολλά για τον χαρακτήρα τους.
ΕΔΩ δεν φτάνουν ευνοημένοι και οι βολεμένοι. Φτάνουν οι αβόλευτοι και όλοι αυτοί που, παρά την οικονομική άνθηση της τελευταίας εικοσαετίας, ζούσαν στο περιθώριο του μεροκάματου.
ΟΙ υπεύθυνοι της κρίσης δεν έχουν κανένα λόγο να ξενιτευτούν γιατί και βολεμένοι είναι και τακτοποιημένοι και οικονομημένοι.
ΕΧΟΥΜΕ υποχρέωση να κάνουμε αυτή τη διάκριση και να μη τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι.
ΔΕΝ έφταιξαν όλοι, παρά το γεγονός ότι συνήθως την πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε. Η ιστορία είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, η μεγάλη πλειοψηφία των συμπαροίκων βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά που τα έχει και η ίδια βιώσει όταν έκανε τα πρώτα βήματά της στο φιλόξενο τούτο τόπο.
ΕΙΝΑΙ πολλά τα παραδείγματα των απλών συμπαροίκων που κάνουν ό,τι μπορούν να βοηθήσουν τους νεοφερμένους.
«ΒΟΗΘΗΣΑ μια οικογένεια συμπατριωτών μας να βρουν σπίτι και έπιπλα» μου είπε ο Δημήτρης από το Κλάιτον και με παρακάλεσε να δημοσιεύσω το τηλέφωνό του προκειμένου να βρει κανένα σαλόνι, κρεβάτι και ψυγείο για να βοηθήσει και μια άλλη οικογένεια.
ΟΠΟΙΟΣ, λοιπόν, έχει έπιπλα που δεν του χρειάζονται μπορεί να τηλεφωνήσει στο Δημήτρη στο 0412343256.
ΑΝ κρίνουμε απ’ όσους έχουν φτάσει μέχρι σήμερα, μπορούμε με ευκολία να συμπεράνουμε ότι οι αφίξεις συμπατριωτών μας θα συνεχιστούν και θα αυξηθούν.
ΑΥΤΟ σημαίνει, ότι καλές είναι οι προσπάθειες σαν αυτή του Δημήτρη, αλλά θα πρέπει και ως παροικία να οργανωθούμε και να δούμε πώς θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους νεοφερμένους να ορθοποδήσουν.
Η πρωτοβουλία της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης να καλέσει τους φορείς της παροικίας σε διάσκεψη προκειμένου να συντονίσουμε τις προσπάθειές μας είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η Κοινότητα για μήνες τώρα βοηθά όσους μπορεί, αλλά οι ανάγκες την υπερβαίνουν και χρειάζεται η συμπαράσταση ολόκληρης της παροικίας.
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι η πρωτοβουλία της Κοινότητας πρέπει να πετύχει γιατί το θέμα μας αφορά όλους, ακόμα και αυτούς που αντιμετωπίζουν «κουμπωμένα» τους νεοφερμένους.
ΑΥΤΑ για σήμερα στο θέμα θα επανέλθουμε γιατί όπως πάντα έτσι και τώρα ο «Νέος Κόσμος», με όσες δυνάμεις έχει βρίσκεται στη πρώτη γραμμή.
ΜΗΝ ξεχνάμε ότι τα γραφεία της εφημερίδας μας είχαν μετατραπεί σε γραφείο εύρεσης εργασίας και στέγασης και τα πρώτα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης. Οι παλαιοί (και όσοι βοηθήθηκαν) θα το θυμούνται. Γεια χαρά.
